Antoni Marczyński - Przygoda w Biarritz.pdf - Antoni Marczyński - kobazyl

Antoni Marczyński

PRZYGODA W BIARRITZ

Spis treści

1. Niesamowita przygoda

2. Dwie niespodzianki

3. Ogromny pożar

4. Podejrzenia

5. Ważne odkrycie

6. Nowa zagadka

7. Nieboszczyk zwiał!

8. Nagły przestrach

9. Notatka nr 3

10. Hipoteza nader śmiała

11. To nekrofil!

12. Chusteczka

13. Straszna noc

14. Pocisk w zupie

15. Makabryczne zajęcie

16. Katastrofa

17. Pułapka

Tekst wg wydania z 1942 r.

Na okładce Hotel du Palais w Biarritz.

ROZDZIAŁ I

NIESAMOWITA PRZYGODA

Młodzi mężczyźni spoglądali na Michała z wzrastającą niechęcią. Dopiero co przyjechał

na urlop, a już oczarował wszystkie dziewczyny. Zmężniał w ciągu tych sześciu lat włóczęgi po

oceanach, wyprzystojniał, nauczył się grać na gitarze hawajskiej, ale chyba najwięcej podbijały

serca niewieście jego nadzwyczajne przygody w egzotycznych krajach, o których umiał

opowiadać mistrzowsko.

— Łże szelma, aż uszy mi puchną — warknął w pewnej chwili listonosz Filip, miejscowy

donżuan. Chcąc odwrócić uwagę obecnych od urodziwego marynarza zaproponował, by

wyruszyć gremialnie pod hotel Palais , gdzie dzisiejszej nocy, podczas balu ma się odbyć wybór

tegorocznej królowej piękności.

— Was tam przecież nie wpuszczą, to zabawa dla burżujów — wtrąciła szybko ciotka

Michała, właścicielka kawiarni i hoteliku Pod srebrną kotwicą . Przyjazdowi siostrzeńca

zawdzięczała to, że jej lokal stał się znowu najpopularniejszą knajpką na przedmieściu, czuwała

więc nad tym, by jak najdłużej korzystać z chwilowej koniunktury. — Michasiu, zagraj nam coś

murzyńskiego...

Michał wolał jednak opowiadać. Właśnie przyszła kolej na jakąś straszliwą historię z

duchami, które dzielny junak także rozgromił, ...jak twierdził.

— Znałem gościa równie odważnego — Filip uśmiechnął się wzgardliwie — też cuda

opowiadał, ale pod wieczór bał się przejść koło cmentarza.

Wyniknęła z tego sprzeczka, aż w końcu Michał, podrażniony docinkami Filipa,

oświadczył wszem wobec, że nie boi się niczego, i gotów jest każdej chwili pójść na cmentarz.

— Ano, to zróbmy próbę zaraz!... Ale jak udowodnisz, żeś był tam, a nie w jakiej innej

knajpie? Powinieneś stamtąd coś przynieść. Hm, tylko co...

Nad tym głowili się przez chwilę, wreszcie listonosz zaproponował, by Michał odciął

kawałek wstęgi z wieńca, jaki złożono na trumnę Teodora Bretona, który zmarł wczoraj. Nie

pochowano go więc jeszcze, leży na katafalku w kaplicy cmentarnej... Tu listonosz spojrzał

zwycięsko na marynarza.

— Tak, tak; wejść w nocy do tej kaplicy, to trudniejszy kawałek, co? Jeśli się boisz...

— Kto, ja?! — Michał wychylił duszkiem szklaneczkę koniaku i ruszył ku drzwiom. Na

próżno starsi perswadowali, na próżno błagały go dziewczęta. Przyjął na drogę tylko paczkę

papierosów oraz pudełko zapałek, i wyszedł. Ciotka Zuzanna zaczęła płakać i na przemian grozić

listonoszowi:

— Każę cię aresztować, jeżeli Michasiowi stanie się coś złego!

— Nic mu nie będzie — odburknął Filip — on tam nawet nie dojdzie.

Na to najwięcej liczono, gdyż Michał wlał dziś w siebie imponujące ilości alkoholu. Już

kiedy szedł ku drzwiom, zataczał się i rozpaczliwie balansował rękami, żeby utrzymać

równowagę. Cóż dopiero będzie na ulicy, gdy go świeże powietrze owionie i „rozmarzy”. A do

cmentarza stąd przeszło pół kilometra!

— Nie ujdzie ani stu kroków — twierdził Filip — i zwali się do rowu.

Wbrew tym przypuszczeniom, Michał dotarł do cmentarza, przelazł przez mur i usiadł na

jakimś niskim grobowcu, by trochę odpocząć, Różnie różni reagują na alkohol; jedni płaczą,

drudzy robią burdy, inni znów szybko zasypiają, i do tej kategorii należał Michał. Trzymał się

jako tako dopóki szedł, lecz teraz ogarnęła go od razu nieprzezwyciężona ociężałość. Położył się

na wznak na kamiennej płycie.

— Przecież nie zasnę, mowy nie ma! — wymamrotał. Po chwili zapomniał już, gdzie jest,

wydało mu się, że leży na pokładzie okrętu. Patrząc na niebo, po którym wiatr pędził stada

chmur, zastanawiał się, czy będzie sztorm tej nocy.

— Tu zostać nie mogę, fala by mnie zmyła za burtę. Trza zejść do kubrykuuuaaa —

ziewnął serdecznie i... zasnął.

Obudził się z okropnym kociokwikiem, zziębnięty, obolały i udręczony koszmarnymi

snami, których urywki jeszcze mu się plątały w pamięci. Postękując, usiadł i zaczął się rozglądać

ze zdumieniem; jak okiem sięgnąć ciągnęły się maleńkie domki umarłych i krzyże... krzyże...

krzyże.

— Cmentarz! Rany boskie, skąd ja się tu wziąłem?!

Kilka minut upłynęło, zanim znalazł odpowiedź na to pytanie, zanim rozpierzchłe myśli i

wspomnienia powiązały się w jeden łańcuch. Więc przypomniał sobie, co zaszło w kawiarni Pod

srebrną kotwicą , i potem... Teraz, gdy już z grubsza wytrzeźwiał, miał niekłamaną ochotę

drapnąć stąd co prędzej, ale obawa przed drwinami listonosza, przed, co gorsza, ośmieszeniem

się w oczach wszystkich dziewcząt przeważyła strach i skrupuły.

— Muszę przynieść to, czego Filip żądał — mruknął i bez zbytniego zapału poszedł

szukać kaplicy cmentarnej.

Wiodła do niej główna aleja, wysadzana różnymi odmianami cyprysów. Cienie tych

pięknych, a smutnych drzew chwiały się za każdym podmuchem wiatru, powiększając

niesamowitość nastroju w posępnym mieście umarłych.

— I ja tu mogłem zasnąć?! — Michał wzdrygnął się. — Musiałem być pijany jak

Holender z Borneo... Ale, nie ma złego, co by na dobre nie wyszło; teraz księżyc świeci aż miło,

a przedtem człek własnej ręki nie widział...

Wtem... przystanął. Jakiś człowiek siedział sztywno na progu kaplicy, oparty plecami o

jedno skrzydło jej drzwi, a lewym ramieniem o ich futrynę. Jego ręce zwisały bezwładnie, jego

nogi były prosto wyciągnięte przed siebie.

— Grabarz? — Michał zszedł w bok z alei i -zaczął się ostrożnie skradać od drzewa do

drzewa, z wzrokiem utkwionym w tamtego. Nagle.. zdrętwiał z przerażenia.

— Teodor Breton! — wyszeptał. Poznał go, chociaż widział go po raz ostatni sześć lat

temu, gdy stąd odjeżdżał. Tak, to był stary Breton, ten, który zmarł wczoraj. Z wieńca, jaki mu

złożono na trumnę miał Michał odciąć kawałek wstęgi, by udowodnić równie jak on sam

niedowarzonym młokosom, że był tej nocy na cmentarzu. I teraz, gdy stanął niemal u celu

pijackiej eskapady, spotykała go taka makabryczna niespodzianka, że nieboszczyk siedział na

progu kaplicy. Jak gdyby mu chciał bronić wstępu do niej. Jak gdyby go chciał przerazić i wbić

mu w pamięć, że wara zakłócać spokój tym, którzy odeszli na zawsze.

Jakiś zegar wieżowy zaczął wybijać godzinę. Michał naliczył dwanaście uderzeń.

— Północ. Godzina duchów! — przemknęło mu przez myśl, i w tej samej chwili z

niemiłym szczękiem ugięła się klamka drzwi kaplicy, po czym ich lewe skrzydło zaczęło się

powoli odchylać.

— O Boże! — Trwoga, obłędna trwoga przygwoździła Michała do miejsca, w którym

stanął przed minutą. A może przed godziną?... Z sercem ściśniętym kleszczami przerażenia

patrzał jak urzeczony, w rozszerzającą się powoli szparę drzwi.

— Boże, przebacz mi, bądź miłościw — szeptał, ściskając oburącz pień tui, gdyż nogi

ugięły się pod nim.

Wiatr zawył mocniej, zaczęło się szybko ściemniać. W chwili, gdy w otwartych już

drzwiach kaplicy cmentarnej stanęła jakaś wysoka postać, żeglujący w przestworzach obłok

zasłonił całkowicie srebrną latarnię niebios. Nieprzebite mroki spowiły ziemię.

Michał zaczerpnął w płuca potężny haust powietrza, starał się oddychać głęboko, powoli,

w równych od stęp ach. Chciał w ten sposób uspokoić oszalały rytm serca i przywrócić

bezwładnym nogom sprężystość potrzebną do ucieczki. Ale na razie jeszcze tkwił poza

rozłożystą tują, jeszcze nie miał siły, nie mógł oderwać stóp, które jakby przyrosły do ziemi.

Wtem.. poprzez wichru poświsty i denerwujące szmery zeszłorocznych liści, które wiatr

zamiatał... posłyszał odgłosy kroków. Ktoś szedł powoli w tę stronę.

— Dwóch? — Tak, dwóch, dwie pary nóg, ale czy ludzkich? Może jakiś czworonóg?

Nie, nie, skąd by się wziął na cmentarzu. A może jakaś apokaliptyczna bestia?!... Niesamowite,

niewidzialne w ciemnościach stworzenie stąpało ciężko niczym perszeron. Z donośnym sapaniem

minęło kryjówkę Michała, który ze strachu oddech wstrzymał na chwilę. A zaledwie ją minęło,

gdzieś w głębi cmentarza rozległ się przeraźliwy gwizd. Na ten znak potwór przystanął,

zabełkotał coś niewyraźnie i zaczął się oddalać biegiem.

Michał odetchnął z ulgą, sądząc, że na tym się skończyły jego dzisiejsze przygody. Kiedy

kroki umilkły, wysunął się spoza drzewa. Postanowił sobie już przed chwilą, że da za wygraną;

niech się Filip natrząsa z niego, ile chce, niech diabli wezmą aureolę nieustraszonego junactwa,

lepsze to po stokroć, niż jedna minuta takiej grozy, jaką on tu przeżywał, Bóg wie, jak długo.

— Za żadne skarby tam nie pójdę! — Tam , odnosiło się do kaplicy cmentarnej, na której

progu siedział Teodor Breton. Widział go przecież, dopóki cmentarz tonął w poświacie miesiąca.

Obejrzał się, spojrzał raz jeszcze w tym kierunku, ale obecnie nie zobaczył nawet

konturów kaplicy, od której dzieliło go najwyżej piętnaście kroków. Było zbyt ciemno, i nie

zanosiło się na to, żeby w ciągu najbliższych minut księżyc zdołał znów przedrzeć grubą płachtę

chmur. Było ciemno przeklęcie!

— Mam zapałki — przypomniał sobie, brnąc na oślep w mrokach i potykając się co krok.

Przystanął, wsunął dłoń do kieszeni, ale w tej samej chwili wiatr zadął silniej i cisnął mu w twarz

garść śmieci. A potem coś miękkiego przylgnęło mu do policzka. Wrzasnął z przestrachu,

instynktownie wyciągnął rękę i złapał skrawek delikatnej tkaniny, przepojonej odurzającymi

perfumami.

— Ki diabeł, damska chusteczka?!

Odgadł trafnie. To, co ściskał w dłoni było istotnie batystową chusteczką, obszytą

koronką. Schował ją do kieszeni, „na pamiątkę”, nie przeczuwając, że ta „pachnąca szmatka”

będzie niebawem... lecz po cóż uprzedzać wypadki.

Michał ruszył w dalszą drogę. Szedł pod wiatr i wyciągniętą ręką muskał gałązki

cyprysów, aby nie zboczyć z alei.

— Dzięki Bogu, że już po wszystkim — odsapnął — żeby tylko... — dalsze słowa

skonały mu w krtani, gdyż nagle huknęło coś za nim tak ogłuszająco, jak gdyby piorun uderzył w

kaplicę cmentarną.

Antoni Marczyński - Przygoda w Biarritz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: