14 - Lilja i Goram.pdf - Saga o Królestwie Światła - dargoa

Margit Sandemo

Lilja i Goram

Saga o Królestwie Światła 14

Z norweskiego przełożyła

ANNA MARCINIAKÓWNA

POL-NORDICA

Otwock

Strażnik Goram ma do wykonania ważne zadanie w Małym Madrycie, zwanym inaczej

miastem nieprzystosowanych. Młoda dziewczyna, Lilia, prosi mianowicie o pomoc dla

swego siedmioletniego kuzyna, Silasa, który jest bardzo źle traktowany i w rodzinnym

domu, i w szkole. Tymczasem wysłannikom Królestwa Światła udaje się wylądować poza

terytorium Gór Czarnych, ale dalsza droga do domu wydaje się znacznie trudniejsza niż

kiedykolwiek przedtem...

RODZINA CZARNOKSIĘŻNIKA

LUDZIE LODU

INNI

Ram, najwyższy dowódca Strażników

Inni Strażnicy: Rok, Tell, Kiro, Goram

Faron, potężny Obcy

Oriana

Thomas

Helge, Wareg

Geri i Freki, dwa wilki

Ponadto w Królestwie Światła mieszkają ludzie wywodzący się z rozmaitych epok,

tajemniczy Obcy, Lemuryjczycy, Madragowie, duchy Móriego, duchy przodków Ludzi

Lodu, elfy wraz z innymi duszkami przyrody, istoty zamieszkujące Starą Twierdzę oraz

wiele różnych zwierząt.

Poza tym w południowej części Królestwa Światła żyją Atlantydzi. Istnieją też nieznane

plemiona w Królestwie Ciemności oraz to, co kryje się w Górach Czarnych, źródło

pełnego skargi zawodzenia.

Wnętrze Ziemi

(jedna połowa)

STRESZCZENIE

Królestwo Światła leży w samym centrum Ziemi. Oświeca je Święte Słońce, poza jego

granicami rozciąga się Ciemność, nieznana i przerażająca.

Wielkim celem Obcych jest zaprowadzenie trwałego pokoju na Ziemi i uratowanie przed

zniszczeniem planety Tellus. Żeby się to mogło udać, ludzie muszą się gruntownie

odmienić. Można to osiągnąć jedynie poprzez stworzenie specjalnego eliksiru, który

wykorzeni zło z ludzkich umysłów.

Obcy, Lemuryjczycy i Madragowie oraz część zamieszkujących w Królestwie Światła

ludzi mają już wszystko, czego trzeba do stworzenia eliksiru. Brak tylko jasnej wody,

której źródło znajduje się w Górach Czarnych, siedzibie zła.

Z Królestwa Światła wyrusza ekspedycja, żeby zdobyć wodę. Po wielu trudnych do

opowiedzenia przygodach i licznych walkach ze złymi istotami, udaje się wysłannikom

dotrzeć do źródeł. Czeka ich jednak jeszcze droga powrotna do domu, trzeba opuścić

Góry Czarne, a to nie będzie łatwe.

NIGDY NIE WRÓCIMY DO DOMU

Zadanie zostało wypełnione. Nawet gruntowniej niż zakładano.

Oko Nocy zdołał odnaleźć źródło dobra i zaczerpnąć jasnej wody.

Marco unicestwił zło w Górach Czarnych.

Do tej pory wszystko przebiegało zgodnie z planem.

Ale nieoczekiwanie Marca ogarnęła wściekłość. Przez całe swoje bardzo długie życie ów

szlachetny książę nienawidził zła i zwalczał je. Teraz popełnił fatalny krok:

Część dobrej wody wlał do źródła zła i zmieszał ją ze złą wodą.

Skutki okazały się potworne. Ponieważ źródło miało połączenia ze światem

zewnętrznym, doszło do potężnego wybuchu na Północnym Atlantyku, a wewnątrz kuli

ziemskiej Góry Czarne zostały kompletnie zniszczone, słup mętnej, brudnej wody buchał

wysoko ku przeciwległej części tego świata, do Królestwa Światła. Nikt jednak nie

wiedział, jak wysoko bije ta błotnista ciecz, ani jakie szkody wyrządziła w murze

otaczającym królestwo.

Nawet J2, Juggernaut, który znajdował się daleko od źródeł, uległ potężnemu wstrząsowi

i doznał poważnych uszkodzeń, które załoga odkryła nie od razu.

A sam Marco, ów fantastycznie piękny, samotny książę Czarnych Sal, został uwięziony

pomiędzy kamiennymi blokami, które wybuch cisnął na ziemię. Ponieważ książę był

nieśmiertelny, jego przyszłość przedstawiała się ponuro: mógł leżeć bezradnie przez całą

wieczność, w bólach, daleko od jakiegokolwiek ludzkiego życia... Czy może kogoś

spotkać gorszy los?

Ale młody Tsi, który, po groźnym wypadku, niemal przez całą wyprawę pozostawał

nieprzytomny, ale odzyskał życie dzięki jasnej wodzie, teraz bez pozwolenia podjął

hazardową decyzję: małą gondolą wyruszył samotnie, by ratować Marca. Ziemia, śmieci i

kamienie spadały na gondolę, on tymczasem niezmordowanie przedzierał się w

ciemnościach, dopóki nie odnalazł przyjaciela. Wezwał J2 na pomoc, tutaj potrzebny był

bowiem dźwig, więc Juggernaut mozolnie posuwał się po okolicy wokół źródeł, poprzez

ruiny królestwa zła w Górach Czarnych.

Nie zdając sobie sprawy ze skutków swojego czynu, działając w dobrej wierze, Tsi dał

Marcowi jasnej wody do picia, co książę odkrył zbyt późno. Dla niego bowiem

przełknięcie tej wody mogło mieć fatalne skutki, Tsi jednak o tym nie wiedział. Chciał

dobrze! I na tym kończy się poprzedni tom naszej opowieści, zatytułowany „Tajemnica

Gór Czarnych”.

Kamienne bloki ściągnięto z Marca wielkim dźwigiem. Wszyscy wyszli na zewnątrz, na

czarny, lodowato zimny deszcz, i pomagali. Akcją ratunkową kierował Ram, było to

niezwykle trudne, ponieważ Marco znajdował się w miejscu bardzo ciasnym i prawie

niedostępnym. Madrag Tich siedział jak zwykle przy swojej tablicy rozdzielczej na

pokładzie ukochanego pojazdu. Niezdarnymi z pozoru rękami manewrował sprawnie i

zdecydowanie pod komendę Lemuryjczyka, Ram, najwyższy dowódca Strażników w

Królestwie Światła, czuł się w takich sytuacjach jak ryba w wodzie. Nikt nie myślał o tym,

że są przemoczeni do suchej nitki, a włosy i ubrania oblepia czarna maź.

Faron, ów Obcy, który kierował całą ekspedycją do Gór Czarnych, klęczał teraz obok

Marca razem z synem czarnoksiężnika, Dolgiem. Dla nikogo więcej nie było tam już

miejsca, chociaż leśny elf Tsi robił co mógł, by wszystkim wchodzić w drogę, i nie

przestawał opowiadać z zapałem, jak to znalazł Marca i w jaki sposób powinni próbować

go uwolnić.

Dolg, strażnik dwóch szlachetnych kamieni, przykładał teraz szafir do piersi Marca. To

wyraźnie łagodziło cierpienia księcia.

Ostatni wielki blok kamienny został usunięty z nóg Marca. Faron i Dolg z trudem

wstrzymywali okrzyki zgrozy. Nogi były dosłownie zmiażdżone.

- Jak zdołamy go przenieść na pokład? - jęknął Faron. - Dolg, co szafir mógłby jeszcze

zrobić?

Obaj wiedzieli, że takie rany jak te mógłby wyleczyć tylko jeden człowiek, a mianowicie

sam Marco. Wiedzieli jednak również, że niezwykle rzadko zdarza się, by uzdrowicielskie

siły ktoś nimi obdarzony mógł spożytkować dla siebie samego. Dolg przypominał sobie

zresztą, że Marco kilkakrotnie o czymś takim wspominał. Cudowna moc, którą został

obdarzony, nie działa na jego organizm.

Dolg spojrzał na szafir, który zdążył ukryć pod kurtką, żeby brudny deszcz nie padał na

piękny klejnot.

- Nie wiem, Faron - powiedział swoim łagodnym głosem. - Szafir jest zmęczony, bo w

ostatnich czasach używaliśmy go zbyt często. Widzisz, niebieskie promienie są bardzo

słabe. A farangil...

Umilkł. Popatrzyli po sobie nawzajem. Farangil, groźny czerwony kamień, został

niebezpiecznie uszkodzony, stał się mętny i niemal granatowy po wszystkich spotkaniach

ze złem, przez jakie musiał przejść w górach. Poza tym farangil to siła atakująca, w

najlepszym razie obronna, siejąca zniszczenie. Chyba w tej sytuacji się nie nada.

Przypominali sobie jednak, jakim intensywnym blaskiem kamień płonął, jakby ze

szczęścia, pewnego razu, zresztą całkiem niedawno, kiedy mógł działać pozytywnie, a

nie tylko przeciwstawiać się atakom czy mordować przenikniętych złem wrogów.

- Przyniosę go - zdecydował Dolg i wstał.

Musiał przedzierać się przez otaczających ich kręgiem przyjaciół, stojących w skalnym

rumowisku, pragnących pomóc.

Na pokładzie J2 znajdował się jedynie Tich oraz duchy żywiołów, zbyt wrażliwe, by

spotkać się ze złem na zewnątrz. Dolg opowiedział pośpiesznie Tichowi o strasznym

stanie Marca i o tym, jak próbują uratować jego nogi.

- Świetnie - poparł jego zamiary Tich. - My zawsze w pełni na tobie polegamy, Dolgu. Na

tobie i na twoich magicznych kamieniach.

- Dziękuję, ale... Tich, sprawiasz wrażenie zatroskanego?

Madrag westchnął.

- Tak, jestem poważnie zmartwiony, to prawda. Bo widzisz, kiedy zmierzaliśmy tutaj... to

wcale nie była łatwa sprawa.

- Wiem o tym - skinął Dolg, wyjmując skórzany futerał z farangilem. - Po prostu nie mogę

zrozumieć, w jaki sposób ci się to udało, przecież tu nie ma żadnych dróg, wszystko jest

kompletnym chaosem, tylko kamienie, głazy i rumowisko. Wydaje się

nieprawdopodobne, że J2 wspiął się aż tutaj!

Sympatyczny Madrag skrył uśmiech dumy.

- No, muszę powiedzieć, że otrzymałem znaczną pomoc...

Dolg popatrzył na niego pytająco.

- Pomoc od żywiołów - szepnął Tich tajemniczo. Duchy znajdowały się na dole w dużym

pomieszczeniu, nigdy jednak nie wiadomo, ile są w stanie usłyszeć. - One oczyszczały

drogę, rozumiesz. Zarówno Ziemia, jak i Kamień, i Ogień pomagały mi z całych sił. Stały

tutaj na mostku i dyrygowały, wyglądając przez okienko na przedzie. Mimo to podróż była

dość kłopotliwa.

- Kłopotliwa, to bardzo łagodne określenie... wszyscy przecież widzieliśmy. Nigdy jeszcze

żaden pojazd mnie tak nie wytrząsł.

- Ale być może zwróciłeś uwagę, że właśnie teraz też otrzymaliśmy pomoc?

- A to w jaki sposób?

- Tego ostatniego bloku kamiennego nigdy byśmy sami nie usunęli z Marca, nie było jak

zamocować wokół niego liny. To duch kamieni go podniósł. Tutaj z okna.

- Shama? No, no, nieźle - rzekł Dolg z podziwem. - Ale zacząłeś mówić, że coś cię

martwi...

- Już w chwili, kiedy startowaliśmy z doliny, słyszałem w silnikach jakieś gwizdy. Przecież

eksplozja potrząsnęła też porządnie całym J2. Te jakieś trzaski tutaj wciąż się nasilały.

Teraz już nie muszę kierować dźwigami, więc wyjdę z tobą na zewnątrz. Bardzo się boję,

że stało się coś złego z lewą gąsienicą.

- Uff, nie strasz! Czy mam sprowadzić Rama?

- Tak! Byłbym ci wdzięczny.

14 - Lilja i Goram.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: