Cordy Michael - Kryptonim Venus.pdf - Cordy Michael - ssonja

Michael Cordy

Kryptonim Venus

( The Venus Conspiracy)

Przełożył Jan Hensel

Idź po to ziele. Znasz je dobrze przecie.

Wiesz, że gdy sokiem z niego pryśniesz w oczy,

To do szaleństwa będą zakochane

W każdym stworzenium, które wtedy ujrzą.

William Szekspir, 1596

przeł. Konstanty Ildefons Gałczyński

Większość naszych produktów jest identyczna z naturalnymi, co znaczy,

że ich budowa chemiczna i właściwości nie dają się odróżnić

od odpowiednich substancji roślinnych czy zwierzęcych.

Roche Holding AG, 2003

PROLOG

Obudź się, Max. Wstawaj! Musimy uciekać.

Max nie słyszy ponaglającego szeptu matki. Śpi i śni mu się, że jeździ na czerwonym

rowerze, który ma nadzieję dostać jutro na dziewiąte urodziny. Kilka godzin temu był tak

rozemocjonowany, że matka musiała długo głaskać go chłodną dłonią po czole, żeby zasnął.

Teraz nic nie jest w stanie go obudzić. Nawet hawajski księżyc w pełni, który świeci przez

cienkie zasłony, oblewając jego platynowe włosy i opaloną skórę błękitną poświatą. Ani fale

rozbijające się o plażę na tyłach samotnego drewnianego domku na palach. Ani nawet ostre

głosy i ciężkie kroki na tarasie.

Ta sama chłodna dłoń, która wcześniej go usypiała, teraz nim potrząsa.

– Obudź się, Max. Już.

Max otwiera oczy. Matka ma na sobie białą koszulę nocną i wygląda na zaniepokojoną,

cień rzeźbi jej wysokie kości policzkowe, długie włosy migoczą w błękitnej poświacie.

– Idą po nas, Max. Musimy uciekać. Szybko i po cichu.

– Znowu? Nie teraz, mamo – jęczy. – Chce mi się spać.

– To nie ćwiczenie, Max. Oni naprawdę tu są.

Słyszy gardłowe głosy na zewnątrz i coś zimnego rozwija się w jego brzuchu. Nagle cała

senność pryska, urodziny już się nie liczą.

– On też tu jest? – szepcze.

Matka spogląda na niego szeroko otwartymi oczyma, kiwa głową i przykłada palec do

ust.

Kiedy prowadzi go korytarzem do swojej sypialni, rozlega się łoskot. Frontowe drzwi

pękają z trzaskiem, w rozszczepionym drewnie pojawia się ostrze siekiery. Odcięty od świata

bungalow na północnozachodnim brzegu Kauai, najdalej wysuniętej na zachód z Wysp

Hawajskich, dał im kiedyś schronienie. Teraz to odludne miejsce sprawia, że są bezbronni.

W sypialni ryglują drzwi i zastawiają je komodą. Matka sięga pod łóżko i wyciąga kij

bejsbolowy, dwa spakowane plecaki i foliową torebkę; jest w niej plik dolarów oraz trzy

paszporty: amerykański wystawiony na jej panieńskie nazwisko, Collins, oraz dwa paszporty

ze zdjęciami Maksa – jeden szwajcarski, drugi amerykański. W szwajcarskim widnieją oba

imiona i nazwisko: Max William Kappel. Amerykański zawiera drugie imię i panieńskie

nazwisko matki: William Collins. Matka zwija dywan, ciągnie za mosiężny uchwyt w

drewnianej podłodze i otwiera klapę.

Zeskakują na piasek, a gdy przeciskają się między palami podtrzymującymi dom, Max

słyszy ciężkie kroki nad głową. Matka ciągnie go ku frontowi domu, lecz on dostrzega parę

nóg przy wejściu na ganek. Kręci głową i wskazuje krzew uroczynu z boku. Droga będzie

dłuższa, ale drzewa ich osłonią.

Ciepłe powietrze jest przesiąknięte słodkim zapachem uroczynu, gdy czołgają się w głąb

lądu, na twardszy grunt. Czekają, aż księżyc schowa się za chmurą, żeby w mroku przemknąć

przez piaskową dróżkę przy bramie i schronić się pod wiatą, gdzie stoi ich stary dżip. Max

jest wysoki jak na dziewięciolatka, ale ma nieskoordynowane ruchy i biegnie niezdarnie.

Kiedy dociera do wiaty, jest mocno zdyszany. Gdy matka otwiera dżipa, chłopiec spogląda na

bungalow, który przez ostatnie dwa lata był ich domem. Rozłupane frontowe drzwi wyglądają

jak złamany ząb, w środku błyska latarka. Max przenosi wzrok dalej, na molo. Widzi duży

jacht motorowy zacumowany przy ich maleńkiej jolce.

Otwiera drzwiczki samochodu i wyczuwa w powietrzu specyficzny zapach. Pamięta

skądś tę gryzącą woń, ale nie wie skąd. Matka zwalnia ręczny hamulec, przekręca kluczyk w

stacyjce i wciska pedał gazu.

Nic się nie dzieje.

Próbuje jeszcze raz. Wciąż nic.

– Cholera.

Max po raz pierwszy widzi w jej oczach panikę i czuje, jak coś ściska go w żołądku. Jest

inaczej niż przy poprzednich ćwiczeniach. To wcale nie jest zabawne.

Matka znowu próbuje.

I znowu nic.

Przed samochodem wyrasta cienista postać i rzuca na maskę splątane poprzecinane

przewody. W mroku jarzy się końcówka papierosa i teraz Max rozpoznaje znajomy zapach

tytoniu, który wyczuł wcześniej. Gdzieś w pobliżu jest jego ojciec.

Drzwiczki od strony Maksa otwierają się gwałtownie i silne ramiona wyciągają go z

wozu. Max jest wysoki, ale nie ma szans w walce z mężczyzną, który go trzyma. Szamocze

się i krzyczy, lecz napastnik jest za silny. Ma długie kruczoczarne włosy związane w kucyk,

cuchnie potem i morską wodą.

– Zostaw mojego syna! – woła matka, wyskakując z dżipa. Uderza mężczyznę kijem

bejsbolowym, a Max z całej siły wpycha mu dwa palce do lewego oka. Gałka oczna

przypomina w dotyku jajko na twardo. Z gardła mężczyzny wyrywa się krzyk, lecz Max

wciąż naciska, desperacko usiłując się wyswobodzić. Zjawiają się dwaj następni mężczyźni,

przewracają matkę na ziemię i odciągają ręce Maksa za plecy. Pierwszy mężczyzna pochyla

nad nim twarz; puchnący oczodół lśni od posoki, ale zdrowe oko wpatruje się w chłopca z

taką furią, że Max zaciska powieki.

– Achtung, Stein? – ostrzega z ciemności znajomy głos. – Nie rób mu krzywdy. Zabierz

oboje na łódź.

Mężczyźni wloką Maksa i jego matkę na plażę, w stronę smukłego białego jachtu. Wiatr

przybiera na sile i gdy docierają do mola, sunące po niebie chmury odsłaniają księżyc. W jego

poświacie Max spostrzega ojca. Jest nienagannie ubrany, w krawacie, zaprasowanych w kant

spodniach i blezerze. Starannie uczesane włosy mają ten sam platynowy odcień co włosy

syna. Pali papierosa w czarnej bibułce. Ledwo spojrzawszy na Maksa, zwraca się do matki.

Jego jasnobłękitne oczy są zimne i nieruchome.

– Nie powinnaś była wracać do panieńskiego nazwiska, Jean – stwierdza. – Właśnie

dzięki temu was znaleźliśmy.

Matka podchodzi bliżej, bez strachu.

– Zostaw nas w spokoju, Helmut. Nie masz się czego obawiać z mojej strony. Gdybym

chciała powiedzieć cokolwiek władzom, już bym to zrobiła. Nie obchodzi mnie, co zrobiłeś,

ale nie mogę pozwolić, żebyś demoralizował mojego syna.

– Twojego syna? – Helmut Kappel nadyma się, jakby nie mógł zapanować nad złością.

Ale jego głos jest tak cichy, że ledwo przebija się przez świst wiatru. – To mój syn. Ten

chłopak to Kappel. Ma swoje obowiązki. Swoje przeznaczenie. – Milczy przez chwilę, a gdy

znowu się odzywa, jego głos jest jeszcze cichszy. – Nie powinnaś była odchodzić, Jean. Nie

mogę uwierzyć, że to zrobiłaś. Nikt nie porzuca Kappelów.

– Już cię nie kochałam.

Jego oczy pochmurnieją.

– A co miłość ma z tym wspólnego? Oczekiwałem po tobie tylko lojalności i spełniania

obowiązków.

Matka mruga, jakby wymierzył jej policzek.

– Ale kiedyś cię kochałam, Helmut. Bardziej, niż możesz przypuszczać. Po prostu nie

jestem w stanie zaakceptować zbrodni, które popełniłeś w imię swojej rodziny.

– To była nasza rodzina. – Helmut wyjmuje czarnego papierosa z ust i zerknąwszy

przelotnie na złoty filtr, wrzuca go do wody. – Dość już tego. – Zwraca się do mężczyzny z

czarnym kucykiem, który zdążył sobie zabandażować krwawy oczodół. – Możecie ją

wprowadzić na pokład, Stein.

– Ja zostanę z chłopakiem – mówi krępy brodaty mężczyzna o jasnobłękitnych oczach i

jasnych włosach, ubrany w lekki wieczorowy garnitur. To młodszy brat Helmuta, Klaus. – Aż

do twojego powrotu.

– Nie, Klaus. Chcę, żeby to zobaczył. – Helmut odwraca się zamaszyście, ukazując

kawałek szkarłatnej podszewki niebieskiego blezera. – Chłopak musi się uczyć.

Łódź ma ponad dziesięć metrów długości i kabiny w dziobie, lecz mężczyźni rzucają

Maksa i jego matkę na nieosłonięty pokład na rufie. Dwaj siadają po bokach chłopca,

trzymając go za nadgarstki, trzeci razem ze Steinem siedzi przy matce. Ktoś podnosi kotwicę

i jacht odbija od mola. Helmut kiwa głową do Klausa stojącego przy sterze i silnik budzi się z

warkotem do życia. Wypływają na fale Pacyfiku.

Ojciec staje nad chłopcem i pochyla się niczym starotestamentowy prorok.

– Zabieram cię z powrotem do Zurychu, żebyś kontynuował naukę. Jesteś moim

dziedzicem, Max. Matka ukradła dwa lata twojego życia, ale nadrobisz zaległości. W końcu

jesteś Kappelem.

Max wychyla się, żeby zobaczyć, co dzieje się za plecami ojca, lecz mężczyźni chwytają

go jeszcze mocniej.

– Co robisz mamie?

– Zapomnij o niej, Max. – Chmury znowu zakrywają księżyc, ocieniając twarz ojca. –

Musisz się nauczyć, synu, że miłość przynosi tylko cierpienie i chaos. Świat bez niej byłby

lepszy. W najlepszym razie jest banalną rozrywką. W najgorszym staje się niebezpieczną

chorobą, która osłabia umysł i mąci trzeźwość sądu. Trzeba nad nią panować. – Helmut

Kappel zerka przez ramię na kobietę, która od jedenastu lat jest jego żoną. – Nikt nie jest

odporny na jej truciznę. W rodzinie liczą się tylko obowiązek i lojalność, lecz twoja matka

Cordy Michael - Kryptonim Venus.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: