Bahdaj Adam - Tańczący słoń.pdf - Bahdaj Adam - hamiahumorek

ADAM BAHDAJ

TAŃCZĄCY SŁOŃ

SIEDMIORÓG

1996

KTO NA OCHOTNIKA?

Zulejka stanęła na pomoście przystani, oparła się plecami o poręcz, spojrzała

wyzywająco na siedzących na ławce.

- Kto z was popłynie na wyspę i zdobędzie totem tych tchórzliwych kojotów?

- Zulejka, zlituj się - odezwał się cieniutkim sopranem najmniejszy ze szczepu

Arapachów, Kieł Kuguara.

- Jak ty się odzywasz do swego wodza, Gradowej Chmury! - skarciła go

dziewczyna.

- Bo... bo... - trąc zarumieniony policzek wydusił z trudem chłopiec.

- Co bo? Nie ma żadnego „bo” ani „ale”. Ktoś z nas musi popłynąć na wyspę i

wykonać to zadanie.

Wysoki, szczupły chłopiec z kędziorami opadającymi na czoło podniósł rękę.

- Brawo! - zawołała uradowana. - Znalazł się jeden odważny.

- Nie o to chodzi... - zająknął się.

- A o co, Milcząca Skało?

- Nie widzisz, że deszcz pada i jest cholernie zimno? Dziękuję za taką zabawę.

Gradowa Chmura tak na niego spojrzała, jak gdyby za chwilę z jej oczu miały

trysnąć błyskawice.

- To nie zabawa, a jeśli tak sądzisz, możesz odejść na pustynną prerię i tam

zdechnąć z głodu, a potem stać się żerem sępów.

Milcząca Skała nie przejął się zbytnio groźbą wodza.

- Nie wygłupiaj się, Zulejka, bo nikt w taką pogodę nie popłynie ci na wyspę.

Nasza zabawa dobra jest... Chciał powiedzieć, że jest dobra na słoneczną pogodę, lecz

Gradowa Chmura przerwała mu:

- Milcząca Skało - powiedziała z ironią - do tej pory myślałam, że jesteś

najodważniejszym wojownikiem naszego szczepu. Lecz teraz...

- Teraz chodźmy do „Goplany” na gofry - wpadł w słowo rudawy chłopiec o

zielonych kocich oczach.

Za ten pomysł chłopcy nagrodzili go burzliwą owacją, a kiedy ucichli,

spojrzeli w stronę wodza. Gradowa Chmura, uniósłszy hardo głowę, obdarzyła ich

wzgardliwym uśmiechem.

- Widzę, że to wy, a nie Apacze, jesteście bojaźliwymi kojotami. Gardzę

wami. Nie jesteście godni zawiązać sznurowadła u mego mokasyna. Strach was

obleciał. - Uniosła wysoko rękę i pełnym powagi głosem zakończyła: - A teraz

słuchajcie: wasz wódz pokaże wam, jak należy postępować! - To powiedziawszy,

zbiegła truchtem po schodkach na plażę. Potem zrzuciła z siebie wierzchnie odzienie

- tak że została tylko w kostiumie kąpielowym - i weszła do wody, a dotarłszy do

głębiny, rzuciła się w toń.

Chłopcy stanęli przy poręczy. Miny mieli nietęgie. Długo milczeli we

wstydliwym zakłopotaniu. Zulejka tymczasem, rozgarniając ramionami wodę,

skierowała się ku wyspie.

- Ale dała nam po nosie - powiedział w zamyśleniu Milcząca Skała, w

metryce Bartek Dziwisz.

TOTEM WODZA APACZÓW

Zulejka była już blisko wyspy, zwanej przez naszych Indian Wyspą Rybitwy,

gdyż na jej brzegu gnieździło się wiele tych ptaków. Spojrzała przed siebie. Do

brzegu miała jeszcze około stu metrów. Zmieniła więc kierunek, by nie dotrzeć do

brzegu w miejscu, gdzie Apacze zostawili kajaki. Przyspieszyła. Wkrótce znalazła się

wśród przybrzeżnych trzcin. Drobny deszcz ciął z ukosa, wysokie sitowie gięło się

pod uderzeniami wiatru, a stare olchy rozmawiały z jeziorem szelestem listowia.

Gdy stanęła, zapadła się po kolana w mule. Z trudom przedarła się przez gęste

zarośla, a gdy wyczuła pod stopami twardy grunt, wybiegła z wody. Płynąc do wyspy

rozgrzała się, lecz teraz, gdy krople deszczu cięły ją tysiącem lodowatych szpilek,

poczuła chłód. Wzdrygnęła się. Wnet jednak zapomniała o wszystkim, a jej myśli

zajęło jedno jedyne pytanie: gdzie znajduje się totem wrogiego szczepu Apaczów?

Wspięła się na piaszczystą skarpę. Kryjąc się za pękatymi pniami, zdążała

ostrożnie ku środkowi wyspy, gdzie zwykle rozbijali namioty. Przeprawa była ciężka.

Zulejka z trudem przedzierała się przez las podszyty kolczastą ostrężyną i gęstymi

kępami paproci. Kolce raniły jej nogi, ręce i ramiona, a w mokrych włosach miała

pełno pajęczyny i igieł sosnowych. Nie zważając na to, z uporem parła ku polanie.

Nagle zatrzymała się. W prześwicie między omszałymi pniami ujrzała wielki totem.

Była to dwumetrowej długości deska powycinana i pomalowana w nieregularny

deseń przedstawiający głowy wilka, sępa i jelenia. Arcydzieło to wyszło spod dłuta i

pędzla Benka Downara - organizatora i zarazem wodza szczepu Apaczów.

Widok wspaniałego totemu olśnił ją, a potem zachęcił do działania. Ukryła się

za potężnym pniem sosny. W skupieniu śledziła roztaczający się przed nią teren. Do

niedawna cała wyspa należała do jej szczepu, lecz dwa dni temu Apacze podstępem

zabrali ją pod swe panowanie. Jedynym sposobem zmycia hańby było wykradzenie

totemu.

Nasłuchiwała chwilę. Docierał do niej monotonny plusk deszczu i płaczliwy

głos szybujących nad wyspą rybitw. Polana była pusta, tylko na jej środku między

zbudowanymi z gałęzi tipi tkwił dumnie barwny i tajemniczy totem, magiczny

symbol szczepu.

Apaczów nie było widać. Zulejka zatarła z radości dłonie. Teraz albo nigdy -

pomyślała i jęła się czołgać. Gdy dotarła do skraju polany, jeszcze raz oceniła

sytuację. Dziwiło ją, że wojownicy Apaczów zostawili totem bez straży. Widocznie

lekceważyli swych wrogów. - Będziecie się mieli z pyszna - szeptała - kiedy wrócicie

do obozu i zastaniecie zamiast swego totemu figę z makiem.

Zbliżała się już do totemu, gdy nagle usłyszała bojowy okrzyk, a za chwilę

ujrzała wybiegającego z szałasu Apacza. Zawahała się - uciekać czy stoczyć z nim

walkę. Wnet jednak honor wodza kazał jej się bronić, zwłaszcza że Apacz, mimo

pomalowanej czerwoną szminką twarzy i wspaniałego pióropusza z gęsich piór, nie

przedstawiał się okazale: był niski, chuderlawy i nie przejawiał zbytniej chęci walki,

tylko krzyczał wniebogłosy, jakby go przypalali na wolnym ogniu. Dla dodania sobie

odwagi wywijał w powietrzu toporkiem.

Zula podniosła z ziemi grubą gałąź. Odparowała mizerne ciosy wroga, a gdy

zyskała nad nim przewagę, jednym skokiem znalazła się przy totemie. Wyrwawszy

go z ziemi, biegiem wycofała się do lasu. Za sobą usłyszała wołanie:

- Alarm! Alarm! Wojownicy, do broni!

Roześmiała się. Głos wołającego o pomoc Apacza brzmiał jak kwik

zarzynanego prosiaka. Po chwili jednak usłyszała z boku nawoływania. Zrozumiała,

że wnet ruszy za nią pościg. Chciała przyspieszyć, lecz nasiąknięta wodą deska

ciążyła i utrudniała jej ucieczkę. Upuściła ją na ziemię i wlokła za sobą przez zasieki

z kolczastych jeżyn. Po stu metrach tej szarpaniny była tak wycieńczona, że zaplątała

się w wiotkie pręty. Upadła.

Zanim się podniosła, usłyszała wokół siebie bojowe okrzyki wrogów. Rzuciła

więc deskę, a sama starała się przedrzeć do brzegu. Dysząc ciężko, parła do przodu,

lecz czuła, że słabnie, a wokół siebie coraz wyraźniej słyszała okrzyki Apaczów.

Wreszcie gdy była już blisko skarpy, między pniami ujrzała czerwone twarze i

pióropusze. Zawróciła. Po kilku krokach dwóch wojowników złapało ją za ramiona i

obaliło na ziemię.

- Związać ją - usłyszała za sobą znajomy głos wodza Apaczów.

- Zawiązać jej oczy! - wołał ktoś z boku.

- Gdzie nasz totem?

- Nie cackać się z wrogiem! - Wokół niej zbierało się coraz więcej barwnych

pióropuszy. Ci dwaj, którzy powalili Gradową Chmurę, podnieśli ją z ziemi, a gdy

otworzyła oczy, ujrzała przed sobą wodza Apaczów - Szarego Niedźwiedzia, w

cywilu Benka Downara. Na tle potężnych pni i spokojnej tafli jeziora wyglądał

groźnie. Miał na sobie kaftan i spodnie z jeleniej skóry, mokasyny z frędzlami, pas

Bahdaj Adam - Tańczący słoń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: