Słowa Jezusa do medytacji J. Lorber.pdf

Jakub Lorber

S¸OWA JEZUSA

DO MEDYTACJI

Z Objawieƒ otrzymanych przez

Jakuba Lorbera

Cz´Êç I

LORBER - VERLAG

Tytu¸ orygina¸u ,,Jesus Wrote” Przek¸ad

z j´zyka niemieckiego J.J. Krason.

Odbierane drogà Wewn´trznego S¸owa i

zapisane przez Jakuba Lorbera

Spis tematów do cz´Êci I str.22

Cz´Êç II str 25

Biblia z Berleburga “Ka˝dy, kto s¸ucha Jezusa Chrystusa mówiàcego za

poÊrednictwem duszy apostolskiej, dziwi si´ jej màdroÊci i odpowiedziom. Taka

bowiem dusza potrafi zawstydziç wszystkich znawców Pisma. S¸owa jej sà poza

tym przesiàkni´te màdroÊcià rozpalajàcà mi¸oÊç, màdroÊcià, której nie potrafi

si´ oprzeç ˝aden oponent, ani im zaprzeczyç”

Catolickie Publikacje 1993 Gdaƒsk - Polska

S¸OWO WST¢PNE

Od najdawniejszych czasów ˝yli na ziemi ludzie czyÊci, Bogu oddani, którzy w sercu swoim s¸ysze-

li g¸os Boga. W Starym Testamencie znamy s¸owa, którymi prorok zaczyna¸ swoje objawienie: “I sta¸o si´

s¸owo Paƒskie do mnie ...” Równie˝ Nowy Testament zawiera du˝o wiadomoÊci, które zawdzi´czamy we-

wn´trznemu objawieniu.

Po aposto¸ach zjawiali si´ Ojcowie KoÊcio¸a, tacy jak: Êw. Hieronim, Êw. Augustyn, a póêniej misty-

cy Êredniowiecza: Bernard z Clairvaux, Tauler, Suso, Tomasza Kempis i inni, którzy wysoko cenili we-

wn´trzne objawienie. Równie˝ Jakub Bohme (ok. 1600 r), Emanuel Swedenborg (ok.1700r.) pisali na pod-

stawie widzeƒ i intuicji. Chocia˝ nie mo˝na ani Boemego, ani Swedenborga zaliczyç do proroków w sen-

sie Starego Testamentu, poniewa˝ nie posiadali oni daru “wewn´trznego s¸owa”. Prawdziwymi odbiorca-

mi “wewn´trznego s¸owa” byli natomiast kupiec Rulmann Mersvin ze Strahsburga, który napisa¸

ok.1350r. ksià˝k´ “Dziewi´ç Skar” i dalej superintendent J.W. Petersen, zam. w Niemczech Pó¸nocnych

(ok.1700 r.), który napisa¸ ksià˝k´ “Tysiàc Objawieƒ Ducha” oraz Jan Tennhardt z Norymbergii, który

w roku 1712 wyda¸ drukiem “Podr´cznik Wewn´trznego S¸owa Bo˝ego”. Znacznie wa˝niejsze od pism,

S¸OWA JEZUSA

które zawdzi´czamy trzem Bo˝ym m´˝om, wymienionym wy˝ej w ostatniej pozycji, sà g¸´bokie pot´gà bo-

skiego S¸owa zadziwiajàce objawienia, które ludzie naszych czasów zawdzi´czajà austrjackiemu wizjone-

rowi i prorokowi o nazwisku Jakub Lorber. Pos¸ugujàc si´ tym skromnym, prawym cz¸owiekiem o czystej

duszy, Bóg przekaza¸ ludzkoÊci w latach 1840-1864 zakrojone na szerokà skal´ NOWE OBJAWIENIE

uzupe¸niajàce i potwierdzajàce Pismo Âwi´te. Wielkie Objawienie swej Boskiej Woli, swego planu stwo-

rzenia, które obejmuje ca¸à wiecznoÊç, swoje zamiary wzgl´dem cz¸owieka i wprowadzajàce nas w tajni-

ki swojej wszechpot´˝nej nauki mi¸oÊci.

Jakub Lorber urodzi¸ si´ dnia 22 lipca 1800 r. w gminie Kanischa, powiat Marburg w Syrii. Jego oj-

ciec by¸ kapelmistrzem pewnego zespo¸u muzyków i w tym charakterze wyje˝d˝a¸, co pewien czas w g¸àb

kraju w celach zarobkowych. Ponad to posiada¸ i uprawia¸ dwie winnice. Matka Jakuba by¸a kobietà bar-

dzo inteligentnà, a swego pierworodnego darzy¸a szczególnà mi¸oÊcià. Jakub mia¸ ju˝ dziewi´ç lat, kiedy

zapisano go do szko¸y probostwa w Jaring, gdzie nauczyciel tamtejszej szko¸y wiejskiej udziela¸ mu lek-

cji muzyki ze szczególnym uwzgl´dnieniem gry na skrzypcach, fortepianie i organach. W roku 1817 po-

biera¸ Jakub nauk´ w zawodzie nauczycielskim w Margburgu nad Drawà, a w roku 1818, idàc za radà

pewnego duchownego, który odkry¸ jego uzdolnienia, rozpoczà¸ Lorber swoje studia gimnazjalne w Marg-

burgu. Po ukoƒczeniu pi´ciu klas z wynikiem dobrym, przeniós¸ si´ w roku 1824 do Gratzu (Austria), aby

kontynuowaç studia. Trudno mu jednak by¸o utrzymaç si´ finansowo w tym wielkim, obcym mu mieÊcie.

Dlatego te˝ zrezygnowa¸ z kariery naukowej, przyjmujàc posad´ nauczyciela domowego, którà piastowa¸

przez pi´ç lat.

W roku 1829 Lorber raz jeszcze próbowa¸ zapewniç sobie spokojny byt jako nauczyciel. W tym celu

zapisa¸ si´ na wy˝szy kurs dla wyk¸adowców przy g¸ównych szko¸ach (liceach). Kurs ten ukoƒczy¸ z wy-

nikiem dobrym. Kiedy jednak pierwsza jego próba zdobycia posady w roku 1830 nie powiod¸a si´, rozgo-

ryczony porzuci¸ fach nauczycielski na zawsze. Uwag´ swojà skierowa¸ teraz wy¸àcznie na muzyk´ i ju˝

po krótkim czasie zarabia¸ przynajmniej na skromne utrzymanie, jako nauczyciel muzyki. Szczególne

uzdolnienia mia¸ do gry na skrzypcach, tak, ˝e publicznoÊç zachwyca¸a si´ jego popisami niewiele ust´-

pujàcymi grze Paganiniego, cieszàcego si´ wówczas ogólnym uznaniem. Mimo, ˝e Lorber traktowa¸ swo-

jà prac´ jako artysta bardzo powa˝nie, zainteresowania jego by¸y skierowane równie˝ ku innym dziedzi-

nom ˝ycia. Pociàga¸y go w pierwszym rz´dzie tajemnice stworzenia. Chocia˝ nie posiada¸ szerszych wia-

domoÊci z dziedziny matematyki, ˝ywo interesowa¸a go astronomia. Zadawala¸ si´ wi´c obserwacjami nie-

ba przez lunet´. Znamiennym rysem jego charkteru by¸a pewna “introspekcja” zdolnoÊç skupiania si´

w sobie. Najcz´Êciej rozczytywa¸ si´ w ksià˝kach traktujàcych o sprawach transcendentalnych, nadzmy-

s¸owych, a wi´c w ksià˝kach Swedenborga, Jung-Stillinga, Jakuba Bohme i Justyna Kernera.

Lekturà tà jednak nie pos¸ugiwa¸ si´ dla celów naukowych, gdy˝ jego dà˝enia nie sz¸y w tym kie-

runku. Z biegiem czasu miewa¸ znamienne sny, a niektóre z nich nawet zanotowa¸. Doszed¸szy do lat

czterdziestu, nie wyrobi¸ sobie jeszcze sta¸ej pozycji ˝yciowej. Nagle zaistnia¸a jednak mo˝liwoÊç ustatko-

wania si´. Zaproponowano mu bowiem stanowisko drugiego kapelmistrza teatru w TrieÊcie. Lorber przy-

jà¸ t´ propozycj´ i przygotowa¸ si´ do opuszczenia Gratzu. ˚ycie jednak przesun´¸o go nieoczekiwanie na

inny tor. Dnia 15 marca 1840 r. o godzinie 6-tej rano (tak póêniej opowiada¸), kiedy po porannej modli-

twie chcia¸ opuÊciç ¸ó˝ko, us¸ysza¸ w swoim wn´trzu, w okolicy serca, g¸os mówiàcy: “Wstaƒ, weê swój ry-

lec i pisz”. Idàc za g¸osem tego tajemniczego polecenia, pospiesznie ubra¸ si´ i chwyci¸ za pióro. Od tej go-

dziny, rezygnujàc z posady zaproponowanej mu w TrieÊcie, s¸u˝y¸ on w pokorze temu wewn´trznemu g¸o-

sowi, który póêniej nazwa¸ “˝ywym s¸owem”.

Przez przesz¸o 24 lata, a˝ do swojej Êmierci, s¸u˝y¸ wiernie, z ofiarnym poddaniem si´ jako niestru-

dzony «prywatny sekretarz Pana». Jego najbli˝si przyjaciele, którym zwierzy¸ si´ z tego nadzwyczajnego

zaj´cia, byli w najwy˝szym stopniu zaskoczeni takim obrotem rzeczy i zaniepokojeni. W pierwszej chwili

obawiali si´, ˝e ten zacny cz¸owiek zapad¸ na chorob´ umys¸owà. Kiedy jednak przekonali si´, ˝e to, co

Lorber pisa¸ by¸o logiczne i màdre, dali mu spokój.

Wielu z jego przyjació¸, wtajemniczonych w te sprawy odwiedza¸o go, b´dàc Êwiadkami, jak Lorber

zapisywa¸, to wszystko, co s¸ysza¸ w swym wn´trzu. Lorber zachowywa¸ si´ spokojnie przy swoim stoli-

ku, nie majàc pod r´kà ˝adnych ksiàg czy te˝ innych pomocy, z których korzystajà pisarze. Mechanicznie

wodzi¸ piórem po papierze, skupiony i bez poÊpiechu, ale te˝ bez przerwy w celu zastanawiania si´

wzgl´dnie poprawienia tego, co raz napisa¸. Obserwator mia¸ wra˝enie, ˝e Lorber ma¸o interesuje si´ tym,

co pisze. Dopiero, gdy od¸o˝y¸ pióro i przeczyta¸ dla siebie lub swoim zaufanym napisany tekst, nieraz g¸o-

Êno chwali¸ mi¸oÊç Boga, a z oczu jego la¸y si´ ¸zy g¸´bokiego wzruszenia. Pos¸uchajmy, co odpowiedzia¸

dnia 16 maja 1858 r. przyjacielowi, który zapyta¸ go w sprawie wewn´trznego s¸owa: “OdnoÊnie we-

wn´trznego s¸owa”, to znaczy, w jaki sposób mo˝na je us¸yszeç. Lorber nie wiele móg¸ powiedzieç. Zako-

munikowa¸ mu jedynie, ˝e najÊwi´tsze s¸owo Pana s¸yszy zawsze w okolicy serca jako myÊl, która wyra-

˝ona jest nadzwyczaj jasno, jak gdyby by¸y to s¸owa wypowiedziane dobitnie i wyraênie.

˚aden cz¸owiek, jeÊli nawet sta¸ tu˝ przy nim, nie us¸yszy jakiegokolwiek g¸osu. Zdaniem Lorbera

ten g¸os ¸aski brzmi jaÊniej ni˝ jakikolwiek inny, naturalny ton, choçby by¸ on najg¸oÊniejszy. Z jeszcze

wi´kszà ¸atwoÊcià dyktowa¸ on komuÊ to, co us¸ysza¸ w sobie. W takich przypadkach siada¸ obok piszàce-

go i patrzàc spokojnie przed siebie dyktowa¸ mu równym g¸osem, nigdy nie zastanawiajàc si´, nigdy nie

poprawiajàc si´ lub nigdy nie dobierajàc innych s¸ów czy zwrotów. Kiedy przypadkowo trzeba by¸o prze-

rwaç pisanie na krótki albo na d¸u˝szy czas, Lorber bez trudnoÊci podejmowa¸ prawid¸owo, jakby mecha-

nicznie tekst od ostaniego s¸owa, nie czytajàc tego, co by¸o ju˝ napisane. Na ogó¸ rozpoczyna¸ on swojà co-

dziennà prac´ od samego rana, jeszcze przed Êniadaniem, które nieraz poch¸oni´ty pisaniem - pozosta-

wia¸ nietkni´te. Dopiero po napisaniu tekstu przeznaczonego na dany dzieƒ zajà¸ si´ swojà marnie p¸at-

nà pracà nauczyciela muzyki. Tylko dwa razy przerwa¸ swojà cichà, metodycznà dzia¸alnoÊç.

W latach 1845 i 1846 przebywa¸ u swoich braci zamieszka¸ych wówczas w Górnej Karyntii, a w ro-

ku 1857 jako skrzypek odby¸ turne przez kilka ziem koronnych Austrii. Zawsze jednak wraca¸ do Grazu,

do swoich zaj´ç. Lorber zdawa¸ sobie spraw´ z tego, ˝e te rozpraszajàce go uboczne zaj´cia zbytnio go wy-

czerpujà i stanowià szkod´ dla zadania, które uwa˝a¸ za swoje w¸aÊciwe powo¸anie. W koƒcu zrezygno-

wa¸ ca¸kowicie z tych dodatkowych wyst´pów, zadawalajàc si´ dochodami z lekcji muzyki i strojenia for-

tepianów. Drobne te honoraria jednak nie wystarcza¸y mimo jego skromnych wymagaƒ, gdy˝ nie czu¸ si´

ju˝ na si¸ach odbywaç dalekie drogi do swoich uczniów. Podtrzymywa¸y go dobrowolne datki jego przyja-

ció¸. Trzeba bowiem wiedzieç, ˝e Lorber nigdy nie pobiera¸ choçby najskromnieszego honorarium za licz-

ne swoje pisma, które drukowano ju˝ za jego ˝ycia bez podawania nazwiska autora, przy czym przyjacie-

le jego umo˝liwiali wydawanie jego dzie¸, sk¸adajàc na ten cel doÊç wysokie sumy.

Zimà 1863-1864 Lorber zaczà¸ chorowaç i po krótkotrwa¸ej poprawie jego stanu zdrowia, wiosnà

dnia 23 sierpnia 1864 ten niezwykle osobliwy cz¸owiek zakoƒczy¸ swoje ziemskie ˝ycie, budzàc w sercach

swoich przyjació¸ szczery i g¸´boki ˝al. SpoÊród licznych i obszernych dzie¸ Lorbera czo¸owe miejsce zaj-

mujà nast´pujàce publikacje: dziesi´ciotomowe dzie¸o “Jan - Wielka Ewangelia”, “Gospodarstwo Bo˝e”,

“Duchowe S¸oƒce”, “Z Piek¸a do Nieba”, “Biskup Marcin” “M¸odoÊç Jezusa” i “Trzy dni w Âwiàtyni Jero-

zolimskiej”. Uzupe¸nieniem wy˝ej wymienionego dzie¸a jest, w pewnym sensie, niniejsza ksià˝ka p.t. “S¸o-

wa Jezusa do medytacji”. Jest to dosyç obszerna relacja do kontemplacji, zapoznajàca czytelnika o Bosko-

Êci Chrystusa oraz, jaka jest w´drówka duszy cz¸owieka dà˝àcego do doskona¸oÊci duchowej Boga Ojca,

poprzez wiele wcieleƒ, reinkarnacji poprzez trzy Êwiaty przyrody, by uzyskaç wy˝szà ÊwiadomoÊç z¸àczo-

nà z Jaênià Bo˝à.

Pouczenie

Tak powiedzia¸ Pan do mnie i we mnie, do ka˝dego, a jest to prawdziwe, wierne i pewne: “Kto chce

rozmawiaç ze Mnà przyjdzie do Mnie, a Ja mu w jego sercu odpowiem. Wszak˝e tylko czystym, których

serce jest pe¸ne pokory, a dusza nape¸niona Duchem Bo˝ym, danym b´dzie g¸os Mój us¸yszeç. A kto Mnie

ponad wszystko na Êwiecie przek¸ada i Mnie mi¸uje, z tym chc´ wespó¸ rami´ w rami´ chodziç. B´dziemy

dla siebie tak bliscy, jak sà dla siebie bliscy dwaj bracia - i jak on Mnie by¸ bliskim od wiecznoÊci, a˝ do-

tàd, zanim jeszcze w ogóle on by¸”.

1. Moje s¸owo jest ˚yciem, o˝ywia ono ka˝dego, kto jest dobrego serca i go przyjmuje - wówczas prze-

niesiona zostaje w ˝ywot takiego cz¸owieka podstawa wszelkiego ˝ycia.

2. Pami´taj o Moich naukach i wed¸ug nich prowadê swe ˝ycie - a w Êwietle Boga ˝yç b´dziesz.

3. Kto b´dzie we wszystkim ze Mnà w´drowaç i dzia¸aç, temu po wsze czasy b¸ogos¸awieƒstwo Mo-

je towarzyszyç b´dzie.

4. Ten, który mnie pos¸a¸, jest mym wiecznym Ojcem jest On we mnie; On sam z mojej mi¸oÊci do

was ludzi, pos¸a¸ Mnie na ten Êwiat, aby przynieÊç wam i daç wam ˝ywot wieczny. Moje s¸owo i mojà na-

uk´, która wam drog´ do wiecznego ˝ycia wskazuje, jest Wolà Tego, który we Mnie jest i który Mnie po-

s¸a¸. Gdy˝ Ojciec, jako wieczna Mi¸oÊç jest we Mnie, a ja - jako Jej Êwiat¸o, jestem w Niej.

Kto za tym i w tym Êwietle chodzi, ten chodzi wed¸ug Woli Tego, który Mnie jako Âwiat¸o - na ten

Êwiat pos¸a¸. Chodzàcy w tym Êwietle, nie mo˝e zab¸àdziç i ˝ywot wieczny ˝àç b´dzie, gdy˝ Âwiat¸o, jest

˝yciem wiecznym.

5. Szukaj tego co wielkie - a jest nim Moje Królestwo, wtedy w udziale ci przypadnie tak˝e i to, co

ma¸e w tym Êwiecie. Lecz jeÊli ty szukasz ma¸ego, wtedy to co wielkie, nie b´dzie mia¸o dla ciebie warto-

Êci.

6. Nie ten jest u Mnie szczerym, kto s¸ów Moich s¸ucha i Moje zna.ki podziwia, lecz ten który we-

wn´trznie czystà mi¸oÊcià do Mnie pa¸a i wierzy Mi, ˝e Ja od Ojca wyszed¸em i w duchu, jedno z Nim je-

stem.

7. Ja jestem Âwiat¸em, Drogà, wiecznà Prawdà i ˚yciem. Kto we Mnie wierzy i wed¸ug Mojej nauki

˝yje, ten ma ˝ywot wieczny w sobie i Êmierci nie ujrzy ani jej skosztuje, choçby on i tysiàc razy w ciele

umiera¸. Gdy˝ kto we Mnie wierzy, Moje przykazania przestrzega i Mnie ponad wszystko mi¸uje, ten jest

we Mnie, a Ja w duchu w nim jestem. W nim Ja jestem - a wi´c, jest w nim ˝ycie wieczne.

8. Kto Mnie mi¸uje, ten musi Mnie ponad wszystko mi¸owaç, jeÊli on sam tak˝e chce byç przeze

mnie ponad wszystko umi¸owanym.

9. Ka˝de s¸owo, które z ust Moich wychodzi jest Âwiat¸em, Prawdà i ˚yciem w sercu twoim. Gdy ro-

zumiesz s¸owo Moje w sercu twoim i czynisz wed¸ug niego, pobierasz wraz z nim, prawdziwe ˝ycie wiecz-

ne. Ale jeÊli kto s¸ów Moich nie s¸ucha, ale nie czyni i nie dost´puje wed¸ug nich, tego Moje s¸owa nie o˝y-

wià, lecz b´dà mu one ku sàdowi i Êmierci.

10. S¸owa Moje nie znajdà uznania w Êwiecie. Pogardzane sà przez Êwiat, jest najwi´kszym Êwia-

dectwem tego, ˝e dane s¸owo pochodzi ode Mnie.

11. Patrz, oto wyszed¸ siewca, by rozsiewaç dobre, zdrowe ziarno (Mt 13:13). A gdy on sia¸, niektó-

re pad¸o podle drogi; i przylecia¸o ptactwo i wyzbiera¸o ziarno. Niektóre pad¸o na grunt kamienisty, gdzie

by¸o wiele ziemi. A gdy wzesz¸o nie majàc wilgoci, aby w glebie zapuÊciç korzenie, zwi´d¸o - potem z po-

wodu ˝aru s¸oƒca i ch¸odu nocnego - usch¸o. Niektóre pad¸o mi´dzy ciernie, ale wzros¸y ciernie i zadusi¸y

to,co wykie¸kowa¸o... A niektóre pad¸o na ziemi´ dobrà i wyda¸o owoc - niektóre sto, niektóre szeÊçdzie-

si´cio, a niektóre trzydziesto krotny.

12. Kiedy ktoÊ s¸owo o Królestwie Bo˝ym s¸yszy, lecz nie rozumie go w sercu swoim - wyrywa precz

to, co w sercu jego zasianym zosta¸o... patrzcie, taki cz¸owiek przyrównany jest kamienistej drodze, na

którà pad¸o nasienie - to jest s¸owo Moje.

13. Wszystko co czynisz - czyƒ z serca...

14. Bywa tak, ˝e nasienie na kamienisty grunt pada. Cz¸owiek (do takiego gruntu przyrównany)

s¸yszy s¸owo i zaraz je z radoÊcià przyjmuje. Taki ktoÊ jednak - tak jak kamieƒ za ma¸o ma w sobie wil-

gotnoÊci, którà jest: m´stwo i prawoÊç serca, a tak˝e poprzestwanie na swoim, co równe jest silnej woli -

której on jednak w sobie nie ma i stàd jest jak kamieƒ, który od pogody jest zale˝nym - ˝e jest on suchym,

lub mokrym - a wi´c i cz¸owiek taki jest zmiennym, zale˝nie od okolicznoÊci, w których si´ znajduje. Kie-

dy nast´puje bieda i przeÊladowanie dla Królestwa Bo˝ego, wówczas taki ktoÊ pe¸en gniewu i z¸oÊci, przy-

równany byç mo˝e do kamienia rozpalonego ˝arem s¸oƒca, na którym s¸owo Moje nie ma mo˝liwoÊci za-

puÊciç korzeni i w koƒcu musi uschnàç.

15. Na ziemi´ dobrà posiane nasienie, znaczy; kiedy cz¸owiek s¸uszy Moje s¸owo i je w g¸´bi serca

przyjmuje gdzie ono samo tylko zawsze przemieszkuje i zrozumiane bywa, taki cz¸owiek - przyrównany

byç mo˝e do- dobrej ziemi, na którà, gdy nasienie upadnie, wkrótce wed¸ug woli i si¸y tego cz¸owieka, bàdê

to: sto, szeÊçdziesi´cio, czy trzydziesto - krotny owoc w dobrych dzie¸ach przynosi. I to jest ten, co stokrot-

ny owoc przynosi - czyli wszystko dla Mnie czyni; ten, co szeÊçdziesi´ciokrotny owoc przynosi czyli du˝o

dla Mnie czyni i ten, co trzydziestokrotny owoc przynosi - czyli pewnà dobrà cz´Êç dla Mnie czyni. Dlate-

go w Mym Królestwie sà trzy nieba: to najwy˝sze - dla tych, co wszystko czynià; Êrodkowe - dla tych, co

du˝o czynià, najni˝sze - i dla tych, co coÊ dla Mnie czynià. Dla tych co poni˝ej trzydziestokrotny owoc

w dobrych dzie¸ach przynoszà, nie jest nic przewidziane. Takim, nawet i to co majà b´dzie zabrane i do-

danym b´dzie tym, którzy trzydziesto, szeÊçdziesi´cio, czy sto krotny owoc przynoszà. A wi´c tym co nie

majà - i to, co majà, zabranym b´dzie, aby dodanym byç mog¸o tym, co ju˝ coÊ majà, aby oni jeszcze wi´-

cej mieli.

16. Kto doskonale wed¸ug Mojej nauki ˝yç i post´powaç b´dzie, ten b´dzie tak˝e i doskonale w swo-

ich zbo˝nych dzia¸aniach b¸ogos¸awionym. A, kto nie b´dzie w swym ˝yciu i w swych dzie¸ach doskona-

¸ym, ten b´dzie niedojrza¸e owoce swych czynów zbieraç.

17. Ci spoÊród ludzi, którzy mnie nie rozpoznajà, nie b´dà mogli i Tego, który Mnie na Êwiat pos¸a¸,

rozpoznaç i ˝e Ja i On, który Mnie pos¸a¸ - jednà Istotà (Bytem) jesteÊmy! Dopóki serca ich tego nie roz-

poznajà, nie b´dà mogli Mnie w sobie posiadaç - a przez to, tak˝e i ˝ycia wiecznego. Tacy sà duchowo mar-

twi, gdy˝ przecie˝ tylko Ja sam jestem ˝yciem wiecznym, a Moje nauki sà drogà do niego. Kto przeto Mnie

i Moich nauk nie przyjmuje, ten nie przyjmuje i ˝ycia wiecznego.

18. Kto Mnie s¸ucha, we Mnie wierzy i Ojca we Mnie ponad wszystko mi¸uje, ten wchodzi przez Bra-

m´ ˚ycia i wszystkiego bytu, Êwietlistà drog´ do Królestwa Niebios, które mocà Mej màdroÊci stworzone

jest duchowo przez Mojà mi¸oÊç - w jego najÊwietlistym i najwy˝szym kszta¸cie (spoÊród wszystkich mo˝-

liwych form i kszta¸tów).

19. Dlaczego domagacie si´ znaków? Czy˝ nie wiecie, ˝e znaki nikogo nie budzà, lecz sàdzà? Ja zaÊ

nie przyszed¸em na sàd, lecz abyÊcie ˝ycie wieczne przez to otrzymaç mogli, ˝e w sercach swych uwierzy-

li we Mnie.

20. Jako cz¸owiek - jestem cz¸owiekiem, tak jak wy ludêmi jesteÊcie; ale we Mnie mieszka Pe¸nia

Boskiej wspania¸oÊci Ojca, który sam w sobie, jest czystà Mi¸oÊcià. A nie mówi´ tego do was teraz jako

wspó¸cz¸owiek, lecz s¸owo, które Ja do was mówi´, jest s¸owem Ojca, który we Mnie jest i którego Ja znam,

a którego wy nie znacie; gdy˝ je˝elibyÊcie Go znali, tedy Moje poselstwo, by¸oby wam niepotrzebne. Ale

dlatego w¸aÊnie, ˝e wy go nie znacie, Ja sam do was przyszed¸em, aby wam Go ukazaç i by Go wam w ca-

¸ej pe¸ni znajomym uczyniç.

21. Dajàcy si´ rozró˝niç: Ojciec, Ja - jako Syn i Duch Âwi´ty - sà jednym i tym samym od wieczno-

Êci. Ojciec we Mnie - jest wiecznà Mi¸oÊcià i jako taki, jest Pra-Podstawà i istotnà Pra-Substancjà wszyst-

kich rzeczy, która ca¸à NieskoƒczonoÊç wype¸nia. Ja - jako Syn - jestem Âwiat¸em i MàdroÊcià, z której

ogieƒ wiecznej Mi¸oÊci wychodzi. To pot´˝ne Êwiat¸o jest wiecznà najdoskonalszà ÊwiadomoÊcià i najja-

Êniejszym samopoznaniem Boga i wieczym S¸owem w Bogu, przez które wszystko co istnieje, stworzonym

zosta¸o. Przez pot´˝nà Wol´ Boga, to jest Ducha Âwi´tego w Bogu, wszystkie dzie¸a i istoty, swój byt

otrzyma¸y. Duch Âwi´ty jest to wielkie wypowiedziane (przez Boga): “Staƒ si´”! - i to jest to - co Mi¸oÊç

i MàdroÊç w Bogu, swoje êród¸a ma.

22. Gdyby sprawiedliwoÊç by¸a jednà w¸aÊciwoÊcià Boga, zaprawd´ nikt by nie móg¸ si´ ostaç, gdy˝

nie ma u was, ludzi nawet jednego w¸osa na g¸owie, który nie by¸by ska˝ony grzechem i który tym sa-

mym, nie podlega¸by zniszczeniu. Ale mi¸oÊç Bo˝a, ¸agodnoÊç i Jego mi¸osierdzie, jest tak samo nieskoƒ-

czone, jak nieskoƒczonoÊç wszechÊwiata i dlatego nie zapomni ON najmniejszego spoÊród wszystkich

stworzeƒ.

23. (Mówi Jezus): Dlatego na ten Êwiat przyszed¸em, aby wszystkie grzechy ludzi, wziàç na si´ - by

je, przez Mojà mi¸oÊç, przed Boskim obliczem na wieki wymazaç!

24. Przyszed¸em, ˝eby szukaç i uszcz´Êliwiaç to, co by¸o, a zgin´¸o. Przychodz´ jako Zbawiciel do

chorych, którzy potrzebujà lekarza i znowu przynosz´ ludziom Królestwo Bo˝e, które oni zgubili i jego

sprawiedliwoÊç, której mi´dzy nimi nie ma. Ja jestem Drogà, Prawdà, Âwiat¸em i ˚yciem. Kto we Mnie

wierzy, ˝ywot wieczny odziedziczy.

25. Kto Mnie naÊladowaç chce, mo˝e to uczyniç - a ja go nie odrzuc´, choçby on by¸ wielkim grzesz-

nikiem.

26. Prawo jest tylko próbà. W Prawie nie tkwi jednak mi¸oÊç, gdy˝ ka˝dy, kto tylko samo Prawo

przestrzega on je bowiem tylko z mi¸oÊci do siebie samego, aby przez to, na Mojà mi¸oÊç i obrzezanie go

chwa¸à Mojà, zas¸u˝yç. Ten, kto w ten sposób Moje Prawo przestrzega, jest dalekim od Mojej mi¸oÊci; gdy˝

powodem jego mi¸oÊci nie jestem Ja, lecz nagroda.

27. W wierze zawarta jest wielka obietnica i zmartwychwstanie. Jak Ja sam zmartwychwsta¸em

swojà mocà i si¸à, tak ka˝dy zmartwychwstawaç b´dzie si¸à wiary jego w nim si´ znajdujàcà. Tak poj´ta

wiara, jest ˝yciem. Kto wierzy w Tego, który od wiecznoÊci przychodzi¸, przychodzi i przyjdzie jako ˚ycie

z Boga, sam Bóg, Alfa i Omega, Poczàtek i Koniec bez poczàtku i bez koƒca - ten ˝ywot wieczny ma w so-

bie.

28. Ci, którzy sercem swym Mnie si´ uchwycili - ci b´dà równie˝ przeze Mnie pochwyceni; kto Mnie

si´ uchwyci¸, mo˝e Mnie znowu opuÊciç - jednak˝e przeze Mnie, nie b´dzie on nigdy opuszczony. Gdy˝ Mo-

ja mi¸oÊç trwa wiecznie i kogo ona do swego serca przyj´¸a, tego trzyma ona ju˝ wiecznie. I tak b´dzie

z wami. B´dziecie w ró˝ne sytuacje postawieni, w których mo˝e wam byç troch´ ci´˝ko Moje Imi´ wyzna-

waç i wiar´ utrzymywaç, ale Ja wzmocni´ was onego czasu i wasze serca pe¸nià swego blasku oÊwiec´.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: