079.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 79

ROZPRZESTRZENIANIE SIĘ

ANDITÓW NA WSCHODZIE

A zja jest kolebką gatunku ludzkiego. To właśnie na południowym półwyspie tego

kontynentu urodzili się Andon i Fonta; w górach tego regionu, gdzie teraz jest

Afganistan, Badonan, ich potomek, założył prymitywne centrum kultury, które

przetrwało ponad pół miliona lat. Tutaj, we wschodnim skupisku gatunku ludzkiego,

ludy sangikowe oddzieliły się od rasy Andonowej; Azja była ich pierwszą ojczyzną,

pierwszymi terenami myśliwskimi, ich pierwszym polem bitewnym. W południowo-

zachodniej Azji powstawały kolejno cywilizacje Dalamatów, Nodytów, Adamitów i

Anditów, a z tych obszarów rozprzestrzeniały się po świecie potencjały współczesnej

cywilizacji.

1. ANDICI Z TURKIESTANU

Przez ponad dwadzieścia pięć tysięcy lat, nieomal do roku 2000 p.n.e., centrum

Eurazji było zasadniczo Andickie, choć w coraz mniejszym stopniu. Z nizin

Turkiestanu Andici szli na zachód, trasą wokół jezior śródlądowych do Europy,

podczas gdy z wyżyn tego regionu przenikali na wschód. Turkiestan wschodni

(Xinjiang) i w mniejszym stopniu Tybet, były pradawnymi bramami, którymi ludy

Mezopotamii przechodziły góry, idąc na ziemie północne człowieka żółtego. Andici

przesączali się do Indii, idąc z wyżyn Turkiestanu do Pendżabu a z irańskich pastwisk

szli przez Beludżystan. Te wczesne migracje w żadnym sensie nie były podbojami; było

to raczej ciągłe przesuwanie się plemion Anditów do zachodnich Indii oraz Chin.

Prawie piętnaście tysięcy lat istniały centra mieszanej kultury Anditów w dorzeczu

rzeki Tarym, w Xinjiangu, a na południu w górskich rejonach Tybetu, gdzie Andici i

Andonici mieszali się w znacznym stopniu. Dolina rzeki Tarym była najbardziej na

wschód wysuniętą placówką czystej kultury Anditów. Budowali oni tutaj swoje osiedla i

utrzymywali stosunki handlowe z postępowymi Chińczykami na wschodzie i z

Andonitami na północy. W tamtych czasach rejon tarymski miał żyzną ziemię, deszcze

padały tam obficie. Na wschodzie, gdzie teraz jest pustynia Gobi, były rozległe łąki,

gdzie pasterze stopniowo zamieniali się w rolników. Cywilizacja ta upadła, kiedy

niosące deszcz wiatry zmieniły kierunek na południowo-wschodni, ale w swoim czasie

rywalizowała ona z samą Mezopotamią.

Po roku 8000 p.n.e. powolne wyjaławianie górzystych regionów Azji centralnej

zaczęło spychać Anditów w koryta rzek i na wybrzeża morskie. Narastająca susza nie

tylko zepchnęła ich w doliny Nilu, Eufratu, Indusu i Żółtej Rzeki, ale spowodowała

nowego rodzaju przemiany w cywilizacji Anditów. Zaczęła się pojawiać coraz

liczniejsza, nowa klasa ludzi – kupcy.

Kiedy warunki klimatyczne sprawiły, że myślistwo przestało wystarczać migrującym

Anditom, nie poszli oni ewolucyjną drogą starszych ras i nie zostali pasterzami. Pojawił

się u nich handel i życie miejskie. Od Egiptu, poprzez Mezopotamię i Turkiestan, do

rzek Chin i Indii, bardziej cywilizowane plemiona zaczęły się gromadzić w miastach i

zajmować rzemiosłem i handlem. Adonia stała się centralną, handlową metropolią

azjatycką, zlokalizowaną w pobliżu dzisiejszego miasta Aszchabad. Handel wyrobami

kamiennymi, metalowymi, drewnianymi i garncarskimi, nabrał rozmachu i

prowadzony był zarówno lądem jak i wodą.

Narastająca susza stopniowo zaczęła zmuszać Anditów do wielkiego exodusu z ziem

położonych na południe i wschód od Morza Kaspijskiego. Fala migracji zmieniła

kierunek z północnego na południowy a babilońscy jeźdźcy zaczęli napierać na

Mezopotamię.

Coraz większa susza w Azji centralnej spowodowała dalszą redukcję populacji i

zmniejszyła wojowniczość mieszkających tam ludów; a kiedy zanikające na północy

deszcze zmusiły koczowniczych Andonitów do pójścia na południe, nastąpił

gigantyczny exodus Anditów z Turkiestanu. Jest to ostatnie przesunięcie tak zwanych

Aryjczyków na Bliski Wschód i do Indii. Było ono punktem kulminacyjnym długiego

rozpraszania się mieszanych potomków Adama, podczas którego wszystkie ludy

azjatyckie i większość ludów wyspiarskich Oceanu Spokojnego została do pewnego

stopnia udoskonalona przez te, wyższe rasy.

W ten sposób Andici, kiedy się rozpraszali po półkuli wschodniej, zostali

wywłaszczeni ze swej ojczyzny w Mezopotamii i w Turkiestanie, ponieważ intensywne

parcie Andonitów na południe rozrzedziło Anditów w Azji centralnej, powodując

nieomal ich zanik.

Ale nawet w dwudziestym wieku po Chrystusie nadal istnieją ślady krwi Anditów

pośród ludów Turańskich i Tybetańskich a świadczą o tym blondyni sporadycznie

występujący w tych regionach. Wczesne kroniki chińskie piszą o istnieniu

koczowników, o rudych włosach, na północ od spokojnych osad nad Żółtą Rzeką i

wciąż istnieją malowidła, które wiernie obrazują zarówno blondynów, Anditów, jak i

brunetów, typy mongolskie, którzy dawno temu żyli w dorzeczu rzeki Tarym.

Ostatni wielki geniusz wojskowy centralnych Anditów azjatyckich pojawił się w

roku 1200 n.e., kiedy to Mongołowie, pod wodzą Dżyngis-chana, zaczęli podbój

znacznej części kontynentu azjatyckiego. I tak jak pradawni Andici, wojownicy ci

głosili istnienie „jednego Boga w niebie”. Przedwczesny rozpad ich imperium na długo

opóźnił związki kulturalne pomiędzy Zachodem a Wschodem i znacznie zahamował

rozwój idei monoteistycznej w Azji.

2. PODBÓJ INDII PRZEZ ANDITÓW

Indie są jedynym miejscem, gdzie wymieszane są wszystkie rasy Urantii; inwazja

Anditów dodała ostatnią rasę. Na wzniesieniach, leżących na północny-zachód od Indii,

powstały rasy sangikowe i członkowie wszystkich tych ras przeniknęli subkontynent

indyjski w tych dawnych czasach, pozostawiając po sobie najbardziej zróżnicowaną

mieszankę rasową, jaka kiedykolwiek istniała na Urantii. Starożytne Indie działały jako

coś w rodzaju zlewiska migrujących ras. Podstawa półwyspu była dawniej nieco węższa

niż obecnie, znaczna większość obszaru delt Gangesu i Indusu to dzieło ostatnich

pięćdziesięciu tysięcy lat.

Najwcześniejsze mieszanki rasowe w Indiach były połączeniem migrujących ras,

czerwonej i żółtej, z rodzimymi Andonitami. Ta grupa ludzka została później osłabiona

przez wchłonięcie znacznej porcji wschodnich ludzi zielonych, obecnie już wymarłych,

oraz znacznej liczby ludzi rasy pomarańczowej, jak również została lekko

udoskonalona przez ograniczoną domieszkę człowieka niebieskiego, ale z kolei

znacznie ucierpiała przez asymilację znacznej liczby ludzi rasy indygo. Jednak tak

zwani autochtoni indyjscy nie są reprezentantami tych wczesnych ludów; stanowią oni

raczej ich najbardziej poślednie, południowe i wschodnie obrzeża, które nigdy nie

zostały zupełnie wchłonięte ani przez wczesnych Anditów, ani przez pojawiających się

później ich aryjskich kuzynów.

Około roku 20.000 p.n.e. populacja Indii zachodnich miała już domieszkę krwi

adamicznej i nigdy, w całej historii Urantii, żaden lud nie miał w sobie tak wielu

odmiennych ras. Jednak niefortunnie się stało, że przeważały w nim drugorzędne rasy

sangikowe a prawdziwe nieszczęście polegało na tym, że w owym rasowym tyglu od

dawna już nie było zbyt wiele zarówno człowieka niebieskiego jak i z czerwonego;

większa domieszka pierwszorzędnych ras sangikowych mogłaby przyczynić się

znacznie do wzbogacenia tej cywilizacji tak, że mogłoby ona być jeszcze wspanialszą.

Jednak tak się stało, że człowiek czerwony wyniszczył się w Amerykach, człowiek

niebieski wyniósł się do Europy a wcześni potomkowie Adama (i większość

późniejszych) niewielką mieli ochotę mieszać się z ludźmi o ciemniejszym kolorze

skóry, czy to w Indiach, czy to w Afryce, czy gdziekolwiek indziej.

Około roku 15.000 p.n.e. coraz większe zagęszczenie populacji na obszarze

Turkiestanu oraz Iranu spowodowało pierwsze, zakrojone na szeroką skalę,

przesunięcie Anditów w kierunku Indii. Ponad piętnaście wieków te nadrzędne ludy

przelewały się przez wyżyny Beludżystanu, rozprzestrzeniając się w dolinach Indusu i

Gangesu i posuwając się powoli na południe Dekanu. To parcie Anditów z

północnego-zachodu wypchnęło wielu podrzędnych południowców do Burmy i Chin

południowych, ale to było za mało, aby uchronić najeźdźców od rasowej zagłady.

To, że Indie nie osiągnęły hegemonii w Eurazji, spowodowane było ukształtowaniem

terenu; napór populacji z północy powodował jedynie zepchnięcie większości ludności

ku południowi, na zwężające się terytorium Dekanu, otoczone ze wszystkich stron

morzem. Gdyby istniał przyległy ląd, na który można by emigrować, wtedy podrzędni

ludzie mogliby wylać się na zewnątrz, we wszystkich kierunkach a gatunek nadrzędny

mógłby osiągnąć wyższą cywilizację.

Wcześniejsi Andici zdobywcy dokonywali rozpaczliwych wysiłków, aby zachować

swoją tożsamość i powstrzymać falę ras, które ich zalewały, przez wprowadzenie

sztywnych ograniczeń w sprawie małżeństw mieszanych. Tym niemniej, do roku

10.000 p.n.e., Andici wtopili się w społeczeństwo, ale cała ta masa ludzka, która ich

wchłonęła, została przez to znacznie udoskonalona.

Mieszanie ras zawsze jest korzystne, dlatego, że sprzyja kulturowej wszechstronności

i tworzy zaawansowaną cywilizację, kiedy jednak w typach rasowych przeważają

elementy podrzędne, osiągnięcia takie będą krótkotrwałe. Poliglotyczna kultura może

zostać zachowana tylko wtedy, kiedy nadrzędna rasa się rozmnaża, zachowując tym

samym bezpieczny margines nad podrzędną. Nieograniczone mnożenie się ludzi

podrzędnych, wraz z malejącym rozmnażaniem się nadrzędnych, jest zawsze

samobójcze dla cywilizacji kulturowej.

Gdyby Andici zdobywcy byli trzykrotnie liczniejsi, albo gdyby wypchnęli lub

wyniszczyli najmniej pożądaną, jedną trzecią zmieszanych mieszkańców

pomarańczowych-zielonych-indygo, wtedy Indie stałyby się jednym z wiodących,

światowych centrów cywilizacji kulturowej i bez wątpienia przyciągnęłyby więcej

późniejszych fal Mezopotamczyków, tych, którzy wlewali się do Turkiestanu a stamtąd

na północ, do Europy.

3. INDIE DRAWIDYJSKIE

Mieszanie się Anditów, zdobywców Indii, z rasą rodzimą, dało w rezultacie ten

zmieszany naród, który zwany był drawidyjskim. Dawniejsi i czystsi Drawidowie

posiadali znaczny potencjał w dziedzinie kultury, który wciąż słabł w miarę tego, jak

słabło ich andickie dziedzictwo. I to właśnie przesądziło o rozwoju cywilizacji Indii,

prawie dwanaście tysięcy lat temu. Jednak zastrzyk nawet tak drobnej ilości krwi

Adama spowodował wyraźne przyspieszenie tempa rozwoju społecznego. Ta

kompleksowa rasa natychmiast wytworzyła najbardziej wszechstronną cywilizację na

Ziemi.

Wkrótce po zdobyciu Indii, drawidyjscy Andici utracili swój rasowy i kulturowy

kontakt z Mezopotamią, jednak późniejsze otwarcie połączeń morskich i szlaków

karawanowych odnowiło te związki i w przeciągu ostatnich dziesięciu tysięcy lat nie

było takiego okresu, w którym Indie straciłyby zupełnie kontakt z Mezopotamią na

zachodzie i z Chinami na wschodzie, chociaż bariery górskie sprzyjały bardziej

związkom z zachodem.

Wyższa kultura i większe inklinacje religijne ludów Indii datują się z dawnych

czasów dominacji drawidyjskiej i zawdzięczają swe istnienie po części temu, że tak

wielu kapłanów setyckich przybyło do Indii, zarówno podczas wcześniejszej inwazji

andickiej, jak i późniejszej aryjskiej. Wątek monoteizmu, przewijający się przez

religijną historię Indii, wywodzi się z nauk Adamitów prowadzonych w drugim

ogrodzie.

Wcześnie, bo w roku 16.000 p.n.e., weszła do Indii grupa stu kapłanów setyckich i

praktycznie dokonała religijnego podboju zachodniej części tych wielojęzycznych

ludów. Jednak ich religia nie przetrwała. W przeciągu pięciu tysięcy lat ich doktryna

Rajskiej Trójcy zdegenerowała się do potrójnego symbolu boga ognia.

Jednak przez ponad siedem tysięcy lat, aż do zakończenia migracji Anditów, status

religijny mieszkańców Indii był znacznie bardziej zaawansowany niż całej reszty świata.

Wydawało się, że w tamtych czasach Indie wytworzą cywilizację światową, przodującą

w kulturze, religii, filozofii i gospodarce. I gdyby nie nastąpiło kompletne zalanie

Anditów przez ludy z południa, prawdopodobnie by się tak stało.

Drawidyjskie centra kultury zlokalizowane były w dolinach rzecznych, głównie

Indusu i Gangesu a na Dekanie wzdłuż trzech wielkich rzek, płynących do morza przez

Ghaty Wschodnie. Osadnictwo, położone na wybrzeżu Ghatów Zachodnich,

zawdzięcza swą znaczącą pozycję morskim związkom z Sumerem.

Drawidowie zaliczali się do tych najdawniejszych ludów, które budowały miasta i

które zajmowały się w dużym stopniu eksportem oraz importem, zarówno lądem jak i

morzem. W roku 7000 p.n.e. karawany wielbłądów regularnie szły swymi szlakami do

odległej Mezopotamii; ładunki drawidyjskie szły blisko brzegu, Morzem Arabskim do

sumeryjskich miast Zatoki Perskiej i zapuszczały się po wodach Zatoki Bengalskiej, aż

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: