Prawdziwa miłość- CAŁOŚĆ.pdf

„PRAWDZIWA

MIŁOŚĆ”

Skostniały z zimna rycerz poszukuje gorącej kobiety,

bojąc się spędzić Dzień Zakochanych w śnieżnej zaspie

gdzieś w Minnesocie.

Tęskni więc za tą, która rozgrzeje mu serce.

Ty, która wyglądasz ukochanego rozumiejącego

rzeczywistą wagę romansu, napisz w skreślonym od serca

liściku, jak wyobrażasz sobie najbardziej upojny wieczór w

roku z rycerzem, zwanym inaczej Panem Podrywalskim.

ROZDZIA Ł PIERWSZY

Równo wycięte czerwone serca. Były wszędzie. Ściany, sufit,

okna, kaloryfery i

meble, na wszystkim tym czyjaś dłoń zawiesiła odwieczne

symbole miłości. Duże, małe,

błyszczące, matowe...

Edward Cullen leżał na dentystycznym fotelu i czuł się

dokładnie tak, jak wszyscy inni

w jego sytuacji. Widział nad sobą białą sylwetkę doktora

Masena, który trzymał w ręku

wiertarkę.

— Meggi wykonała kawał świetnej roboty, nie sądzisz?

— zauważył dentysta swoim landrynkowatym głosem i

uśmiechnął się z taką aprobatą

jakby to on sam był świętym Walentym.

Edward kiwnął głową.

— Robota wzorowa — mruknął, lecz wypchane ligniną usta

wydały z siebie dźwięki

układające się w całkiem odmienne słowa: „zaraza morowa”

I w zasadzie to oddawało najtrafniej jego samopoczucie.

Nienawidził tych wizyt,

borowania, a nawet samego zapachu gabinetu

dentystycznego.

Meggi, asystentka Masena, rozkładała właśnie na tacy

narzędzia. Gdy ustał ich

niesamowity brzęk, wybrała coś do złudzenia

przypominającego haczyk na duże ryby i

wręczyła to lekarzowi. Edward poczuł, że się poci.

— Walentynki to taki uroczy dzień — powiedziała, patrząc

gdzieś w przestrzeń, co

świadczyło, że mówi nie tyle do pacjenta, co do samej siebie.

Edward miał ochotę powiedzieć, że urok tego dnia jest z

pewnością porównywalny do

przyjemności chodzenia boso po śniegu, lecz zaoszczędził

sobie wysiłku bełkotania przez

knebel z ligniny.

— Styczeń to taki długi i mroźny miesiąc, chciałam więc jakoś

ożywić ten gabinet,

wiesz, czymś, co byłoby bliskie każdemu — kontynuowała

Meggi. — Ostatecznie, miłość

jest osią tego świata.

— Jako ktoś, kto ma za sobą trzydzieści pięć lat małżeństwa,

na wszelki wypadek

przyznam ci rację — oświadczył doktor Masen, zabierając się

do swoich „rzeźnickich”

— Edwardowi inne określenie nie przychodziło do głowy —

czynności.

Meggi zachichotała.

— Och, doktorze, nie tak łatwo mnie nabrać. Wiem, że w

głębi serca jesteś

romantykiem.

Dentysta włożył obleczone gumową rękawiczką palce do jamy

ustnej Edwarda.

— Nie jestem pewien, czy moja żona zgodziłaby się

z taką oceną. Edward wszystko wie lub powinien wiedzieć o

miłości. Jest przecież

kawalerem, a nie jakimś tam podstarzałym pantoflarzem.

Edward przywykł już do faktu, że ludzie stawiali znak równości

pomiędzy stanem

kawalerskim, a nieprzerwanym ciągiem erotycznych przygód.

Zastanowił się, co „rzeźnik”

i jego pomocnica pomyśleliby sobie, gdyby powiedział lin, że

chce wyłowić swoją

Walentynkę przy pomocy ogłoszenia matrymonialnego. I

najprawdopodobniej nie

uwierzyliby mu.

Zresztą sam nie mógł w to uwierzyć. Ale egzemplarz „Daily

Tribune” z poprzedniego

tygodnia stanowił dowód, którego w żaden sposób nie

dawało się obalić. Widniało tam

czarno na białym to, co zaniósł niedawno do biura ogłoszeń.

Od chwili, gdy opłacił należność, wpadł w chroniczny

niepokój. Nie powinien był

przystępować do tej gry. Na czternastego lutego nie chciał

przypadkowej partnerki. Ale tak

właśnie kończyły się wszystkie spotkania z Jasperem i

Emmettem: jakimś mniej lub

bardziej głupawym pomysłem, z którego później nie sposób

było się wywikłać.

A jednak nie mógł zrzucać na nich całej winy. Miał w sobie

żyłkę hazardzisty i oni

dobrze wiedzieli, że przyjmie wyzwanie.

Bo właśnie do tego sprowadzał się ów zbliżający się dzień

świętego Walentego — do

wyzwania i hazardu. Edward wstąpił na ścieżkę, którą nie tyle

chciał kroczyć, co był

zmuszony kroczyć. Bądź co bądź, nazywano go niegdyś panem

Podrywalskim. Nosił

przezwisko, na które uczciwie zapracował sobie w college.

Jego kumple, oczywiście, nie mieli zielonego pojęcia, że wcale

nie zamierzał bić

żadnych rekordów co do liczby randek w tygodniu czy

miesiącu, lecz tylko próbował

nadrobić stracony czas.

Zazdroszczono mu w college, zazdroszczono mu i teraz.

Kawaler. Człowiek wolny.

Wolny od przymusu rodzinnego rytuału. Wolny w doborze

osób, z którymi chce się

spotkać. Wolny w porywach serca.

Kiedy był młodszy, wszystko szło mu jak po maśle

— studia architektoniczne, sprawy osobiste, praca. Ostatnio

jednak zaczął się

zastanawiać, czy czasami nie popełnił błędu, nie zakładając

rodziny jeszcze przed

trzydziestką. Znużony był już kobietami, które potrafiły przez

cały wieczór przekonywać

go, że właściwie mogą obyć się bez mężczyzny.

Dlatego nie miał większych złudzeń, że Walentynowa

partnerka z ogłoszenia, o ile w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: