Pilipiuk Andrzej - Święty Mikołaj spotyka Dziadka Mroza.pdf - Andrzej Pilipiuk - pawzaj70

Andrzej Pilipiuk

ŚWIĘTY MIKOŁAJ SPOTYKA DZIADKA MROZA

Sypał śnieg. Mróz trzymał mocno. Było co najmniej trzydzieści stopni poniżej

zera. I jeszcze do tego wiał silny wiatr. W taką pogodę nie wypędza się z domu

nawet psa. Samemu też się nie wychodzi. Chyba że nie ma innego wyjścia. Gdzieś w

samym sercu Syberii stała chatka zbudowana z grubych, nieokorowanych belek.

Pomiędzy belki utknięto pakuły, stare gazety i wszelkie inne materiały uszczelniające,

jakie były pod ręką. Niewielka chatka chyliła się ku ziemi. Na pierwszy rzut oka

wydawało się, że nikt w niej nie mieszka, a jednak z komina szedł dym, a wzdłuż

krawędzi dachu zwisały sople. Takie sople, które powstają, gdy wewnątrz domu pali

się w piecu i ciepło przenikające przez dach roztapia odrobinę śnieg. Koło chatki

stały sanie, popularna swego czasu trojka. Starzec z białą brodą wyszedł z domku.

Popatrzył przez chwilę na otaczający go las i westchnął. Z kieszeni wydobył czapkę.

Była to niewielka czerwona czapka w kształcie miski. Założył ją na głowę. Wyglądał

teraz odrobinę dostojniej. Z sieni wydobył worek wypełniony zaledwie w jednej

trzeciej i umieścił go troskliwie na saniach. W szopie za chatką odszukał pastorał. W

tym roku wisiał przy nim mały dzwoneczek. Tak to już było. Wszystko było ostatnio

płynne. Nawet jego rysy zmieniały się. Dobrze, że w tym roku miał do sań trójkę

reniferów. Przez kilka ostatnich lat musiał zadowalać się jednym. Może coś wreszcie

szło ku lepszemu? Niespodziewanie zaszła zmiana. W wiecznym półmroku tajgi

pojawiła się jasna plama światła. Powiało ciepłem. Starzec odwrócił powoli głowę.

Blask raził przez chwilę jego oczy przywykłe do pełgających płomyków cienkich

cerkiewnych świeczek. Przed nim stał anioł. Anioł miał trzy pary skrzydeł, białą szatę,

będącą skrzyżowaniem greckiej tuniki i rzymskiej togi. Na głowie szopa jasnych

włosów, a nieco wyżej dyskretnie połyskiwała aureola. Cała postać anioła jaśniała i

biło od niej ciepło.

- Bądź pozdrowiony, biskupie Mikołaju - odezwał się gość.

Starzec uśmiechnął się i odruchowo poprawił swoją czapkę. Z czapką działo

się coś dziwnego. Zamieniała się powoli w normalną mitrę biskupią. Sądząc z

kształtu - katolicką.

- To ty? - zapytał, mając na myśli przemianę.

- Nie, o czcigodny.

Święty Mikołaj przymknął oczy.

- Mikołaju...

- Mów proszę. Z czym przychodzisz?

- Wiesz, co się dzieje?

- Tak. Moje istnienie na Ziemi podlega wierze ludzi. To, jak mnie sobie

wyobrażają, determinuje mój wygląd. To, jak mocno we mnie wierzą, sprawia, że

jestem słabszy lub silniejszy, A teraz jestem bardzo słaby. I czuję rozdwojenie.

- Psychiatrzy z miasteczka określiliby to jako schizofrenię bezobjawową.

- Zupełnie słusznie. Z czym przychodzisz?

- Tam na Górze... - Anioł skłonił się z szacunkiem w stronę pociemniałego

nieba. - Tam na Górze uważają, że dość już zrobiłeś. Pora odpocząć.

- To już nie potrwa długo. Wkrótce będę mógł powrócić do was. Dopóki jednak

ktoś we mnie wierzy, nie mogę go zawieść.

- Dzisiejszej nocy może być niewesoło.

- Przywykłem narażać życie w zaułkach Konstantynopola. Kilku

enkawudzistów nie przestraszy mnie.

- Proszę na siebie uważać.

Mikołaj skinął głową. Gdy ją podniósł, anioła już nie było. Gwizdnął na renifery.

Przybiegły. Zawsze przychodziły, choć nie potrafił powiedzieć skąd. Po prostu

przychodziły. W tym roku wyglądały dość nędznie. Przykładał im dłoń do czół,

starająć się przelać trochę własnej siły. Sam miał jej tak niewiele i coraz mniej

każdego roku. Otarł samotną łzę, która toczyła mu się po policzku. Dziś wieczorem,

jeśli wszystko pójdzie dobrze, odzyska częściowo dawną siłę. Jeśli wszystko pójdzie

dobrze...

Założył uprząż, sprawdził chomąta i orczyki, po czym strzelił z długiego bata.

Zwierzęta ruszyły posłusznie, ale ospale.

- Yjala! - zakrzyknął, aby dodać im nieco wigoru. Powoli przeszły w kłus. A

potem sanie uniosły się nad ziemię. Zaraz jednak z powrotem opadły. Ziemia

ściągała. A w tym obrzydliwym ateistycznym kraju prawo powszechnego ciążenia

dawało się odczuć silniej niż gdziekolwiek indziej na świecie. Zsiadł i sprawdziwszy

płozy, strzelił ponownie z bata. Sanie ruszyły po śniegu i wreszcie ciężko wzbiły się w

powietrze. Gdzieś tam zalśniła pierwsza gwiazdka. To była ta noc. Nie musiał kiero-

wać, sanie same odnajdowały drogę. Wszędzie tam, gdzie był jeszcze potrzebny.

Nadleciał nad obrzeża miasta. Tu pomiędzy blokami stał mały drewniany domek.

Pierwszy, w którym go oczekiwano. Gdy sanie osiadły ciężko na ziemi, Mikołaj wziął

worek i zastukał do drzwi. Poczuł promieniujący zza nich lęk. Człowiek, który

otworzył, miał w ręce nóż. Był gotów go zabić, ale rozpoznał świętego i nawet

uśmiechnął się smutno.

- Proszę wybaczyć. Myślałem, że to oni. Że to już.

Mikołaj wykonał gest ręką i sanie stały się niewidoczne. Wszedł do ciepłego

domu. Przeszli ciemną sień i weszli do jasno oświetlonego pokoju. Okna zasłonięte

zostały czarnym papierem. W kącie pomieszczenia królowała nieduża choinka, a nad

nią wisiała mała ikonka. Tu dopiero w świetle Mikołaj mógł dokładniej przyjrzeć się

gospodarzowi.

- Zmieniliście się Wisarionie Iwanowiczu.

- Bardzo się zestarzałem?

- Nie, to nie o to chodzi. Po prostu w waszych oczach nie ma już tej dawnej

iskierki nadziei.

- Nie ma nadziei. I nie będzie, dopóki Stalin żyje.

- Mogę przekazać pomyślną wiadomość. To już tylko kilka miesięcy.

Żona Wissariona, Larysa, wyszła z kuchni. Jej brwi uniosły się do góry.

- Witajcie święty...

- Witaj Laryso.

- Zmieniliście się. Z roku na rok macie inną twarz. Zostają ogólne rysy, ale... A

może jest was wielu?

- Dobrze by było. Kształtuje mnie wyobraźnia ludzi. Tak niewiele zostało ikon.

A jeszcze mniej ludzi we mnie wierzy. Larysa oparła głowę na jego ramieniu.

- Ja będę wierzyła wiecznie. I nigdy nie zapomnę tamtej wigilii w łagrach

Kołymy. Siadajcie, proszę, do stołu.

- Nie, dziękuję. Muszę ruszać dalej. Mimo wszystko trochę jeszcze zostało

wierzących. Muszę ich odwiedzić. A dla was mam podarki.

- Na cóż było się wykosztowywać... Uśmiechnął się po raz pierwszy tego

wieczora.

- Jestem świętym Mikołajem - głos jego obniżył się do szeptu, jak gdyby

przekazywał im jakąś cudowną tajemnicę. - Ja nie robię zakupów w Centralnym

Domu Towarowym. Dla was buty. - Wyciągnął z worka śliczne zamszowe kozaczki. -

Niech wam służą. Tylko przybrudźcie je trochę, zanim wyjdziecie na ulicę, bo jeszcze

się przyczepią ci z NKWD. A jak wyjaśnicie ich pochodzenie?

- Dziękuję - szepnęła. W oczach miała łzy.

- Dla was, Wisarionie, mam książkę.

- Derek Tomatow „Droga Carów" - przeczytał z okładki.

- Wydana przez białych emigrantów w Paryżu. Po przeczytaniu spalcie

natychmiast, bo nie może się to dostać w niepowołane ręce.

- Zakopię w lesie.

- Tylko uważajcie. Za to idzie się od razu do piachu.

- Nie pierwszyzna mi. Szkoda, że jako święty nie możecie mi dostarczyć broni

palnej.

- Ja także żałuję. Dzieci już śpią?

- Tak.

- Nie budźcie ich.

- Wolałbym, aby cię zobaczyli święty Mikołaju. Inaczej mogą nie uwierzyć...

- Pokażę im się za rok. A na razie zostawię dla nich prezenty. Wyjął z worka

lalkę z porcelanową główką oraz pudełko klocków. Larysa oglądała lalkę ze

zdumieniem.

- Przepiękna. Skąd to? Mikołaj puścił do niej oko.

- Przedrewolucyjne zapasy. Ze sklepu Jeliszejewów. No cóż, na mnie,

niestety, już czas.

- Przybędziesz do nas za rok?

- Jeśli będę jeszcze istniał, to przyjadę. Wiara garstki osób musi być silna, aby

utrzymać mnie przy życiu. - Mrugnął konfidencjonalnie i wydobył z kieszeni płaszcza

amerykańską czekoladę z orzechami i paczkę algierskich daktyli. - Głowa do góry -

powiedział. - Będzie lepiej. - Pocałował na pożegnanie Larysę w czoło i wsiadł do

sanek. Wiatr zawiał momentalnie ich ślady, jak gdyby nigdy ich nie było. Ale zostały

po nim prezenty. Garść rzeczy z innego świata.

- Pamiętasz tamtą noc? - zapytała Larysa. - Tamtą okropną noc za drutami.

- Tak. Chciałem, żeby przyszedł święty Mikołaj i dał nam chleba. I przyszedł.

On jest prawdziwy.

- Istnieje tak długo, jak długo ludzie w niego wierzą... Powinien być silniejszy...

Przecież choć pod innym imieniem i na Nowy Rok...

- Nie. To jest święty Mikołaj. Dziadek Mróz to komunistyczny wymysł. Wiara w

niego nie wzmocni naszego przyjaciela. Pomyśl, że jesteśmy małżeństwem, połączył

nas węzłem przysięgi właśnie on. - Myślisz, że za rok...

- Przyjdzie. Gdyby nie było świętego Mikołaja, nie byłoby już żadnej nadziei.

Wrócili do domu. W ich sercach znowu narodziły się silniejsze uczucia.

Tymczasem święty pędził swoimi saniami po ciemnym zimowym syberyjskim niebie.

Kolejna plamka światła. Opadł. Renifery zatrzymały się na pionowej ścianie budynku.

Wszedł przez balkon do mieszkania. To mieszkanie było typowe aż do

znudzenia, miało tylko jeden pokój, a kuchnia i łazienka były wspólne i mieściły się na

korytarzu. Na zniszczonym fotelu drzemała staruszka. Gdy Mikołaj dotknął delikatnie

jej ramienia, obudziła się natychmiast.

- Przyszedłeś - szepnęła.

Lustro w kącie uchwyciło jego odbicie. Staruszka była katoliczką, choć

obchodziła święta w innym terminie. Wyglądał teraz zupełnie inaczej. Miał na sobie

czerwony płaszcz i wysoką biskupią mitrę. Jego worek obszyty był lamówką.

- Witajcie, Wiero Iwanowna.

- Witaj, święty. Co cię sprowadza? Uśmiechnął się.

- Naprawdę nie wiecie? Wyciągnęła dłoń i dotknęła go.

- A jednak to nie sen.

- Nie ma snów, które mogłyby powtarzać się regularnie co rok.

- To prawda. Jak długo jeszcze? W 1918 roku wyraziłam życzenie, aby

wszystkich bolszewików diabli wzięli. Nie spieszysz się.

- Przynoszę podarki. Likwidacja ustrojów społecznych nie należy do moich

kompetencji.

- Zapytasz teraz, jakie mam inne życzenia.

- To prawda. Nie zostawiasz listów do mnie na parapecie.

- To było sto lat temu.

- Ja pamiętam.

- Kochany dziewiętnasty wiek. Spraw, żebym go zobaczyła jeszcze raz. Tylko

na chwilę.

- Zamknij oczy.

Siadła wygodnie i zamknęła powieki. Położył jej dłoń na czole. Spłynął na nią

spokojny piękny sen. Był jesienny poranek w Samarowsku. Ulicą przed jej domem

szedł niewysoki, przystojny mężczyzna w wojskowym szynelu narzuconym na

cywilne ubranie. Ostro pachniały świeża farba i końskie pączki rozdeptane na ulicy.

Mikołaj zostawił na stoliku paczkę świec, kilka pudełek zapałek, kawałek świątecznej

szynki, paczkę migdałów i trzydzieści rubli drobnymi. Gdy wychodził przez okno, o

mały włos nie zwalił się w dół. Był bardzo osłabiony. Sanie z trudem oderwały się od

ściany, a ich lot był niestabilny.

- Za rok trzeba będzie chyba pójść na piechotę - powiedział sam do siebie.

Daleko przed nim płonęło słabiutkie światełko. Skierował renifery w tamtą stronę.

Niewielka, zasypana śniegiem willa ze sporym ogródkiem. Zdziwił się, bo nigdy

wcześniej tu nie był. Gdy sanie wyhamowały na pokrytym śniegiem dachu, Mikołaj

poczuł się wyjątkowo podle. Dom miał bardzo złą aurę. Wydobył z kieszeni kożucha

niewielką mapę i przez chwilę porównywał ją z otaczającą go rzeczywistością. To był

jego przywilej, ponieważ obdarowywał ludzi, mógł z całkowitą pewnością stwierdzić

kto gdzie mieszka. W świetle księżyca na mapie jarzyły się krwistoczerwone literki.

Dom komendanta obozu pracy specjalnego przeznaczenia G.I. Workowa. Brwi

świętego uniosły się do góry, ale podszedł do komina. Niespodziewanie poczuł lęk,

nie wiedział, co czeka go tam na dole. Może pułapka? Ale z drugiej strony

enkawudziści nie wierzyli w niego. Więc to nie światło komendanta sprowadziło go

tutaj. Przeniknął przez dach, bo choć od dawna nachodziły go idiotyczne myśli o

włażeniu przez komin, starał się z nimi walczyć. To nie był rosyjski zwyczaj.

Zmaterializował się na poddaszu, a ściślej mówiąc, w zagraconej komórce

wypełnionej szpargałami. Pośrodku pomieszczenia był kawałek miejsca. Siedział na

nim może dziesięcioletni chłopiec. Czytał rozsypującą się ze starości książkę.

Usłyszał kroki świętego. Podniósł głowę wystraszony i na jego twarzy odmalowało się

zaskoczenie.

- Kim jesteś? - wyjąkał.

- Przecież wiesz - odpowiedział święty.

- Jesteś świętym Mikołajem? Tym prawdziwym, jak w tej książce?

- Tak. Jestem prawdziwym świętym Mikołajem. I przyszedłem dzisiaj, bo

dzisiaj jest Wigilia. Nasza prawosławna Wigilia.

- Dziadek Mróz przychodzi podobno na Nowy Rok.

- Tak. Ale on nie jest mną, a ja nie jestem nim. Jesteśmy jak dwie strony tej

samej monety. Obaj przynosimy podarki, ale na tym kończy się podobieństwo. Ja

istniałem od setek lat. On pojawił się niedawno. Ja zostałem zrodzony z potrzeby

serca tych, którzy we mnie wierzyli. On powstał z chciwości dzieci.

- Myślałem, że umarłeś w czasie rewolucji.

- Ja umarłem wiele setek lat temu w Bizancjum, gdzie byłem biskupem. Mogę

pojawiać się tu, jeśli jestem komuś potrzebny, ale tylko tak długo, jak długo we mnie

wierzą. Może już za rok mnie nie będzie. Wszystko zależy od tego, czy nadal w

wyobraźni ludzi to ja będę przynosił podarki, czy tamten. Rozumiesz? - Tak. Chcę

wierzyć w ciebie.

- To będzie trudniejsze, niż myślisz. Jeśli nie przyjdę za rok, zapomnisz o

- Nie.

- Nie zostawiam śladów w kurzu. Tak jest zresztą chyba lepiej.

- Przyszedłeś, bo przeczytałem tę książkę i zatęskniłem?

- Przyszedłem dlatego, że we mnie uwierzyłeś. Jeśli przestaniesz we mnie

wierzyć, nie trafię tu po raz drugi. Chcesz prezent materialny czy niematerialny?

- Jakie mogą być prezenty niematerialne?

- Mogę zesłać na ciebie dobre sny. Mogę sprawić, że rozwiną się twoje

artystyczne zdolności. Chłopiec zamyślił się.

- Mój ojciec jest bardzo złym człowiekiem

- Tak. Choć bywają jeszcze gorsi.

- Podaruj mi księgę, która nazywa się Biblia. Chcę się z niej uczyć, jak żyć.

Mikołaj popatrzył na leżącą na ziemi książkę. Była to przed-rewolucyjna

książeczka dla dzieci z kolorowymi obrazkami i umoralniającymi opowiastkami.

Skinął głową. Z worka wyjął niewielką Biblię w skórzanej oprawie.

- Nie.oczekuj, że ta księga odpowie na wszystkie twoje pytania.

- Postaram sieją przeczytać i zrozumieć. Ukryję ją dobrze.

- Wesołych świąt — szepnął.

- Wesołych świąt — odpowiedział chłopiec, tuląc księgę do siebie.

Mikołaj zniknął i zmaterializował się na dachu. Wysilił pamięć. Jak to było

przed rewolucją? Jeździł wówczas po Ziemi i pukał do drzwi domów. Wzdrygnął się,

czasy się zmieniają. Wyjął z kieszeni zegarek i popatrzył na niego, nadal było trochę

po dziewiątej. Nagle spostrzegł coś jeszcze. Nie potrzebował wcześniej zegarka.

Zegarek był zrobiony ze złota, a na kopercie miał przylutowany platynowy

monogram. Mikołaj nie wiadomo skąd uzyskał niespodziewanie pewność, że jest to

zegarek ostatniego cara. Wstrząsnął głową, a potem potrząsnął zegarkiem. Coś

rozbłysło w mroku, gdzieś tam w ciemności płonęło słabe światełko. Strzelił z bata i

renifery niechętnie przeszły w kłus. Niewielka waląca się lepianka stała samotnie

pomiędzy porzuconymi żelbetowymi konstrukcjami na drugim końcu miasta. Nie znał

tego miejsca, nigdy wcześniej tu nie był. Zapukał do drzwi, ale nikt nie otworzył. Po

chwili zastanowienia nacisnął klamkę i wszedł w ciemność. Jedyny lokator lepianki

leżał na podłodze i cierpiał na delirium tremens. Na jednej ze ścian pysznił się lekko

ściekając farbą wielki fresk przedstawiający Mikołaja patrzącego na zegarek. Mikołaj

pochylił się nad leżącym i wyciągnął mu z kieszeni paszport.

- Kokuszew-Mirski - przesylabizował. - Znaczit szlachcic. Jakim cudem on się

uchował?

Z zamyślenia wyrwał go grzmot kilku pięści w drzwi. Nie zdążył się ruszyć, jak

wdarli się do środka. Było ich trzech, ubrani w skórzane płaszcza, palili

biełomorkanały i trzymali w dłoniach pistolety z oksydowanymi lufami. Stanęli przed

nim.

- Wasze dokumenty, obywatelu - zarządał ten najważniejszy.

- Nie mam dokumentów. Jestem świętym Mikołajem. - Rozpłynął się w

mnie.

Pilipiuk Andrzej - Święty Mikołaj spotyka Dziadka Mroza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: