MacDonald_Laura_Wakacje_w_Rzymie.pdf

Laura MacDonald

Wakacje w Rzymie

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Trzeba wrzucić jeszcze jedną.

– Słucham? – Osłaniając dłonią oczy przed rozżarzonym

włoskim słońcem, Claire spojrzała na mężczyznę, który stanął

obok niej.

– Monetę. Musi pani wrzucić drugą monetę – wyjaśnił.

– Jedna jest na szczęście, druga po to, żeby tu powrócić.

– Naprawdę? – Dziewczyna spuściła wzrok i spojrzała teraz w

szmaragdową, przezroczystą wodę. Wrzucony przez nią pieniążek

dołączył do wielu innych zaścielających dno fontanny.

– Koniecznie – odparł nieznajomy z przekonaniem. – Chyba że

nie chce pani tu wrócić – dodał.

– Ależ skąd! – zaprotestowała. – Kto nie chciałby jeszcze raz

przyjechać do Rzymu?

– Prawda? – Nieznajomy przysiadł na kamiennej balustradzie

otaczającej wspaniałą fontannę di Trevi. – Chociaż podejrzewam,

że znajdą się i tacy, którzy już za pierwszym razem mają dość

zwiedzania ruin, kościołów i oglądania pomników, nie

wspominając o szalonych kierowcach i astronomicznych sumach,

jakie tu trzeba płacić.

– Mnie to nie przeszkadza – odparła Claire lekkim tonem.

– Co to znaczy wobec takich wspaniałości – szerokim gestem

wskazała rzeźby morskich potworów wypluwających strumienie

wody – tej magicznej atmosfery, słońca... No i najwspanialszych

lodów na świecie, obojętnie, ile trzeba za nie zapłacić – dodała.

– W takim razie drugi pieniążek jest nieodzowny – mężczyzna

rzekł z powagą.

– Słusznie – zgodziła się i wyjęła z torebki portmonetkę.

– Ale tym razem muszę to zrobić zgodnie z wszelkimi

regułami. – Odwróciła się tyłem do fontanny i rzuciła monetę

przez ramię. – Zrobione. A pan? – spytała pod wpływem nagłego

impulsu.

– Ja? – zdziwił się i uniósł czarne brwi.

– Tak, pan – odparła i odwróciła wzrok. Miała wrażenie, że te

myślące brązowe oczy zaglądają w głąb jej duszy. – Wrzucił pan

już swoje monety? – spytała. – A może tak się panu w życiu

szczęści, że nie potrzebuje pan podobnych zaklęć, a hałas i

rozpędzone samochody dały się panu tak we znaki, że nie ma pan

ochoty tu wracać?

– Skądże – odparł, uśmiechnął się nieznacznie i wstał.

– Zdążyłem wrzucić monety, zanim pani się pojawiła.

– Rozumiem. Czyli pan też chce tu jeszcze przyjechać, tak?

– Oczywiście. Kto by nie chciał, jak sama pani zauważyła. –

Obrócił się i wciągnął powietrze głęboko w płuca.

Claire nie wiedziała, co powiedzieć. Nie miała zwyczaju

rozmawiać z nieznajomymi, nawet z napotkanymi za granicą

rodakami. Ale ten Anglik właściwie nie jest tak całkiem

nieznajomy... Jak gdyby potwierdzając jej domysły, że potrafi

czytać w myślach, mężczyzna zagadnął:

– Mieszkamy chyba w tym samym hotelu, prawda?

– Rzeczywiście – odparła lekkim tonem, jak gdyby ten fakt był

bez znaczenia. A przecież zwróciła na niego uwagę wcześniej.

Zresztą trudno było go nie zauważyć, nie tylko dlatego, że był

bardzo przystojny, po prostu przerastał wszystkich o głowę.

Pamiętała, jak mijając się w holu, spojrzeli na siebie, potem

szybko odwrócili wzrok, potem ponownie spojrzeli, jak gdyby nie

mieli pewności, czy przypadkiem skądś się nie znają... i ponownie

odwrócili głowy. Od tamtego momentu Claire nie mogła o nim

zapomnieć. A wczoraj, podczas zorganizowanego przez hotel

zwiedzania miasta, cały czas czuła jego bliskość, kiedy w grupie

kilkunastu turystów posłusznie szli za włoskim przewodnikiem

przez bazylikę św. Piotra i Watykan.

Dziś rano nie dostrzegła go przy śniadaniu, . potem zaś

wcześnie wyszła, by na własną rękę zwiedzać Rzym. Spacerując,

coraz dotkliwiej odczuwała samotność w tym przepięknym i

najbardziej romantycznym z miast.

Wiedziała, że nieznajomy z hotelu reprezentuje właśnie ten typ

mężczyzny, jaki zawsze jej się podobał, i odgadła, że i ona wpadła

mu w oko. Kiedyś taka sytuacja przyprawiłaby ją o dreszczyk

emocji, zachęciłaby do udziału w subtelnej grze, nawet gdyby nie

chodziło o nic więcej jak tylko o wakacyjny romans. Ale teraz w

jej życiu był już inny mężczyzna...

– O, tam! – Zobaczyła, że jej towarzysz podnosi rękę i

pokazuje uliczkę na wprost fontanny. – Tam jest taka mała

przyjemna kafejka z kilkoma stolikami na chodniku. Da się pani

zaprosić na cappuccino?

Czuła, że nie powinna przyjąć zaproszenia. Wiedziała, że nie

powinna pozwolić rozwinąć się rodzącemu się wzajemnemu

zainteresowaniu, że należało stłumić w zarodku wszystko, co

jeszcze się nawet nie zaczęło...

– Z przyjemnością – zgodziła się wbrew rozsądkowi.

Kawiarenka znajdowała się na rogu maleńkiego, zalanego

słońcem placyku. Usiedli w cieniu platanu, przy stoliku pod

parasolem w białe i zielone pasy. *

– Dziś jest chyba jeszcze goręcej niż wczoraj, zagadnęła Claire,

kiedy kelner wziął od nich zamówienie i zniknął we wnętrzu

kawiarni.

– Tak – przyznał jej towarzysz. – Chyba zanosi się na burzę –

dodał.

– Tak pan sądzi? – Uniosła okulary słoneczne i spojrzała w

górę. – Nie widzę żadnych chmur, a niebo jest tak lazurowe jak na

pocztówce – stwierdziła.

– Coś wisi w powietrzu, ale na razie nie ma się czego obawiać.

Jeśli będzie burza, to dopiero za jakiś czas. – Odchylił się na

oparcie krzesła i przyglądał uważnie dziewczynie, jak gdyby

chciał zapamiętać każdy szczegół jej wyglądu: długie miodowo-

blond włosy, orzechowe oczy, kremową cerę ze śladami świeżej

opalenizny. – Przepraszam, nie przedstawiłem się – odezwał się

po krótkiej chwili. – Dominie Hansford – oznajmił i, unosząc się

lekko, wyciągnął do niej rękę.

– Claire Schofield – przedstawiła się i ujęła podaną dłoń.

Uścisk Domimca był mocny, a jego skóra zadziwiająco chłodna,

zważywszy panujący upał.

– A więc co cię tu przywiodło? – spytał, siadając.

– Zawsze chciałam zobaczyć Rzym, ale jakoś nie było okazji –

odparła. – A ciebie co tu sprowadza? – dodała.

– Ze mną było właściwie podobnie. Zjeździłem niemal cały

świat, ale tak się złożyło, że Europy prawie nie znam, więc

postanowiłem nadrobić zaległości. Podróżujesz sama?

– Tak. Właściwie miałam przyjechać z kimś, ale w ostatnim

momencie plany uległy zmianie. A ty?

– Och, ja zawsze podróżuję sam. – Urwał, gdyż właśnie w tej

chwili kelner postawił przed nimi filiżanki z cappuccino. Claire

skorzystała z okazji, by świeżym okiem przyjrzeć się swojemu

towarzyszowi: wyraziste rysy twarzy, mocno zarysowany

podbródek, zmarszczki w kącikach oczu, kiedy się uśmiechał. – W

ten sposób więcej zobaczę – dodał, kiedy kelner odszedł.

– Czyli prawdziwy globtroter z ciebie – zażartowała. – Jaką

część świata zwiedziłeś najlepiej? – Nagle zapragnęła dowiedzieć

się jak najwięcej o jego podróżach.

– Och, byłem w Tajlandii, Indiach, Pakistanie, a ostatnio w

Ameryce Południowej. Chile, Peru...

– Brzmi to cudownie – westchnęła.

– Czasami rzeczywiście bywało cudownie, ale zazwyczaj wręcz

przeciwnie.

– Podróżowałeś służbowo czy dla przyjemności? – wypytywała

dalej. Wypiła łyk kawy i zlizała piankę z warg.

– Głównie służbowo. – Dominie też uniósł filiżankę do ust.

– Tak się domyślałam. Czym się zajmujesz?

Nie odpowiedział od razu i Claire odniosła wrażenie, że

niechętnie ujawnia szczegóły dotyczące swojej osoby. Po chwili

odstawił filiżankę na spodeczek i oznajmił:

– Jestem lekarzem, Claire wcale nie zaskoczyła ta informacja.

Było coś w jego postawie, co świadczyło i o wrażliwości, i o sile

charakteru, cechach jej zdaniem nieodzownych u lekarza.

Zaskoczyły ją jednak owe podróże do odległych rejonów świata.

Żaden ze znanych jej lekarzy rodzinnych nigdy tak daleko się nie

zapuszczał.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: