183.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 183

ZDRADA I ARESZTOWANIE

K iedy Jezus w końcu obudził Piotra, Jakuba i Jana, dał im do zrozumienia, aby poszli

do swoich namiotów i próbowali się przespać, aby się przygotować do obowiązków

dnia jutrzejszego. Ale tym razem trzej apostołowie rozbudzili się na dobre; byli

pokrzepieni krótkimi drzemkami a oprócz tego bardzo podnieceni i ożywieni

pojawieniem się dwóch podekscytowanych posłańców, którzy dopytywali się o Dawida

Zebedeusza i gdy Piotr im powiedział, gdzie ten czuwa, szybko poszli go szukać.

Aczkolwiek ośmiu apostołów twardo spało, Grecy, którzy obozowali obok nich,

bardzo się bali popaść w tarapaty, tak bardzo, że wystawili wartownika, aby ich

zaalarmował, gdyby zbliżało się niebezpieczeństwo. Gdy dwóch posłańców w

pośpiechu przeszło przez obóz, grecki wartownik zaczął budzić wszystkich swoich

rodaków, którzy wylegli z namiotów w pełni ubrani i uzbrojeni. Teraz obudził się cały

obóz, za wyjątkiem ośmiu apostołów. Piotr chciał zawołać swoich towarzyszy, ale Jezus

stanowczo mu zabronił. Mistrz łagodnie upomniał ich wszystkich, aby wrócili do

swoich namiotów, ale oni nie chcieli podporządkować się jego namowom.

Gdy nie udało mu się odesłać swych uczniów, Mistrz ich zostawił i poszedł w dół, w

kierunku tłoczni oliwy, przy wejściu do ogrodu Getsemane. Aczkolwiek trzech

apostołów, Grecy i inni mieszkańcy obozu nie mogli się zdecydować, aby iść tuż za nim,

Jan Marek pośpieszył wokół drzew oliwnych i ukrył się w małej szopce w pobliżu

tłoczni oliwy. Jezus odszedł z obozu i od swych przyjaciół z tym zamiarem, że kiedy

przyjdą go aresztować, będą mogli to zrobić bez przeszkód ze strony apostołów. Mistrz

obawiał się mieć przy sobie czuwających apostołów podczas swego aresztowania,

jeszcze bardziej podczas zdrady Judaszowej, żeby nie rozbudzili swoich animozji a

stawiając opór strażnikom, nie zostali aresztowani razem z nim. Obawiał się, że jeśli

razem z nim zostaną aresztowani, mogą razem z nim zginąć.

Chociaż Jezus wiedział, że plan jego śmierci zrodził się w czasie narad władców

żydowskich, uświadamiał sobie także, że tak nikczemne intrygi mają pełną aprobatę

Lucyfera, Szatana i Caligastii. I dobrze wiedział, że buntownicy z tej domeny byliby

także zadowoleni, gdyby zobaczyli wszystkich jego apostołów zabitych razem z nim.

Jezus usiadł przy tłoczni oliwy, gdzie oczekiwał nadejścia zdrajcy a wtedy widział go

tylko Jan Marek i niezliczone zastępy obserwatorów niebiańskich.

1. WOLA OJCA

Istnieje wielkie niebezpieczeństwo niezrozumienia znaczenia licznych wypowiedzi i

wielu wydarzeń, związanych z zakończeniem działalności Mistrza w ciele. Okrutne

potraktowanie Jezusa przez prostackich służących i gruboskórnych żołnierzy,

niesprawiedliwy przebieg procesu i nieczuła postawa domniemanych przywódców

religijnych, nie mogą być mylone z tym, że Jezus w cierpliwym podporządkowaniu się

całemu temu cierpieniu i upokorzeniu, wykonywał wiernie wolę Ojca w Raju. Było

rzeczywistą i prawdziwą wolą Ojca, żeby jego Syn wypił pełen kielich doświadczenia

śmiertelnika, od urodzin aż do śmierci, ale Ojciec w niebie nie miał zupełnie nic

wspólnego z inspirowaniem do tak barbarzyńskiego postępowania owych

domniemanie cywilizowanych ludzkich istot, które tak brutalnie torturowały Mistrza i

tak straszliwie obsypywały wciąż nowymi obelgami człowieka, który nie stawiał oporu.

To nieludzkie i szokujące doświadczenie, jakie miał przejść Jezus w końcowych

godzinach swego śmiertelnego życia, w żadnym sensie nie było częścią Boskiej woli

Ojca, którą ludzka natura Jezusa tak triumfalnie zobowiązała się wykonać, podczas

ostatecznego poddania się człowieka Bogu, jak to zostało wyrażone w trojakiej

modlitwie, którą ułożył w ogrodzie, kiedy jego zmęczeni apostołowie spali, wyczerpani

fizycznie.

Ojciec w niebie chciał, aby obdarzający Syn zakończył swój ziemski byt naturalnie,

tak jak wszyscy śmiertelnicy muszą zakończyć swoje życie, kiedy są na Ziemi w ciele.

Zwykli mężczyźni i kobiety nie mogą oczekiwać, żeby ich ostatnie godziny na Ziemi i

następująca po tym śmierć przebiegły łatwo, dzięki specjalnej dyspensie. Dlatego też

Jezus postanowił, że złoży swoje życie w ciele w taki sposób, jaki będzie zgodny z

naturalnym biegiem wypadków i niezachwianie nie chciał wywikłać się z okrutnych

szponów nikczemnego spisku, tych nieludzkich wydarzeń, które rozwijały się na jego

oczach, wiodąc ze straszliwą pewnością do jego niewiarygodnego upokorzenia i

haniebnej śmierci. I każdy szczegół całej tej zdumiewającej manifestacji nienawiści i

cały ten przejaw okrucieństwa bez precedensu były dziełem złych ludzi, nikczemnych

śmiertelników. Bóg w niebie tego nie chciał, ani też najwięksi wrogowie Jezusa tego nie

narzucali, chociaż zrobili wiele, aby mieć pewność, że ci bezmyślni i źli śmiertelnicy w

taki sposób odrzucą obdarzającego Syna. Nawet ojciec grzechu odwrócił swoją twarz od

straszliwego horroru sceny ukrzyżowania.

2. JUDASZ W MIEŚCIE

Kiedy w czasie Ostatniej Wieczerzy Judasz tak nagle odszedł od stołu, poszedł prosto

do domu swego kuzyna a następnie obaj poszli wprost do kapitana strażników

świątynnych. Judasz poprosił kapitana, żeby zebrał strażników i powiedział mu, że jest

gotów zaprowadzić ich do Jezusa. Judasz przyszedł na umówione miejsce trochę

wcześniej niż się go spodziewano i dlatego nastąpiło pewne opóźnienie w

przygotowaniach do wyjścia do domu Marka, gdzie Judasz spodziewał się o tej porze

zastać Jezusa, wciąż goszczącego tam z apostołami. Mistrz wyszedł z domu Eliasza

Marka, wraz z jedenastoma apostołami, piętnaście minut przed przyjściem zdrajcy i

strażników. Kiedy aresztujący dotarli do domu Marka, Jezus i cała jedenastka byli już

daleko poza murami miasta, w drodze do obozu na Górze Oliwnej.

Judasz bardzo się niepokoił, że nie udało mu się znaleźć Jezusa w towarzystwie tylko

jedenastu mężczyzn, z których zaledwie dwóch było uzbrojonych i mogło stawić opór.

Przypadkiem się dowiedział, że tego popołudnia, kiedy wychodzili z obozu, tylko

Szymon Piotr i Szymon Zelota byli przepasani mieczami; Judasz miał nadzieję na

pojmanie Jezusa wtedy, gdy w mieście panuje cisza i kiedy niewielka jest szansa

stawiania oporu. Zdrajca się bał, że jeśli poczekają na powrót wszystkich do obozu,

mogą spotkać ponad sześćdziesięciu oddanych uczniów, wiedział także, że Szymon

Zelota jest w posiadaniu znacznego zapasu broni. Judasz zaczynał się coraz bardziej

denerwować, kiedy rozważał, jak nienawidzić go będzie jedenastu lojalnych apostołów i

bał się, że wszyscy będą chcieli go zabić. Był nie tylko nielojalny, ale w swym sercu był

prawdziwym tchórzem.

Gdy nie udało się znaleźć Jezusa w górnej izbie, Judasz poprosił kapitana straży, aby

wrócili do Świątyni. W tym czasie władcy zaczęli się gromadzić w domu arcykapłana,

gotowi na doprowadzenie Jezusa, ponieważ ich układ ze zdrajcą stanowił, że Jezus

zostanie aresztowany tego dnia przed północą. Judasz wyjaśnił swoim wspólnikom, że

rozminęli się z Jezusem w domu Marka i że trzeba będzie iść do Getsemane, aby tam go

aresztować. Zdrajca powiedział wtedy, że ponad sześćdziesięciu oddanych

zwolenników obozuje z Jezusem i że wszyscy są dobrze uzbrojeni. Władcy żydowscy

przypomnieli Judaszowi, że Jezus zawsze głosił nie stawianie oporu, ale Judasz odrzekł,

że nie można na to liczyć, że wszyscy zwolennicy Jezusa będą posłuszni takiemu

nauczaniu. Naprawdę bał się o siebie i dlatego też ośmielił się prosić o oddział

czterdziestu uzbrojonych żołnierzy. Ponieważ władcy żydowscy nie mieli do swojej

dyspozycji tak wielkiej liczby uzbrojonych ludzi, bezzwłocznie poszli do fortecy

Antonia i poprosili rzymskiego dowódcę, aby dał im obstawę; ale gdy ten się dowiedział,

że mają zamiar aresztować Jezusa, z miejsca odmówił ich prośbie i odesłał ich do swego

oficera przełożonego. W ten sposób minęła ponad godzina, na chodzeniu od jednej

władzy do drugiej, aż w końcu, aby uzyskać zgodę na użycie uzbrojonych rzymskich

strażników, byli zmuszeni pójść do samego Piłata. Było późno, kiedy przybyli do domu

Piłata a on odpoczywał w prywatnych pokojach ze swoją żoną. Nie chciał mieć nic

wspólnego z tą sprawą, zwłaszcza, że żona go prosiła, aby odmówił ich żądaniu.

Zważywszy jednak na to, że przyszedł przewodniczący żydowskiego Sanhedrynu i

zwrócił się z osobistą prośbą o pomoc, gubernator pomyślał, że będzie mądrze

przychylić się do tej prośby, myśląc, że później będzie mógł naprawić każde zło, które

tamci ewentualnie wyrządzą.

Kiedy zatem Judasz Iskariota wyszedł ze Świątyni, mniej więcej pół godziny przed

północą, towarzyszyło mu ponad sześćdziesięciu ludzi – strażników świątynnych,

rzymskich żołnierzy i ciekawskich służących wyższych kapłanów i władców.

3. ARESZTOWANIE MISTRZA

Kiedy grupa uzbrojonych żołnierzy i strażników, niosąc pochodnie i latarnie,

zbliżała się do ogrodu, Judasz przyśpieszył kroku i wysunął się daleko na przód całej tej

zgrai, aby mógł szybko rozpoznać Jezusa, tak żeby aresztujący mogli łatwo położyć na

nim ręce, zanim towarzysze Jezusa zorganizują jakąś obronę. Był jeszcze jeden powód,

dlaczego Judasz chciał wyprzedzić wrogów Mistrza. Myślał, że będzie to tak wyglądało,

iż on się zjawił przed żołnierzami i w ten sposób apostołowie i inni zebrani wokół

Jezusa być może nie skojarzą go bezpośrednio z uzbrojoną gwardią, która deptała mu

tuż po piętach. Judasz myślał nawet o tym, aby udać, że pośpieszył ich ostrzec przed

tymi, co chcą aresztować Mistrza, ale jego plan został udaremniony zwodniczym

powitaniem zdrajcy przez Jezusa. Chociaż Mistrz odezwał się do Judasza uprzejmie,

powitał go jako zdrajcę.

Gdy tylko Piotr, Jakub, Jan i około trzydziestu obozujących z nimi towarzyszy ujrzeli

uzbrojoną grupę z pochodniami, przekraczającą szczyt wzniesienia, wiedzieli, że ci

żołnierze idą aresztować Jezusa i wszyscy popędzili w dół, w pobliże tłoczni oliwy, gdzie

samotnie w świetle księżyca siedział Mistrz. Kiedy grupa żołnierzy nadeszła z jednej

strony, trójka apostołów i ich towarzysze nadeszli z drugiej. Gdy Judasz wystąpił, aby

zagadnąć Mistrza, dwie grupy stały tam bez ruchu, z Mistrzem pomiędzy nimi i

Judaszem, szykującym się do złożenia zdradzieckiego pocałunku na czole Jezusa.

Zdrajca miał tę nadzieję, że po doprowadzeniu gwardii do Getsemane, uda mu się po

prostu wskazać Jezusa żołnierzom, lub co najwyżej wywiązać się z przyrzeczenia,

witając go pocałunkiem a potem szybko stamtąd odejść. Judasz bardzo się bał, że będą

przy tym wszyscy apostołowie i że na nim skoncentrują swój atak, mszcząc się za

zuchwałą zdradę ich ukochanego nauczyciela. Ale kiedy Mistrz powitał go, jako zdrajcę,

był tak zmieszany, że nie próbował uciekać.

Jezus zrobił ostatnią próbą ratowania Judasza od oczywistej zdrady w ten sposób, że

zanim zdrajca podszedł do niego, odsunął się na bok i zwracając się do pierwszego

żołnierza po lewej stronie, kapitana Rzymian, powiedział: „Kogo szukacie?”. Kapitan

odrzekł: „Jezusa z Nazaretu”. Wtedy Jezus podszedł i stanął przed oficerem a stojąc tak

w cichym majestacie Boga całej kreacji, powiedział: „Ja nim jestem”. Wielu z tej

uzbrojonej grupy słyszało Jezusa, nauczającego w Świątyni, inni słyszeli o jego

wspaniałych uczynkach i kiedy usłyszeli go, tak odważnie obwieszczającego swoją

tożsamość, ci, którzy byli w pierwszych szeregach, cofnęli się nagle w tył. Zaskoczeni

byli jego niespodziewanym spokojem i majestatycznością, z jaką ogłosił swą tożsamość.

Dlatego też nie było potrzeby, żeby Judasz trzymał się swego planu zdrady. Mistrz

śmiało ujawnił się swoim wrogom a oni mogli go pojmać bez pomocy Judasza. Jednak

Judasz musiał coś zrobić, aby wytłumaczyć swoją obecność w tej uzbrojonej bandzie,

poza tym chciał dowieść władcom żydowskim, że wykonał swoją część zdradzieckiej

umowy, aby zyskać większą pochwałę i zaszczyty, które jak wierzył, spadną na niego w

nagrodę za dostarczenie Jezusa w ich ręce.

Kiedy gwardia pozbierała się ze swej początkowej chwiejności, którą wywołał widok

Jezusa i dźwięk jego niezwykłego głosu i kiedy apostołowie i uczniowie podchodzili

coraz bliżej, Judasz zbliżył się do Jezusa i składając pocałunek na jego czole, powiedział:

„Witaj, Mistrzu i Nauczycielu”. I kiedy Judasz tak obejmował swego Mistrza, Jezus

powiedział: „Przyjacielu, czy nie dosyć tego, co zrobiłeś! Czy musisz jeszcze zdradzić

Syna Człowieczego pocałunkiem”?

Apostołowie i uczniowie byli dosłownie oszołomieni tym, co widzieli. Przez chwilę

nikt się nie ruszył. Wtedy Jezus, uwalniając się z objęć zdrajcy, przystąpił do strażników

i żołnierzy i znowu zapytał: „Kogo szukacie?”. I znowu kapitan powiedział: „Jezusa z

Nazaretu”. I ponownie Jezus odpowiedział: „Powiedziałem wam, że ja nim jestem. Jeśli

zatem mnie szukacie, pozwólcie innym odejść ich drogą. Ja jestem gotów pójść z wami”.

Jezus był gotów wrócić do Jerozolimy ze strażą a dowodzący żołnierzami kapitan

generalnie nie miał nic przeciwko temu, aby pozwolić odejść w spokoju trzem

apostołom i ich towarzyszom. Ale zanim zdążyli wyruszyć, kiedy Jezus stał i czekał na

rozkazy kapitana, pewien Malchos, syryjski strażnik arcykapłana, podszedł i chciał

związać Jezusowi ręce z tyłu, za plecami, chociaż rzymski kapitan nie nakazał tak

wiązać Jezusa. Kiedy Piotr i jego towarzysze zobaczyli, że ich Mistrz jest przedmiotem

takiej zniewagi, nie wytrzymali dłużej. Piotr wyciągnął swój miecz i razem z innymi

rzucił się zadać cios Malchosowi. Ale zanim żołnierze zdążyli przyjść z pomocą

służącemu wysokiego kapłana, Jezus podniósł zakazująco rękę na Piotra i powiedział

surowo: „Piotrze, schowaj swój miecz. Ci, którzy za miecz chwytają, od miecza giną.

Czyż nie rozumiesz, że jest wolą Ojca, abym wypił ten kielich? A poza tym, czy nie

wiesz, że nawet teraz mógłbym wydać rozkaz ponad dwunastu legionom aniołów i ich

towarzyszy, którzy mogliby mnie oswobodzić z rąk tych kilku ludzi?”.

Chociaż Jezus tak skutecznie powstrzymał tą demonstrację fizycznego oporu swoich

wyznawców, wystarczyło to jednak, aby obudzić obawy kapitana straży, który teraz, z

pomocą swoich żołnierzy, położył ciężkie ręce na Jezusie i szybko go związał. I kiedy

wiązali mu ręce mocnymi sznurami, Jezus powiedział: „Dlaczego występujecie przeciw

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: