Marianne Curley - Strażnicy Veridianu 1. Straż (fragment).pdf - Literatura paronormalna - e-marcus

Marianne Curley

Strażnicy Veridianu I

Straż

Fragment

Chcę zabrać cię do miejsca, w którym zawsze jest północ, a

czarne irysy lśnią pod krwawiącym księżycem…

ETHAN

Obudziłem się z ciężkim wrażeniem, że mój mózg przez noc zamienił się w ołów. Znowu ten

sen.

W sumie nic nowego, prawda? Od dwunastu lat śni mi się ten ohydny potwór. Można by

pomyśleć, że teraz, kiedy miałem szesnaście lat, dziecięce koszmary powinny zostawić mnie

w spokoju. Gdyby kryło się w nich jakieś dodatkowe znaczenie, powinienem chyba już je

odnaleźć. Na pewno.

Dźwięk przedarł się przez tępe pulsowanie w mojej głowie. W pierwszej chwili wydało mi

się, że to Dillon. Czasem wpadał przed szkołą i razem szliśmy do autobusu. Ale wtedy

uświadomiłem sobie, że jest niedziela. Do mojego powoli budzącego się mózgu zaczęło

docierać, że ten żałosny dźwięk dochodzi z sypialni rodziców. To mama. Płakała, a jej szloch

stawał się coraz bardziej gwałtowny, chociaż byłem pewien, że stara się stłumić go poduszką.

Z jękiem zwlokłem się z łóżka i założyłem dżinsy. Pod drzwiami mamy wziąłem głęboki

oddech. Kiedy ostatnio tak zaczęła płakać, nie mogła się uspokoić przez trzy dni. Otwierając

drzwi, rozejrzałem się za tatą, ale nie zaskoczyło mnie, że nie było po nim śladu. Kiedy

odzywała się depresja mamy, zawsze był pierwszy do ucieczki.

Zobaczywszy mnie, próbowała wytrzeć twarz rąbkiem prześcieradła. Udało się jej

uśmiechnąć mimo łez i zaczerwienionych oczu, ale zdołała się opanować tylko na króciutki

moment, po którym jej twarz znowu zgasła.

– Daj mi herbaty – jęknęła.

Skinąłem głową i po cichu wyszedłem, z ulgą przyjmując, że mogę zrobić coś pożytecznego.

Zastałem tatę w kuchni, siedzącego przy stole z założonymi nogami i wpatrującego się w

pusty kubek po kawie. Jego apatia trąciła we mnie jakąś strunę.

– Co tym razem nakręciło mamę? – zwróciłem się do niego.

Nadal wpatrywał się w kubek, ja także się nie poruszyłem. Cisza zaczęła nieznośnie dzwonić

w uszach.

– A musiał być jakiś powód? – odparł w końcu.

Miał rację: nie musiało być powodu, ale nie zamierzałem tego przyznawać.

– O ile wiem, miała koszmarny sen – dodał.

– Co, ona też?

Tata rzucił spojrzenie w moim kierunku. Świetnie, jakaś reakcja – pomyślałem, ale zaraz

wrócił do gapienia się w pusty kubek po kawie. Próbowałem sobie przypomnieć, kiedy po raz

ostatni rozmawialiśmy normalnie, ale nie musiałem się nadmiernie wysilać, żeby znaleźć

przyczynę. Początkiem wszystkich problemów była nagła śmierć mojej siostry Sery. Ale

kiedy się skończą?

Mama czekała. Przygotowałem więc herbatę, tak jak lubiła, z odrobiną miodu, i zaniosłem jej.

Wyglądała lepiej. Biorąc kubek, obdarzyła mnie dzielnym, bladym uśmiechem. Przez chwilę

rozmawialiśmy o różnościach, a kiedy miałem pewność, że wszystko z nią OK, zostawiłem ją

samą.

Z powrotem w swoim pokoju uświadomiłem sobie, że wpatruję się w budzik przy łóżku,

jakby krył w sobie wszystkie odpowiedzi potrzebne mojej rodzinie do uleczenia ran duszy.

Wiedziałem, że to tylko budzik, zrobiony głównie z drewna i szkła, ale kupiłem go kilka lat

temu na jakimś pchlim targu, uderzony myślą, że zanim go znalazłem, prowadził całkiem

inne życie, w jakimś innym domu, budząc każdego ranka kogoś innego.

Nie miałem świadomości, jak intensywnie się w niego wpatruję, dopóki wskazówki nie

oszalały, wirując coraz prędzej i prędzej, napędzane frustracją, jaką pod świadomie

uwolniłem ze swojej głowy. Nagle cały budzik zaczął się poruszać, unosząc się ze stołu i

obracając w powietrzu. Robiłem podobne rzeczy wiele razy – poruszanie przedmiotów jest

jednym z moich talentów – ale nigdy z taką gwałtownością. Dopiero w tym momencie

uświadomiłem sobie, że tracę kontrolę. Byłem całkowicie zaskoczony, gdy budzik zaczął

wykręcać salta, podnosząc się aż pod sufit. W końcu eksplodował. Zasypały mnie kawałeczki

drewna, metalu i szkła. Musiałem je sprzątnąć, zanim mama, albo nawet tata, wpadną rzucić

okiem.

Mama była pierwsza.

– Co się stało? – zapytała od drzwi, wciągając rękaw szlafroka. – Myślałam, że wybuchła tu

bomba. – Jej wzrok spoczął na szczątkach na podłodze. – I tak właśnie to wygląda. Nic ci nie

jest, Ethan?

Popatrzyłem na trzymane fragmenty budzika.

– Strasznie przepraszam, mamo. Upuściłem budzik.

Zmrużyła lekko oczy, oceniając liczbę drobnych szczątków.

– Stojąc na suficie?

Wzruszyłem ramionami, uśmiechając się głupio.

– No nic, dopilnuj tylko, żeby na podłodze nie zostały żadne ostre odłamki.

Zapewniłem ją, że posprzątam, zanim wyjdę, więc zostawiła mnie, żeby wziąć prysznic.

Przynajmniej wyglądała trochę lepiej. Pozamiatałem resztę bałaganu i skończyłem się

ubierać. Zastanawiałem się, jak mój ojciec mógł przez cały ten czas siedzieć nieruchomo przy

kuchennym stole i gapić się w kubek po kawie, gdy kilka metrów od niego wybuch

wstrząsnął sypialnią jego syna.

Kilka minut później wyszedłem z domu. Z ulgą skierowałem się prosto na Górę, do miejsca,

które stało się moim sanktuarium. Powiedzenie, że otworzyło przede mną nowy świat, byłoby

poważnym niedoszacowaniem. To miejsce stanowiło nowy świat.

Po raz pierwszy poszedłem na Górę, kiedy miałem cztery lata. Niewiele pamiętam z tamtego

dnia poza długą, skalistą drogą i tym, że próbowałem uciec przed tatą, który wtedy, na samym

początku, nie chciał spuścić mnie z oka. Ale niebawem odrętwienie ogarnęło go już na stałe.

To właśnie na tych wzgórzach, ukrytych głęboko wśród południowo-zachodnich stoków

Wielkich Gór Wododziałowych, znalazł mnie Arkarian. Przez wiele dni opowiadał mi o

wyzwaniach, wielkich przygodach i mocach przekraczających granice mojej wyobraźni. Aż

pewnego dnia ten dziwaczny mężczyzna o szafirowych włosach i niesamowitych oczach

wziął mnie za rękę i zaprowadził do wnętrza Góry.

Oczywiście Arkarian nie wydawał się aż tak dziwaczny, kiedy już przyzwyczaiłem się do

jego osobliwej powierzchowności. Jego włosy miały kolor szafirowy, a oczy były fiołkowe

tylko dlatego, że jedne i drugie zmieniły kolor z upływem czasu. A upłynęło wiele czasu. Nie

postarzał się nawet o jeden dzień, chociaż znałem go od dwunastu lat. Jego ciało przestało się

starzeć w dniu, w którym skończył osiemnaście lat.

Arkarian nadal był ode mnie wyższy, chociaż różnica przestała być aż tak wyraźna. Miał w

sobie coś szczególnego. Po części kryło się to w sposobie mówienia – łagodnym i

stanowczym, ale pozbawionym arogancji. Po części w fiołkowych oczach, które potrafiły bez

słów przekazać wiele rzeczy. W ciągu tych kilkunastu lat zaprzyjaźniliśmy się. Przez

pierwsze pięć lat byłem jego Uczniem – nadal zresztą pozostawał moim bezpośrednim

przełożonym. Nauczył mnie więcej, niż zdołałem się przez cały ten czas nauczyć w mojej

ziemskiej szkole.

Kamienna ściana zniknęła, kiedy przed nią stanąłem, i zmaterializowała z powrotem, gdy

tylko zrobiłem krok do środka. Idąc oświetlonym słabym blaskiem korytarzem, usłyszałem

głos Arkariana:

– Szukałem cię, Ethanie.

W korytarzu było wiele drzwi: część prowadziła do sal treningowych, części nigdy nie

otwierałem. Arkarian mówił, że zmieniały się często, więc nie było sensu zaglądać, dopóki

nie potrzebowało się konkretnego pomieszczenia. A ja szybko nauczyłem się, że ciekawość

niekoniecznie jest dobrym przewodnikiem.

Dotarłem do głównej komnaty Arkariana, gdzie jak zawsze zachwycił mnie niezwykły,

zaawansowany technologicznie sprzęt, nieistniejący jeszcze w świecie śmiertelników.

– Bardzo śmieszne, Arkarian. Wiedziałeś, że przyjdę. Wiesz wszystko.

Spojrzał na mnie z przeciwnej strony sali i roześmiał się krótko.

– Pochlebiasz mi, Ethanie, ale musisz pamiętać, że nie da się wiedzieć wszystkiego – jego

oczy wpatrywały się w moje, oceniał mnie. Szybko zauważył ciemne kręgi. – Miałeś kolejny

koszmar?

Wzruszyłem ramionami, gapiąc się w trójwymiarową holograficzną sferę na środku

ośmiobocznej komnaty. W tym momencie zawierała doskonały obraz pałacu

westminsterskiego w Londynie, o ile się nie myliłem, z czternastego wieku. Mój koszmar

wydawał się nadal zbyt świeży i nie byłem gotów, żeby opowiadać o mamie. Jej depresja się

nasilała, a moje serce krajało się na myśl o tym. Wskazałem ruchem głowy sferę.

– Który to rok?

Arkarian podszedł, taktownie nie wracając do poprzedniego tematu. Machnął ręką w stronę

sfery.

– 1377. Twoja następna misja. Ale nie dlatego cię wezwałem. Siadaj, Ethanie.

Brzmiał poważnie. Znałem ten ton głosu.

– Nie martw się! To dobra wiadomość.

We wskazanym przez niego miejscu pojawił się zabytkowy drewniany stołek. Posłusznie

siadłem na nim okrakiem i czekałem, zaplatając ręce. Po raz kolejny pomyślałem o miłości,

jaką Arkarian darzył wszystko, co staroświeckie.

Patrzył na mnie przez minutę z lekko pochyloną głową. Dzisiaj jego szafirowe włosy

podtrzymywała opaska. Sprawiała, że oczy wydawały się bardziej fiołkowe.

– Zostałeś awansowany.

Zerwałem się z miejsca i podskoczyłem wysoko.

– Super!

To była fantastyczna wiadomość. Nawet więcej. Odkąd tylko pamiętałem, Straż była całym

moim życiem. Przez większość czasu stanowiła dla mnie także dom i schronienie. Nie

chodziło o to, że w moim ziemskim domu nie było bezpiecznie, ale było… nieprzyjemnie i,

no cóż, po prostu ponuro.

Arkarian uśmiechnął się: wiedział, jak bardzo zależało mi na tym, żeby zostać docenionym.

Nikt nie pracował tak ciężko, jak ja. Oddałbym Straży własną duszę.

– Trybunał jest niezwykle zadowolony z twojej działalności. W przyszłym miesiącu, podczas

ceremonii w Atenach, masz zostać powołany na pełnoprawnego członka.

Trudno mi było uwierzyć w jego słowa.

– Pełnoprawnego członka?

Skinął głową, nadal uśmiechając się do mnie, zadowolony z mojej reakcji.

– Ale czekaj, Ethanie, jest coś jeszcze.

Co jeszcze mogło być, chyba że…? Wyciągnąłem rękę i chwyciłem go za ramię, jakbym

chciał go podtrzymać, chociaż to ja potrzebowałem wsparcia.

– Chcesz powiedzieć, że zostanę nagrodzony zdolnością lotu?

Odwrócił na moment wzrok i w tym momencie zrozumiałem, że jego słowa mnie rozczarują.

Odwzajemnił znów moje spojrzenie i odezwał się łagodnie:

– Na razie nie dostaniesz skrzydeł, Ethanie. Musisz być cierpliwy.

Ale rozczarowanie, spotęgowane koszmarem ostatniej nocy i depresją mamy tego ranka,

uderzyło mnie jak fala powodziowa wdzierająca się do doliny. Gwałtownie uniosłem ręce,

domagając się wyjaśnień.

– Daj spokój, Arkarianie! Przecież zakończyłem naukę całe wieki temu i od co najmniej

dziesięciu lat jestem aktywnym członkiem Straży.

– Tak, ale zaczynałeś jako małe dziecko.

Skinąłem głową, potwierdzając to.

– Ale słyszałem o takich, którzy dostali je lata wcześniej niż ja.

– Oni byli gotowi, ty nie – powiedział wprost.

Jęknąłem i opadłem na siedzenie, uświadamiając sobie, że nie mogę nic zrobić. Nic ponad to,

co już robiłem – ponad ciągłe udowadnianie swojej wartości.

– To jaka jest ta druga wiadomość?

Odetchnął z ulgą, przywołał do siebie pasujący stołek i usiadł naprzeciwko mnie, tak żeby

nasze oczy były na jednym poziomie.

– Zostanie ci przydzielony Uczeń.

Musiałem to przetrawić przez całą minutę. Znaczenie tego zaszczytu w końcu do mnie

dotarło, powodując, że znowu się zerwałem i zacząłem przemierzać pozbawioną okien

podziemną komnatę, boksując powietrze.

– Ucznia! Własnego?

Arkarian wodził za mną wzrokiem. Kiedy zatrzymałem się i spojrzałem na niego, szukając

potwierdzenia, łagodnie skinął głową i uniósł brwi.

Skoro Trybunał obdarzył mnie taką odpowiedzialnością, to musiało znaczyć, że skrzydła

mam niemal w kieszeni.

– Niemal – potwierdził Arkarian, jak zwykle czytając moje myśli. – Wystarczy, że wyszkolisz

swojego Ucznia i z powodzeniem ukończysz następną misję, a otrzymasz skrzydła przed

następnymi urodzinami.

– Świetnie! To cudownie, Arkarianie. Jak to przepchnąłeś?

Uśmiechnął się pobłażliwie.

– Chętnie przyznałbym sobie zasługę twojego awansu, Ethanie, ale sam na to zapracowałeś

dzięki dobrej służbie. Teraz, kiedy to przyznałem, nie pozwól, aby ten sukces uderzył ci do

głowy tak, jak skłonny byłbym się tego obawiać – spojrzał na mnie surowo. – Chcesz

udowodnić, że jesteś godny tej najwyższej mocy, prawda?

Gwałtownie przytaknąłem.

– No jasne.

Wróciłem na stary stołek i starałem się siedzieć nieruchomo dostatecznie długo, by pokazać

na pewno, że zrozumiałem, ale moja prawa noga nie chciała przestać podskakiwać.

Położyłem dłoń na kolanie, żeby przytrzymać ją w miejscu.

– Czyli mówisz, że jeśli z powodzeniem wyszkolę tego Ucznia, mogę otrzymać skrzydła w

przeciągu trzech miesięcy?

Jego wargi się nie poruszyły, ale oczy powiedziały wszystko.

– Jest w tym jakiś haczyk, prawda?

– Żadnego – zapewnił mnie szybko. – Ale bez wątpienia musisz się spieszyć… – skinął głową

w kierunku holograficznej sfery z Pałacem Westminsterskim. – Do twojej następnej misji nie

zostało dużo czasu.

– Ile go mam?

– Kilka tygodni.

Tygodni? Co Arkarian albo, skoro już o tym mowa, Trybunał, sobie wyobrażał? Wyszkolenie

małego dziecka zajmowało lata. Tak było w moim przypadku. Pamiętałem niektóre z

najwcześniejszych lekcji – Arkarian był wyrozumiały (ponieważ w tamtych czasach miałem

dwie lewe ręce), ale nieustępliwy. Trenowaliśmy w najrozmaitszych salach, uczył mnie

rzeczy, jakich większość ludzi nie nauczyłaby się przez całe życie, od samoobrony do

samoświadomości. Ale upłynęły długie lata, nim Trybunał uznał mnie za dostatecznie

biegłego, by można mi było powierzyć misję.

– Mam tylko kilka tygodni na przeszkolenie Ucznia?

Arkarian przytaknął.

– Ale to nie będzie tak trudne, jak sobie wyobrażasz. Pamiętaj, że przyszedłeś do mnie jako

dziecko, to niezwykły przypadek. Twoja Uczennica jest lepsza, niż przypuszczasz.

Wyszkoliła się w dużej mierze sama – zaśmiał się, spoglądając na swoje smukłe, bezwieczne

dłonie. – To wręcz zaskakujące.

Nadal przetrawiałem ten kawałek, w którym mowa była o „Uczennicy”.

– Będę szkolić dziewczynę?

– Owszem.

– Ile lat ma ta dziewczyna?

– Piętnaście.

Nagle cały koncept szkolenia dziewczyny stał się niezwykle interesujący.

– O, serio?

Skinął głową z powściąganym uśmiechem.

– Jak się nazywa? Znam ją?

Milczał, a włoski na moim ciele zjeżyły się w napięciu oczekiwania.

– Nazywa się Isabel – powiedział cicho.

Było to niespotykanie staroświeckie imię, ale nie obudziło we mnie żadnego skojarzenia.

Arkarian patrzył tak, jakbym powinien rozpoznać to imię albo przynajmniej tę osobę. Pomału

gdzieś w głębi duszy zacząłem rozumieć. Isabel.

– Sądzę, że słyszałem już to imię. Pamiętasz, kiedy byłem młodszy, miałem najlepszego

przyjaciela, Matta. Jego młodsza siostra nazywała się Isabel. Ale mówiłeś, że moja Uczennica

nie jest dzieckiem. A poza tym – szybko odsunąłem ten pomysł – Isabel, którą pamiętam,

była złośliwą małpką i zakałą społeczeństwa. Zawsze łaziła za Mattem, Dillonem i resztą

chłopaków, kiedy mieliśmy ważniejsze sprawy – budowanie fortecy w lesie, szukanie na

złomowisku części do motocykli czy gra w rugby. Tego typu rzeczy. Na pewno nie o niej

mówisz.

Arkarian wpatrywał się we mnie uporczywie, a na jego ustach błąkał się znaczący uśmieszek.

– Niemożliwe, Arkarianie. Mówię ci, że to nie może być ona. Isabel to mały szkodnik. Będzie

nam tylko włazić pod nogi. Nie ma szans, żeby była dobrym materiałem na Strażnika. Musisz

Marianne Curley - Strażnicy Veridianu 1. Straż (fragment).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: