Brenden Laila - Hannah - 01 Wybór.pdf - Hannah.Skandynawska saga - dargoa

LAILA BRENDEN

WYBÓR

Drogi Czytelniku,

Dawno, dawno temu, kiedy wycie wilków unosiło się nad pustkowiem Hemsedal, a

niedźwiedzie zakradały się do obór, do doliny przybył młody chłopak z zachodu, by szukać

tutaj środków do życia. Po dziadku odziedziczył zdolność przewidywania przyszłości, która

pomagała mu w dokonywaniu mądrych wyborów. Młodzieniec radził sobie bardzo dobrze, a

wkrótce ożenił się z piękną dziewczyną ze wsi. Niedługo potem w domu pojawiły się dzieci.

Dzieci dorastały i ojciec z przyjemnością patrzył, jak zakładają własne gniazda, i jak

rodzina rozprzestrzenia się szeroko po okolicy. Żadne z jego dzieci nie odziedziczyło jednak

tych zdolności, które przekazał mu dziadek, wyglądało na to, że nikt z potomków nie będzie

ich posiadał. Kiedy nasz bohater wydawał ostatnie tchnienie, nie wiedział, że jego prawnuk,

jeden z braci bliźniaków otrzymał jednak w darze jego zdolności.

Opowieść o Hannah powstała jedynie w mojej wyobraźni. Możemy wprawdzie w

gminnych księgach wyczytać, że niegdyś żyła tu żebraczka imieniem Barbo, oraz że w

Hemsedal mieszkał pewien człowiek o przezwisku Psiarz, ale historię tych postaci

wymyśliłam sama. Używam w książce nazw miejscowych, które jeszcze i dzisiaj istnieją w

Hemsedal i w Danii, robię tak dlatego, by przybliżyć moją opowieść do historii. Podkreślam

jednak, że żadna z osób, o których piszę w moich książkach, nie ma

nic wspólnego z rzeczywistością. Natomiast nazwy miejscowe oraz opisy przyrody w

Hemsedal i Danii są jak najbardziej prawdziwe.

Posiadłość w Danii opisałam na podstawie majątku istniejącego do dzisiaj. Zmieniłam

trochę opis otoczenia, ale wiele szczegółów odpowiada prawdzie.

Historię o Hannah napisałam z miłości do Hemsedal, wsi, która jest mi bardzo droga.

Z pozdrowieniami Laila

Rozdział 1

Potarła dłonią spocone czoło. Szorstkie palce przesunęły się po ogorzałej skórze i

natychmiast też zrobiły się lepkie od wilgoci.

Dzień był pochmurny i duszny, nie b y ł o czym oddychać.

Hemsedal, nieduża wieś między wschodem i zachodem, tam, gdzie rzeki się

rozdzielają i każda zaczyna płynąć w swoją stronę. Jedna jako Heimsila podąża w dół ku

Hallingdal. Druga znajduje ujście w słonych wodach fiordu między stromymi górami koło

Laerdalsoyri.

Miało się na burzę, sinoczarne chmury zbierały się na niebie ponad doliną. Ludzie w

pośpiechu wprowadzali pod dach wozy, chowali narzędzia, wszędzie starannie zamykano

drzwi i okna.

Hannah ukończyła pracę przy krosnach, ale jakoś nie miała jeszcze ochoty odcinać

osnowy. Przymknęła powieki. Można z tym poczekać do jutra. Nic nie sprawia takiego

wrażenia pustki, jak krosna bez osnowy.

Zerknęła pospiesznie przez okno w stronę opuszczonych zabudowań po tamtej stronie

pól. Małe budynki z drewnianych bali jakby dostały oczu. Mroczne, pozbawione życia gapiły

się uporczywie, jak to tylko opuszczone domy potrafią. Kiedy stary Mekkel umarł tak nagle,

w duszy Hannah pojawiło się straszne podejrzenie, choć wszyscy inni uważali, że zmarł w

wyniku tragicznego zbiegu okoliczności, któremu sam był winien.

Przeniknął ją dreszcz, odsunęła taboret na miejsce pod krosnami. Utkała sztukę

pięknego kraciastego płótna, z którego można będzie uszyć pościelową bieliznę.

Uśmiechała się zadowolona z pracy, ale zawsze jest jej trochę przykro, kiedy ostatnia

nić zostaje odcięta, a ręce bezczynnie spoczywają na podołku.

Hannah zamknęła drzwi izby i wyszła na ganek. Ciężkie, ciemne chmury piętrzyły się

nad stromą górską ścianą tuż za dworem, a w oddali słychać było przeciągły grzmot. Potężne

góry trwały w przytłaczającej ciszy, której teraz nie przerywał nawet krótki, ostry krzyk orła.

Pobiegła przez dziedziniec, by zebrać pranie ze sznura rozwieszonego między

warsztatem stolarskim i spichlerzem. Lepiej to schować, zanim spadnie deszcz i wszystko od

nowa zmoczy.

Ledwo zdążyła wbiec do domu z naręczem suchego prania, gdy spadły pierwsze

wielkie krople deszczu, a owce zbiły się w gromadkę pod ścianą stodoły.

Hannah nie lubiła być tak długo sama, ale trzy dni temu mąż z bliźniakami wybrał się

na targ do Laerdal i można się ich spodziewać najwcześniej w przyszłym tygodniu. Służący,

Simen i Mari, pojechali do Al, bo przyszła wiadomość, że matka Mari jest umierająca.

Pożyczyli konia i Hannah miała nadzieję, że dotarli na czas, by Mari mogła pożegnać się z

matką.

Owce sprowadzono już z gór, krowy wyskubują resztki zielonej trawy koło

zabudowań, dolina przygotowuje się do długiej zimy. Hannah z niepokojem pomyślała o

nadchodzących chłodach. Domy po tamtej stronie niewielkich poletek, leżące tuż obok

wysokich, ciemnych świerków, przypominają jej nieustannie, że życie tutaj, w górach, jest dla

silnych ludzi. Ze smutnym uśmiechem na wargach przypomniała sobie czasy sprzed

szesnastu, wkrótce siedemnastu laty, kiedy zakochana bujała w obłokach przekonana, że

podoła wszystkiemu. Pełne zajęć dni wiejskiej gospodyni wcale jej nie przerażały, surowe

zimy i ponure góry też nie. Oddała bez reszty swoje młode serce przystojnemu Engebretowi i

nie zamierzała wracać do rodzinnej posiadłości w Danii. Młodzieńcze marzenia o miłości

ponad wszystko przekonywały ją, że postępuje słusznie. Szła za głosem serca bardzo dumna z

tego, że zdobyła najwspanialszego kawalera ze wsi, w dodatku dziedzica dworu. Tak było

wtedy.

Hannah westchnęła.

Nagle z zamyślenia wyrwał ją ogłuszający huk grzmotu. Szybkim krokiem ruszyła ku

przeznaczonej na bieliznę skrzyni w korytarzu, ale nie uszła daleko, bo nogi się pod nią

ugięły, a krew odpłynęła z twarzy. Od strony sieni pojawiła się jakaś ogromna postać.

Milczący, z twarzą ukrytą w cieniu, obcy mężczyzna robił straszne wrażenie. Hannah oparła

się na moment o ścianę i przymknęła oczy. Potem jednak wyprostowała się i patrzyła na

kapelusz nieznajomego, z którego ciekła woda, tworząc na podłodze wielką kałużę.

- Proszę miwybaczyć. Nie chciałempaniprzestraszyć. Pukałem, ale nikt nie

odpowiadał, pchnąłem więc drzwi.

Mężczyzna miał głęboki, trochę szorstki, ale przyjemny głos.

- Zaskoczył mnie deszcz, szukam schronienia, dopóki najgorsze nie minie.

A ponieważ gospodyni milczała, dodał:

- Będę wdzięczny nawet za jakiś stołek w sieni, jeśli to możliwe.

Hannah powoli odzyskiwała rumieńce, zdołała się opanować.

- Och nie, proszę, niech pan wejdzie i usiądzie wygodnie - ruchem głowy wskazała

drzwi do izby, sama pospiesznie układała czystą pościel w wielkiej duńskiej skrzyni z

dębowego drewna. Drgnęła, gdy wieko opadło, i sama siebie musiała przywołać do porządku.

Tu nie ma się czego bać, przeciwnie, przynajmniej na trochę będzie mieć towarzystwo.

- Co sprowadza obcych w nasze strony? - spytała, ocierając spocone dłonie o

spódnicę. - Nieczęsto miewamy tu takie odwiedziny.

Pod niskim sufitem izby mężczyzna wydawał się ogromny, Hannah pomyślała, że

musi mieć ze dwa metry.

Wskazała mu miejsce przy długim stole, a kiedy usiadł, w pomieszczeniu zrobiło się

przestronniej.

Jasna, mokra grzywka opadała niesfornie na czoło, ogorzała twarz uśmiechała się do

Hannah.

- No tak, rozumiem. Miejsce rzeczywiście nie leży przy ruchliwej drodze. - Gość

wyglądał przez małe okienka. Rozciągał się stąd widok aż na drugą stronę doliny, bo las

został w wielu miejscach wykarczowany, by powiększyć pola. Droga natomiast wiodła niżej,

przecinała wieś wzdłuż rzeki. O tej porze roku Heimsila płynie spokojnie, ale przy

wiosennych roztopach ona też potrafi pokazać silę. Z Rudningen trzeba iść dobre pół godziny

leśną dróżką, by dotrzeć do traktu, ale Hannah była z tego rada. Nie musi się niepokoić

odwiedzinami włóczęgów, którzy od czasu do czasu przychodzą tutaj zza gór.

- Tak, to prawda - Hannah zwlekała z odpowiedzią. Ale co miałaby mówić?

Intensywnie niebieskie oczy mrużyły się przed nią. Obcy robił wrażenie

rozbawionego.

Hannah zarumieniła się i spuściła wzrok. Coś w głosie tego jasnowłosego obudziło w

niej tęsknotę. Wspomnienia zepchnięte bardzo głęboko zaczynały się budzić, Hannah aż się

paliła, by spytać, skąd gość pochodzi.

Nie zrobiła tego jednak, pobiegła do kuchni, przyniosła śmietanę, ser i solone mięso. Z

izby słyszała wolne kroki, gość zatrzymywał się, znowu chodził, a potem przystawał. Kiedy

zaczęła nakrywać do stołu, on stał pochylony nad warsztatem tkackim.

- To twoje dzieło? - Nie odwrócił się, wciąż uważnie studiował wzór.

- Oczywiście, moje. - Hannah sama słyszała, że odpowiedź jest zbyt zwięzła i

pospieszyła dodać: - Przeznaczę płótno na bieliznę pościelową. Tego zawsze w domu mało.

- A tak, masz rację. - Mężczyzna podszedł do niej i wyciągnął rękę. - Nie

przedstawiłem się, przepraszam, nazywam się Flemming Vilbo.

Hannah uśmiechnęła się, jej podejrzenia się potwierdziły. Oto odwiedził ją krajan.

- Pochodzę z Danii, miałem wielką ochotę zobaczyć dzikie norweskie góry -

tłumaczył gość, wciąż ściskając rękę Hannah.

- Hannah Birgitte Sorholm. - Przedstawiła się panieńskim nazwiskiem, dźwięcznym

głosem, z naciskiem wypowiedziała: Birgitte Sorholm. - Witaj w Rudningen - dodała i

zaprosiła gościa do stołu.

Brenden Laila - Hannah - 01 Wybór.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: