Wentylacja mechaniczna u chorego z SLA.doc

Wentylacja mechaniczna u chorego z SLA

I.     Jak oddychamy – mechanika oddechu własnego

Aby lepiej zrozumieć przyczyny powstawania i objawy niewydolności oddechowej, warto przypomnieć kilka szczegółów z anatomii i fizjologii układu oddechowego.
Cały cykl oddechowy składa się z 3 faz:

fazy wdechu,
fazy wymiany gazowej w płucach,
fazy wydechu.

1.       Wdech polega na pobraniu powietrza atmosferycznego i wciągnięciu go do płuc.

2.       W czasie fazy wymiany gazowej ze świeżego powietrza atmosferycznego wciągniętego w czasie wdechu w pęcherzykach płucnych pobierany jest tlen i transportowany z krwią do tkanek. W jego miejsce dostaje się z krwi dwutlenek węgla powstały w czasie przemian metabolicznych w ustroju.

3.       Ostatnia faza – wydech, polega na opróżnianiu płuc i wydalaniu dzięki temu zużytego powietrza, ubogiego w tlen i bogatego w dwutlenek węgla.

Jedyną fazą czynną jest faza wdechu, wymagająca udziału mięśni oddechowych. Mięśnie oddechowe kurcząc się powodują zwiększenie objętości klatki piersiowej, co wytwarza w jej wnętrzu podciśnienie i przez to napływ powietrza atmosferycznego do płuc.

Głównym mięśniem oddechowym jest przepona. Jest to płaski mięsień rozpięty między żebrami w dolnej części klatki piersiowej i oddzielający klatkę piersiową od jamy brzusznej. W spoczynku, przy końcu wydechu, przepona jest rozciągnięta i uwypuklona do wnętrza klatki piersiowej. Skurcz przepony powoduje jej spłaszczenie, co przesuwa w dół narządy jamy brzusznej i zwiększa objętość klatki piersiowej powodując wdech. W czasie normalnego oddychania przepona odpowiedzialna jest za 75% zmiany objętości klatki piersiowej. Za pozostałe 25% odpowiedzialne są dodatkowe mięśnie oddechowe – międzyżebrowe, mięśnie szyi, itp. W czasie spokojnego oddychania mięsień przepony w zupełności wystarcza do prawidłowej wentylacji płuc.

Powietrze przechodzi przez usta i nos, gardło, krtań, tchawicę i oskrzela coraz mniejszego kalibru aż do pęcherzyków płucnych. Wymiana gazowa zachodzi jedynie w pęcherzykach płucnych a wyższe piętra układu oddechowego stanowią jedynie „kanał” doprowadzający powietrze do pęcherzyków. Drogi oddechowe mają oczywiście swoje niezwykle istotne funkcje, takie jak ogrzewanie i nawilżanie powietrza wdechowego czy ochrona przed infekcjami.

Dla zrozumienia zaburzeń oddychania w chorobach nerwowo-mięśniowych ważne jest uświadomienie sobie faktu, że drogi oddechowe do poziomu pęcherzyków płucnych nie zmieniają swojego kształtu i mają przez to stałą objętość. Wynosi ona u dorosłego człowieka około 150 mililitrów (ml). Dlatego do pęcherzyków płucnych, gdzie następuje wymiana gazowa, powietrze może doprowadzić dopiero wdech o objętości powyżej 150 ml.
Przeciętny wdech u dorosłego człowieka, oddychającego spokojnie, ma objętość ok. 500 ml. Im oddech płytszy, o mniejszej objętości, tak jak u chorego z osłabieniem mięśni oddechowych, tym człowiek musi oddychać szybciej, aby zachować stałą objętość powietrza i uniknąć niedotlenienia i gromadzenia CO2 w organizmie. Szybsze oddychanie to w każdym przypadku większa praca mięśni oddechowych i w konsekwencji większe ich zmęczenie.

Oddychanie jest czynnością, która regulowana jest dwojako. Z jednej strony jest to kontrola podświadoma, ustalająca rytm oddychania niezależnie od tego czy o tym myślimy czy nie, jak to jest na przykład w czasie snu. Sprawowana ona jest przez ośrodek oddechowy umiejscowiony w mózgu, w jego części zwanej rdzeniem przedłużonym. Rytm oddychania zależny jest od ilości tlenu i dwutlenku węgla we krwi. Im mniej tlenu i więcej dwutlenku węgla, tym szybsze i głębsze oddychanie. Z drugiej strony mamy nad swoim ośrodkiem oddechowym kontrolę świadomą, co pozwala nam na przykład mówić czy nurkować.
Przy braku kontroli świadomej, w czasie snu nocnego, spada wrażliwość ośrodka oddechowego na zmiany ciśnienia O2 i CO2 we krwi i łatwiej dochodzi do niedotlenienia i gromadzenia dwutlenku węgla niż w ciągu dnia.

II. Przyczyny powstawania niewydolności oddechowej w SLA

Aby doszło do skurczu mięśni oddechowych i w konsekwencji do wdechu, impuls nerwowy musi zostać przekazany z ośrodka oddechowego, przez rdzeń kręgowy i wychodzące z niego nerwy obwodowe do mięśni oddechowych. W SLA na drodze przewodzenia tych impulsów nerwowych dochodzi do postępującego uszkodzenia komórek nerwowych w rdzeniu kręgowym. Efektem jest stopniowe osłabianie stymulacji mięśni oddechowych. Słabiej stymulowane i słabiej kurczące się mięśnie ulegają zanikowi i osłabieniu, przez co oddychanie staje się coraz płytsze. Objawia się to początkowo wyłącznie przy wysiłkach, kiedy mięśnie oddechowe nie są w stanie na tyle zwiększyć wentylacji, aby zaspokoić zwiększone zapotrzebowanie mięśni i organizmu na tlen.

Postęp choroby prowadzi do tego, że stopniowo przy coraz mniejszym wysiłku, a w końcu także w spoczynku oddychanie jest zbyt płytkie, aby usunąć cały dwutlenek węgla, który tworzy się w czasie przemian metabolicznych. Niewydalony CO2 gromadzi się w ustroju i wzrasta jego ciśnienie we krwi tętniczej, co daje nieprzyjemne objawy, o których powiemy dalej. Dodatkowo nadmiar CO2 stymuluje ośrodek oddechowy i mięśnie oddechowe do szybszego oddychania w celu jego wydalenia. Mięśnie oddechowe zmuszane są do dodatkowej pracy, co może nasilać ich zmęczenie. Mięśnie jednocześnie bardziej męczą się, kiedy we krwi podwyższony jest poziom CO2.

Zmęczenie mięśni oddechowych powoduje osłabienie odruchu kaszlowego, a przez to gorsze usuwanie wydzieliny z dróg oddechowych i większe ryzyko infekcji dróg oddechowych czy zachłyśnięcia treścią pokarmową. Mogą to być czynniki, które w sposób gwałtowny mogą pogorszyć wydolność oddechową.

III.                    Objawy niewydolności oddechowej

Objawy niewydolności oddechowej narastają zwykle stopniowo i początkowo mogą być mało zauważalne. Nadmierne gromadzenie się dwutlenku węgla pojawia się na początku głównie w nocy. Objawia się zmęczeniem narastającym w ciągu dnia, bólami głowy w nocy i z rana, zaburzeniami snu z częstym budzeniem się i z realistycznymi snami, często nieprzyjemnymi. Zaburzenia oddychania pojawiają się głównie w nocy, gdyż wtedy napęd oddechowy z ośrodka oddechowego jest fizjologicznie mniejszy oraz słabsze są ruchy przepony z powodu nacisku narządów jamy brzusznej w pozycji leżącej. Pełniejsza lista objawów niedostatecznego wentylowania płuc (czyli inaczej hipowentylacji pęcherzyków płucnych) i gromadzenia dwutlenku węgla przedstawiona jest w tabeli 1.

W miarę postępu choroby objawy niewydolności oddechowej nasilają się aż do wystąpienia duszności spoczynkowej ze znacznym gromadzeniem dwutlenku węgla i niedotlenieniem. Uruchamia się mechanizm błędnego koła, gdyż niedotlenienie i nadmiar dwutlenku węgla nasila zmęczenie mięśni oddechowych i dalej pogarsza oddychanie.

Ważne jest, że na każdym etapie rozwoju niewydolności oddechowej możliwe jest obecnie podjęcie działań, które zmniejszą lub zlikwidują objawy hipowentylacji pęcherzykowej i przerwą błędne koło coraz gorszego oddychania i zmęczenia mięśni oddechowych. Niebagatelną rolę pomiędzy tymi działaniami odgrywa wentylacja mechaniczna, czyli wspomaganie oddychania za pomocą respiratora.

Tabela 1 Objawy hipowentylacji pęcherzykowej i gromadzenia dwutlenku węgla we krwi.

18.          Sposoby postępowania w niewydolności oddechowej

1.       Ustalenie wskazań do wentylacji mechanicznej

Rozwój zaburzeń oddechowych jest w SLA zwykle powolny i stopniowy. Hipowentylacja pęcherzykowa powoduje wymienione w tabeli 1 objawy, które nasilają się w miarę upływu czasu i obniżają komfort życia chorego. Ich zmniejszenie jest podstawowym celem wentylacji długoterminowej i dlatego wskazania do włączenia do programu wentylacji domowej ustala się przede wszystkim na podstawie obecności objawów hipowentylacji pęcherzykowej Ważne jest określenie momentu, w którym celowe jest rozpoczęcie wspomagania oddechowego za pomocą respiratora.
Zbyt późne włączenie wentylacji mechanicznej i wspomagania respiratorem naraża chorego na niepotrzebnie przedłużony okres hipowentylacji pęcherzykowej i spadek komfortu życia oraz ryzyko wystąpienia powikłań ze strony układu oddechowego i krążenia.
Zbyt wczesne natomiast włączenie wentylacji respiratorem, kiedy upośledzenie oddychania jest jeszcze niewielkie, nie da choremu żadnych widocznych korzyści a tylko utrudni mu życie i zniechęci na przyszłość do tego sposobu leczenia.
Wspomaganie respiratorem rozpoczęte w odpowiednim momencie pozwoli na zmniejszenie lub eliminację niekorzystnych objawów hipowentylacji pęcherzykowej, co poprawić może istotnie komfort codziennego życia, opóźnić może rozwój niewydolności oddechowej i zmniejszy ryzyko występowania powikłań płucnych. Z tego względu istotne jest monitorowanie i okresowe badanie funkcji oddechowej, aby można było określić, kiedy włączenie wentylacji mechanicznej będzie celowe, to znaczy kiedy zacznie przynosić pacjentowi odczuwalną przez niego ulgę.

Z drugiej strony, przy powolnie narastającej niewydolności oddechowej chory może być zaadaptowany do gorszego oddychania i może nie zauważać objawów hipowentylacji. Dlatego, oprócz badania klinicznego stosuje się również badania dodatkowe określające stopień osłabienia mięśni oddechowych i hipowentylacji pęcherzykowej. Pozwalają one na pewną obiektywizację wielkości niedomogi oddechowej i dają możliwość porównywania zmiany parametrów oddechowych w miarę upływu czasu.

2.       Badania dodatkowe

W zakresie badań dodatkowych powinno wykonać się badania:

Określające stopień zaburzeń wymiany gazowej w ciągu całej doby.
W tym celu wykonuje się badania gazometryczne (przez pobieranie krwi z żyły lub z palca i oznaczanie w niej ciśnień O2 i CO2 kilka razy w ciągu dnia i ewentualnie także w nocy) oraz badanie wysycenia hemoglobiny krwi tlenem (tzw. badanie saturacji krwi tlenem – badanie całkowicie nieinwazyjne) w ciągu doby a zwłaszcza w nocy. W niektórych przypadkach konieczne jest badanie polisomnograficznego, to znaczy całonocne badanie utlenowania krwi oraz jakości snu i zaburzeń oddychania w czasie wypoczynku nocnego.

Badania funkcji układu oddechowego i siły mięśni oddechowych.
W tym celu wykonuje się między innymi badanie spirometryczne oraz tzw. „sniff test”. Są to badania całkowicie nieinwazyjne i polegają na wykonywaniu przez chorego głębokich wdechów i wydechów przez specjalne ustniki połączone z głowicami mierzącymi przepływy powietrza. Uzyskane pomiary pozwalają na określenie rezerw układu oddechowego oraz siły mięśni oddechowych decydującej między innymi o skuteczności odruchu kaszlowego. Badania pozwalające na określenie innych schorzeń występujących u pacjenta i mogących mieć wpływ na jego wydolność oddechową. Zakres tych badań określany jest przez lekarza kwalifikującego do wentylacji mechanicznej. Ich celem jest zdiagnozowanie i wyleczenie tych dodatkowych schorzeń co może mieć poważny wpływ na oddychanie i samopoczucie pacjenta. Niekiedy konieczne są badania i konsultacje specjalistyczne z zakresu kardiologii, neurologii, neurochirurgii, rehabilitacji medycznej czy pulmonologii.

W niektórych stanach, kiedy dynamika narastania niewydolności oddechowej jest duża warto zdecydować się na wdrożenie wspomagania respiratorem stosunkowo wcześnie, żeby chory miał czas przyzwyczaić się do wentylacji mechanicznej i mógł w pełni wykorzystać jej efekty w chwili pogorszenia oddychania.

2.               Rodzaje wentylacji mechanicznej

Stosowane obecnie respiratory wspomagają albo zastępują oddech pacjenta przez wytworzenie dodatniego ciśnienia w respiratorze, które przenoszone jest na drogi oddechowe pacjenta. Zależnie od tego, jaki jest sposób połączenia układu rur respiratora z układem oddechowym pacjenta rozróżniamy wentylację inwazyjną i nieinwazyjną.

Wentylacja inwazyjna to taka, która prowadzona jest u pacjenta z wytworzoną sztuczną drogą oddechową – tracheotomią. W tym przypadku przez otwór na szyi wprowadzona jest rurka tracheotomijna bezpośrednio do tchawicy z ominięciem górnych dróg oddechowych (jamy ustnej, nosowej, gardła i krtani). Do rurki tracheotomijnej podłączony jest układ rur respiratora.

Wentylacja nieinwazyjna prowadzona jest u pacjenta, który oddycha samodzielnie, naturalnymi drogami oddechowymi. W takim przypadku wspomaganie oddychania respiratorem odbywa się przez szczelną maskę, która przyłożona jest do twarzy pacjenta i przymocowana do głowy za pomocą układu pasków. Powietrze pod dodatnim ciśnieniem podawane jest najczęściej przez nos chorego.

Niezależnie od rodzaju stosowanej wentylacji – inwazyjnej czy nieinwazyjnej, zasada wspomagania oddechu pacjenta jest taka sama – respirator wytwarza dodatnie ciśnienie, które przenoszone jest na drogi oddechowe pacjenta powodując jego wdech. Wentylacja mechaniczna może być kontrolowana – w tym przypadku w respiratorze programuje się główne parametry, to znaczy objętość i częstość oddechu i nie ulegają one zmianie w czasie oddychania. Ten rodzaj wentylacji stosuje się u chorych, którzy z racji postępu choroby nie są w stanie podjąć własnego oddechu.

U chorych, którzy oddychają samodzielnie, stosuje się różnego rodzaju wentylację wspomaganą. W tym przypadku chory oddycha samodzielnie, decyduje o częstości, to znaczy o początku każdego oddechu a respirator wspomaga każdy jego oddech „dopychając” mu powietrze do płuc. Ustawienie respiratora tak, aby wspomagał oddychanie w wystarczającym stopniu i był „zgrany” z oddechem własnym pacjenta nie zawsze jest łatwe. W nowoczesnych respiratorach ustawia się kilka-kilkanaście parametrów określających między innymi sposób i czas rozpoczęcia wdechu, ciśnienia wdechowe i wydechowe, szybkość narastania przepływu wdechowego, docelową objętość wdechu, stosunek czasu wdechu do czasu wydechu, początek rozpoczęcia wydechu i wiele innych. Wartość każdego z tych parametrów jest regulowana i dostosowywana do specyficznego sposobu oddychania każdego chorego i jego aktualnych potrzeb. Prawidłowe ustawienie wszystkich parametrów respiratora wymaga specjalistycznej wiedzy i zajmuje się tym lekarz anestezjolog nadzorujący wentylację domową. Wszelkie zmiany parametrów wentylacji dokonywane przez chorego lub jego opiekunów bez wiedzy lekarza prowadzącego wentylację mechaniczną mogą doprowadzić do poważnych powikłań.

1.       Wentylacja nieinwazyjna

Jak już powiedziano, wentylacja nieinwazyjna stosowana jest u chorych oddychających samodzielnie. Wspomaganie wentylacji odbywa się przez maskę obejmującą nos lub nos i usta i przymocowywaną do głowy specjalnymi paskami tak, aby się nie przemieszczała. Produkowane przez kilku producentów maski wykonane są z tworzywa sztucznego i mają brzegi wykonane z miękkiego materiału tak, aby połączenie między twarzą i maską było szczelne. Jednym z głównych celów wentylacji nieinwazyjnej jest wspomaganie mięśni oddechowych i doprowadzenie do tego, aby mogły odpocząć. Dlatego wentylacja nieinwazyjna prowadzona jest w sesjach. Sesje muszą trwać minimalnie 60 – 90 minut, gdyż jest to czas potrzebny do tego, aby mięśnie oddechowe odpoczęły i odbudowały swoje zapasy surowców odżywczych.
Sytuacja optymalna to taka, w której chory zasypia z maską i respirator wspomaga jego oddech w czasie snu. Najlepsze efekty uzyskuje się, kiedy sesja wentylacji nocnej trwa minimum 4 – 6 godzin. W miarę postępu choroby czas wentylacji nocnej może być wydłużany, nawet na całą noc a kiedy jest taka potrzeba dołączane są także sesje wentylacji w ciągu dnia.
Sam proces wdrażania do wentylacji nieinwazyjnej nie zawsze jest łatwy. Większość chorych bez problemów akceptuje respirator, lecz niektórzy chorzy na początku z trudem znoszą powietrze, które wdmuchiwane jest przez nos. W każdym jednak przypadku chorzy prędzej czy później adaptują się do wentylacji mechanicznej. Proces ten trwa różnie – od kilku godzin do kilkunastu dni.
Celem prowadzenia wentylacji nieinwazyjnej jest zminimalizowanie lub zlikwidowanie objawów hipowentylacji. Jednym z efektów jest możliwość zwiększenia aktywności życiowej, tym bardziej, że respiratory domowe mają własne zasilanie i umożliwiają wentylację poza miejscem zamieszkania, a przez pewien czas nawet tam, gdzie nie ma możliwości zasilania sieciowego.
Wentylacja nieinwazyjna ma swoje ograniczenia. Tak jest między innymi w sytuacji, kiedy chory nie jest w stanie utrzymać zamkniętych ust. Wówczas w czasie wdechu całe powietrze wtłaczane nosem ucieka ustami i wentylacja jest nieskuteczna.
Wentylacja nieinwazyjna nie może też być stosowana 24 godziny na dobę. Sytuacja, w której chory wymaga wspomagania oddechowego powyżej 18 – 20 godzin na dobę jest wskazaniem do zaproponowania choremu tracheotomii i wentylacji inwazyjnej. Konieczność tak długiej wentylacji dobowej świadczy o znacznie ograniczonych rezerwach wentylacyjnych i znacznym ryzyku ostrej dekompensacji oddechowej.
Podobnie jest z sytuacją, kiedy zaczynają pojawiać się nasilone objawy świadczące o zaburzeniu połykania, krztuszenie się i ryzyko zachłyśnięcia treścią pokarmową. W takim przypadku wykonanie tracheotomii zabezpiecza drogi oddechowe chorego.

2.       Wentylacja inwazyjna

Ten rodzaj wentylacji stosowany jest najczęściej u chorych, których samodzielność oddechowa jest niewielka lub żadna. Często są to chorzy, którzy z powodu rozwoju niewydolności oddechowej znaleźli się w szpitalu i którzy mogą powrócić do domu wyłącznie wtedy, jeżeli ich oddech będzie wspomagany respiratorem. Część stanowią chorzy, którzy dotychczas byli wentylowani nieinwazyjnie i u których wystąpiły wskazania do wykonania tracheostomii i kontynuowania wentylacji w sposób inwazyjny.
Wentylacja prowadzona w tych przypadkach to zwykle wentylacja kontrolowana.
Rurka tracheotomijna, przez którą prowadzona jest wentylacja, jest zagiętą, ok. 10 cm rurką wykonaną z tworzywa sztucznego, która wprowadzana jest do tchawicy przez nacięcie tchawicy w dolnej części szyi, poniżej krtani. Wystająca z szyi część rurki zakończona jest znormalizowanym kołnierzem, do którego można podłączać układy respiratora, filtry czy worki AMBU. Dzięki rurce utrzymana jest cały czas drożność dróg oddechowych. Można przez nią także odsysać wydzielinę z dróg oddechowych wtedy, kiedy jest taka potrzeba, niezależnie od skuteczności kaszlu pacjenta. Po podłączeniu do układu respiratora można chorego wentylować respiratorem.
Średnica rurki tracheotomijnej jest zawsze mniejsza od średnicy tchawicy, do której została wprowadzona – inaczej nie można by jej do tej tchawicy włożyć. Tak więc zawsze jest wolna przestrzeń pomiędzy rurką a tchawicą. Aby tą przestrzenią nie uciekało powietrze do góry przez krtań i usta przy końcu rurki umieszcza się otaczający rurkę balonik napompowywany kilkunastoma mililitrami powietrza przez specjalny przewód odchodzący od rurki. Napompowany balonik uszczelnia przestrzeń pomiędzy rurką a tchawicą.
Wentylacja inwazyjna ma swoje korzyści i wady. Korzyści to możliwość prowadzenia wentylacji dodatnimi ciśnieniami i zabezpieczenie dróg oddechowych przed przedostaniem się treści pokarmowej do układu oddechowego poniżej balonika. Chory, nawet z zaburzeniami połykania może jeść i pić bez ryzyka zachłyśnięcia treścią pokarmową. Podstawową wadą jest natomiast utrata możliwości mówienia po wykonaniu tracheotomii. Całe powietrze wydechowe wydostaje się przez uszczelnioną rurkę, nie przechodząc przez krtań i struny głosowe, gdzie powstaje głos. Jest to poważna wada, ale musimy pamiętać, że dotyczy chorych, którzy przed wykonaniem tracheotomii byli niewydolni oddechowo i mówili najczęściej bardzo słabo lub nawet wcale.
Wentylacja inwazyjna prowadzona w domu jest dużo bardziej skomplikowana niż wentylacja nieinwazyjna. Nie wiąże się to z trudnościami wentylacyjnymi, ale raczej z problemami organizacyjnymi, edukacyjnymi i logistycznymi tej opieki.
Konieczne jest w takim przypadku zabezpieczenie pacjenta przed ewentualnymi powikłaniami związanymi z małą samodzielnością oddechową, to znaczy możnością oddychania bez respiratora przez bardzo krótki okres czasu lub wcale, oraz ze sztuczną drogą oddechową – tracheotomią.
Niezbędne jest: zaopatrzenie pacjenta i jego opiekunów w dodatkowy sprzęt medyczny, przeszkolenie opiekunów w zakresie opieki nad chorym wentylowanym oraz zapewnienie odpowiednich warunków lokalowych w miejscu, gdzie prowadzona jest wentylacja.
Dodatkowy sprzęt medyczny to ssaki do odsysania wydzieliny z dróg oddechowych, worki samorozprężalne AMBU, pulsooksymetry (do pomiaru utlenowania krwi), w razie konieczności koncentratory tlenu oraz cały sprzęt jednorazowy (rurki tracheotomijne, filtry, itd.).
Opiekunowie powinni być przeszkoleni w zakresie opieki nad chorym wentylowanym inwazyjnie. Oznacza to, że powinni posiadać umiejętność skutecznego odsysania wydzieliny z rurki tracheotomijnej, wentylacji workiem AMBU, rozpoznania alarmów pulsooksymetru i respiratora, rozpoznania zaburzeń oddychania chorego czy awarii respiratora oraz umiejętność awaryjnej wymiany rurki tracheotomijnej i podjęcia skutecznych działań resuscytacyjnych. Powinni także umieć rozpoznać podstawowe potrzeby chorego (nie mogącego porozumieć się głosem) w rodzaju potrzeby odessania, zmiany pozycji ciała, napojenia, itd.

2.               Cel stosowania wentylacji mechanicznej

Cele prowadzenia wentylacji domowej mogą być różne w zależności od tego, czy mamy do czynienia z chorym wentylowanym inwazyjnie, tzn. przez rurkę trachestomijną, czy nieinwazyjnie, tzn. przez maskę.
Chorzy wentylowani inwazyjnie przebywają najczęściej w Oddziałach Intensywnej Terapii i program wentylacji domowej jest dla nich możliwością powrotu do domu. Niesie to dla chorego korzyści w postaci możliwości przebywania w domu, w przyjaznej atmosferze, zmniejszenia ryzyka infekcji, tak groźnej w środowisku Intensywnej Terapii czy lepszego odżywienia i często wydajniejszej rehabilitacji. Korzysta na tym również rodzina chorego, która, chociaż obciążona nowymi obowiązkami, nie musi dzielić życia na szpital, dom i przejazdy.

Celem wentylacji nieinwazyjnej jest przede wszystkim zmniejszenie objawów hipowentylacji pęcherzykowej. Chory oddycha głębiej i uruchamia od dawna nie używane części płuc. Bardziej wypoczęte mięśnie oddechowe pracują sprawniej. Zmniejsza się praca oddychania. Chory może mocniej kaszleć i dzięki temu skuteczniej usuwać wydzielinę z dróg oddechowych. Zmniejsza się ilość infekcji dróg oddechowych, a kiedy mimo wszystko infekcja wystąpi, trwa krócej i rzadziej wymaga pobytu w szpitalu. Jeżeli chory wentylowany jest w nocy skutkuje to poprawą jakości snu, rzadszym budzeniem się i lepszym wypoczynkiem nocnym. Zmniejszenie przewlekłego zmęczenia i zaburzeń koncentracji pozwolić może na zwiększenie aktywności życiowej i zawodowej.

2.               Kwalifikacja do programu wentylacji domowej

Pacjent, jego opiekunowie, lekarz leczący powinni być świadomi, że choroba na pewnym etapie wiąże się z możliwością wystąpienia hipowentylacji pęcherzykowej. Początkowo będzie to najprawdopodobniej hipowentylacja nocna. Jej wystąpienie powinno być sygnałem mówiącym o konieczności zgłoszenia do któregoś z ośrodków prowadzących wentylację domową. Po zgłoszeniu się pacjenta (samodzielnie, przez jego opiekunów lub lekarza leczącego) do ośrodka dalsza kwalifikacja przebiega zgodnie z procedurami przyjętymi w danym ośrodku.
W każdym przypadku powinno dojść do wizyty lekarza ośrodka, który w czasie wizyty kwalifikacyjnej przeprowadza z chorym wywiad, badanie kliniczne i część niezbędnych badań dodatkowych. W czasie tej wizyty lekarz ocenia wstępnie, czy występujące objawy kliniczne i postęp choroby są podstawą do dalszych badań i ewentualnego włączenia chorego do programu wentylacji domowej. Jeżeli lekarz ośrodka oceni, że wydolność oddechowa pacjenta jest jeszcze wystarczająca, może zalecić okresowe badania przeprowadzane co kilka miesięcy, aby wychwycić moment, kiedy wentylacja domowa stanie się konieczna.
W przypadku gorszej wydolności oddechowej dalsza kwalifikacja przebiega najczęściej w warunkach szpitalnych. Chory przyjmowany jest na jeden – kilka dni w celu sprecyzowania wskazań i przeciwwskazań oraz dopasowaniu maski i rozpoczęcia procesu adaptacji do wentylacji nieinwazyjnej ze stałą kontrolą parametrów oddechowych dokonywaną przez personel medyczny. W tym czasie przeprowadza się też szkolenie chorego i opiekunów. W każdym przypadku niezbędna jest świadoma zgoda pacjenta na leczenie. Powinien on zostać poinformowany o wszystkich korzyściach i wadach wentylacji domowej. Konieczne jest też sprawdzenie, czy warunki lokalowe miejsca zamieszkania chorego są wystarczające do prowadzenia wentylacji. Chodzi tu głównie o to, czy w mieszkaniu występują podstawowe media (prąd, woda ciepła, zimna, ..), czy istnieje możliwość kontaktu z otoczeniem (telefon), możliwość dojazdu.

2.               Rodzaje respiratorów

Wentylacja mechaniczna była i nadal pozostaje domeną Oddziałów Intensywnej Terapii, jako że jest jednym z elementów specjalistycznego leczenia intensywnego. Wynika to z faktu, że ostra niewydolność oddechowa i związana z nią konieczność wentylacji mechanicznej występuje najczęściej w końcowych fazach rozwoju niewydolności wielonarządowej, u chorych będących już w stanie skrajnie ciężkim. W Oddziałach Intensywnej Terapii chorzy są wentylowani mechanicznie do momentu, kiedy nie poprawi się ich stan ogólny i nie powróci zdolność samodzielnego oddychania. Niewydolność oddechowa i konieczność wentylacji mechanicznej jest więc stanem przejściowym, związanym z ciężką chorobą ogólnoustrojową. Respiratory służące do wentylacji mechanicznej w OIT mają konstrukcję dostosowaną do potrzeb leczenia pacjentów z uszkodzonymi płucami prowadzonego przez personel medyczny, średni i wyższy, o wysokich kwalifikacjach z zakresu intensywnej terapii.
Wentylacja mechaniczna pacjentów w warunkach domowych przebiega w całkowicie odmiennych warunkach. Wentylowani są chorzy, których płuca są najczęściej zdrowe, przyczyna niewydolności oddechowej leży w słabości mięśni oddechowych a osobami opiekującymi się chorym są osoby najczęściej bez wykształcenia medycznego.
Tak więc konstrukcja respiratorów domowych jest dostosowana do tych specyficznych warunków, które panują w domu chorego. Respirator domowy powinien mieć cechy takie jak:

1.       możliwość długotrwałego prowadzenia wentylacji mechanicznej w kilku trybach wentylacji,

2.       prost...