191.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 191

UKAZANIE SIĘ APOSTOŁOM I

INNYM PRZYWÓDCOM

N iedziela zmartwychwstania była strasznym dniem w życiu apostołów; większość tego

dnia dziesięciu z nich spędziło w górnej sali, za zaryglowanymi drzwiami. Mogli uciec z

Jerozolimy, ale się bali, że jeśli opuszczą kryjówkę, zostaną aresztowani przez

przedstawicieli Sanhedrynu. Tomasz rozważał swoje problemy w Betfage. Czułby się

znacznie lepiej, gdyby pozostał ze swymi towarzyszami apostołami i im pomagał,

kierując ich dyskusje na bardziej użyteczne drogi.

Przez cały ten dzień Jan utrzymywał, że Jezus zmartwychwstał. Przypomniał nie

mniej niż pięć różnych okoliczności, kiedy to Jezus zapewniał, że zmartwychwstanie i

co najmniej trzykrotnie napomykał, że to będzie na trzeci dzień. Postawa Jana wywarła

znaczny wpływ na apostołów, przede wszystkim na jego brata, Jakuba, oraz na

Nataniela. Jan miałby większy wpływ na nich, gdyby nie był najmłodszy w grupie.

Odosobnienie apostołów w dużej mierze przysporzyło im problemów. Jan Marek

informował ich o nowych wydarzeniach w Świątyni i powiadamiał o wielu pogłoskach,

krążących po mieście, ale nie przyszło mu na myśl zebrać wieści od różnych grup

wierzących, którym Jezus już się ukazał. Ten rodzaj służby dotychczas pełnili posłańcy

Dawida, ale teraz ich nie było, gdyż wykonywali swe ostatnie zadanie, jako heroldowie

zmartwychwstania dla tych grup wiernych, które mieszkały z dala od Jerozolimy. Po

raz pierwszy od wielu lat apostołowie zrozumieli, jak bardzo byli zależni od posłańców

Dawida, gdy idzie o dostarczanie codziennych informacji dotyczących królestwa.

Przez cały ten dzień Piotr wahał się w swych uczuciach odnośnie zmartwychwstania

Mistrza, w sposób dlań charakterystyczny, pomiędzy wiarą a zwątpieniem. Piotr nie

mógł zapomnieć widoku całunów, leżących w grobie tak, jak gdyby ciało Jezusa z nich

wyparowało. „Ale” dowodził Piotr, „jeśli on zmartwychwstał i pokazał się kobietom,

dlaczego nie pokazał się nam, swoim apostołom?”. Żałość Piotra wzmagała się jeszcze

bardziej, kiedy pomyślał, że Jezus być może nie przyszedł do nich ze względu na jego

obecność między apostołami, dlatego, że Piotr zaparł się go w nocy, na dziedzińcu

Annasza. I wtedy pocieszał się wiadomością, którą przyniosły kobiety: „Idźcie i

powiedzcie moim apostołom – i Piotrowi”. Rozumiało się jednak samo przez się, że aby

móc czerpać otuchę z tej wiadomości, Piotr musiał wierzyć, że kobiety naprawdę

widziały i słyszały Mistrza. I tak przez cały dzień Piotr się wahał, pomiędzy wiarą a

zwątpieniem, aż do czasu, kiedy tuż po dwudziestej odważył się wyjść na dziedziniec.

Piotr postanowił oddalić się od apostołów, aby jego zaparcie się nie przeszkadzało

Jezusowi przyjść do nich.

Z początku Jakub Zebedeusz radził, aby wszyscy poszli do grobu; usilnie namawiał

do zrobienia czegokolwiek, aby dotrzeć do sedna tajemnicy. To właśnie Nataniel

zapobiegł ich jawnemu wyjściu na zewnątrz, w odpowiedzi na nalegania Jakuba,

przypominał im ostrzeżenie Jezusa, aby w tym czasie niepotrzebnie nie narażali

swojego życia. Około południa Jakub się uspokoił i czujnie oczekiwał wraz z innymi.

Nie mówił zbyt wiele; był bardzo rozczarowany, że Jezus im się nie ukazał, a nie

wiedział o wielu ukazaniach się Mistrza innym grupom i osobom.

Andrzej słuchał wiele tego dnia. Był niezwykle skonfundowany tą sytuacją i miał

wątpliwości, tak samo jak inni, ale w końcu cieszył się pewnym poczuciem wolności od

odpowiedzialności za kierowanie swoimi towarzyszami, apostołami. Naprawdę był

wdzięczny, że Mistrz go uwolnił od ciężarów kierowania grupą, zanim weszli w tak

trudny do zniesienia czas.

Wielokrotnie, podczas długich i męczących godzin tego tragicznego dnia, jedynym

czynnikiem podtrzymującym grupę apostolską była charakterystyczna, filozoficzna

rada Nataniela. Przez cały ten dzień był on pośród dziesięciu apostołów czynnikiem

kontrolującym. Sam nawet raz się nie wypowiedział, czy to w sprawie wiary czy

niewiary w zmartwychwstanie Mistrza. Ale jak dzień mijał, zdawał się coraz bardziej

skłaniać ku wierzeniu, że Jezus dotrzymał obietnicy zmartwychwstania.

Szymon Zelota był zbyt zdruzgotany, aby brać udział w dyskusji. Przez większość

czasu spoczywał na leżance, w kącie pokoju, z twarzą zwróconą do ściany; przez cały

dzień nie odezwał się nawet pół tuzina razy. Jego idea królestwa się zawaliła i nie

potrafił dostrzec tego, że zmartwychwstanie Mistrza mogłoby w sposób istotny

odmienić sytuację. Jego rozczarowanie było bardzo osobiste i naprawdę zbyt głębokie,

aby mógł pozbierać się szybko, nawet w obliczu tak zdumiewającego faktu jak

zmartwychwstanie.

Należy odnotować i to jest niezwykłe, że Filip, który zazwyczaj nie wyrażał swych

poglądów, tego popołudnia mówił wiele. Przed południem niewiele miał do

powiedzenia, ale całe popołudnie zadawał pytania innym apostołom. Piotra często

irytowały pytania Filipa, ale inni przychylnie odnosili się do jego dociekań. Filip,

zakładając, że Jezus naprawdę wstał z grobu, chciał się zwłaszcza dowiedzieć, czy jego

ciało będzie nosiło fizyczne znamiona ukrzyżowania.

Mateusz miał mętlik w głowie; przysłuchiwał się dyskusji swoich towarzyszy, jednak

większość czasu spędzał na rozważaniu problemu ich przyszłych finansów. Bez względu

na to, czy Jezus zmartwychwstał, Judasz odszedł, Dawid bezceremonialnie zwrócił jemu

pieniądze i byli bez autorytatywnego przywódcy. Mateusz jeszcze nie zaczął na serio

rozważać argumentów w sprawie zmartwychwstania, kiedy zobaczył Mistrza twarzą w

twarz.

Bliźniaki Alfeusza nie brały specjalnie udziału w tych poważnych dyskusjach;

zajmowały się swymi zwyczajowymi posługami. Jeden z nich wyraził postawę obydwu,

kiedy odpowiedział na pytanie Filipa: „My nie rozumiemy wszystkiego o

zmartwychwstaniu, ale nasza matka powiedziała, że rozmawiała z Mistrzem i my jej

wierzymy”.

Tomasz przechodził jeden ze swoich typowych okresów głębokiej depresji. Część

dnia przespał a resztę czasu chodził po górach. Odczuwał wielką ochotę, żeby znowu

dołączyć do swoich towarzyszy, apostołów, ale pragnienie samotności było silniejsze.

Z wielu powodów Mistrz odkładał swoje pierwsze, morontialne ukazanie się

apostołom. Po pierwsze, chciał dać im nieco czasu, po tym jak usłyszeli o

zmartwychwstaniu, aby dobrze przemyśleli to, co im mówił o śmierci i

zmartwychwstaniu, kiedy był z nimi w ciele. Mistrz pragnął również, aby Piotr

przemógł niektóre swoje specyficzne problemy, zanim ukaże się wszystkim. Po drugie,

chciał żeby Tomasz mógł być razem z nimi, w trakcie jego pierwszego ukazania się. W

niedzielę wcześnie rano, Jan Marek odnalazł Tomasza w domu Szymona w Betfage i

około jedenastej powiadomił o tym apostołów. Tomasz wróciłby o dowolnej porze tego

dnia, gdyby Nataniel albo dwaj inni apostołowie przyszli po niego. Naprawdę chciał

wrócić, ale opuściwszy ich tak, jak to zrobił poprzedniego wieczora, był zbyt dumny,

aby samorzutnie prędko wrócić. Następnego dnia był tak przygnębiony, że trzeba było

nieomal tygodnia, ażeby zdecydował się wrócić. Apostołowie czekali na niego a on

oczekiwał swoich braci, żeby go odszukali i poprosili o powrót do nich. Dlatego też

Tomasz pozostał z dala od swoich towarzyszy, aż do następnej soboty, kiedy to

wieczorem, gdy zrobiło się ciemno, Piotr i Jan poszli do Betfage i przyprowadzili go z

powrotem. I z tej także przyczyny nie poszli od razu do Galilei, kiedy Jezus po raz

pierwszy im się ukazał; nie chcieli iść bez Tomasza.

1. UKAZANIE SIĘ PIOTROWI

Dochodziła dwudziesta trzydzieści, tego niedzielnego wieczora, kiedy w ogrodzie

domu Marka Jezus ukazał się Szymonowi Piotrowi. Było to ósme, morontialne

pojawienie się Jezusa. Piotr, od czasu, gdy zaparł się Mistrza, żył mocno gnębiony

wątpliwościami i winą. Przez całą sobotę i niedzielę walczył z obawą, że być może nie

jest już apostołem. Dreszczem zgrozy przeszywała go myśl o losie Judasza, a nawet to,

że on także zdradził Mistrza. Przez całe popołudnie myślał, że być może jego obecność

pośród apostołów przeszkadza Jezusowi w ukazaniu się im, oczywiście pod tym

warunkiem, że naprawdę zmartwychwstał. I to właśnie Piotrowi, kiedy był w takim

nastroju i w takim stanie duszy, ukazał się Jezus, gdy przygnębiony apostoł przechadzał

się pośród kwiatów i krzewów.

Kiedy Piotr myślał o przepełnionym miłością spojrzeniu Mistrza, który przechodził

bramę u Annasza i gdy rozmyślał nad wspaniałą wiadomością, przyniesioną mu

wczesnym rankiem przez kobiety, które przyszły od pustego grobu, „Idźcie, powiedzcie

moim apostołom – i Piotrowi” – gdy rozważał te oznaki miłosierdzia, jego wiara

zaczynała zwyciężać wątpliwości i stał nieruchomo, zaciskając pięści i powiedział

głośno: „Wierzę, że on zmartwychwstał; pójdę i powiem moim braciom”. I kiedy to

wyrzekł, nagle ukazał się przed nim człowiek, który odezwał się znajomym głosem:

„Piotrze, wróg chce ciebie posiąść, ale ja cię nie oddam. Wiem, że nie ze swego serca

wyparłeś się mnie; dlatego też wybaczyłem ci, zanim mnie o to poprosiłeś; teraz jednak

musisz przestać myśleć o sobie samym i kłopotach tej godziny a szykować się do

niesienia dobrej nowiny ewangelii tym, którzy trwają w ciemnościach. Już nie myśl o

tym, co możesz otrzymać od królestwa, ale raczej zajmij się tym, co możesz dać

ludziom, którzy żyją w strasznym duchowym ubóstwie. Przygotuj się, Szymonie, do

bitwy nowego dnia, do walki z duchową ciemnością i złem zwątpienia w surowych

jeszcze umysłach ludzkich.

Piotr i morontialny Jezus spacerowali po ogrodzie i rozmawiali prawie pięć minut o

sprawach przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Po czym Mistrz zniknął mu z oczu

ze słowami: „Żegnaj Piotrze, do czasu, kiedy zobaczę cię razem z twoimi braćmi”.

Przez moment Piotr był przejęty tą świadomością, że rozmawiał ze

zmartwychwstałym Mistrzem i że może być pewny, iż nadal jest ambasadorem

królestwa. Dopiero co słyszał gloryfikowanego Mistrza, napominającego, aby szedł

głosić ewangelię. I ze wszystkim tym, co tryskało mu z serca, popędził do górnej sali i

wobec swoich towarzyszy, apostołów, zawołał w podnieceniu jednym tchem:

„Widziałem Mistrza, był w ogrodzie. Rozmawiałem z nim a on mi wybaczył”.

Oświadczenie Piotra, że widział Jezusa w ogrodzie, wywarło wielkie wrażenie na jego

towarzyszach apostołach i już niemal wyzbyli się swoich wątpliwości, kiedy Andrzej ich

ostrzegł, aby nie ulegali zbytnio wpływom tego, co mówi jego brat. Andrzej dał do

zrozumienia, że Piotr już widział takie rzeczy, które nie były rzeczywiste. Aczkolwiek

Andrzej nie nawiązywał bezpośrednio do nocnego widzenia na Morzu Galilejskim,

kiedy to Piotr twierdził, że widział jak Mistrz idzie do nich po wodzie, powiedział

jednak wystarczająco dużo, aby dać do zrozumienia wszystkim obecnym, że ma na

myśli ten przypadek. Szymona Piotra mocno dotknęły insynuacje jego brata i

natychmiast zamilkł, zbity z tropu. Bliźniacy współczuli Piotrowi, obydwaj podeszli do

niego, aby mu wyrazić swoją sympatię i powiedzieć, że mu wierzą i potwierdzili z

naciskiem, że ich własna matka także widziała Mistrza.

2. PIERWSZE UKAZANIE SIĘ APOSTOŁOM

Tego wieczora, zaraz po dwudziestej pierwszej, kiedy dziesięciu apostołów wciąż

przebywało w górnej komnacie, której wszystkie drzwi były zaryglowane ze strachu

przed aresztowaniem, gdy Jakub i Kleofas wyszli, w chwili, gdy bliźniacy pocieszali

Piotra i kiedy Nataniel robił wymówki Andrzejowi, Mistrz w formie morontialnej

ukazał się nagle pośród nich i powiedział: „Pokój wam. Dlaczego tak się wystraszyliście,

kiedy się ukazałem, jak byście ujrzeli ducha? Czyż wam nie mówiłem o tych sprawach,

kiedy byłem z wami w ciele? Czyż wam nie powiedziałem, że wyżsi kapłani i władcy

wydadzą mnie na śmierć i że jeden z was mnie zdradzi i że trzeciego dnia

zmartwychwstanę? Skąd całe to zwątpienie i cała ta dyskusja o relacjach kobiet,

Kleofasa i Jakuba, a nawet Piotra. Jak długo będziecie wątpić w moje słowa i nie wierzyć

moim przyrzeczeniom? I teraz, kiedy faktycznie mnie ujrzeliście, czy uwierzycie?

Nawet teraz niema jednego z was. Kiedy się znowu zbierzecie i kiedy wszyscy będziecie

wiedzieć na pewno, że Syn Człowieczy zmartwychwstał z grobu, idźcie stąd do Galilei.

Miejcie wiarę w Boga, miejcie wiarę w siebie nawzajem; powinniście zacząć nową

służbę dla królestwa nieba. Zostanę z wami w Jerozolimie, do tego czasu, kiedy

będziecie gotowi iść do Galilei. Pokój mój zostawiam wam”.

Kiedy morontialny Jezus tak się do nich odezwał, zniknął nagle im z oczu. Wszyscy

upadli na twarz, chwaląc Boga i czcząc swego, niewidocznego już Mistrza. Było to

dziewiąte, morontialne ukazanie się Mistrza.

3. Z ISTOTAMI MORONTIALNYMI

Cały następny dzień, poniedziałek, Mistrz spędził z istotami morontialnymi,

przebywającymi wówczas na Urantii. Zjawiło się na Urantii ponad milion

kierowników morontialnych i ich towarzyszy, wszyscy, którzy brali udział w

morontialnym przejściu Mistrza, razem z tranzytowymi śmiertelnikami różnych

porządków z siedmiu światów-mieszkań Satanii. Morontialny Jezus przebywał z tymi

wspaniałymi istotami inteligentnymi przez czterdzieści dni. Nauczał ich i uczył się od

ich szefów życia, jakim się żyje podczas przejścia morontialnego, tego, które

przemierzają śmiertelnicy z zamieszkałych światów Satanii, kiedy przechodzą system

sfer morontialnych.

W ten poniedziałek, około północy, morontialna postać Mistrza została

dostosowana do przejścia na drugi etap rozwoju morontialnego. Kiedy Mistrz po raz

kolejny się ukazał swoim śmiertelnym dzieciom na Ziemi, był istotą morontialną

drugiego stadium. W miarę postępowania Mistrza w bycie morontialnym, technicznie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: