Dawson Smith Barbara - Maska.pdf - 950 ebooków - kobazyl

BARBARA DAWSON SMITH

MASKA

PROLOG

Londyn, kwiecień 1816

To była wymarzona noc dla złodzieja.

Lady Emma Wortham prześlizgnęła się przez okienko na poddaszu i stanęła na

gzymsie, biegnącym na wysokości trzeciego piętra. Miała wiele szczęścia. Dzięki gęstej

mgle nikt nie mógł dostrzec jej sylwetki na fasadzie domu w eleganckiej dzielnicy

Londynu. Ona również nie widziała, z jakiej wysokości mógłby nastąpić upadek.

Posuwała się do przodu, mocno przywierając do ściany. Nikłe światło z dolnego

piętra nie rozpraszało ciemności. Nie mogła oprzeć się złudzeniu, że wiszący w

powietrzu gęsty opar jest stabilny, że wystarczy zejść z gzymsu i pogrążyć się w jego

miękkiej otulinie...

Przebiegł ją dreszcz. Jeden fałszywy krok i skręci kark. La wąska półeczka była

ozdobnikiem, nie pasażem dla włamywacza z Bond Street.

Jeden trzewiczek Emmy przesunął się do przodu, potem drugi. Najpierw prawa

noga, potem lewa. Prawa i lewa. Miękkie podeszwy jej pantofelków ślizgały się

niegdyś w tańcu po parkietach sal balowych w najelegantszych domach Londynu.

Uśmiechnęła się na myśl o przerażeniu arystokratycznego towarzystwa, gdyby się

dowiedziało, do czego służą teraz markizie Wortham jej balowe pantofelki.

Co, oczywiście, nie znaczyło, że zamierzała dać się złapać.

Przez kilku ostatnich lat w eleganckiej dzielnicy Londynu, Mayfair, panowała

plaga kradzieży. Najbardziej zuchwałym rabunkiem, dokonanym w biały dzień na

Bond Street, było wyciągnięcie szkatułki z biżuterią z powozu hrabiego Farleigh, kiedy

hrabia przebywał u krawca. Mieszkańcy tej ekskluzywnej dzielnicy natychmiast

podnieśli wrzawę, domagając się, aby jak najszybciej złapano złodzieja. Bez rezultatu.

Nie domyślali się, że sprawca jest wśród nich i w dodatku jest kobietą.

Chociaż Emma miała zszarganą reputację, nie mogło na nią paść żadne

podejrzenie. Była przecież dobrze urodzona, miała bogatego męża, a ponadto trudno

było uwierzyć, że mogłaby tego dokonać. Ze swoją filigranową sylwetką robiła

wrażenie bezbronnego dziecka.

Już raz okazała się bezbronna, ale to się nigdy więcej nie powtórzy.

Nigdy więcej.

Obcisły, czarny płaszcz i spodnie nie chroniły jej przed dotkliwym chłodem, ale

nie czulą zimna, skupiona na swoim celu. Udało się jej wreszcie przedostać na gzyms

sąsiedniego domu. We mgle ukazał się zarys okna. Włożyła drut pomiędzy skrzydła i

podniosła zasuwkę.

Zaskrzypiały zawiasy. Emma zamarła w bezruchu, nadsłuchując. Jedynym

odgłosem był stukot końskich kopyt i turkot przejeżdżającego ulicą powozu. Szybko

wsunęła się do środka. Znalazła się w małym, pachnącym stęchlizną, pomieszczeniu.

Było oczywiste, że luksusowe wyposażenie siedziby lorda Jaspera Putneya nie

obejmowało pokoi na strychu, gdzie mieszkała służba.

Trzymając się ściany, Emma kierowała się do drzwi, ledwie widocznych w

ciemności. Poprawiła maskę na twarzy i opuściła niżej kaptur, okrywający jej złociste

włosy. Otworzyła drzwi i wyjrzała na korytarz, oświetlony dopalającą się świecą. Był

pusty. Bezgłośnie zeszła po stromych schodach. Odnalazła ukryte w boazerii drzwi i

znalazła się we właściwej części domu.

W przeciwieństwie do ponurego przedsionka na piętrze dla służby, korytarz, na

którym się teraz znajdowała, był przeładowany ozdobami. Ściany obite były zielonym

jedwabiem, na stoliczkach tłoczyły się greckie rzeźby, sufit i framugi drzwi

obwiedzione były pozłacanymi listwami. Emma obrzuciła to wszystko szybkim

spojrzeniem przez wąskie otwory w czarnej masce. Niewątpliwie właściciela tego

domu stać było na oddanie tego, co ten przebiegły łajdak zdobył w tak niegodziwy

sposób.

Z sali jadalnej, na parterze, dochodziły odgłosy rozmów. Emma dowiedziała się

od swojego informatora, że tego wieczoru lord Jasper przyjmuje gości. Cała służba

miała być zajęta, więc nikt nie powinien był pojawić się na piętrze w ciągu najbliższej

godziny.

Odnalazła drzwi do sypialni pana domu i weszła do przyległej garderoby. Serce

biło jej mocno. Poczuła zapach pomady do włosów i dymu z dogasającego kominka.

Zapalone świece rzucały jasny blask na dużą szkatułkę z wytłaczanej skóry.

Nie była zamknięta. Choć tyle już było przypadków kradzieży, tym

arystokratycznym dżentelmenom nawet przez myśl nie przeszło, że mogą stać się

następną ich ofiarą. Ich zarozumiałość nie znała granic. Przewyższać ją mógł tylko

pociąg do hazardu. Byli gotowi bez skrupułów opróżnić kieszenie łatwowiernego

starca.

Dziś wieczór Emma naprawi te krzywdy.

Podniosła wieczko szkatułki i zaczęła oceniać jej zawartość. Na białym

jedwabiu leżały wysadzane drogimi kamieniami szpilki do krawatów, spinki do

mankietów i srebrne guziki do kamizelki. Emma wzięła do ręki umieszczony w

bocznej skrytce pierścień i oglądała go uważnie w świetle świec - owalny,

ciemnoczerwony rubin w złotej oprawie. Można go było sprzedać za niezłą sumę w

pewnym sklepie, w którym nie zadawano zbędnych pytań.

Włożyła pierścień do wewnętrznej kieszeni płaszcza. Wybrała jeszcze kilka

przedmiotów, aby łup był równoważny sumie, którą przed dwoma tygodniami jej

dziadek przegrał do lorda Jaspera. Emma nigdy nie brała niczego ponadto. Nie była

pospolitą złodziejką, tylko na własną rękę wymierzała sprawiedliwość.

Jednak tym razem zobaczyła wysadzany brylantami kieszonkowy zegarek i nie

mogła oprzeć się pokusie. Za uzyskane z jego sprzedaży pieniądze mogłaby uzupełnić

zapasy w spiżarni i zapłacić rachunek u rzeźnika. Mogłaby również kupić Jenny nową

garderobę i nie musieć ciągle przedłużać jej sukienek.

Emma zamknęła oczy, przyciskając zegarek do piersi. Oczami wyobraźni

widziała swoją córeczkę w koronkach i jedwabiach. Tak bardzo chciała, aby Jenny

miała gronostajową mufkę, żeby w zimie nie marzły jej paluszki, i elegancki kapelusik

na lato. Jenny powinna mieć tyle rzeczy, których Emma nie była w stanie jej

zapewnić. Jenny była zbyt niewinna, aby zrozumieć sytuację swojej matki. Jenny

potrzebowała miłości ojca.

Emma poczuła nagły przypływ rozpaczy. Jenny, która nigdy nie zostanie

uznana...

- Co, u diabła...?

Męski głos przerwał jej rozmyślania. Upuściła zegarek, który spadł z brzękiem

na podłogę, i odwróciła się.

W drzwiach garderoby stał korpulentny dżentelmen. Jego szeroka, brokatowa

kamizelka i obcisłe wąskie spodnie uwydatniały niedostatki figury. Z twarzy

pocętkowanej czerwonymi żyłkami patrzyły na nią wytrzeszczone, blade oczy.

Lord Jasper Putney.

Serce podeszło jej do gardła. Spojrzała na jego dłonie i ogarnęło ją jeszcze

większe przerażenie, gdy zobaczyła, że podtrzymuje rozpięte spodnie.

Dobry Boże. To jej przypomniało tamto wydarzenie. Pomyślała, że on chce ją

zgwałcić.

Zaschło jej w gardle. Obezwładniona strachem, nie mogła ruszyć się z miejsca.

- Na pomoc! - krzyknął Putney. - Tu jest włamywacz. Włamywacz z Bond

Street.

Odwrócił się i odszedł niepewnym krokiem pijaka.

Emma odzyskała zdolność myślenia. Źle odczytała jego zamiary.

Z głębokim westchnieniem ulgi rzuciła się do drzwi sypialni. Kątem oka

dostrzegła, że Putney szamocze się z szufladą nocnej szafki. Gdy odwrócił się, trzymał

w rozdygotanej dłoni jakiś błyszczący przedmiot.

Pistolet.

W panice biegła do drzwi prowadzących na korytarz. Nie zdążyła. W powietrzu

rozległ się huk wystrzału. Poczuła tępe uderzenie i potknęła się.

Lucas! Lucas!

Łapiąc za klamkę odzyskała równowagę. Dlaczego wzywała bezgłośnie męża,

który ją porzucił?

Z klatki schodowej dochodził tupot nóg i gwar. Rzuciła się w przeciwnym

kierunku, nie bacząc na przeszywający ją ból.

Biegła pustym korytarzem, potem schodami dla służby. Do ciemnego pokoju

na strychu i za okno, w gęstą mgłę.

Dawson Smith Barbara - Maska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: