Legendy Edwards.pdf

L eg en d y

D u n ca n E d w a rd s

17 stycznia 2011

S ir M a tt B u sb y W a y , M a n ch ester, A n g lia .

Legendy

DUNCAN EDWARDS

DUNCAN EDWARDS (ur. 1 pa ź dziernika 1936 w Dudley, zm. 21 lutego 1958 w Monachium) – były angielski piłkarz, gracz

Manchesteru United i reprezentacji Anglii. Jeden z tzw. Dzieci Busby'ego , młodego zespołu budowanego przez mened ż era Matta

Busby'ego w połowie lat 50. Był w gronie o ś miu zawodników, którzy zgin ę li w katastrofie lotniczej w Monachium.

Urodzony w Dudley zawodnik podpisał pierwszy kontrakt z Manchesterem

United jako nastolatek. Stał si ę najmłodszym piłkarzem, jaki kiedykolwiek

zagrał w Football League First Division od zako ń czenia II wojny ś wiatowej.

W ci ą gu niecałych pi ę ciu lat pomógł zespołowi dwukrotnie zwyci ęż y ć w

Football League i osi ą gn ąć półfinał Pucharu Europy. Jego karier ę przerwała

katastrofa samolotu w Monachium w 1958. Edwards nie zgin ą ł na miejscu, z

ci ęż kimi obra ż eniami trafił do szpitala, gdzie po pi ę tnastu dniach zmarł.

Wczesne lata

Edwards urodził si ę 1 pa ź dziernika 1936 w mieszkaniu na Malvern Crescent

w dzielnicy Woodside w Dudley. Był pierwszym dzieckiem Gladstone'a i

Sarah Anne Edwards. Miał siostr ę Carol Anne, która zmarła w 1947 w wieku 14 tygodni. Rodzina przeprowadziła si ę wkrótce na

Elm Road w Dudley, gdzie Edwards ucz ę szczał do Priory Primary School i Wolverhampton Street Secondary School. Grał w

zespołach szkolnych, reprezentował j ą tak ż e w zawodach ta ń ca. Wytypowano go do udziału w National Morris and Sword

Dancing Festival , jednak w tym samym czasie zaoferowano mu równie ż testy w English Schools Football Association; Edwards

zdecydował si ę na to drugie. Tam zaimponował trenerom i został wybrany do gry w reprezentacji English Schools XI, w której

zadebiutował w spotkaniu z rówie ś nikami z Walii na Wembley 1 kwietnia 1950, niebawem za ś stał si ę kapitanem dru ż yny. W

1948 roku skaut Manchesteru United, Jack O'Brien, polecił młodzie ń ca Mattowi Busby'emu, przekonuj ą c go tymi słowami:

Zobaczyłem dzisiaj 12-letniego chłopca, który wymaga szczególnej uwagi. Nazywa si ę Duncan Edwards i pochodzi z Dudley .

Joe Mercer, wówczas szkoleniowiec szkolnej reprezentacji kraju, nalegał, aby Busby podpisał kontrakt z Edwardsem, którym

zainteresowanie wykazywały równie ż Wolverhampton Wanderers i Aston Villa. 2

czerwca 1952 roku Edwards podpisał wi ę c z United amatorsk ą umow ę , nie wiadomo

jednak dokładnie, kiedy podpisał kontrakt zawodowy. Niektórzy dziennikarze twierdz ą ,

ż e stało si ę to w dniu jego 17. urodzin, ale s ą równie ż tacy, którzy uwa ż aj ą , i ż miało to

miejsce rok wcze ś niej. Doniesienia wskazuj ą ce na wcze ś niejsz ą dat ę mówi ą , ż e albo

trener Bert Whalley, albo Matt Busby przyjechał do Edwardsa po północy i zach ę cał go

do podpisania umowy. Z innych ź ródeł wynika, i ż miało to miejsce po podpisaniu przez

niego kontraktu amatorskiego. Szkoleniowiec Wolves, Stan Cullis, oburzony tym, ż e

został uprzedzony, oskar ż ył działaczy United o zło ż enie rodzinie i Edwardsowi zbyt

niskiej oferty, jednak sam zawodnik stwierdził, ż e zawsze chciał reprezentowa ć barwy

klubu z Lancashire. Zacz ą ł si ę równie ż szkoli ć w fachu stolarza, na wypadek, gdyby nie

udało mu si ę odnie ść sukcesu w futbolu.

Kariera

Edwards rozpocz ą ł karier ę w młodzie ż owym zespole Manchesteru United i w znacznym stopniu

przyczynił si ę do zdobycia w 1953 roku pierwszego w historii klubu FA Youth Cup, za ś ju ż na

krótko przed finałem zd ąż ył zadebiutowa ć w pierwszym zespole. 4 kwietnia 1953 roku zagrał w

meczu Football League First Division przeciwko Cardiff City, w którym United przegrali 1:4.

Miał wtedy 16 lat i 185 dni, dzi ę ki czemu stał si ę najmłodszym piłkarzem, któremu kiedykolwiek

było dane zagra ć w angielskiej ekstraklasie. W składzie Manchesteru United znajdowali si ę

głównie do ś wiadczeni gracze, jednak Busby postanowił wprowadzi ć w szeregi zespołu młodych

zawodników. Edwards, który doł ą czył do ekipy w tym samym czasie co Dennis Viollet i Jackie

Blanchflower, był w ś ród najmłodszych piłkarzy wprowadzonych w 1953 roku do dru ż yny, któr ą

wkrótce zacz ę to nazywa ć Dzie ć mi Busby'ego . Lokalna gazeta, Manchester Guardian , tak oceniła

jego wyst ę p: pokazał si ę z dobrej strony, umiej ę tnie podawał i strzelał, ale powinien nieco

popracowa ć nad motoryk ą .

W sezonie 1953/1954 na dobre zadomowił si ę w pierwszym zespole. Po udanym wyst ę pie w towarzyskim meczu przeciwko

Kilmarnock F.C. zmienił w nast ę pnym spotkaniu z Huddersfield Town kontuzjowanego Henry'ego Cockburna. Ogółem pojawił

si ę na boisku w 24 ligowych meczach i w przegranym spotkaniu w rozgrywkach o Puchar Anglii z Burnley. Pomimo wyst ę pów w

pierwszej dru ż ynie grywał równie ż w zespole młodzie ż owym, z którym w drugim kolejnym sezonie zwyci ęż ył w FA Youth Cup.

Pierwszy wyst ę p w reprezentacji Anglii U-23 zanotował 20 stycznia 1954 roku we Włoszech, a wkrótce rozwa ż ono jego

powołanie do pierwszej dru ż yny, jednak gdy był obserwowany przez trenerów w dniu 27 marca, gdy przeciwnikiem United był

Arsenal FC, nie wypadł zbyt dobrze i ostatecznie nie otrzymał powołania.

W nast ę pnym sezonie 36 razy wyst ą pił w pierwszym zespole United i sze ś ciokrotnie wpisał si ę na list ę

strzelców. Jego wyst ę py na nowo wywołały dyskusje na temat powołania go do seniorskiej

reprezentacji Anglii. Na spotkanie Manchesteru United z Huddersfield Town, które odbyło si ę 18

wrze ś nia 1954 roku, wysłano obserwatora, jednak nie polecił on Edwardsa, a zawodnik został

powołany do Football League XI na towarzyski mecz z reprezentacj ą ligi szkockiej. W marcu wyst ą pił

w zespole Anglii B w pojedynku z równorz ę dn ą dru ż yn ą Niemiec, a tydzie ń pó ź niej, mimo krytyki ze

strony mediów za swój marny wyst ę p , otrzymał powołanie do pierwszej reprezentacji. 2 kwietnia 1955

roku zadebiutował w spotkaniu ze Szkocj ą . Miał wtedy 18 lat i 183 dni, co spowodowało, ż e stał si ę

najmłodszym debiutantem w kadrze po II wojnie ś wiatowej; jego rekord pobił dopiero w 1998 roku

Michael Owen, który w chwili debiutu miał 18 lat i 59 dni. Trzy tygodnie pó ź niej United skorzystali z

faktu, ż e wci ąż mo ż na było zgłosi ć go do dru ż yny młodzie ż owej, dzi ę ki czemu wyst ą pił w trzecim z

rz ę du finale FA Youth Cup. Decyzj ę o wystawieniu reprezentanta Anglii w dru ż ynie juniorskiej mocno

krytykowano. Matt Busby został zmuszony do napisania artykułu, w którym bronił tego posuni ę cia i stwierdził, ż e Edwards

odegrał kluczow ą rol ę w zdobyciu pucharu.

W maju 1955 roku Edwardsa powołano do kadry na tournée po Europie. Wyst ą pił we wszystkich

trzech meczach, w których przeciwnikami były Francja, Portugalia i Hiszpania. Po powrocie odbył

dwuletni ą słu ż b ę w armii. Stacjonował w Nesscliffe niedaleko Shrewsbury razem z koleg ą z

Manchesteru, Bobbym Charltonem. Wkrótce Edwards otrzymał zwolnienie z wojska na rzecz gry

w United. Miał równie ż obowi ą zek wyst ę powa ć w dru ż ynie armii i w jednym sezonie rozegrał

ogółem blisko sto spotka ń . W sezonie 1955/1956, mimo i ż stracił dwa miesi ą ce wskutek gryp ą ,

zd ąż ył rozegra ć 33 mecze, a United zwyci ęż yli w The Football League z przewag ą 11 punktów nad

drugim Blackpoolem. W nast ę pnym sezonie 34 razy pojawił si ę na ligowych boiskach, zaliczaj ą c

setny wyst ę p w barwach klubu, za ś Manchester po raz drugi z rz ę du si ę gn ą ł po tytuł mistrzowski.

Dru ż yna dotarła równie ż do finału Pucharu Anglii, jednak zespołowi nie udało si ę zdoby ć dubletu,

gdy ż przegrali z Aston Vill ą 1:2. Edwards zaliczył siedem wyst ę pów podczas pierwszych zmaga ń

Manchesteru w Pucharze Europy, w tym w wygranym 10:0 spotkaniu z RSC Anderlecht, które jest

najwi ę kszym domowym zwyci ę stwem w historii klubu. Od tamtej pory zacz ą ł regularnie

wyst ę powa ć w dru ż ynie narodowej, wzi ą ł udział we wszystkich meczach eliminacyjnych do

mistrzostw ś wiata 1958 i zdobył dwie bramki w wygranym 5:2 spotkaniu z Dani ą 5 grudnia 1956 roku. Był kluczowym graczem

Anglii podczas turnieju, a z czasem stał si ę głównym kandydatem do przej ę cia po Billym Wrighcie opaski kapita ń skiej.

Udanie rozpocz ą ł sezon 1957/1958, co spowodowało zainteresowanie jego

osob ą czołowych włoskich klubów. W ostatnim meczu sezonu, rozegranym

1 lutego 1958 roku, zdobył pierwszego gola w spotkaniu, przyczyniaj ą c si ę

do zwyci ę stwa Manchesteru nad Arsenalem 5:4. Mimo to prasa krytycznie

odniosła si ę do jego postawy w meczu, za ś korespondent The Sunday

Pictorial nie s ą dził, by tym wyst ę pem zaimponował selekcjonerowi

Walterowi Winterbottomowi, który ogl ą dał to spotkanie. Uwa ż ano

równie ż , ż e Edwards zawinił przy czwartej bramce dla Arsenalu, kiedy to

zbyt długo przetrzymywał piłk ę . Pi ęć dni pó ź niej rozegrał ostatni mecz w

karierze - zremisowane 3:3 wyjazdowe spotkanie z Crven ą Zvezd ą w

ramach ć wier ć finału Pucharu Europy. We wcze ś niej rozegranym meczu na

Old Trafford United zwyci ęż yli 2:1, dzi ę ki czemu awansowali do półfinału.

Śmiery

Podczas powrotu do Anglii z Belgradu samolot z ekip ą

Manchesteru rozbił si ę w Monachium. Siedmiu

zawodników i czternastu innych pasa ż erów zgin ę ło na

miejscu, a Edwardsa przewieziono do szpitala ze złaman ą

nog ą , p ę kni ę tymi ż ebrami i ci ęż ko uszkodzonymi

nerkami. Opiekuj ą cy si ę nim lekarze dawali mu szanse na

odzyskanie zdrowia, jednak w ą tpili, czy kiedykolwiek

powróci do futbolu.

Nast ę pnego dnia do szpitala sprowadzono sztuczn ą nerk ę ,

ale organ zmniejszył krzepliwo ść jego krwi, co spowodowało krwawienie wewn ę trzne. Pomimo

sprzeciwów lekarzy Edwards rozmawiał z asystentem mened ż era, Jimmym Murphym, pytaj ą c

go: Kiedy rozpocz ą ł si ę mecz przeciwko Wolvesom, Jimmy? Nie mog ę go przegapi ć . Lekarze

byli zdumieni jego wol ą walki, jednak 21 lutego 1958 organizm odmówił posłusze ń stwa i

piłkarz zmarł. Główn ą przyczyn ą ś mierci była niewydolno ść nerki.

Edwards został pochowany na Dudley Cemetery pi ęć dni po zgonie obok swojej

siostry Carol Anne. Ponad pi ęć tysi ę cy ludzi szło ulicami Dudley podczas pogrzebu.

Nagrobek opatrzono

napisem: Ponury dzie ń

pami ę ci, bez po ż egnania

opu ś cił nas wszystkich ( A

day of memory, Sad to

recall, Without farewell,

He left us all ), a grób jest

regularnie

odwiedzany

przez fanów.

Pamięć o piłkarzu

Edwards uwa ż any jest za jedn ą z najwybitniejszych osób urodzonych w Dudley. W 2003

jednej z ulic w mie ś cie nadano nazw ę "Duncan Edwards Close". Witra ż przedstawiaj ą cy

gracza wykonany przez Matta Busby'ego był zamieszczony w ko ś ciele parafialnym ś w.

Franciszka, znajduj ą cym si ę w jednej z dzielnic Dudley, za ś matka Edwardsa wraz z

Bobbym Charltonem zadedykowali w 1999 pami ą tkowy pomnik, który stoi w centrum

miasta. W 2001 jego imieniem nazwano jeden z pubów znajduj ą cy si ę w dzielnicy, w

której dorastał, jednak pi ęć lat pó ź niej zamkni ę to go z powodu po ż aru. W 2006 za sum ę

100 tysi ę cy funtów został odbudowany i postawiony w Priory Park, niedaleko domu, w

którym wychowywał si ę piłkarz. W 2008 nazwa

południowej obwodnicy Dudley została przemianowana

na "Duncan Edwards Way".

Piłkarze wyst ę puj ą cy w tych samych czasach co Edwards, pochlebnie wypowiadaj ą si ę na temat

jego umiej ę tno ś ci. Bobby Charlton nazwał go "jedynym graczem, od którego czułem si ę gorszy" i

stwierdził, ż e jego ś mier ć była "najwi ę ksz ą strat ą dla Manchesteru United i angielskiego

futbolu" . Terry Venables był przekonany, ż e gdyby Edwards ż ył, to nie Bobby Moore, tylko

wła ś nie on byłby kapitanem reprezentacji, która zdobyła Puchar Ś wiata w 1966. Tommy

Docherty powiedział te ż po wielu latach: " Mo ż ecie zachowa ć dla siebie Besta, Pelego i

Maradon ę - Edwards i tak był najlepszy z nich ". W 2002 otrzymał miejsce w English Football

Hall of Fame.

Styl gry

Chocia ż najlepiej zapami ę tany jest jako defensywny pomocnik, Edwards zdolny był gra ć na

ka ż dej pozycji. Pewnego razu rozpocz ą ł mecz jako napastnik za kontuzjowanego koleg ę , a

zako ń czył na pozycji obro ń cy wobec urazu odniesionego przez partnera z zespołu. Za jego

najwi ę ksze atuty uwa ż ało si ę t ęż yzn ę fizyczn ą i autorytet, jakim cieszył si ę na boisku, nietypowy

dla tak młodego gracza, a tak ż e wysoki poziom wytrzymało ś ci. Jego imponuj ą ce warunki

fizyczne przysporzyły mu pseudonimy "Big Dunc" ( Wielki Dunc ) i "The Tank" ( Czołg ). Do dzi ś

uwa ż a si ę go za jednego z najtwardziej graj ą cych zawodników wszech czasów.

Edwardsa ceniono za sił ę , dokładno ść swoich w ś lizgów oraz obuno ż no ść . Znany

był tak ż e z błyskawicznego startu do piłki, znakomitej gry głow ą i strzałów z

dystansu. Po strzeleniu gola w meczu z RFN w 1956 lokalna prasa nadała mu

pseudonim "Boom Boom", ż artuj ą c, ż e "ma w butach strzał Grubej Berty" .

Życie poza futbolem

Edwards uchodził za bardzo skryt ą osob ę , za ś

jego ulubionymi zaj ę ciami były łowienie ryb, gra

w karty i ogl ą danie filmów. Chocia ż cz ę sto

chodził do dyskotek ze swoimi kolegami z

dru ż yny, nie czuł si ę najlepiej w otoczeniu

innych ludzi. Był tak ż e zadeklarowanym

abstynentem. Z tego powodu Jimmy Murphy

nazwał go " nierozpuszczonym chłopcem ".

Edwards mówił z akcentem charakterystycznym dla regionu Black Country, który cz ę sto był

ż artobliwie na ś ladowany przez innych graczy United. W 1955 policja zatrzymała go za jazd ę na

rowerze bez wł ą czonych ś wiateł, co kosztowało go pi ęć szylingów, a dodatkowo klub odebrał mu

dwie tygodniowe pensje. W momencie ś mierci Edwards zajmował mieszkanie na Gorse Avenue

w Stretford. Przed ś mierci ą zd ąż ył si ę zar ę czy ć z 22-letni ą Molly Leech, z któr ą wcze ś niej

spotykał si ę od roku. Oboje byli rodzicami chrzestnymi córki Josephine Stott, przyjaciółki Leech.

Edwards pojawił si ę w reklamach tabletek glukozy Dextrosol i napisał

ksi ąż k ę "Tackle Soccer This Way", która została opublikowana za

zgod ą rodziny niedługo po jego ś mierci, ale jej nakład jest od

dłu ż szego czasu wyczerpany.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: