Lovecraft H P - Zew Cthulhu 07 - Muzyka Ericha Zanna.pdf - H.P. Lovecraft - GKSBelchatow

Ksi ĢŇ ka pobrana ze strony

http://www.ksiazki4u.prv.pl

HOWARD PHILLIPS

LOVECRAFT

„MUZYKA

ERICHA ZANNA”

(„The Music Of Erich Zann”)

HOWARD PHILLIPS LOVECRAFT

„MUZYKA ERICHA ZANNA”

(„The Music Of Erich Zann”)

Tłumaczenie: Ryszarda Grzybowska

Przestudiowałem mapy tego miasta z najwi ħ ksz Ģ uwag Ģ , ale na Ň adnej nie odnalazłem Rue d'Auseil. Nie

były to tylko nowoczesne mapy, bo przecie Ň zdaj ħ sobie spraw ħ , Ň e nazwy si ħ zmieniaj Ģ . Wr ħ cz przeciwnie,

zagł ħ białem si ħ we wszystkie najstarsze Ņ ródła i nawet osobi Ļ cie przeszukałem ka Ň d Ģ dzielnic ħ , bez

wzgl ħ du na jej nazw ħ , która mogła by ewentualnie odpowiada ę ulicy znanej mi jako Rue d'Auseil. Jest to

dla mnie upokarzaj Ģ ce, bo mimo wszystkich podj ħ tych stara ı , nie mog ħ znale Ņę domu, ulicy ani nawet

przybli Ň onej lokalizacji miejsca, w którym, wiod Ģ c ubogi Ň ywot studenta metafizyki na uniwersytecie,

słuchałem muzyki Ericha Zanna.

Nie dziwi ħ si ħ , Ň e pami ħę moja uległa zakłóceniu, bo w okresie, kiedy mieszkałem na Rue d'Auseil, moje

zdrowie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne, mocno podupadło. Przypominam te Ň sobie, Ň e nie

utrzymywałem kontaktów z tymi kilkoma osobami, z którymi si ħ zaznajomiłem. Ale Ň ebym w ogóle nie

mógł odnale Ņę tego miejsca, to naprawd ħ zdumiewaj Ģ ce i niespotykane; z uniwersytetu szło si ħ na t ħ ulic ħ

pół godziny, a poza tym odznaczała si ħ tak szczególnymi cechami, Ň e kto raz j Ģ widział, nie mógł

zapomnie ę . Ale nie spotkałem nikogo, kto by widział Rue d'Auseil.

Znajdowała si ħ po drugiej stronie mrocznej rzeki, na brzegach której stromo wznosiły si ħ zbudowane z

cegły magazyny o zamazanych oknach, biegł te Ň ponad ni Ģ ci ħŇ ki most z ciemnego kamienia. Nad rzek Ģ

zawsze panował mrok, tak jakby dym z okolicznych fabryk nigdy nie dopuszczał tu sło ı ca. Wody tej rzeki

zion ħ ły strasznym smrodem, z jakim jeszcze nigdy w Ň yciu si ħ nie zetkn Ģ łem, my Ļ l ħ jednak, Ň e to oka Ň e si ħ

pomocne i którego Ļ dnia j Ģ odnajd ħ . Za mostem znajdowały si ħ w Ģ skie, brukowane uliczki z szynami,

potem teren lekko si ħ wznosił, ale gdy dochodziło si ħ do Rue d'Auseil, wznosił si ħ stromo.

Nie spotkałem ju Ň nigdy wi ħ cej tak w Ģ skiej i tak stromej ulicy jak Rue d'Auseil. Było to niemal Ň e

urwisko, niedost ħ pne dla Ň adnych pojazdów. W kilku miejscach znajdowały si ħ schody, a na ko ı cu ulicy

wysoki, obro Ļ ni ħ ty bluszczem mur. Bruk był nierówny, składał si ħ z kamiennych płytek i z okr Ģ głych

kamieni, a gdzieniegdzie prze Ļ wiecała naga ziemia z zeschni ħ tymi chwastami. Domy były tu wysokie, ze

spadzistymi dachami, niewiarygodnie stare, przechylone albo do tyłu, albo do przodu, albo na boki.

Zdarzało si ħ , Ň e stoj Ģ ce naprzeciwko domy pochyliły si ħ do przodu i prawie stykały si ħ ze sob Ģ ponad ulic Ģ

tworz Ģ c łukowe sklepienie; było tu wi ħ c do Ļę mroczno. Znajdowało si ħ tu tak Ň e kilka pomostów nad ulic Ģ ,

ł Ģ cz Ģ cych przeciwległe domy.

Tutejsi mieszka ı cy wywierali na mnie szczególne wra Ň enie. Z pocz Ģ tku przypisywałem to ich milczeniu i

pow Ļ ci Ģ gliwo Ļ ci, potem doszedłem do wniosku, Ň e przyczyna le Ň y w czym innym - mianowicie w tym, Ň e

mieszkaj Ģ tu wył Ģ cznie starzy ludzie. Sam nie wiem, jak to si ħ stało, Ň e wynaj Ģ łem pokój na tej ulicy, ale z

chwil Ģ , kiedy si ħ tutaj zjawiłem, chyba przestałem by ę sob Ģ . Mieszkałem w najrozmaitszych ubogich

domach, z których mnie eksmitowano, gdy Ň nie miałem na zapłacenie komornego, a Ň wreszcie trafiłem na

rozpadaj Ģ cy si ħ dom, w którym stró Ň ował paralityk Blandot. Był to trzeci dom od ko ı ca ulicy i najwy Ň szy

ze wszystkich.

Pokój mój znajdował si ħ na pi Ģ tym pi ħ trze, a był to jedyny zamieszkały pokój, cały bowiem dom prawie

Ļ wiecił pustkami. Jak tylko si ħ sprowadziłem, ju Ň pierwszej nocy usłyszałem niezwykle dziwn Ģ muzyk ħ

dochodz Ģ c Ģ z poddasza i nazajutrz spytałem o to Blandota. Wyja Ļ nił mi, Ň e to gra pewien stary Niemiec,

skrzypek, niemowa, który podpisuje si ħ Erich Zann, a gra wieczorami w orkiestrze w jakim Ļ tanim

teatrzyku. Wynaj Ģ ł ten odosobniony pokój wysoko na poddaszu, z jednym tylko oknem wychodz Ģ cym na

ulic ħ , z którego roztaczał si ħ widok ponad murem obro Ļ ni ħ tym bluszczem na opadaj Ģ cy w dół krajobraz -

dlatego wła Ļ nie, Ň e pragn Ģ ł noc Ģ gra ę na skrzypcach.

Słyszałem jego gr ħ ka Ň dej nocy i cho ę nie dawał mi spa ę , byłem zafascynowany t Ģ niezwykł Ģ muzyk Ģ .

Wła Ļ ciwie wcale si ħ na muzyce nie znałem, ale byłem przekonany, Ň e d Ņ wi ħ ki, dobywane przez niego ze

skrzypiec, nie miały nic wspólnego z muzyk Ģ , jak Ģ dotychczas zdarzyło mi si ħ słysze ę . Uznałem, Ň e jest to

kompozytor o zupełnie niezwykłym talencie. Im dłu Ň ej si ħ wsłuchiwałem, tym wi ħ ksze robiła na mnie

wra Ň enie i po tygodniu postanowiłem zawrze ę znajomo Ļę z tym starym człowiekiem.

Którego Ļ wieczoru, kiedy powracał z pracy, zatrzymałem go na korytarzu i powiedziałem, Ň e pragn Ģ łbym

si ħ z nim zaznajomi ę i posłucha ę jego gry z bliska. Był niski, szczupły, biednie ubrany, prawie łysy, miał

niebieskie oczy oraz groteskow Ģ twarz przypominaj Ģ c Ģ satyra. Z pocz Ģ tku zdawał si ħ by ę oburzony i

przera Ň ony tak Ģ propozycj Ģ . Widz Ģ c jednak mój szczery, przyjacielski stosunek rozpogodził si ħ i dał mi

znak, abym poszedł za nim po ciemnych, skrzypi Ģ cych i uginaj Ģ cych si ħ schodach na poddasze. Jego pokój,

jeden z dwóch znajduj Ģ cych si ħ na starym poddaszu, mie Ļ cił si ħ od strony zachodniej, a wychodził wła Ļ nie

na mur stanowi Ģ cy zako ı czenie tej ulicy. Był to ogromny pokój, ale wydawał si ħ jeszcze wi ħ kszy przez to,

Ň e był nie urz Ģ dzony i bardzo zaniedbany. Znajdowały si ħ w nim tylko w Ģ skie Ň elazne łó Ň ko, obdrapana

umywalka, mały stolik, spora szafa z ksi ĢŇ kami, Ň elazny pulpit do nut i trzy staro Ļ wieckie krzesła. Nuty

le Ň ały rozrzucone po całej podłodze. ĺ ciany były z gołych desek, nigdy zapewne nieotynkowane; wydawało

si ħ , Ň e nikt tu nie mieszka, wsz ħ dzie bowiem snuła si ħ paj ħ czyna, a kurz le Ň ał grub Ģ warstw Ģ . ĺ wiat pi ħ kna

dla Ericha Zanna to niew Ģ tpliwie Ļ wiat wyobra Ņ ni.

Gestem wskazał mi krzesło, a sam zamkn Ģ ł drzwi na wielk Ģ drewnian Ģ zasuw ħ , po czym zapalił Ļ wiece.

Nast ħ pnie wyj Ģ ł skrzypce z podziurawionego przez mole pokrowca i usiadł na najmniej wygodnym krze Ļ le.

Nie skorzystał z nut i pulpitu, tylko zacz Ģ ł gra ę z pami ħ ci, przez godzin ħ racz Ģ c mnie muzyk Ģ , jakiej w

Ň yciu nie słyszałem; musiała to by ę raczej jego własna kompozycja. Niełatwo j Ģ opisa ę , je Ň eli si ħ nie jest

znawc Ģ muzyki. Było to co Ļ w rodzaju fugi z powtarzaj Ģ cymi si ħ pasa Ň ami o brzmieniu wprost

urzekaj Ģ cym, ale najbardziej zadziwiło mnie to, Ň e nie słysz ħ tych dziwnych melodii, jakie dochodziły mnie

w moim pokoju.

Dobrze sobie zapami ħ tałem i nawet cz ħ sto nuciłem je i wygwizdywałem, tote Ň kiedy odło Ň ył skrzypce,

spytałem czyby nie zechciał ich zagra ę . Na pomarszczonej twarzy satyra, tak spokojnej podczas gry,

pojawił si ħ wyraz gniewu i l ħ ku, taki sam jak wtedy, gdy go zagadn Ģ łem na schodach. Potraktowałem to

lekko, jako kaprys staro Ļ ci, i usiłowałem go zach ħ ci ę zagwizdawszy urywki, jakie słyszałem ubiegłej nocy.

Kiedy niemy muzyk rozpoznał melodi ħ , twarz jego przybrała jaki Ļ niesamowity wyraz, a dług Ģ , ko Ļ cist Ģ i

zimn Ģ dło ı poło Ň ył mi na ustach, Ň eby wyciszy ę to niezbyt udane na Ļ ladownictwo. Potem zachował si ħ jak

zupełny dziwak, bo rzucił przera Ň one spojrzenie w stron ħ zasłoni ħ tego okna, jakby si ħ bał jakiego Ļ intruza -

spojrzenie tym wi ħ cej absurdalne, poniewa Ň poddasze znajdowało si ħ wysoko i było niedost ħ pne, górowało

bowiem nad wszystkimi przyległymi dachami, nie mówi Ģ c ju Ň o tym, Ň e tylko z tego jednego okna, jak

powiedział dozorca, roztaczał si ħ widok ponad murem na opadaj Ģ ce wzgórze.

Spojrzenie tego starego człowieka przypomniało mi słowa Blandota i mo Ň e to był kaprys, ale przyszła mi

ochota, aby popatrze ę na rozległ Ģ i oszałamiaj Ģ c Ģ panoram ħ spowitych blaskiem ksi ħŇ yca dachów i

o Ļ wietlonego miasta za wzgórzem, której nikt z mieszka ı ców Rue d'Auseil poza tym dziwnym muzykiem

nie miał mo Ň no Ļ ci ogl Ģ da ę . Podszedłem do okna i ju Ň miałem odsun Ģę jakie Ļ bardzo dziwne zasłony, gdy

podskoczył do mnie niemy lokator tego pokoju z jeszcze wi ħ kszym gniewem i l ħ kiem; tym razem głow Ģ

wskazywał na drzwi i obiema r ħ kami ci Ģ gn Ģ ł mnie nerwowo w tym kierunku. Oburzyło mnie takie

zachowanie gospodarza i stanowczo za ŇĢ dałem, aby mnie pu Ļ cił, sam bowiem ch ħ tnie st Ģ d wyjd ħ i to

natychmiast. Zwolnił u Ļ cisk, a widz Ģ c, Ň e jestem oburzony i dotkni ħ ty, wyra Ņ nie si ħ uspokoił. Znowu mnie

mocno uchwycił, ale tym razem przyjacielsko, i kazał mi usi ĢĻę na krze Ļ le; z wyrazem zatroskania na

twarzy podszedł do rozchwianego stołu i ołówkiem napisał kilka słów starann Ģ francuszczyzn Ģ

cudzoziemca.

Kartka któr Ģ mi wr ħ czył, zawierała pro Ļ b ħ o tolerancj ħ i przebaczenie. Pisał, Ň e jest stary, samotny, Ň e jest

rozkojarzony nerwowo i omotany ró Ň nymi l ħ kami, co ma zwi Ģ zek z jego muzyk Ģ i jeszcze innymi rzeczami.

Miło, mu było, Ň e słuchałem, jak grał, i ucieszy si ħ , je Ň eli go jeszcze kiedy Ļ odwiedz ħ i nie b ħ d ħ zwracał

uwagi na jego dziwactwa. Nie mo Ň e on jednak gra ę tej tajemniczej melodii nikomu i nie mo Ň e te Ň słucha ę

jej w niczyim wykonaniu; nie znosi równie Ň , aby dotyka ę czegokolwiek w jego pokoju. Nie miał poj ħ cia a Ň

do naszej rozmowy na schodach przed chwil Ģ , Ň e słycha ę jego gr ħ w moim pokoju, tote Ň prosi, abym

porozmawiał z Blandotem i wynaj Ģ ł pokój na ni Ň szym pi ħ trze, gdzie nie b ħ d ħ mógł słucha ę jego gry.

Napisał te Ň , Ň e pokryje ró Ň nic ħ w opłacie za komorne.

Kiedy siedz Ģ c odczytywałem t ħ niezr ħ czn Ģ francuszczyzn ħ , obudziło si ħ we mnie współczucie dla tego

starego człowieka. Był ofiar Ģ fizycznego i nerwowego załamania, podobnie jak ja, a moje metafizyczne

studia usposobiły mnie łagodnie do ludzi. Panuj Ģ c Ģ cisz ħ zakłócił jaki Ļ hałas od strony okna - to wiatr

musiał poruszy ę okiennic Ģ , ja jednak nie wiadomo dlaczego podskoczyłem gwałtownie, podobnie zreszt Ģ

jak i Erich Zann. Tote Ň zaraz, gdy sko ı czyłem czytanie, u Ļ cisn Ģ łem jego dło ı i wyszedłem w nastroju

przyjacielskim.

Nazajutrz Blandot wyznaczył mi kosztowniejszy pokój na trzecim pi ħ trze, pomi ħ dzy mieszkaniem starego

lichwiarza i pokojem szacownego tapicera... Na czwartym pi ħ trze nikt nie mieszkał.

Wkrótce przekonałem si ħ , Ň e Zann wcale tak bardzo nie pragn Ģ ł mojego towarzystwa, jak mi si ħ zdawało

tego dnia, kiedy to nakłaniał mnie do wyprowadzenia si ħ z pi Ģ tego pi ħ tra. Ju Ň nie poprosił, abym go

odwiedził, a kiedy sam do niego przyszedłem, był skr ħ powany i grał apatycznie. Grał zreszt Ģ zawsze tylko

noc Ģ , bo w dzie ı spał i nikogo do siebie nie wpuszczał. Nie darzyłem go zbytni Ģ sympati Ģ , cho ę pokój na

poddaszu i tajemnicza muzyka wci ĢŇ mnie fascynowały. Marzyłem, Ň eby wyjrze ę przez to okno ponad

murem i zobaczy ę niewidzialne zbocze wzgórza, a tak Ň e o Ļ wietlone blaskiem ksi ħŇ yca dachy i wie Ň yce

znajduj Ģ cego si ħ poni Ň ej miasta. Pewnego razu wspi Ģ łem si ħ tam po schodach, kiedy Zann był w teatrze, ale

drzwi były zamkni ħ te.

Udało mi si ħ jednak podsłuchiwa ę nocn Ģ gr ħ tego niemego starca. Najpierw na palcach wchodziłem na

moje dawne, pi Ģ te pi ħ tro, potem zabrawszy si ħ na odwag ħ wspinałem si ħ jak najciszej po skrzypi Ģ cych

schodach na poddasze. Tam w w Ģ skim korytarzu wsłuchiwałem si ħ poprzez zamkni ħ te drzwi z zakryt Ģ

dziurk Ģ od klucza w d Ņ wi ħ ki, które napełniały mnie dziwna groz Ģ ... groz Ģ pomieszan Ģ ze zdziwieniem i

tajemnicz Ģ melancholi Ģ . Nie były to jakie Ļ straszne d Ņ wi ħ ki, bynajmniej, ale towarzyszyła im wibracja

zupełnie niespotykana na naszym ziemskim globie, a w pewnych momentach wydawało si ħ , Ň e jest to

symfonia wykonywana nie przez jednego muzyka. Doprawdy, ten Erich Zann to jaki Ļ niespotykany geniusz.

W miar ħ jak mijały tygodnie, grał z coraz wi ħ kszym zapami ħ taniem, ale jednocze Ļ nie był wymizerowany i

przemykał si ħ ukradkiem, budził po prostu lito Ļę . Teraz ju Ň mnie w ogóle do siebie nie dopuszczał, a na

schodach po prostu mnie nie dostrzegał.

Pewnej nocy, kiedy stałem pod drzwiami, usłyszałem, Ň e pisk skrzypiec przerodził si ħ w chaotyczn Ģ

kakofoni ħ d Ņ wi ħ ków; było to piekło; zw Ģ tpiłbym w moj Ģ własn Ģ poczytalno Ļę , gdybym nie miał pełnej

Ļ wiadomo Ļ ci, Ň e odgłosy te dochodz Ģ z zaryglowanego pokoju i Ň e dzieje si ħ tam co Ļ strasznego - rozległ

si ħ przera Ņ liwy, nieartykułowany krzyk, jaki tylko niemy człowiek mo Ň e z siebie wyda ę , i to w chwilach

najwi ħ kszego przera Ň enia albo udr ħ ki. Zastukałem do drzwi, ale nie otrzymałem odpowiedzi. Czekałem w

ciemnym korytarzu dr ŇĢ c z zimna i zdenerwowania, a Ň wreszcie usłyszałem, Ň e biedny muzyk podnosi si ħ z

podłogi przytrzymuj Ģ c si ħ krzesła. Przekonany, Ň e musiał zemdle ę i wła Ļ nie odzyskuje Ļ wiadomo Ļę , znów

zacz Ģ łem stuka ę do drzwi i zapewnia ę go, Ň e to nie kto inny, tylko ja. Poczłapał do okna, zamkn Ģ ł okiennic ħ

i opu Ļ cił szyb ħ , po czym dotarł do drzwi, które z pewnym wahaniem w ko ı cu otworzył i wpu Ļ cił mnie do

Ļ rodka. Tym razem wida ę było, Ň e si ħ naprawd ħ ucieszył na mój widok; chwycił mój płaszcz, jak dziecko

chwyta si ħ spódnicy matki, a na jego twarzy pojawiła si ħ prawdziwa ulga.

Dr ŇĢ cy z emocji starzec kazał usi ĢĻę mi na krze Ļ le, a sam opadł na drugie, obok którego le Ň ały na

podłodze skrzypce i smyczek. Przez moment siedział zupełnie biernie, kiwał tylko głow Ģ sprawiaj Ģ c

paradoksalne wra Ň enie, Ň e intensywnie czego Ļ nasłuchuje. Po chwili na jego twarzy odmalowało si ħ

zadowolenie; przeniósł si ħ na krzesło przy stole i napisawszy na kartce kilka słów podał mi, po czym znowu

wrócił do stołu, przy którym zacz Ģ ł pisa ę szybko i nieprzerwanie. W li Ļ cie błagał mnie, abym okazał

miłosierdzie i cho ę by dla zaspokojenia własnej ciekawo Ļ ci, zaczekał, a Ň on opisze dokładnie w j ħ zyku

niemieckim wszystkie niepoj ħ te zjawiska i l ħ ki, jakie go trapi Ģ . Czekałem wi ħ c, a niemy starzec pisał.

Po upływie godziny, kiedy wci ĢŇ jeszcze pisał układaj Ģ c kartki jedna na drugiej, a ja czekałem, Zann

drgn Ģ ł, jakby czym Ļ przestraszony. Zacz Ģ ł si ħ wpatrywa ę w zasłoni ħ te okno i nasłuchiwa ę w napi ħ ciu. Po

chwili wydało mi si ħ , Ň e i ja co Ļ słysz ħ ; nie były to co prawda jakie Ļ nieprzyjemne odgłosy, ale niezwykle

subtelna, cicha, płyn Ģ ca z niezmierzonej dali melodia. Mo Ň na by pomy Ļ le ę , Ň e jaki Ļ muzyk jest w s Ģ siednim

domu albo w jakim Ļ mieszkaniu za wysokim murem, poza który nigdy jeszcze nie zdołałem spojrze ę . Na

Zannie zrobiło to straszne wra Ň enie, rzucił pióro, podniósł si ħ i chwyciwszy skrzypce wypełnił noc

najbardziej szalon Ģ muzyk Ģ , jaka kiedykolwiek dobywała si ħ spod jego smyczka.

Na pró Ň no by opisywa ę gr ħ Ericha Zanna tej strasznej nocy. Jeszcze nigdy w Ň yciu nie słyszałem takiej

muzyki, a do tego wszystkiego widziałem wyraz jego twarzy, który Ļ wiadczył dobitnie, Ň e powodem tej gry

jest paniczny l ħ k. Usiłował hałasowa ę , co Ļ odstraszy ę albo odp ħ dzi ę ... ale co, nie miałem poj ħ cia,

wyczuwałem jednak, Ň e musi to by ę co Ļ strasznego. Gra była pełna fantazji, nieprzytomna, histeryczna, ale

do samego ko ı ca nosiła znamiona najwy Ň szego geniuszu, którym ten stary człowiek był obdarzony.

Rozpoznałem melodi ħ - był to taniec w ħ gierski grywany cz ħ sto w teatrach. Nagle u Ļ wiadomiłem sobie, Ň e

po raz pierwszy słysz ħ , aby Zann wykonywał utwór innego kompozytora.

Coraz gło Ļ niej i gło Ļ niej, coraz bardziej szale ı cze piski i zawodzenia dobywały si ħ ze zrozpaczonych

skrzypiec. Muzyk ociekał potem, wykrzywiał si ħ jak małpa, cały czas wpatruj Ģ c si ħ w zasłoni ħ te okno. Pod

wpływem tej gry niemal Ň e widziałem dziwnych satyrów i bachantki wiruj Ģ ce w oszalałym ta ı cu po Ļ ród

kipi Ģ cych otchłani chmur, dymu i błyskawic. Wtem wydało mi si ħ , Ň e słysz ħ przejmuj Ģ cy, jednostajny

d Ņ wi ħ k, który nie mógł si ħ dobywa ę ze skrzypiec; spokojny, Ļ wiadomy, z okre Ļ lonym celem, szyderczy głos

gdzie Ļ z dali.

Wtedy to zacz ħ ły stuka ę okiennice, poruszane wyj Ģ cym wiatrem nocy, który zerwał si ħ jakby w

odpowiedzi na niesamowit Ģ muzyk ħ rozlegaj Ģ c Ģ si ħ w pokoju. Nie miałem poj ħ cia, Ň e skrzypce mog Ģ

dobywa ę z siebie takie d Ņ wi ħ ki. Niedomkni ħ te okiennice waliły w okno coraz gło Ļ niej, a Ň nagle szyba

rozpadła si ħ w drobne kawałki, a do pokoju wtargn Ģ ł lodowaty wiatr, od którego zacz ħ ły skwiercze ę Ļ wiece

i zaszele Ļ ciły kartki na stole, na których Zann zacz Ģ ł spisywa ę swoje tajemnice. Spojrzałem na Zanna, ale

był jakby nieprzytomny, nic nie widział. Niebieskie oczy wychodziły mu z orbit, były szklane i niewidome,

a jego zapami ħ tała gra przeszła w orgi ħ niesamowitych d Ņ wi ħ ków dobywaj Ģ cych si ħ jakby mechanicznie,

których Ň adne pióro nie zdołałoby opisa ę .

Nagły podmuch, silniejszy ni Ň wszystkie dotychczasowe, porwał r ħ kopis i poniósł w stron ħ okna.

Chciałem złapa ę rozp ħ dzone kartki, ale nim dopadłem stłuczonej szyby, ju Ň uleciały na zewn Ģ trz. Wtedy

przypomniałem sobie, Ň e ju Ň od tak dawna pragn Ģ łem wyjrze ę przez to okno, jedyne na Rue d'Auseil, z

którego roztacza si ħ ponad murem widok na zbocze wzgórza i le ŇĢ ce ni Ň ej miasto. Było ciemno, ale

przecie Ň latarnie zawsze si ħ pal Ģ noc Ģ , miałem wi ħ c nadziej ħ , Ň e ujrz ħ j Ģ mimo deszczu i wiatru. Kiedy

jednak wyjrzałem z tego najwy Ň ej umieszczonego okna na poddaszu, maj Ģ c za sob Ģ skwiercz Ģ ce Ļ wiece i

oszalałe d Ņ wi ħ ki skrzypiec pomieszane z wyciem nocnej wichury, nie zobaczyłem miasta ani przyjaznych

Ļ wiateł zapami ħ tanych ulic, tylko czer ı bezkresnej otchłani... niewyobra Ň alnej, wypełnionej tylko ruchem i

muzyk Ģ , nie przypominaj Ģ cej niczego, co ma zwi Ģ zek z ziemi Ģ . W tym momencie wiatr zdmuchn Ģ ł Ļ wiece i

znalazłem si ħ po Ļ ród dzikiej, nieprzeniknionej ciemno Ļ ci wypełnionej chaosem i piekłem, a tak Ň e

demonicznym szale ı stwem wyj Ģ cych noc Ģ skrzypiec.

Cofn Ģ łem si ħ w mrok izby nie maj Ģ c Ň adnych mo Ň liwo Ļ ci zapalenia Ļ wiatła, wpadłem na stół,

przewróciłem krzesło, toruj Ģ c sobie drog ħ tam, gdzie rozlegały si ħ d Ņ wi ħ ki wstrz Ģ saj Ģ cej muzyki.

Postanowiłem za wszelk Ģ cen ħ uratowa ę siebie i Ericha Zanna, bez wzgl ħ du na przeciwstawiaj Ģ ce mi si ħ

siły. Wydawało mi si ħ , Ň e musn ħ ło mnie co Ļ lodowatego, krzykn Ģ łem, ale straszny głos skrzypiec wszystko

zagłuszał. Nagle uderzył mnie smyczek, a wi ħ c byłem ju Ň blisko Zanna. Dotkn Ģ łem jego włosów z tyłu

głowy, a nast ħ pnie potrz Ģ sn Ģ łem go za rami ħ , aby go przywoła ę do Ļ wiadomo Ļ ci.

Nie zareagował na to, grał nadal, nie zwalniaj Ģ c tempa. Poło Ň yłem mu r ħ k ħ na głowie, powstrzymuj Ģ c w

ten sposób jej mechaniczny odruch kiwania, i wrzasn Ģ łem mu w same ucho, Ň e musimy ucieka ę przed

nieznanymi istotami władaj Ģ cymi noc Ģ . Nie zareagował, nie przerwał swojej op ħ ta ı czej gry, a wiatr w

Lovecraft H P - Zew Cthulhu 07 - Muzyka Ericha Zanna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: