Gutierrez Juan Pablo - Brudna trylogia o Hawanie.pdf - Literatura - Zabr7

JUAN PEDRO GUTIERREZ

BRUDNA TRYLOGIA O HAWANIE

NOWE RZECZY W MOIM ŻYCIU

Dziś rano od razu zobaczyłem w skrzynce różową kartkę pocztową od Marka Pawsona z

Londynu. Wielkimi literami napisał: 5 June 1993 some bastard stole the front wheel of my

bicycle. Choć minął już rok, wciąż go wkurzał ten incydent. Przypomniałem sobie maleńki

klub koło domu Marka. Każdego wieczoru Rodolfo rozbierał się w nim i odstawiał bardzo

erotyczny taniec. Ja zapewniałem dziwaczny tropikalno-aleatoryczny podkład: bębenki

bongo, grzechotki, gardłowe okrzyki i co mi tylko przyszło do głowy. Świetnie się

bawiliśmy, było piwo gratis i dwadzieścia pięć funtów za wieczór. Szkoda, że tak krótko to

trwało. Rodolfo był rozchwytywany, wszyscy szaleli za Murzynem. Pojechał do Liverpoolu

uczyć nowoczesnego tańca, a ja zostałem w Londynie bez grosza. Mieszkałem u Marka, aż

mi się w końcu znudziło i wyjechałem.

Teraz się wprawiam, by niczego nie brać na serio. Człowiek może popełniać mnóstwo

małych błędów. To bez znaczenia. Jeśli jednak te błędy są wielkie i ciążą na jego życiu, musi

nauczyć się nie brać siebie na serio. Tylko w ten sposób uniknie cierpienia. Zbyt długie

cierpienie jest śmiertelnie groźne.

Przykleiłem pocztówkę na drzwiach od wewnątrz i puściłem kasetę ze Snake Rag

Armstronga. Zrobiło mi się lekko na sercu i przestałem myśleć. Przy muzyce nigdy nie

potrafię myśleć, a ten jazz na dodatek autentycznie mnie cieszy i każe mi nawet tańczyć solo.

Na śniadanie wypiłem herbatę, poszedłem się wysrać, a potem czytałem homoseksualne

wiersze Allena Ginsberga. Zdumiały urnie jego Sphincter i Personals ad. I hope my good old

asshole holds out. Nie mogłem się jednak zdumiewać zbyt długo, bo przyszło dwóch moich

bardzo młodych przyjaciół, żeby się zapytać, czy to dobry pomysł wypłynąć na tratwie z San

Antonio w stronę przylądka Catoche, czy też lepiej byłoby pchać się od razu na północ,

prosto do Miami. Było właśnie lato 1994, czas wielkiego exodusu. Dzień wcześniej

zadzwoniła do mnie pewna moja przyjaciółka i powiedziała: Uciekają wszyscy mężczyźni i

cała młodzież. Och, to będzie dla nas problem! Nie do końca tak było. Mnóstwo ludzi zostało,

bo nie każdy jednak potrafiłby żyć gdzieś daleko.

No więc dobrze, kiedyś pływałem trochę po Zatoce i wiem, że to może być prawdziwa

pułapka. Z mapą w ręku przekonałem ich, by nawet nie próbowali przeprawiać się do

Meksyku. Później zeszliśmy zobaczyć tę ich wielką sześcioosobową tratwę. Była to

konstrukcja z desek przywiązanych linami do trzech opon z kół samolotu. Mieli latarkę,

kompas i race. Życzyłem im szczęścia, a potem postanowiłem przejechać się trochę na

rowerze. Po drodze kupiłem kilka piastrów arbuza. Dojechałem do domu mojej byłej żony.

Jesteśmy teraz dobrymi przyjaciółmi. To dużo lepszy układ. Nie było jej akurat. Zjadłem

trochę arbuza i zostawiłem łupiny na stole. Lubię zostawiać ślady. Resztę plastrów włożyłem

do lodówki i od razu wyszedłem. W tym miejscu przez dwa lata byłem zbyt szczęśliwy.

Niedobrze jest tu teraz być samemu.

Obok mieszka Margarita. Dawno się nie widzieliśmy. Kiedy przyszedłem, prała i była cała

spocona. Ucieszyła się i chciała zaraz wziąć prysznic. Dwadzieścia lat temu była moją jakby

to powiedzieć potajemną narzeczoną (nieważne, muszę jakoś to nazwać). Każde nasze

spotkanie zaczynało się wtedy od ostrego seksu, a dopiero potem, już na luzie,

rozmawialiśmy. Tak więc nie pozwoliłem jej się wykąpać. Ściągnąłem z niej ubranie i przeje-

chałem językiem po wszystkich częściach jej ciała. Po tym całym rowerze na słońcu też

byłem okropnie spocony. Ona przytyła i wyraźnie wróciła do formy. Już nie była

wymizerowana. Znów miała krągłe, twarde i jędrne pośladki, i to mimo tych swoich

czterdziestu sześciu lat. Murzyni już tacy są: mocno zbudowani, muskularni i bez

niepotrzebnego tłuszczu. Do tego jeszcze gładka, czysta skóra. Och, nie mogłem oprzeć się

pokusie. Najpierw pobawiliśmy się trochę nawet dość długo, bo zdążyła mieć trzy orgazmy i

potem wepchnąłem jej swoją lagę w tyłek. Pomalutku, centymetr po centymetrze i dobrze

nawilżoną tymi wszystkimi jej waginalnymi płynami. Nie śpieszyłem się. Powoli wchodziłem

i wychodziłem, cały czas masując ręką jej łechtaczkę. Margarita wariowała z bólu, lecz

równocześnie prosiła o więcej. Gryzła poduszkę, wyrzucała biodra do tyłu i krzyczała, bym

wsadził jej głębiej, aż do końca. To nieprawdopodobna kobieta. Żadna nie potrafi dochodzić

tak jak ona. Robiliśmy to przez dłuższą chwilę. Gdy wreszcie wyciągnąłem kutasa, był cały

umazany gównem. Zbrzydziło ją to. Mnie nie. Mam w sobie dyżurnego cynika, który zawsze

czuwa. To on mi mówi, że seks nie jest dla higienistów. Seks jest wymianą płynów i fluidów;

seks to ślina, zdyszany oddech, ostre zapachy, mocz, sperma, gówno, mikroby i bakterie.

Albo nie ma seksu. Jeśli seks ogranicza się do czułości, eterycznych nastrojów i

uduchowienia, jest tylko nudną i jałową parodią tego, czym mógłby być. Jest po prostu

niczym. Wzięliśmy prysznic i dopiero wtedy mogliśmy spokojnie porozmawiać przy kawie.

Margarita chciała, bym z nią pojechał jutro do El Rincón. Miała tam do wypełnienia jakiś

ślub, który złożyła świętemu Łazarzowi, i bardzo nalegała, żebym jej towarzyszył. Prosiła

mnie o to tak gorąco, że w końcu się zgodziłem. U kobiet kubańskich myślę, że chyba u wielu

innych też, na przykład w Ameryce albo w Azji to jest właśnie cudowne: kiedy cię o coś

proszą, robią to tak czule, że nie potrafisz odmówić. Europejki są inne. Europejki są tak

oschłe, że dają ci wszystkie szanse, by powiedzieć NIE! I jeszcze mieć z tego satysfakcję.

Potem wróciłem do domu. Pod wieczór trochę się ochłodziło. Byłem głodny. Nic

dziwnego: od rana w brzuchu miałem tylko herbatę, plaster arbuza i kawę. W domu zjadłem

kawałek chleba i znów popiłem herbatą. Pomału się już przyzwyczajam do wielu nowych

rzeczy w moim życiu. Przyzwyczajam się do nędzy. Do godzenia się ze wszystkim.

Oduczyłem się mieć wymagania. Inaczej bym nie przeżył. Całe życie mi czegoś brakowało.

Zadręczałem się, chciałem mieć wszystko od razu, zawsze walczyłem o coś więcej. Teraz

uczę się, że nie wszystko muszę mieć na zawołanie. Że mogę żyć prawie bez niczego. W

przeciwnym razie musiałbym pozostać przy mej tragicznej wizji życia. Dlatego teraz nędza

nie przeszkadza mi zbytnio.

Właśnie wtedy zadzwoniła Luisa. Chce do mnie przyjechać na weekend. Luisa to

cudowna kobieta. Może jest trochę za młoda dla mnie. Ale to nieważne. Nic nie jest ważne.

Zaczęło padać grzmieć. Okropna wilgoć i huraganowy wiatr. Tak to jest na Karaibach. Świeci

słońce, a tu nagle zrywa się wicher, leje i człowiek jest pośrodku cyklonu. Cholernie

potrzebowałem odrobiny rumu, ale nie było skąd go zdobyć. Miałem nawet jakieś pieniądze,

tyle ze nic się nie dało za nie kupić. Położyłem się spać. Spocony i w brudnej pościeli, ale

lubię czuć zapach swego potu i brudu. Rajcuje mnie ten smród. I Luisa niebawem tu będzie.

Chyba w końcu zasnąłem. Było mi wszystko jedno. Nawet gdyby wiatr miał zerwać nad moją

głową te eternitowe płyty. Nieważne.

WSPOMNIENIE CZUŁOŚCI

Szukałem jakiejś dobrej muzyki w radiu i wreszcie nastawiłem stację, która zawsze

nadawała muzykę latynoamerykańską: salsę, son i tego typu rzeczy. Skończył się właśnie

muzyczny kawałek i wtedy odezwał się ten facet, który chrapliwym głosem i na kompletnym

luzie gada zwykle o wszystkim: o swoich dzieciach, o rowerze albo o tym, jak spędził zeszły

wieczór. Głos ma rzeczywiście imponujący, a do tego jeszcze ten wulgarny i knajacki akcent,

zupełnie jakby gość całe życie spędził na ulicach Hawany Centrum. Możesz sobie wyobrazić,

że to jakiś czarnuch podchodzi do ciebie i mówi: He, białas, nie uciekaj! Mam biznes do

ciebie.

Moja żona i ja często go słuchaliśmy. Podobał się nam. Dotąd nikt tak nie mówił w radiu.

Facet znał się na latynoskiej muzyce. Coś tam zawsze powiedział, zażartował, a potem od

razu puszczał płytę i już. Żadnych rozwlekłych wyjaśnień i pokazywania, jaki to on jest

mądry. Wyglądał na inteligentnego Murzyna, a ja się zawsze bardzo cieszę, gdy trafiam na

inteligentnych i pewnych siebie Murzynów, nie takich, którzy nigdy nie patrzą ci w oczy

imają tę swoją cholerną i pokurczoną mentalność niewolników.

No dobrze. A więc zawsze słuchaliśmy go w domu w tamtych czasach, gdy byliśmy

szczęśliwi i nieźle się nam powodziło, mimo że musiałem zarabiać na życie chorym i

tchórzliwym dziennikarstwem, pełnym nieustannych koncesji i bezlitośnie cenzurowanym.

Dręczyło mnie to, nie powiem, bo coraz bardziej się czułem żałosnym najemnikiem, któremu

co dzień równo płacą kopniakami w tyłek.

Później moja żona wróciła do Nowego Jorku. Chciała, by ją widziano i żeby o niej

słyszano. To normalne. Wszyscy tego chcą. Nikt nie chce być skazany na ciemność i

milczenie. Wszyscy chcą być widziani i słuchani w świetle reflektorów. A gdyby się dało, to

jeszcze kupowani, wynajmowani i kuszeni. Napisałem wszyscy chcą? Powinienem poprawić:

Wszyscy chcemy być widziani i słuchani.

Moja żona jest rzeźbiarką i malarką. W świecie sztuki o takich mówi się, że są wysoko

notowani. Znaczy to, że są nieźli jako rzeźbiarze czy malarze. To bardzo budujące mieć

wysokie notowania. No więc w końcu moja żona wyjechała. Mnie wywalili z dziennikarstwa,

bo z każdym dniem stawałem się coraz bardziej wisceralny. Wylewałem z siebie wszystko na

zewnątrz. Takich typów się nie lubi. No dobra. To była długa historia. W każdym razie

powiedzieli mi mniej więcej coś takiego: Potrzebujemy ludzi rozsądnych i rozważnych. Z

wyczuciem. Żadnych weredyków, bo kraj jest akurat w trudnym momencie. To może być

decydujący etap w naszej historii.

Wtedy też dowiedziałem się, że ten facet o ochrypłym i zapitym głosie nie jest wcale

Murzynem. Że to jakiś młody biały mężczyzna, i na dodatek po studiach. No cóż, tamten jego

image świetnie do niego pasował.

Zostałem straszliwie samotny. Zawsze tak jest, gdy człowiek zakocha się na amen,

zupełnie jakby był niedorostkiem. I oto twoja miłość wyjeżdża na długo do Nowego Jorku

ktoś by powiedział, że bierze dupę w troki a ty zostajesz sam i jeszcze bardziej zagubiony niż

rozbitek pośrodku prądu zatokowego. Tyle że ktoś młody szybko z tego wychodzi, natomiast

taki czterdziestoczteroletni facet jak ja długo nie może się pozbierać i cały czas myśli: Kurwa,

znów mi się to zdarzyło. Dlaczego byłem taki głupi?

Z Jacqueline było jeszcze gorzej, bo do niej należy rekord, który bardzo podbudował moje

męskie ego: pewnego razu miała ze mną dwanaście orgazmów. Pod rząd. Mogła mieć ich

więcej, ale nie wytrzymałem i w końcu miałem też swój. Gdybym na nią poczekał, doszłaby

co najmniej do dwudziestu. Zwykle miała od ośmiu do dziesięciu orgazmów i tamtego

rekordu nigdy nie pobiła. Cieszyliśmy się seksem, bo byliśmy szczęśliwi. Nie chodziło

przecież o bicie rekordów. To nie miały być zawody, tylko zabawa. Taki fajny sport, który

pozwala zachować młodość i kondycję. Zawsze powtarzam: Dont compete. Play. Tak czy

inaczej, Jacqueline jest zbyt delikatna, by mogła żyć w Hawanie w 1994 roku. Urodziła się na

Manhattanie, a pochodzi z rodziny, w której w ciągu trzech pokoleń wymieszali się Anglicy,

Włosi, Hiszpanie, Francuzi i Kubańczycy z Santiago de Cuba. Ci ostatni rozsiali się po całych

Karaibach od Nowego Orleanu po Wenezuelę i Kolumbię. Zupełnie zwariowana rodzina.

Ojciec Jacqueline był weteranem wojennym, przeżył Dzień D w Normandii. W każdym razie

Jacqueline była tworem zbyt skomplikowanym i trudno przyswajalnym dla takiego

tropikalnego i wisceralnego samca jak ja. Wciąż mi powtarzała: Ach, w Hawanie nie ma już

kulturalnych ludzi. Wszyscy są coraz bardziej wulgarni i chamscy, a do tego fatalnie się

ubierają. Coś mitu nie grało: albo ta elegancja Jacqueline, albo hawańskie chamstwo, albo ja

po prostu byłem głupi, bo w sumie nie widziałem dokoła nic strasznego i czułem się nieźle w

tej mojej Hawanie, choć owszem, bieda zwiększała się w galopującym tempie. Kiedy

zostałem sam, miałem czas, żeby to sobie przemyśleć. Mieszkałem w najlepszym chyba

miejscu na świecie: w malutkiej klitce na dachu starego ośmiopiętrowego budynku w

Hawanie Centrum. Późnym popołudniem przygotowywałem sobie szklankę mocnego rumu z

lodem i pisałem bardzo ostre wiersze (czasem pół na pół ostre i melancholijne), które później

zostawiałem gdziekolwiek. Albo pisałem listy. O tej porze wszystko staje się złociste, więc

właśnie wtedy przyglądałem się światu. Na północy błękitne i nieprzewidywalne morze

stworzone ze złota i nieba. Na południu i na wschodzie było stare miasto zniszczone i

sponiewierane przez czas, sól, wiatr i ludzką niedbałość. Na zachodzie nowoczesne dzielnice

z wieżowcami. Wszędzie inni ludzie, ich własny gwar i muzyka. Lubiłem popijać rum w owe

złociste popołudnia, gdy mogłem patrzeć przez okno lub długo tkwić na tarasie, obserwując

port i jego wejście oflankowane dwiema starodawnymi twierdzami z nagiego, nie

otynkowanego kamienia, które w łagodnym świetle przedwieczoru stają się jeszcze bardziej

odwieczne i piękne. Wszystko to stymulowało mnie do w miarę jasnego myślenia.

Zastanawiałem się, dlaczego moje życie jest akurat takie. Próbowałem zrozumieć jego sens.

Czasami lubię tak wylatywać nad siebie i z wysoka przyglądać się temu Pedrowi Juanowi.

Tak naprawdę owe popołudnia z rumem, złocistym światłem, ostrymi lub melancholijnymi

wierszami i z listami do odległych przyjaciół pozwalały mi odzyskać pewność i zaufanie do

siebie. Jeśli masz jakieś własne idee nawet jeśli jest ich niewiele powinieneś zrozumieć, że

wciąż będziesz spotykać różnych strasznych ludzi, którzy będą próbowali ci przeszkadzać,

dołować cię i uświadamiać, że opowiadasz bzdury, że musisz unikać takiego czy innego

gościa, bo to wariat, pedał, aspołeczny typ albo zwykły bęcwał, tamten znów to onanista,

zboczeniec i podglądacz, jeszcze inny to zaboboniarz, spirytysta lub ćpun. Masz też uważać

na te wszystkie kurwy, nimfomanki, lesby i inne wyzwolone bezwstydnice. Sprowadzają ci

cały świat do kilku hybryd, do garstki nudnych, monotonnych, bezpłciowych i doskonałych

osób. Chcą z ciebie zrobić gówno: gościa, który odrzuca każdą inność. Masz się zaprzedać

jednej jedynej sekcie, a całą resztę spuścić z wodą.

Będą ci mówić: Takie jest życie, mój drogi. Selekcja i eliminacja. My posiedliśmy

prawdę. Inni niech się w dupę ugryzą. Jeśli będą ci to wbijać do głowy przez trzydzieści pięć

lat, a potem nagle zostaniesz sam, uznasz się za najlepszego. Cholernie dużo stracisz. Stracisz

coś najpiękniejszego w życiu: radość z różnorodności i z zaakceptowania faktu, że nie

wszyscy jesteśmy tacy sami. Że dzięki temu może ominąć nas nuda.

Dobra. Oto właśnie facet o ochrypłym i zapitym głosie znów pojawił się w moim radiu.

Coś tam popierdolił, a potem puścił salsę z Portoryko. Przez chwilę tańczyłem ją solo. W

końcu pomyślałem: Kurwa, co ja robię, tańcząc tak sam ze sobą? Wyłączyłem radio i

wyszedłem z domu. Pojadę do Mantilli zadecydowałem. Pokręciłem się trochę po ulicy, aż

nadjechał autobus, potem przesiadłem się do drugiego i w końcu dotarłem do Mantilli, która

jest już na peryferiach Hawany i bardzo mi się podoba, bo człowiek może tam wreszcie

zobaczyć czerwoną ziemię, zielone pola i pastwiska. Sporo lat przemieszkałem w Mantilli i

mam tam kilku przyjaciół. Wstąpiłem do Joseita, który kiedyś był taksówkarzem, a potem,

gdy nadszedł kryzys, stracił pracę i zaczął zarabiać na życie hazardem. Od dwóch lat już tak

żył. W Mantilli było dużo miejsc, gdzie nielegalnie dało się pograć. Od czasu do czasu policja

robiła nalot na parę wybranych szulerni, wygarniała stamtąd ludzi, wsadzała ich do więzienia

i po kilku dniach wypuszczała. Dałem się namówić Joseitowi. Miałem wszystkiego jakieś

trzysta peso, a on dziesięć tysięcy. Zapowiadało się ostro. Poszliśmy do meliny, gdzie Joseito

podobno zawsze miał szczęście. I faktycznie. Ja swoje trzy stówy przegrałem w kwadrans.

Szlag mnie trafiał, że dałem się wyciągnąć Joseitowi do tej cholernej szulerni. Mnie nigdy nie

udaje się wygrać ani centa, za to Joseito od samego początku miał farta. Wyszedłem, kiedy

był do przodu O jakieś pięć tysięcy peso. Ten to ma szczęście! Nieźle bym sobie pożył,

gdybym też miał takie. Joseito zresztą wcale nie narzeka. Siedzi sobie w tej swojej Mantilli i

zawsze mi mówi: Kurwa, Pedro Juan, gdybym wcześniej wpadł na to, dawno bym olał tę

pierdoloną taksówkę.

Wkurzały mnie te stracone trzy stówy. Nie lubię przegrywać. Zawsze mnie to bolało, a

teraz na dodatek widziałem, jak łatwo Joseitowi przychodziła forsa. Ja, gdy tylko tknę się kart

albo kości, od razu jestem spłukany. Po prostu mam pecha, i to takiego, który tylko mnie

dotyka, bo innym przynoszę szczęście. Zawsze. Kiedyś kupiłem sobie auto: starego i

zdezelowanego grata, który stał mi przed domem przez tydzień, bo miał parę rzeczy spieprzo-

nych, a mnie brakowało pieniędzy na naprawę. No i po paru dniach podszedł do mnie taki

stary dziadek, Hiszpan z pochodzenia, i powiedział mi, że wszyscy dokoła stawiają na

numery z mojej tablicy rejestracyjnej: 03657.

Oj, Pedro Juan, chyba musisz upomnieć się o procent śmiał się. Wczoraj facet z mięsnego

wygrał trzy patyki na pięćdziesiąt siedem. I co ty na to?

A co ja mogę? Niech mi skurwiel odpali coś na mechanika. Od tygodnia tu stoję, bo nie

mam kasy.

O kurde, ty to masz niefart! Na twym samochodzie wszyscy zarabiają, a tobie gówno z

tego.

I tak było zawsze. Do dupy idzie mi w hazardzie. I w wielu innych rzeczach też.

Gdy wychodziłem z szulerni, w której Joseito zbijał kasę, miałem jeszcze trochę drobnych

w kieszeni. Wystarczyłoby mi na autobus do Hawany, ale musiałem sobie golnąć. Cholernie

mnie rąbnęła ta przegrana i zaczęła we mnie wzbierać agresja. W takich sytuacjach rum runie

uspokaja. Zobaczę, czy Rene jest w domu

pomyślałem. Rene (ja po starej znajomości i poufale ignoruję ten snobistyczny akcent na

ostatniej sylabie) był niezłym fotografem prasowym. Często pracowaliśmy razem. Łata temu.

Kiedyś przyłapali go, jak robił zdjęcia aktów. Takie zwykłe fotki ładnych dziewuch na

golasa. Żadne porno, żadne robienie lasek czarnuchom. Nic w tym rodzaju. Po prostu fajne

akty. Ale i tak zrobiła się chryja. Wywalili go z partii, z redakcji, a potem ze związku

dziennikarzy. W końcu nawet żona pokazała mu drzwi i powiedziała, że się na nim zawiodła.

Takie były czasy. Kuba, która gorączkowo budowała socjalizm, chlubiła się purytańską

czystością obyczajów w najlepszym inkwizytorskim stylu. Facet nagle znalazł się na samym

dnie. Zamieszkał w obskurnej norze w Mantilli, w jednym pokoiku z synem narkomanem,

który żył z handlu trawką. Zresztą ten jego syn i tak więcej czasu spędzał w kryminale niż w

domu, gdzie sprzedawał marihuanę, którą sprowadzał z Baracoa. Stamtąd też brał olej

kokosowy, kawę i czekoladę, ale najlepszym interesem była jednak górska maryśka: świetna i

tania, bo miał jej zawsze dużo.

Teraz Rene był sam. Jego syn narkoman popłynął na tratwie do Miami podczas wielkiej

ucieczki w sierpniu dziewięćdziesiątego czwartego. Odtąd już o nim nie słyszał.

Nie wiem, gdzie on teraz jest. Może w Miami, a może go wyłowili Amerykanie i zabrali

do bazy w Guantańamo. Może jest w Panamie. Pojęcia nie mam. Niech to szlag zwali, Pedro

Juan! Do dupy jest ten świat. Kiedy mieszkał tu ze mną cały dzień mi pyskował, że gdyby nie

on, to bym już dawno wylądował na ulicy. Pierdolę to wszystko. Tak mi już dokopali w dupę,

że o nikim i o niczym nie chcę niczego wiedzieć. Rozpłakał się. Pochlipywał przez nos i

wyglądało, że sam jest już na niezłym haju. Słuchaj, Rene, jestem twoim kumplem. Nie

pierdol, tylko chodźmy i poszukajmy gdzieś rumu. Jest jeszcze trochę w kuchni. Przynieś go

tutaj.

Był to straszny bimber. Pół butelki trutki na karaluchy. Pociągnąłem łyk z gwinta. Na

miłość boską Rene! Czym ty się trujesz? Z czego to robią? Z cukru, choć może tego nie czuć.

Mam to od sąsiada. Wiem, że to gówno, ale już się przyzwyczaiłem. Chcesz się sztachnąć?

Skręć sobie jointa. Suport jest w szufladzie. Czemu tak mówisz? Skąd ci się to wzięło?

Chcesz być cool? Przyczepiło mi się od kurw, które tu przychodzą. Małpują tych swoich

Hiszpanów i chcą mówić jak oni. Wyloguj się, masz fajny interfejs, sorry, to krytyczny

wyjątek. To idiotki. Jakiś kawałek mózgu im się wyzerował. Mnie też. Mnie też wyzerował

się kawałek mózgu i mówię jak ci wszyscy półwyspiarze i ich czarne dziwki. Zapaliliśmy po

skręcie i przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Zamknąłem oczy, by lepiej czuć marihuanę.

Żadna nie ma takiego smaku i zapachu jak ta z Baracoa. Ale i tak daje kopa. Nie zaciągałem

się za mocno. Pomyślałem sobie, że powinienem pojechać do Baracoa i przywieźć stamtąd

parę paczek trawki. Syn Renego zawsze przywoził jeszcze olej kokosowy, kawę i czekoladę,

bo kawa zabija zapach marihuany. Ja też tak zrobię. Zastanawiałem się nad tym wszystkim,

kiedy nagle Rene wstał, wyciągnął z szuflady album ze zdjęciami i położył mi go na

kolanach. Zobacz to sobie, Pedro Juan. Trochę plątał mu się język po alkoholu i maryśce.

Zmęczonym i zniechęconym ruchem opadł znów na fotel. W ogóle nie powinienem był tu

przychodzić. U Renego człowiek od razu zanurza się w ciężkiej atmosferze gówna i

beznadziei. To jest cholernie zaraźliwe. Zupełnie jakbyś wdychał jakiś trujący gaz. który cię

dusi i przenika do krwi. Nie, Rene nie był kimś do rozmowy. Mnie potrzebny by był jakiś

twardy kumpel. Facet, który pomógłby mi wyjść z tego mo jego dołka i przy którym

potrafiłbym zapomnieć o dawnych i szczęśliwych czasach. Teraz sam musiałem stać się

twardy jak kamień. Otworzyłem album. Same gołe baby. Na oko jakieś trzy setki. We

Gutierrez Juan Pablo - Brudna trylogia o Hawanie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: