krzysztof rutkowski - książę bezdomny.pdf - Rutkowski Krzysztof - czaszkaolga

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Krzysztof Rutkowski

KSIĄŻĘ

BEZDOMNY

Tower Press 2000

„Próbowałem nieraz to wszystko stępić [...]

tak jak się przytępia nóż o kamień.

Żeby było łatwiej żyć.

Bo to jest jednak cholernie męczące. [...]

Ale nic z tego”.

Edward Stachura, Cała jaskrawość

„Zimorodka samica,

Miłość, lotna Syrena,

Znają groźne dla życia

Kantyleny cierpienia.

Unikajcie tych ptaków,

Anielskich patrzcie znaków”.

Apollinaire,

Zwierzyniec albo świta Orfeusza .

Przełożył Artur Międzyrzecki

Opowiem o Stachurze z największą ostrożnością, na jaką mnie stać. W moim życiu odegrał on

rolę ogromną. Oczywiście nie tylko w moim. Wiem, ale mogę mówić wyłącznie o osobistych

doświadczeniach, choć podejrzewam, że podobne stały się udziałem bardzo wielu.

Widziałem go tylko trzykrotnie, ale wiadomo, że nie ilość spotkań się liczy, lecz ich inte-

sywność. Od Stachury zaczęło się moje szukanie „czegoś” i „kogoś”, dzięki niemu udało mi

się, mimo potknięć i wpadek, zachować wierność sobie. Dzięki Całej jaskrawości i Siekiere-

zadzie trafiłem – przez Grotowskiego – na Mickiewicza, z którym rozstawałem się długo. Sta-

chura naprowadził mnie na trop „poezji czynnej”, którą staram się uprawiać i opisywać w roz-

licznych jej przejawach.

O Stachurze pamiętam stale. Im jestem starszy, tym wyraźniej widzę, jak wiele mu za-

wdzięczam. I muszę dodać, że coraz mocniej rozumiem, o co mu chodziło, ponieważ z per-

spektywy ćwierćwiecza – zetknąłem się z jego książkami około roku 1972 – widzę, że nasze

spotkanie nie było przypadkowe.

Z książki Mariana Buchowskiego Stachura. biografia i legenda (Opole 1992, II wydanie:

Opole 1993) dowiedziałem się, że podobno z mojego powodu nie odbyła się telewizyjna

„Wielka gra” poświęcona Stachurze, ponieważ wyjechałem do Francji, a mnie uznano za

„specjalistę od”. Wiadomość ta, uzyskana po latach, nieco mnie zirytowała, ponieważ „bycie

specjalistą” od kogokolwiek uważam za niemożliwe i absurdalne. Pomiędzy osobami o po-

dobnej wrażliwości zdarza się wspólmyślenie, współodczuwanie, niezależne choć i nieprzy-

padkowe podążanie w podobnym kierunku. Ktoś jak Stachura „poezję czynną” uprawiał na

swój sposób. Inny ktoś, jak ja, mówił o jego poezji uprawianiu, ale moje mówienie nie potra-

fiło przybrać kształtu „obiektywnej wypowiedzi badacza”. Szukałem jak on, choć posługiwa-

łem się innymi środkami. Chciałem zrozumieć, dlaczego nieznana siła ciągnie nas w podobną

stronę. I później zrozumiałem, że wiszą nad nami podobne niebezpieczeństwa.

Dlatego pozostawiam na stronie rozważania o zasadności lub bezsasadności utożsamiania

bohaterów i narratorów jego pisania z nim samym. W tej kwestii wylano, od czasu debiutu

Stachury aż do końca lat dziewięćdziesiątych, czyli w ciągu blisko trzydziestu pięciu lat, mo-

rze atramentu i żadnych przekonujących wniosków sformułować się nie udało. Pewnie dlate-

go, że w wypadku mistyków oraz poetów, dla których ciało staje się słowem, stawianie pytań

o zależność twórczości i biografii w kategoriach akademickiej poetyki i teorii literatury musi

prowadzić na manowce.

W książce Mariana Buchowskiego znalazły się dwa nie publikowane zapiski z dziennika:

„4 II 76. Międzygórze. - Czy kocham, czy sobie to tylko wmawiam, żeby odpętać się z tamtej

miłości? - zapytywał siebie Michał Kątny.

krzysztof rutkowski - książę bezdomny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: