Kossakowska_Maja_Lidia_-_Obroncy_Krolestwa.pdf

Maja Lidia Kossakowska

Obrońcy Królestwa

2003

Beznogi tancerz

...anioły są zazwyczaj jedynie demonami stojącymi między nami a naszym

wrogiem.

Gene Wolfe, Miecz liktora

Powiadają, że w czasach przed Stworzeniem był pośród sylfów tancerz, którego

kunszt nie miał sobie równych we wszystkich wszechświatach. Telto, Matka

Demonów, dowiedziawszy się o tym, sprowadziła go do swego pałacu, aby zabawiać

oczy jego popisami. Jednakże po niedługim czasie tancerz zatęsknił za Podniebną

Krainą oraz bliskimi, z którymi zmuszony był się rozstać, i potajemnie opuścił

dominium Telto. Matka Demonów, wpadłszy w wielki gniew, rozkazała pojmać

uciekiniera i odrąbać mu nogi, aby przed nikim innym nie zatańczył ten, kto ośmielił

się wzgardzić jej łaskami. Sława tancerza nie zgasła jednak. Przeciwnie, nawet w

odległych, dominiach chwalono i podziwiano jego sztukę. Telto, sądząc, że jej rozkaz

nie został wykonany, posłała siepaczy, aby zgładzili sylfa i ostatecznie rozwiązali

upokarzającą sytuację. Ku swemu zdziwieniu ujrzeli oni leżącego w łożu kalekę,

ruchami dłoni ożywiającego papierową lalkę w stroju tancerza. Nim zginął pod

ciosami mieczy, miał ponoć rzec: „Zabierzcie moje życie, skoro niczego więcej nie

potraficie mi zabrać”.

Opowieści zasłyszane i spisane ku rozrywce

i nauce przez anielicę Zoe z dworu Jaśniejącej

Mądrością Pani Pistis Sophii – Dawczyni

Wiedzy i Talentu

Jaldabaot był zadowolony. Ogromna kryształowa szyba w Komnacie Blasku

rozjarzyła się i przygasła, ukazując nowy obraz – rozległą przestrzeń, w której

dominowały nagie, ostre niby brzeszczoty skały. Ponad ich grzbietami lśniła lustrzana

tafla bladego nieba. Krajobraz miał w sobie podniosłą czystość przywodzącą na myśl

potęgę chórów niebiańskich.

Na tle monumentalnych wzniesień trudno było z początku zauważyć ogromną

liczbę poruszających się postaci, ubranych w popielate i bure tuniki aniołów

służebnych. To ich morderczy wysiłek przyczynił się do wypiętrzenia szczytów, ale

Jaldabaot nie zaprzątał sobie tym głowy. Rozpierała go duma. Lubił sobie

uświadamiać, że Architektem, co prawda, jest Pan, lecz nadzór nad budową spoczywa

w jego rękach.

Co za piękny świat, myślał, smukłymi palcami muskając piętrzące się na biurku

mapy i plany. Tak, z całą pewnością był zadowolony, gdyż potęga, którą dysponował,

nie miała równych wśród powołanych do tej pory do życia..

* * *

– To miejsce doprowadza mnie do szału – powiedział Daimon Frey. – Kiedy

ostatni raz miałeś na sobie czystą koszulę? Mam wrażenie, że śmierdzę, moje łachy

cuchną zgnilizną, a miecz pokrywa brudny nalot. Niedługo zapomnę, do czego służy.

Według niektórych pewnie do dłubania w zębach. Zdajesz sobie sprawę, jak długo już

tutaj tkwimy?

– Czwarty rok według rachuby Królestwa – mruknął Kamael.

Miał szczupłą, inteligentną twarz i słynne z piękności oczy o barwie czystego

nieba. Długie, sięgające do linii szczęki kasztanowe włosy zaczesywał do tyłu.

– Jego wspaniały, nowy świat! – Daimon ścisnął palcami skronie. – On oszalał.

Uważa, się za Stwórcę. Wkrótce udławi się własnym dostojeństwem. Żałosny, próżny

demiurg. Słyszałeś, że kazał się nazywać Prawicą Pana? Według mnie „proteza”

brzmiałaby trafniej. Pozbył się nas z Królestwa, bo trzęsie się ze strachu. Dwanaście

tysięcy Aniołów Zniszczenia, nadzorujących usypywanie gór, kopanie rowów pod

rzeki, osuszanie bagien i całą resztę tych beznadziejnych, prostackich robót

hydraulicznych. Kiedy to się skończy, każe nam wytyczać grządki pod nasionka,

zobaczysz!

Kamael westchnął. To, co powiedział Frey, było prawdą, ale nie pozostawało nic

innego, jak zacisnąć zęby i przetrwać.

Daimon wysączył ostatnie krople wina z trzymanego w ręku kielicha i nachylił

się, żeby sięgnąć po stojący w cieniu za głazem dzban.

– Hej! – krzyknął swym ochrypłym i niemal bezdźwięcznym głosem, który

przypominał plusk kamieni wrzucanych do podziemnego jeziora. – Dzbanek jest

pusty! Czy mi się zdaje, czy rzeczywiście widzę dno?!

Od grupy pracujących najbliżej natychmiast oderwała się mała, przerażona

anielica, przechylona pod ciężarem pokaźnej konwi.

– Racz wybaczyć, panie – jęknęła płaczliwie. – Racz wybaczyć.

W jej oczach błysnęły łzy. Zaczęła niezgrabnie napełniać dzbanek. Odprawił ją

ruchem ręki.

– Sam to zrobię – powiedział ze znużeniem. – Inaczej niechybnie mnie oblejesz.

Ukłoniła się i uciekła. Wino miało cierpki smak i zdecydowanie należało do

gatunku popularnie zwanego cienkuszem. Skrzywił się, odprowadzając wzrokiem

pospiesznie drepczącą anielicę.

– Jak myślisz, czy Jaldabaot specjalnie powybierał dla nas najbrzydsze służące,

żeby nie stwarzać niepotrzebnych pokus? – Dopiero teraz na drapieżnej twarzy

Daimona pojawił się uśmiech.

Kamael miał przed sobą ostry profil przyjaciela. Nie po raz pierwszy przeszło mu

przez myśl, że nie chciałby zmierzyć się z nim w otwartej walce.

Daimon spokojnie sączył wino. Czarne włosy, odrzucone do tyłu, sięgały połowy

pleców. W pociągłej twarzy płonęły głęboko osadzone, ciemne oczy. Ich spojrzenie, a

także gardłowy głos, który czasem przechodził w nieprzyjemną chrypkę, potrafiło

wywołać ciarki na plecach najbardziej pewnych siebie.

Wielu, w tym sam Kamael, podziwiało Daimona, lecz równie liczni bali się go i

nienawidzili. Nie bez słuszności, gdyż trzymające kielich silne, żylaste dłonie

należały do najlepszego szermierza w Królestwie. Jego pochodzenie także mogło stać

się źródłem zawiści, bo Daimon był aniołem krwi – czystej, niebezpiecznej i

potężnej, jak Miecz, któremu służył.

Rycerze Miecza stanowili elitę. Pełnili funkcje oficerów nad dwunastoma

tysiącami Aniołów Zniszczenia, zwanymi Szarańczą, ponieważ po ich przejściu

pozostawała tylko goła ziemia, bez jednego źdźbła trawy. Dowodził nimi Kamael, a

ich największą świętością był Miecz, którym u zarania Przedwieczny rozdzielił

ostatecznie Światło od Mroku. Wtedy zostali stworzeni pierwsi, najpotężniejsi

aniołowie, zmuszeni natychmiast dokonać wyboru, czy opowiadają się po stronie

Ładu, czy Chaosu. Wielu wybrało Ciemność. Wkrótce wybuchła wojna, a po

pierwszych krwawych, lecz nierozstrzygniętych potyczkach Pan stworzył swych

najlepszych wojowników, Aniołów Miecza, i posłał ich do boju na czele Szarańczy.

Posłał w sam środek szaleństwa i masakry. Zmusili armię Ciemności do cofnięcia się

poza granice czasu, ale zręby nowego świata stanęły na miejscu zbryzganym ich

krwią. W Królestwie szeptano, że to ona nadała czerwoną barwę planecie Mars, a

zakopane głęboko w ziemi żelazo, pochodzące z ich porzuconych na pobojowiskach

zbroi i oręża, na zawsze zostało naznaczone krwawymi plamami, które ludzie nazwą

potem rdzą.

Niektórzy przeżyli. I tych właśnie demiurg Jaldabaot skierował do nadzorowania

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: