kwartalnik_wccm_18_12_03.pdf

Chrześcijańska Medytacja

KWARTALNIK ŚWIATOWEJ WSPÓLNOTY MEDYTACJI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

WWW.WCCM.PL • EDYCJA POLSKA, NR 18, KWiECiEń 2012

Medytacja zaprasza nas do

wkroczenia w rzeczywistość

Zmartwychwstania. Musimy

wyjść poza zewnętrzne iluzje

naszych zmysłów, poza

umysłowe koncepcje i otworzyć

się na rzeczywistość Chrystusa

wewnątrz nas, Chrystusa

Zmar twychwstałego.

Bede Griiths

EDYCJA POLSKA, NR 18, KWiECiEń 2012

XX rocznica powstania wccM –

refleksje

D wadzieścia lat temu Semina-

w „kościele bez dachu”: w ogrodzonej przestrzeni ogrodu,

przeznaczonej dla gości różnych wyznań. To właśnie tu-

taj istniejący już i rozwijający się klasztor bez ścian został

nazwany Światową Wspólnotą [dla] Medytacji Chrześci-

jańskiej. Osoby medytujące z wielu stron świata zebrały

się w jednym miejscu; wśród nich te, które rozpoczynały

podróż bezpośrednio u boku Johna Maina, oraz te, które

przywiodło jego nauczanie. Wszyscy zastanawialiśmy się

nad przyszłością wspólnoty, która – jak nauczał o. John

– powoływana jest do istnienia pośród ludzi wspólnie

medytujących. Wszystkich nas ujęła świadomość chwili

wyłaniającej się i rosnącej duchowej formy, której byliśmy

cząstką. Poczuliśmy wtedy, że jeśli wspólnota ma rozwi-

nąć swój pełny potencjał, będzie potrzebowała nieco

wsparcia, struktur, organizacji.

Była to chwila Pięćdziesiątnicy. Nie zdawaliśmy sobie

do końca sprawy z tego, co się działo. Aż do momentu

rozstania. Spostrzegliśmy wówczas, że przystaliśmy na

coś, co domagało się odtąd troskliwej uwagi. Przydługa

nazwa, którą daliśmy wspólnocie, godziny debatowania

nad tym, czy powinna to być wspólnota medytacji czy

też wspólnota dla medytacji (impas został rozstrzygnięty

ostatecznie przez o. Bede, który zauważył, że w pierwszej

rium Johna Maina odbywało się

w miejscowości New Harmony,

w stanie indiana, założonej przez wspól-

notę utopistów w XViii wieku. Jak więk-

szość takich wspólnot, rozbiła się rychło

o twardą rzeczywistość i zniknęła. Mia-

steczko zaś trwało na przestrzeni wieków, nieświadome

swoich korzeni. i oto pewnego dnia odżyło jako centrum

duchowe i ilantropijne za sprawą natchnionego ideali-

zmu Jane Blafer-Owen, która łaskawie przyjęła u siebie

uczestników seminarium i prowadzącego je ojca Bede

Griithsa. Było to dziewięć lat po śmierci Johna Maina.

O. Bede nalegał, że chce mówić o nauczaniu medyta-

cji o. Johna i o związku medytacji ze wspólnotą (wystą-

pienia o. Bede zostały opublikowane w formie jednej

z najlepszych i najszerzej dostępnych jego książek: „Nowe

Stworzenie w Chrystusie: Medytacja i Wspólnota”. Z oka-

zji rocznicy nagrania wideo tych konferencji są one obec-

nie dostępne do ściągnięcia na stronie wspólnoty: www.

wccm.org). Konferencje o. Bede, odznaczające się inten-

sywnością i swobodą, odbywały się w przestronnej sali.

Medytacje i sprawowanie Eucharystii zorganizowano

EDYCJA POLSKA, NR 18, KWiECiEń 2012

kolejności powinniśmy być wspólnotą dla medytacji) są

znamiennym świadectwem tego, jak zbiorowy charakter

miał cały ten proces rozeznawania.

Wspólnoty potrzebują organizacji podobnie jak rodzi-

ny, stowarzyszenia miłośników ptaków czy międzyna-

rodowe organizacje humanitarne. Zawsze istnieje nie-

bezpieczeństwo, że organizacja rozrośnie się i stanie się

bardziej celem sama dla siebie niż narzędziem służącym

pierwotnemu powołaniu. Ale bez organizacji – tego „wła-

ściwego ładu”, o którym św. Benedykt mówił, że jest ko-

nieczny, aby wspólnota nie popadła w marazm – istnieje

też groźba utraty z pola widzenia fundamentu. Na różnych

etapach rozwoju naszej wspólnoty mówiono mi, że staje-

my się zbyt duzi, zbyt zabiegani, zbyt ustrukturyzowani.

Słucham uważnie głosów krytyki: sympatyzuję nawet

z nimi, mając usposobienie uznające wyższość sponta-

nicznych decyzji w miejsce długich konsultacji albo swo-

bodnych ustaleń zamiast sformalizowanych uzgodnień.

Szczęśliwie jednak jesteśmy

wspólnotą pobłogosławioną

bogactwem różnych tem-

peramentów i postaw, któ-

re uzupełniają się dla dobra

dzieła i wizji, którym się po-

święciliśmy. Po dwudziestu

latach odnoszę wrażenie, że

w dalszym ciągu najpierw je-

steśmy wspólnotą, a dopiero

potem organizacją. Gdy lu-

dzie mówią, że jesteśmy zbyt

zorganizowani, pragnę wte-

dy, aby wskazali dokładnie,

na czym miałoby to polegać.

Klasztory bez ścian i ko-

ścioły bez dachów są jak książki bez kartek albo budyn-

ki postawione bez użycia cegieł. Św. Piotr być może to

właśnie miał na myśli, gdy zwracał się do wiernych „niby

żywych kamieni, budowanych jako duchowa świątynia”

(1P 2,4). Byty trudne do uchwycenia i kierowania, ale ma-

jące potencjał rozwoju i wzrostu we wszystkich kierun-

kach. Wzrost w człowieczym królestwie potrzebuje formy

i celu. inaczej przerodzi się w chaos. Wyzwaniem jest za-

chowanie nieograniczonej ścianami i dachem przestrzeni

przy jednoczesnej trosce o zapewnienie strawy i schro-

nienia dla pielgrzymujących. Jedyną odpowiedzią może

być wspólnota rozumiana w sposób dynamiczny, otwarta

na wszystko i złożona z ludzi, którzy są razem w podróży

dopóty, dopóki chcą ze sobą pozostawać. O. John był, jak

rzadko kto, mistrzem w rozeznawaniu czasu, w którym

należało porzucić jeden etap w życiu i rzucić się w proces

przemiany następnego etapu. Mawiał, że idealna wspól-

nota mieszkałaby w namiotach. Przypominałoby to mni-

chom, że nie mają trwałego domu oraz że muszą być go-

towi porzucić wszystko w jednej chwili.

Życie w namiocie to kwestia percepcji. Podarowano

nam kiedyś dom i pozwolono wprowadzić się do niego,

zanim darczyńca zdążył usunąć meble, dywany i dzieła

sztuki. Skutek był taki, że przyzwyczailiśmy się i przywią-

zali do tych pięknych wytworów rąk ludzkich. Aż któregoś

dnia, i potem jeszcze przez kilka kolejnych dni, zjawiał się

ktoś i zabierał systematycznie przedmioty, pozostawiając

niektórych z nas z dojmującym uczuciem straty. O. John

nie ukrywał radości za każdym razem, gdy następował

nagły akt ogołocenia, i powtarzał, że sam nie wymyśliłby

lepszego sposobu nauczenia nas, co oznacza życie w du-

chu medytacji. On naprawdę mieszkał w namiocie. My

byliśmy zniewoleni murami.

Rocznice bywają nieraz próbą uczepienia się rzeczy,

wspomnień ulotnych jak

chmury albo osiągnięć czy

nadziei, które już dawno

powinniśmy byli przero-

snąć. Mogą też posłużyć

za niedoskonałe narzędzie

zmierzenia niczym nieogra-

niczonej wymiarowości

ducha. Wyrażenie „klątwa

wymiarowości” odnosi się

do zjawiska polegającego

na tym, że im bardziej usi-

łujesz coś zorganizować lub

zanalizować, tym większe

się to staje. Jak przy wysił-

kach zdeiniowania Boga

albo mówienia za Niego.

Rocznice rodzą takie niebezpieczeństwa. Są jednak tak-

że źródłem wytchnienia, okazją do świętowania, czasem

danym, aby zatrzymać się i z większą świadomością do-

świadczyć warstw czasu (jak warstw chmur nad nami),

z których składa się ludzkie doświadczenie.

Robimy właściwy użytek z pamięci wtedy, gdy stajemy

się bardziej obecni, a nie gdy pogrążamy się w nostalgicz-

nym rozpamiętywaniu lub w samozadowoleniu. Bardziej

obecni jesteśmy wtedy, gdy intensywniej uświadamiamy

sobie jednoczesność fenomenu narodzin i śmierci. Nic

nie jest zdolne ich rozdzielić. Odczuwam to z całą mocą

pod koniec każdego roku, kiedy rozważam teologiczne

znaczenie narodzin Chrystusa w historii i w naszych ser-

cach, oraz w psychologicznych rozmyślaniach o śmierci

o. Johna, który dzisiaj miałby 85 lat (mniej niż o. Bede

W ciągu siedmiu lat silnie promie-

niującego nauczania john main

nigdy nie odstąpił od zasadniczej

prostoty tego, co odkrył i do po-

znania czego proWadził innych.

Wierność temu fundamentoWi

nauki pomagała Wspólnocie

Wzrastać na Wiele różnych, nie-

oczekiWanych, lecz WeWnętrznie

spójnych sposobóW

EDYCJA POLSKA, NR 18, KWiECiEń 2012

w chwili, gdy prowadził seminarium). Wszak jego przed-

wczesne odejście jest nierozerwalnie związane z narodzi-

nami wspólnoty, która nieustannie rozwija się na glebie

krótkiego, lecz niezwykle intensywnego okresu jego pu-

blicznego nauczania.

Rocznice dają nam przelotne poczucie formy pośród

zmieniających się kształtów życia, przebłyskującego tym,

co jest poza wszelką formą. Zgłębiając je dostrzegamy,

że narodziny i śmierć łączą się, są niczym dwa końce liny

w odwiecznym cyklu. Na wyższym poziomie możemy

ujrzeć, jak ten cykl zostaje raz na zawsze przekroczony

w zmartwychwstaniu, ostatecznym i nieskończenie dyna-

micznym przejawie transcendencji. O. Bede napisał w „No-

wym Stworzeniu”: „Zmartwychwstanie nie sprowadza się

wyłącznie do ukazania się Jezusa uczniom po śmierci.

Wielu sądzi, że te objawienia w Galilei i Jerozolimie są

zmartwychwstaniem. A one są jedynie potwierdzeniem

wiary uczniów. Prawdziwe zmartwychwstanie to przej-

ście poza świat widzialny. Jest przejściem Jezusa z tego

świata do Ojca. Nie jest wydarzeniem w czasie i przestrze-

ni, ale przejściem poza czas i przestrzeń do przedwieczne-

go, do rzeczywistości. Jezus przeszedł do rzeczywistości.

Oto punkt, z którego zaczynamy. Medytacja zaprasza nas

do wkroczenia w tę rzeczywistość. Nie musimy czekać na

izyczną śmierć, ale już teraz możemy wejść do tego wie-

kuistego świata. Musimy wyjść poza zewnętrzne iluzje

naszych zmysłów, poza umysłowe koncepcje i otworzyć

się na rzeczywistość Chrystusa wewnątrz nas, Chrystusa

Zmartwychwstałego” („The New Cre-

ation in Christ”, str. 77).

O. John i o. Bede nie byli zwolenni-

kami odkrywania Chrystusa poprzez

spoglądanie wstecz. O. Bede koncen-

trował się bardziej na przemieniają-

cym doświadczeniu Chrystusa obec-

nego tu i teraz. Dla obu medytacja

stanowiła prostą, pewną i uniwersalną

drogę do zanurzenia się w tę obec-

ność.

Podróżując po miejscach, do których

sięga nasz klasztor bez ścian, niemal

codziennie korzystam z przywileju siadania do medy-

tacji z osobami na bardzo różnych etapach tej wspólnej

wewnętrznej pielgrzymki. Ważnym środkiem zachęca-

nia do wytrwałości w drodze jest pomoc w jej zrozumie-

niu. Często więc mówię o etapach w powtarzaniu man-

try. Zdaję też sobie doskonale sprawę z faktu, jak wiele

czasu w moim życiu poświęciłem znajdowaniu nowych

sposobów na podkreślanie wagi „powtarzania jednego

małego słowa”. Myślę jednak, że na początku drogi – lub

wtedy, gdy czujesz, że medytacja jest sztucznym czy na-

wet bezużytecznym mechanicznym ćwiczeniem – war-

to usłyszeć, że wierne powtarzanie mantry prowadzi do

wzrostu. Powtarzamy mantrę coraz delikatniej, słyszymy

ją coraz bliżej siebie. Powtarzamy ją z rosnącą wrażliwo-

ścią, wypowiadając coraz wierniej. W czasie znanym tyl-

ko Bogu może nas zaprowadzić w przestrzeń czystego

nieba, głębokiej ciszy. Wtedy chmury rozpływają się jak

po deszczu i oto trwa przejrzyste niebo Chrystusowego

umysłu, w którym światło Ojca jaśnieje nad wszystkim.

Nie należy o tym mówić za dużo, bo stanie się jakimś wy-

imaginowanym celem, obiektem pożądania i ściągnie

gęste chmury ego, grożąc nawałnicą. Trzeba jednak wie-

dzieć, że zmierzamy od wypowiadania, przez wybrzmie-

wanie, do słuchania słowa mantry – w kierunku czystej

nadziei, miłującej wiary, bezwarunkowej akceptacji.

Początkujący potrzebują jakiejś mapy

na ścieżce medytacji. i osoby z do-

świadczeniem czerpią motywację z za-

pewnienia, że pozostają na właściwej

drodze. Czasem znane nam krajobrazy

i oznaczenia znikają z pola widzenia.

A kiedy gubimy się, obwiniamy zwykle

innych za niedostateczne drogowskazy.

Może się to przydarzyć człowiekowi po

wielu latach medytacji, gdy na skutek

zawału serca, otarcia się o śmierć, do-

znania straty, nie jest już w stanie po-

wtarzać słowa mantry, nie potrai być

obecny. Musimy wtedy pamiętać, że to jego wędrówka,

a nie nasza, że to jego droga modlitwy, nie nasza. Będzie

to okazją do osiągnięcia wyższego poziomu bezinte-

resowności medytacji, kiedy – jak o. John powiedział –

uwolnimy mantrę i pozwolimy mantrze swobodnie wy-

brzmiewać w naszym sercu.

Kiedy ludzie zaczynają się zastanawiać nad duchowym

lub religijnym kontekstem medytacji, pomocne będzie

przypomnienie, że wędrówka, kiedy trwa, ma różne wy-

miary. Wiele osób zaczyna medytować, aby obniżyć po-

jedyną odpoWiedzią

może być Wspólnota

rozumiana W sposób

dynamiczny, otWarta

na Wszystko i złożona

z ludzi, którzy są

razem W podróży

dopóty, dopóki chcą

ze sobą pozostaWać

EDYCJA POLSKA, NR 18, KWiECiEń 2012

ziom stresu, wzmocnić psychiczną odporność, poprawić

samopoczucie, co zresztą ma miejsce, jak dowodzą ba-

dania naukowe. Od tego podstawowego poziomu mo-

tywacji prowadzeni jesteśmy do poziomu duchowego,

gdy zauważamy, że medytacja oddziałuje nie tylko na

nasz cholesterol. Odkrywamy, że możemy przemienić się

od wewnątrz i że owoce ducha – szczególnie te najważ-

niejsze z nich – manifestują się we wszystkich przejawach

naszego życia, zaczynając od stosunku do siebie, naszej

aktywności, a kończąc na poczuciu społecznej odpowie-

dzialności. Dalej idąc, niektórzy dotrzeć mogą do chrysto-

centrycznej warstwy świadomości, gdzie motywacja do

medytacji nie bierze się już z tego, co ona daje dobrego,

ale z samego zjednoczenia z Chrystusem, co nie potrze-

buje ani uzasadnienia, ani żadnych pomiarów.

Wspólnotę budują osoby, znajdujące się na różnych

etapach wędrówki. Akceptacja swojego miejsca w struk-

turze jedności jest formą przekraczania ego. We wspólno-

cie nie da się uniknąć konliktów, ponieważ nikt nie może

ominąć pracy nad przekraczaniem własnego ego i otwie-

raniem pokładów słabości, doznanych krzywd, które żą-

dają uzdrawiającego działania miłości oraz pogłębienia

wiary. To często bolesna praca, która mimo wszystko

uczy nas, aby nie lękać się cierpienia i licznych doświad-

czeń śmierci, prowadzących od izolacji do komunii. Nikt

nie jest zmuszony do uczestniczenia we współtworzeniu

wspólnoty, ale ci, którzy w niej trwają, szybciej odnajdują

wolność prawdziwego ja.

Kroku Chrześcijańskiej Medytacji, osoby wychodzące

z uzależnienia od alkoholu czy narkotyków rozumieją

i przystępują do medytacji intuicyjnie. Dużo trzeba jesz-

cze zrobić, aby dotrzeć z medytacją do biznesu i świata

inansów, niemniej pionierskie prace zapoczątkowali

już Peter Ng i Sean Hagan z naszej wspólnoty. Podczas

Meditatio w styczniu 2012 w Singapurze, którego temat

brzmiał: Wspólna płaszczyzna: Kontemplacyjny wymiar

wiary, można było zauważyć, że medytacja otwiera głę-

boki wymiar międzyreligijnego dialogu, jako działania na

rzecz sprawiedliwości społecznej. Wspólnotowa strona

internetowa – ulepszona z okazji rocznicy przez Adriano

Massi, naszego twórczego koordynatora iT – pokazuje,

jak technologia staje się częścią budowania nowocze-

snej, globalnej wspólnoty duchowej. Meditatio - integral-

ny element wspólnotowego wychodzenia do świata, jest

świadectwem tego, że przybliżamy duchowe owoce me-

dytacji codziennej działalności świeckich instytucji.

Gdy dwadzieścia lat temu słuchaliśmy o. Bede i medy-

towaliśmy w kościele bez dachu, z całą pewnością nie

sięgaliśmy wyobraźnią tak daleko. Wydawało się niemal

nieprawdopodobne, aby rozkwit tego nauczania tak peł-

nego prostoty (i dlatego też tak bardzo wymagającego)

był zdolny przejawić się na tak wiele sposobów. Lecz co-

fając się jeszcze o dziewięć lat , do ostatnich dni o. Joh-

na, widzę, że ziarno wspólnoty wówczas zostało zasia-

ne. Jego własne zanurzenie się w głębię ciszy i komunii

stawało się coraz bardziej oczywiste i namacalne z każdą

chwilą, gdy zbliżał się dzień 30 grudnia. Często opowiadał

mi o swoim doświadczeniu bycia wciąganym w głębsze

rejony światła, w potężniejące wiry miłości. Stąd pocho-

dzi energia naszej wspólnoty.

W rocznicowym roku spotkałem się ze wszystkimi na-

szymi krajowymi koordynatorami w cyklu sześciu regio-

nalnych konferencji, których owocny przebieg zawdzię-

czamy również umiejętnościom i zaangażowaniu Pauline

Peters, pozostającej w kontakcie z krajowymi wspólnota-

mi. Spotkania były objawieniem energii i kreatywności

wspólnoty, a także bezgranicznej miłości, która wypływa

z medytacji. Krajowe wspólnoty zbliżyły się do siebie, po-

nieważ kraje bardziej zaawansowane przychodziły z po-

mocą tym, którym brakowało niezbędnych zasobów. Cu-

downie było obserwować w Jacksonville, jak najbogatsze

i najbiedniejsze kraje półkuli północnej mówiły o różnych

odmianach swojego ubóstwa i jak bardzo wzbogacały się

wzajemnie. Dyskutowaliśmy priorytety programu Medi-

tatio. Wiele wspólnot podjęło wyzwanie zaniesienia me-

dytacji do dzieci, a także szerszego tłumaczenia naszych

materiałów. Rozmawialiśmy o wadze utrzymania prostej

formy cotygodniowej grupy medytacyjnej, tej zasadni-

W ciągu siedmiu lat silnie promieniującego nauczania

John Main nigdy nie odstąpił od zasadniczej prostoty

tego, co odkrył i do poznania czego prowadził innych.

Wierność temu fundamentowi nauki pomagała wspól-

nocie wzrastać na wiele różnych, nieoczekiwanych, lecz

wewnętrznie spójnych sposobów. Szczera prostota jest

przecież także uniwersalna. Jest jak rozmiar, pasujący do

wszystkiego. Utrzymując prostotę i zorientowane na nią

życie wspólnoty, obserwujemy, jak to podejście do me-

dytacji (nie jedyne dostępne na rynku) zdolne jest poru-

szać ludzi, wywodzących się z różnych kultur i przynosić

im owoce.

Podczas mojej niedawnej podróży do Azji opowiadano

mi nawet o 3-latkach, świetnie reagujących na medyta-

cję. Ale przecież wiemy z niezwykłej pracy rozpoczętej

w Townsville przez Cathy Day i Ernie Christie, wspiera-

nych przez biskupa Michaela Putney’a, że dzieci szkolne

w każdym wieku potraią medytować, lubią to i czerpią

z tego korzyści. Wiemy też z Georgetown, że miejsce co-

dziennej, regularnej medytacji w uniwersyteckim kam-

pusie przynosi korzyść studentom. Jak można zauwa-

żyć na stronie internetowej poświęconej Praktyce 11.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: