190.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 190

MORONTIALNE UKAZANIA SIĘ JEZUSA

Z martwychwstały Jezus szykuje się teraz spędzić trochę czasu na Urantii, aby

doświadczyć morontialnej drogi wznoszenia się śmiertelnika z tej domeny. Chociaż ten

czas życia morontialnego spędzi on na świecie swego śmiertelnego wcielenia, będzie to

jednak pod każdym względem odpowiednik doświadczenia tych śmiertelników, którzy

przeszli progresywne, morontialne życie siedmiu światów-mieszkań Jerusem.

Cała ta siła, która tkwi w Jezusie, ten dar życia, który umożliwił mu

zmartwychwstanie, jest darem wiecznego życia, którym obdarza on wierzących

królestwa i który nawet teraz daje im gwarancję zmartwychwstania z więzów naturalnej

śmierci.

Śmiertelnicy z różnych światów wstaną rankiem zmartwychwstania z tym samym

typem przejściowego czy morontialnego ciała, jakie miał Jezus, kiedy tego niedzielnego

ranka wstał z grobu. Takie ciała nie mają krwiobiegu i te istoty nie przyjmują zwykłego,

materialnego pożywienia; tym niemniej te formy morontialne są rzeczywiste. Kiedy

różni wierni widzieli Jezusa po jego zmartwychwstaniu, widzieli go naprawdę, nie byli

ofiarami wizji czy halucynacji.

Niewzruszona wiara w zmartwychwstanie Jezusa jest kardynalnym elementem

wierzeń wszystkich odłamów wczesnego nauczania ewangelii. W Jerozolimie,

Aleksandrii, Antiochii i Filadelfii, wszyscy nauczyciele ewangelii mieli takie same

poglądy w sprawie tej, niekwestionowanej wiary w zmartwychwstanie Mistrza.

Rozpatrując czołową rolę, jaką Maria Magdalena odegrała w głoszeniu

zmartwychwstania Mistrza, należy wziąć pod uwagę, że Maria była głównym

rzecznikiem grupy kobiecej, tak jak Piotr apostołów. Maria nie była szefem kobiet

pracujących dla królestwa, ale była ich głównym nauczycielem i publicznym

rzecznikiem. Maria stała się kobietą bardzo powściągliwą, więc jej śmiałość w

odezwaniu się do mężczyzny, którego uważała za dozorcę ogrodu Józefa, ukazuje tylko

jak była zaszokowana, kiedy znalazła pusty grób. To głębia i udręka jej miłości, pełnia

jej poświęcenia, sprawiły, że na chwilę zapomniała o stosownej powściągliwości

żydowskich kobiet wykazywanej podczas spotkania z obcym mężczyzną.

1. HEROLDOWIE ZMARTWYCHWSTANIA

Apostołowie nie chcieli, żeby ich Jezus opuścił, dlatego też lekceważyli wszystkie jego

oświadczenia o umieraniu, razem z obietnicami, że znowu zmartwychwstanie. Nie

spodziewali się tego zmartwychwstania i nie chcieli w nie uwierzyć, do czasu, kiedy

zmuszeni byli stanąć w obliczu niepodważalnego świadectwa i niezbitego dowodu,

wynikającego z ich własnego doświadczenia.

Kiedy apostołowie nie chcieli uwierzyć relacji pięciu kobiet, które twierdziły, że

widziały Jezusa i z nim rozmawiały, Maria Magdalena wróciła do grobu a inne poszły z

powrotem do domu Józefa, gdzie opowiedziały swe przeżycia jego córce i innym

kobietom. I kobiety uwierzyły ich opowieści. Zaraz po szóstej, córka Józefa z Arymatei i

cztery kobiety, który widziały Jezusa, poszły do domu Nikodema, gdzie opowiedziały

Józefowi, Nikodemowi, Dawidowi Zebedeuszowi i innym tam zgromadzonym

wszystko to, co się zdarzyło. Nikodem i inni mieli wątpliwości, co do ich relacji, wątpili

w zmartwychwstanie Jezusa; przypuszczali, że to Żydzi usunęli ciało. Józef i Dawid

skłonni byli wierzyć tej opowieści, tak bardzo, że pośpieszyli obejrzeć grób i zastali

wszystko tak, jak to opisywały kobiety. I byli ostatnimi, którzy oglądali grób, gdyż o

wpół do ósmej arcykapłan wysłał kapitana straży świątynnych do grobu, aby usunął

całuny. Kapitan zawinął je wszystkie w lniane prześcieradło i zrzucił z pobliskiego

urwiska.

Od grobu Dawid i Józef natychmiast poszli do domu Eliasza Marka, gdzie w sali na

piętrze naradzali się z dziesięcioma apostołami. Tylko Jan Zebedeusz skłonny był

uwierzyć, choć bez przekonania, że Jezus zmartwychwstał. Z początku wierzył również

Piotr, ale kiedy nie udało mu się znaleźć Mistrza, ogarnęły go poważne wątpliwości.

Wszyscy przychylali się do opinii, że to Żydzi usunęli ciało. Dawid nie chciał się z nimi

spierać, ale kiedy odchodził, powiedział: „Jesteście apostołami i powinniście rozumieć

te sprawy. Nie będę się z wami spierał; tym niemniej teraz idę do domu Nikodema,

gdzie uzgodniłem, żeby posłańcy zebrali się tego ranka a kiedy się zbiorą, roześlę ich na

ostatnią misję, jako heroldów zmartwychwstania Mistrza. Słyszałem, jak Mistrz mówił,

że po tym jak umrze, zmartwychwstanie na trzeci dzień i ja mu wierzę”. I to

powiedziawszy do przygnębionych i opuszczonych ambasadorów królestwa,

samozwańczy szef łączności i wywiadu wyszedł od apostołów. Wychodząc z górnej sali,

zostawił na kolanach Mateusza Lewity torbę Judasza, w której znajdowały się wszystkie

pieniądze apostolskie.

Było prawie wpół do dziesiątej, kiedy ostatni z dwudziestu sześciu posłańców

Dawida przybył do domu Nikodema. Dawid natychmiast zebrał ich na obszernym

dziedzińcu i przemówił do nich:

„Ludzie i bracia, cały czas służyliście mi zgodnie z waszą przysięgą, złożoną mnie i

sobie nawzajem i powołuję was na świadków, że nigdy was nie posłałem z fałszywą

wiadomością. Za chwilę wyślę was na waszą ostatnią misję, jako ochotników królestwa

a czyniąc to, zwalniam was z przysięgi i tym samym rozwiązuję zespół posłańców.

Ludzie, oświadczam wam, że skończyliśmy nasze dzieło. Mistrz już nie potrzebuje

posłańców śmiertelników; on zmartwychwstał. Zanim go aresztowali powiedział nam,

że umrze i trzeciego dnia zmartwychwstanie. Widziałem grób – jest pusty.

Rozmawiałem z Marią Magdaleną i czterema innymi kobietami, które rozmawiały z

Jezusem. I teraz, rozwiązując waszą grupę, żegnam was i posyłam do waszych zadań z

wiadomością, którą nieść będziecie wiernym, a brzmi ona: «Jezus zmartwychwstał,

grób jest pusty»”.

Większość ludzi tam zebranych usiłowała wyperswadować Dawidowi, aby tego nie

robił. Ale nie mogli go przekonać. Wtedy usiłowali odradzać posłańcom, ale ci nie

zważali na słowa zwątpienia. I tak, tuż przed dziesiątą, tego niedzielnego ranka, wyszło

dwudziestu sześciu gońców, jako pierwsi heroldowie wielkiej prawdy-faktu –

zmartwychwstania Jezusa. I zaczęli swoją misję tak jak wiele innych, wypełniając swą

przysięgę wobec Dawida Zebedeusza i siebie nawzajem. Ci ludzie wyjątkowo ufali

Dawidowi. Odeszli na swą misję nawet nie czekając na rozmowę z tymi, którzy widzieli

Jezusa; uwierzyli Dawidowi na słowo. Większość z nich uwierzyła w to, co im Dawid

powiedział a nawet ci, którzy co nieco powątpiewali, nieśli tę wiadomość tak samo

pewnie i tak samo szybko.

Apostołowie, duchowe ciało królestwa, zbierają się tego dnia w górnej sali, gdzie

zdjęci strachem dają wyraz swym wątpliwościom, podczas gdy ci świeccy ludzie,

reprezentujący pierwszą próbę uspołecznienia ewangelii Mistrza o braterstwie

człowieka, działając zgodnie z rozkazami swego nieustraszonego i operatywnego

przywódcy, idą głosić zmartwychwstałego Zbawiciela świata i wszechświata. I zajęli się

tą doniosłą służbą jeszcze zanim wybrani przedstawiciele Mistrza zechcieli uwierzyć

jego słowu, czy zaakceptować zeznania naocznych świadków.

Tych dwudziestu sześciu ludzi zostało wysłanych zarówno do domu Łazarza w

Betanii, jak i do wszystkich ośrodków wierzących, od Beer-Szeba na południu, do

Damaszku i Sydonu na północy; i od Filadelfii na wschodzie, do Aleksandrii na

zachodzie.

Kiedy Dawid pożegnał się ze swymi braćmi, poszedł do domu Józefa po swoją matkę

i razem wyszli do Betanii, aby dołączyć do oczekującej tam rodziny Jezusa. Dawid

mieszkał w Betanii z Martą i Marią, do czasu, aż nie rozporządziły swym ziemskim

majątkiem i towarzyszył im potem w podróży, kiedy szły do swego brata Łazarza, do

Filadelfii.

Mniej więcej w tydzień od tego dnia, Jan Zebedeusz zabrał Marię, matkę Jezusa, do

swego domu w Betsaidzie. Jakub, najstarszy brat Jezusa, został ze swą rodziną w

Jerozolimie. Ruth pozostała w Betanii, z siostrami Łazarza. Reszta rodziny Jezusa

wróciła do Galilei. Dawid Zebedeusz, na drugi dzień po swoim ślubie z Ruth,

najmłodszą siostrą Jezusa, na początku czerwca opuścił Betanię, wraz Martą i Marią i

poszedł do Filadelfii.

2. UKAZANIE SIĘ JEZUSA W BETANII

Jezus ukazał się swoim wiernym na Ziemi w widzialnej postaci dziewiętnaście razy,

od czasu swego morontialnego zmartwychwstania do godziny wniebowstąpienia jego

ducha. Nie ukazał się swoim wrogom, ani też tym, którzy nie mogli duchowo

skorzystać z jego zjawienia się w widzialnej postaci. Jego pierwsze ukazanie się pięciu

kobietom nastąpiło przy grobie, drugie, dla Marii Magdaleny, również przy grobie.

Trzecie ukazanie się Jezusa miało miejsce około południa, tej niedzieli, w Betanii.

Zaraz po południu najstarszy brat Jezusa, Jakub, stał w ogrodzie Łazarza przed pustym

grobem wskrzeszonego brata Marty i Marii, rozważając wiadomość, którą mniej więcej

godzinę wcześniej przyniósł im posłaniec Dawida. Jakub zawsze skłonny był wierzyć w

misję swego najstarszego brata na Ziemi, ale dawno już stracił kontakt z działalnością

Jezusa i żywił poważne wątpliwości w sprawie późniejszych twierdzeń apostołów, że

Jezus jest Mesjaszem. Cała rodzina była zaskoczona i niemalże skonfundowana wieścią

przyniesioną przez posłańca. W tej właśnie chwili, gdy Jakub stał przed pustym grobem

Łazarza, zjawiła się Maria Magdalena i podniecona opowiadała rodzinie o swoich

przeżyciach z wczesnych godzin rannych, przy grobie Józefa. Zanim skończyła, przybył

Dawid Zebedeusz ze swą matką. Ruth oczywiście uwierzyła opowiadaniu, jak również

Juda, po tym jak porozmawiał z Dawidem i Salome.

W międzyczasie, gdy szukali Jakuba i zanim go znaleźli, stojącego w ogrodzie w

pobliżu grobu, zdał on sobie sprawę z czyjejś bliskiej obecności, jak gdyby ktoś dotykał

jego ramienia; i kiedy się odwrócił, żeby zobaczyć kto to, zauważył stopniowe

pojawianie się przy nim dziwnej postaci. Był zbyt osłupiały żeby przemówić i zbyt

przestraszony żeby uciec. I wtedy dziwna postać przemówiła: „Jakubie, przyszedłem

powołać cię do służby królestwa. Idź ręka w rękę z twoimi braćmi i podążaj ze mną”.

Kiedy Jakub usłyszał swoje imię, wiedział, że mówi do niego jego najstarszy brat, Jezus.

Wszyscy mieli większe czy mniejsze trudności z rozpoznaniem morontialnej postaci

Mistrza, ale niewielu miało jakikolwiek problem z rozpoznaniem jego głosu, czy też z

dostrzeżeniem w inny sposób jego czarującej osobowości, kiedy zaczął się z nimi

porozumiewać.

Kiedy Jakub uświadomił sobie, że to Jezus do niego mówi, zaczął klękać i wołać:

„Mój ojcze i mój bracie”, ale Jezus kazał mu stać, kiedy z nim rozmawiał. I spacerowali

po ogrodzie, rozmawiając niemal trzy minuty, omawiając przeżycia byłych dni i

przewidując zdarzenia najbliższej przyszłości. Gdy zbliżali się do domu, Jezus

powiedział: „Żegnaj Jakubie, do czasu, kiedy pozdrowię was wszystkich razem”.

Jakub popędził do domu, kiedy go właśnie szukano w Betfage i wołał: „Widziałem

Jezusa i rozmawiałem z nim, spotkałem się z nim. Nie jest martwy, zmartwychwstał!

Zniknął mi z oczu ze słowami: «Żegnaj, do czasu, kiedy pozdrowię was wszystkich

razem»”. Zaledwie skończył, kiedy wrócił Juda i znowu Judzie opowiedział o spotkaniu

z Jezusem w ogrodzie. I wszyscy zaczęli wierzyć w zmartwychwstanie Jezusa. Jakub

oznajmił teraz, że nie chce wracać do Galilei a Dawid zawołał: „Widziały go nie tylko

podekscytowane kobiety; również zrównoważeni mężczyźni zaczęli go widzieć. Sam

spodziewam się go wkrótce ujrzeć”.

I Dawid nie czekał długo, gdyż czwarte ukazanie się Jezusa, widzialne dla oczu

ludzkich, nastąpiło niebawem, tuż przed czternastą, w tym samym domu Marty i Marii,

kiedy to Mistrz się pojawił, dostrzegalny dla swojej ziemskiej rodziny i ich przyjaciół,

razem dla blisko dwudziestu osób. Mistrz ukazał się w otwartych, tylnych drzwiach i

powiedział: „Pokój wam. Pozdrawiam wszystkich tych, którzy kiedyś byli mi bliscy w

ciele i we wspólnocie, moich braci i siostry w królestwie nieba. Jak mogliście wątpić?

Dlaczego ociągaliście się tak długo, zanim postanowiliście całym sercem iść za światłem

prawdy? Przyjdźcie zatem wszyscy do wspólnoty z Duchem Prawdy w królestwie Ojca”.

Kiedy ochłonęli z pierwszego szoku i zdumienia, ruszyli w jego kierunku, jakby chcieli

go objąć a on znikł im z oczu.

Wszyscy chcieli pognać do miasta, aby opowiedzieć wątpiącym apostołom o tym, co

się stało, ale Jakub ich powstrzymał. Tylko Marii Magdalenie pozwolono wrócić do

domu Józefa. Jakub zabronił rozgłaszać szeroko o tej morontialnej wizycie, ponieważ

podczas rozmowy w ogrodzie Jezus powiedział mu pewne rzeczy. Ale Jakub nigdy nie

ujawnił niczego więcej o spotkaniu ze zmartwychwstałym Mistrzem w tym dniu, w

Betanii, w domu Łazarza.

3. W DOMU JÓZEFA

Piąte morontialne pojawienie się Jezusa, widzialne dla oczu śmiertelnych, nastąpiło

około szesnastej piętnaście, w to samo niedzielne popołudnie, w obecności mniej więcej

dwudziestu pięciu wierzących kobiet, zebranych w domu Józefa z Arymatei. Maria

Magdalena wróciła do domu Józefa na kilka minut przed tym ukazaniem się. Jakub,

brat Jezusa, prosił, aby nic nie mówiła apostołom o ukazaniu się Mistrza w Betanii.

Jednak nie prosił Marii, żeby nie mówiła o tym zdarzeniu swoim wierzącym siostrom.

Dlatego też po tym, jak Maria zobowiązała wszystkie kobiety do dyskrecji, zaczęła

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: