Zygmunt Zeydler-Zborowski - Zbrodnia na Cyrhli Toporowej.pdf - Zeydler-Zborowski Zygmunt - joe77joe77

ZYGMUNT ZEYDLER

ZBOROWSKI

ZBRODNIA NA

CYRHLI TOPOROWEJ

Rozdział I

Wszystko było już od dawna przygotowane. Pokój w

„Halamie” zarezerwowany, syrenka gruntownie

wyremontowana. Ewa kupiła sobie „twarzowe” deski, trzy

swetry, śliczny skafander i „szałowe” elastyczne spodnie. Jacek

ograniczył swoje zakupy do pary rękawic. Uważał, że nie warto

wydawać pieniędzy na ciuchy, które po zimowym miesiącu

będą cały rok leżały w walizce.

Oboje bardzo cieszyli się na ten wyjazd. W ostatnich latach tak

się jakoś składało, że osobno spędzali urlopy. To Ewa musiała

odwiedzić chorego ojca, to znowu Jacek nie mógł się ruszyć z

Warszawy, kiedy Ewa wybrała się na wycieczkę do Jugosławii.

Innym razem mieli jechać nad morze i w ostatniej chwili Ewę

zatrzymano w zespole. Pokłócili się i zostali w domu. Nie

bardzo im się wiodły te wspólne wyprawy. Teraz nareszcie nic

nie stało na przeszkodzie, żeby razem spędzili uroczy miesiąc w

górach. Wprawdzie Jacek miał zamiar trochę pracować,

zabierał nawet ze sobą maszynę do pisania, ale nie będzie

przecież po całych dniach ślęczał nad tym librettem. Wystarczy,

jak przeznaczy na to dwie, trzy godziny dziennie. Kazik także

na pewno zechce trochę pojeździć na nartach. Całego czasu nie

spędzi przy fortepianie.

Pogoda zapowiadała się dobra. Z Zakopanego nadciągały

optymistyczne wieści. Dużo śniegu, dużo słońca, dużo

podhalańskich kociaków. Raj dla narciarzy.

— Tak się cieszę — mówiła Ewa, przymierzając swoje

narciarskie stroje. — Zobacz, jak mi fantastycznie w tym

swetrze. No, powiedz, że ci się podoba.

Jacek zmrużył oczy, oślepiony gwałtowną czerwienią. — Może

troszkę zbyt jaskrawy… — próbował wyrazić swe zdanie.

— Jaskrawy?! — oburzyła się Ewa. — Czy tobie w ogóle warto

coś pokazać? Ty się absolutnie nie znasz na obecnej modzie.

Teraz się właśnie nosi takie jaskrawe rzeczy. Zobaczysz, jak ten

sweter zagra na śniegu. Fantazja.

Jacek w takich momentach nie oponował. Wiedział, że to jest

bezcelowe i wolał nie rozpętywać długotrwałej dyskusji, a

raczej długotrwałego monologu Ewy na temat jego ignorancji i

współczesnej mody kobiecej. Lubił spokój i od dawna kierował

się zasadą, że „moja żona ma zawsze rację”. Początkowo

miewał różne wątpliwości, ale z biegiem czasu zrozumiał, że

stosowanie tej maksymy zapewnia mu stosunkowo miłe i

bezkonfliktowe pożycie małżeńskie, z małymi wyjątkami,

oczywiście. Ewa natychmiast po wyjściu z Urzędu Stanu

Cywilnego mocno wzięła w ręce ster rządów i nie znosiła

opozycji. Wolał się jej nie sprzeciwiać, tym bardziej, że

rzeczywiście przeważnie miała rację. Natura obdarzyła ją

trzeźwym, zdrowym rozsądkiem, a praca w adwokaturze

pogłębiła jeszcze wrodzone cechy. W błędzie jednak byłby ten,

kto by sądził, że żona Jacka niczym nie przypominała swej

sławnej imienniczki z rajskiego ogrodu. Ewa należała do tych

rzadko spotykanych kobiet, które potrafią połączyć energię,

zdolność logicznego rozumowania, inicjatywę z kobiecym

wdziękiem. Na pierwszy rzut oka nie robiła wrażenia

przysłowiowej Herod–baby. Była niezbyt wysoki raczej drobna.

Miała gęste, ciemnokasztanowate włosy, duże niebieskie oczy,

którym, w odpowiednich momentach, umiała nadać tak

niewinny, tak dziecięcy wyraz, że wprowadzała w błąd

najbardziej wytrawnych znawców kobiet. Jacek nie był zresztą

takim wytrawnym znawcą, uległ oczywiście z łatwością tym

pełnym naiwności spojrzeniom niebieskich oczu. Dopiero po

ślubie zorientował się, że nie ożenił się z naiwnym dzieckiem.

Czy tego żałował? Raczej nie. Mimo pozorów pewnej

szorstkości miał usposobienie chwiejne, niezdecydowane, nie

zawsze dokładnie wiedział, czego chce, i taka kierownicza rola

żony w gruncie rzeczy mu odpowiadała. Czuł się mniej

odpowiedzialny za ich wspólne życie, a zawsze bał się

wszelkiego rodzaju odpowiedzialności. Powszechnie uważano

ich za dobre małżeństwo i to była prawda. Dobrze im było ze

sobą. Ona kierowała wszystkim energicznie, rozsądnie, z

dużym wyczuciem taktu i realnej rzeczywistości. On wnosił do

ich życia fantazję, literacką wyobraźnię, poetyckie nastroje.

Uzupełniali się. On pod jej wpływem uczył się realnie i

konkretnie patrzeć na wiele spraw, ona zaś zrozumiała, że nie

zawsze trzeba być tak bardzo konkretną i tak bardzo realną, że

świat fantazji także ma swoje uroki.

Mieli wyjechać w niedzielę rano. W sobotę Jacek wcześniej niż

zwykle wrócił do domu. Po drodze kupił sobie zieloną

flanelową koszulę i teraz przymierzał ją przed lustrem.

Kołnierzyk wisiał na szyi jak chomąto, ale la to rękawy były za

krótkie. „Spierze się” — pocieszał się przyglądając się

kołnierzykowi i zaraz przeraził się na myśl, co się po praniu

stanie z rękawami. — No, to się utnie i będą krótkie — mruknął

i zdjął z pawlacza walizę.

Właśnie zastanawiał się nad zagadnieniem, czy ma zapakować

jakieś ubranie, czy też wystarczą mu swetry i spodnie, gdy

szczęknął zamek u drzwi i weszła Ewa. Jeden rzut oka upewnił

go, że coś nie jest w porządku. Miała tak ponurą minę, że w

żaden sposób nie można ją było posądzić o dobry humor.

— Nie jadę — powiedziała rzucając na tapczan siatkę z

zakupami.

Z wrażenia aż się zatoczył.

— Zwariowałaś? Jak to nie jedziesz?

— Zwyczajnie, nie jadę.

— Ale o co chodzi? Co się stało?

— Grypa.

— Źle się czujesz?

— Czuję się wyśmienicie.

— Więc co…?

Zdjęła z głowy futrzaną czapkę i także cisnęła ją na tapczan. —

Chociaż ty mi daj spokój z tymi swoimi pytaniami.

W porywie nagłej złości kopnął walizkę. — Chyba mam prawo

wiedzieć, do diabła, dlaczego nie chcesz jechać? Wszystko

przygotowane, ustalone… Co się stało?

— Przepraszam cię — powiedziała spokojniej — ale szlag mnie

trafia. Wyobraź sobie, że pół naszego zespołu leży na grypę.

Muszę zastąpić kolegę w bardzo poważnej sprawie.

— Niech go kto inny zastąpi. Dlaczego akurat ty…?

— Ojej, nudny jesteś. Tłumaczę ci przecież, że wszyscy

Zygmunt Zeydler-Zborowski - Zbrodnia na Cyrhli Toporowej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: