naczynia.doc

1)     Czynność i właściwości poszczególnych odcinków łożyska naczyniowego

a)      Krążenie małe i krążenie duże.

W naszym organizmie krew krąży w tzw. układzie zamkniętym obejmującym dwa typy krążenia. Pierwsze z nich to krążenie duże nazwane również układowym, którego rolą jest między innymi przeniesienie wraz z krwią tlenu do tkanek obwodowych bezpośrednio z lewej komory serca oraz wymiana substancji energetycznych, mineralnych oraz sygnałowych między krwią a tkankami organizmu. Układ mały, czyli płucny odpowiada za wzbogacenie krwi żylnej w tlen poprzez transport krwi naczyniami do płuc a następnie z płuc do lewego przedsionka. Należy, więc podkreślić, że serce składa się z dwóch pomp: lewej, – która po przewyższeniu ciśnienia panującego w obrębie aorty tłoczy do niej krew bogatą w tlen jednocześnie przyczyniając się do jej krążenia obwodowego oraz prawej, tłoczącej krew do tętnicy płucnej rozgałęziającej się na coraz mniejsze naczynia ostatecznie na włośniczki oplatające pęcherzyki płucne, w, których na drodze dyfuzji dochodzi do wymiany tlenu i dwutlenku węgla zgodnie z gradientem gazów panujących w tych dwóch środowiskach.

W obydwu typach krążenia siłą napędową pozwalająca na przepływ krwi jest różnica ciśnień pomiędzy punktem początkowym a końcowym układu. Co więcej przepływ krwi zależy od takich parametrów jak szerokość naczynia, lepkość krwi , długość naczynia oraz opór naczyniowy. Różnica ciśnień między początkowym i końcowym punktem układu wyraża się w postaci tzw. ciśnienia napędowego – charakteryzuje ono intensywność przepływu. Ciśnienie napędowe dużego krążenia wynosi około 100mm/Hg natomiast małego około 15mm/Hg. Do czynności krążenia płucnego, czyli małego oprócz najważniejszej mającej na celu wzbogacenie krwi w tlen należą również: a) ze względu na dużą podatność układu małego zarówno w odniesieniu do żył jak i w odniesieniu do tętnic krążenie płucne pełni funkcję zbiornika krwi, w, którym w pozycji leżącej może być zgromadzone nawet 600ml krwi, b) krążenie płucne pełni rolę filtra krążenia zatrzymującego drobne skrzepy, pęcherzyki gazów oraz tłuszcze hamując ich przedostawanie się do lewej komory. Pomimo tego, że ciśnienie napędowe w krążeniu małym jest zdecydowanie niższe niż ciśnienie krążenia dużego przez ten obieg w tym samym czasie przepływa jednakowa ilość krwi. Dzieje się tak, ponieważ zdecydowanie różnią się opory obydwu układów.

b)     Budowa, właściwości i rola tętnic.

Tętnice możemy podzielić w dwojaki sposób. Pierwszy podział dotyczy wielkości naczynia a raczej jego średnicy. W ten sposób możemy podzielić tętnice na duże, średnie oraz małe, czyli tętniczki – arteriole. Inny podział dotyczy budowy tętnic. Wyróżniamy tu tętnice typu sprężystego, tętnice typu mięśniowego oraz tętniczki, czyli arteriole.

Tętnice typu sprężystego – do tych tętnic należy aorta oraz jej główne odgałęzienia a także tętnice odchodzące od serca jak tętnice płucne. Charakterystyczna cechą tych tętnic odróżniającą je od innych jest większa grubość warstwy wewnętrznej pokrytej śródbłonkiem a co najważniejsze bogactwo włókien sprężystych w obrębie warstwy środkowej. Pomiędzy tymi włóknami znajdują się tylko nieliczne komórki mięsni gładkich.. Naczynia te ze względu na swoje właściwości sprężyste uczestniczą w przekazywaniu strumienia krwi z serca na obwód oraz w utrzymaniu ciągłości tego strumienia. Wpompowana do nich krew przez serce powoduje odkształcenie naczynia zwiększając jego objętość a to skutkuje wzrostem napięcia ścian tętnic i zrównoważeniem siły rozciągającej, czyli ciśnienia transmuralnego. Skutkuje to wzrostem ciśnienia i przesuwaniem porcji krwi wzdłuż naczynia.

Tętnice typu mięśniowego – do nich należą głównie tętnice średniego kalibru, ale również część tętnic dużych. Charakterystyczną cechą tych naczyń jest bogactwo włókien mięśniowych w warstwie środkowej oraz bardzo ubogie włókna sprężyste w wyniku, czego naczynia te mają bardzo małą podatność, co za tym idzie panuje w nich dość wysokie ciśnienie tętnicze i krew przepływa odpowiednio szybciej. Jest to widoczne na wykresie tętna. W porównaniu do wykresu tętna panującego w aorcie ramię wstępujące jest tu dużo ostrzejsze i osiąga ostatecznie większą wartość związaną właśnie z brakiem możliwości odkształceń tętnicy. Włókna mięśniowe stanowią swojego rodzaju mechanizm kontrolujący ilość krwi przepływającej na obwód. Mogą się one kurczyć pod wpływem bodźców nerwowych i w ten sposób zmniejszać ilość krwi dopływającej na obwód Tętniczki – Zbudowane z jednej do trzech warstw mięśni gładkich w warstwie środkowej. Co więcej składają się z blaszki sprężystej wewnętrznej. Stanowią one główny element odpowiedzialny za opór naczyniowy, ponieważ mają one zdolność kurczenia się i zatrzymywaniu prądu krwi.

c)      Budowa, właściwości i rola kapilar – Typowa włośniczka składa się z warstwy śródbłonka naczyniowego, błony podstawnej oraz pojedynczych komórek, czyli pericytów położonych na błonie podstawnej. Błona podstawna złożona jest z pojedynczych nitek białkowych oraz polisacharydowych, które stanowią swojego rodzaju barierę w transporcie substancji. Naczynia włosowate różnią się w poszczególnych narządach tym, że mogą one zawierać przestrzenie zwane okienkami pomiędzy komórkami śródbłonka i błony podstawnej lub tylko pomiędzy komórkami śródbłonka albo nie zawierać okienek wcale tak jak to się dzieje w przypadku naczyń płuc, mięsni szkieletowych, skóry i mózgu. W obrębie naczyń włosowatych ciśnienie tętnicze jest niskie, ponieważ do tego momentu zostało pokonanych około 85% sił oporu tętniczego. Wynika to z zasady sumowania się oporów naczyniowych. Co więcej tylko niewiele z naczyń włosowatych jest w trakcie normalnego funkcjonowania organizmu otwartych , gdyż są one blokowane przez zwieracze prekapilarne. Krew przepływa przez włośniczki wolno, co wynika z ich dużej powierzchni sumarycznej. Wszystko to pozwala na odpowiednie dostosowanie tempa przepływu krwi do wymiany substancji pomiędzy krwią i płynem tkankowym. Na takiej zasadzie wymieniane są cząsteczki gazu, składniki mineralne, elementy układu odpornościowego czy cząsteczki sygnalne. W obrębie włośniczek dochodzi także do transportu płynu ( osocza krwi) do płynu tkankowego. Intensywność tego przepływu jest zgodna z hipotezą Starlinga i zależy od różnicy pomiędzy efektywnym ciśnieniem filtracyjnym i onkotycznym ( więcej przy mikrokrążeniu). W obrębie włośniczek dochodzi, więc do filtracji, reabsorbcji oraz dyfuzji.

d) budowa, właściwości i rola żył- Żyły mają w porównaniu do tętnic mniej widoczny podział na poszczególne warstwy. Co więcej mają one zdecydowanie cieńszą ścianę w stosunku do średnicy światła naczynia. Najgrubszą i najlepiej rozwiniętą warstwą w ścianie żyły jest przydanka, która to dzięki swojej grubości zapobiega zapadaniu się ściany niektórych żył w momencie panowania w nich okresowego ciśnienia ujemnego. W przydance znajdują się dobrze wyodrębnione pęczki włókien mięśniowych. Żyły ze względu na swoją dużą podatność wynikającą z braku elementów sprężystych, które mogłyby niwelować wzrost objętości wywołany napływem krwi stanowią magazyn krwi. W obrębie żył znajduje się około 60% krwi wyrzutowej serca. Panuje w nich niskie ciśnienie właśnie z powodu braku elementów sprężystych oraz słabego unerwienia współczulnego, które to mogłoby prowadzić do kurczenia się mięśniówki żył i wzrostu ciśnienia. Mimo to w pewnych sytuacjach może dojść do obkurczenia mięśniówki gładkiej przydanki, co wywołuje zwiększenie przepływu krwi. Ciśnienie w naczyniach żylnych zależy od położenia ciała i jest inne w pozycji leżącej a inne w pozycji stojącej. Pomimo małej różnicy ciśnień pomiędzy  żyłkami a prawym przedsionkiem czyli końcem drogi żylnej a co za tym idzie pomimo małego ciśnienia napędowego , krew w żyłach swobodnie przepływa dzięki bardzo małemu oporowi oraz dzięki obecności zastawek żylnych które w momencie stania i wzrostu ciśnienia nie pozwalają się cofnąć fali krwi.

e) procentowy rozkład pojemności minutowej serca na poszczególne odcinki układu naczyniowego i narządy

- płuca – 42%

- małe żyły – 18%

- duże żyły – 42%

- serce- 8%

- duże tętnice – 8%

- małe tętniczki – 6%

- naczynia włosowate – 6%

Narządy? – Konturek ( rozdział objętości) – przewód pokarmowy – 24

Mięsnie – 20, nerka -20, mózg- 15

2)     Zasady przepływu krwi przez naczynia

a)      Ciśnienie napędowe oraz gradient ciśnienia w krążeniu małym i dużym

Ilość krwi przepływającej przez naczynia zależy od gradientu ciśnień pomiędzy ich początkowym oraz końcowym fragmentem. Różnica ta jest nazywana jako ciśnienie napędowe. Co więcej na przepływ krwi ewidentny wpływ ma również opór całkowity. Można, więc wywnioskować, że przy równym ciśnieniu przepływ zależy od średnicy naczynia krwionośnego. Mylnie mogłoby się wydawać, że pozycja ciała a co za tym idzie ciśnienie hydrostatyczne może mieć znaczący wpływ na ciśnienie napędowe. Jednak zgodnie z prawem naczyń połączonych zmiana ciśnienia jest taka sama w żyłach i tętnicach wobec tego nie dojdzie to zwiększenia różnicy miedzy tymi ciśnieniami. Krążenie małe jest krążeniem niskooporowym i niskociśnieniowym. Ciśnienie panujące w obrębie pnia płucnego ( średnie ciśnienie) wynosi około 15mm/Hg i związane jest z mniej intensywnym skurczem serca prawego w stosunku do skurczu w sercu lewym. Dla porównania ciśnienie średnie w aorcie wynosi około 100mm,/Hg co również wiąże się z ciśnieniem panującym w obrębie lewej komory. Ciśnienie napędowe w krążeniu małym wynosi około 9mm/Hg, ponieważ ciśnienie panujące w lewym przedsionku wynosi 6 mm/Hg, natomiast ciśnienie napędowe w krążeniu dużym to 95mm/Hg. Różnica ciśnień w obydwu krążeniach jest zrozumiała, ponieważ w krążeniu dużym krew musi dotrzeć do daleko położonych narządów takich jak stopy natomiast w krążeniu małym cała objętość wyrzutowa przeniesiona jest na jeden około 30cm-owy narząd. Co więcej obserwuje się znaczące różnice między naczyniami krążenia płucnego i układowego. Naczynia płucne mają cieńszą ścianę oraz mniej mięsni. W wyniku tego opór w nich panujący jest zdecydowanie niższy i wystarczy mniejszy gradient ciśnień, aby efektywnie dostarczyć krew do płuc.

b)     Wielkość przepływu krwi – wielkość przepływu, czyli to, jaka objętość krwi przepłynie w jednostce czasu przez dane naczynie krwionośne jest wyrażone w prawie Poiseuille’a. Mówi nam ono o tym, że wielkość przepływu jest wprost proporcjonalna do różnicy ciśnień na początku i końcu naczynia, czyli do tzw. ciśnienia napędowego. Moglibyśmy, więc wywnioskować ze w jednostce czasu przez krążenie duże przepływa większa ilość krwi niż przez krążenie małe. Jest to jednak nieprawda, ponieważ na wielkość przepływu ma również wpływ oporność naczyń krwionośnych, która w przypadku naczyń płucnych jest zdecydowanie niższa. Na oporność ma wpływ struktura naczynia. Im naczynie zawiera więcej włókien mięśniowych i zakończeń naczynioruchowych tym większa jest jego oporność modyfikowana przez układ nerwowy. Trzecim czynnikiem wpływającym na wielkość przepływu jest lepkość krwi. Jest ona wprost proporcjonalna do oporności i odwrotnie proporcjonalna do wielkości przepływu a zależy między innymi od – hematokrytu oraz stężenie białek osoczowych. Kolejnym czwartym czynnikiem jest średnica naczynia krwionośnego. Dwukrotne zwiększenie promienia naczynia powoduje 16 krotny wzrost przepływu krwi. Ostatnim czynnikiem jest długość naczynia. Im naczynie dłuższe tym mniej krwi przepłynie.

c)      Opór przepływu, jednostki oporu.

Opór przepływu jest wprost proporcjonalny do lepkości krwi oraz do długości naczynia natomiast odwrotnie proporcjonalny promienia naczynia krwionośnego. Opór jest stawiany na każdym odcinku układu naczyniowego. Jest on wynikiem tarcia, które to obniża ciśnienie tętnicze. Aby zrozumieć, dlaczego opór tętniczy jest największy w tętniczkach oraz w przedwłosowych naczyniach oporowych, należy zrozumieć ich budowę oraz przyjrzeć się prawu wielkości przepływu. W tym właśnie miejscu naczynia są najmniejsze tzn., maja najmniejszy promień, co zwiększa opór. Co więcej zbudowane są one z warstwy mięśniowej będącej pod kontrolą układu naczynioruchowego. Skurcz tych naczyń prowadzi do wzrostu oporności. Opór naczyniowy jest pokonywany przez ciśnienie napędowe. Wiadomo jest jednak, że przy mniejszym ciśnieniu napędowym i stałej objętości sekundowej serca tzn. objętości krwi, jaka przepłynie przez układ naczyniowy w czasie jednej sekundy opór się zmniejsza. Dlatego właśnie opór w krążeniu małym jest mniejszy od oporu krążenia dużego. Opór wyraża się, bowiem poprzez iloraz ciśnienia napędowego do objętości sekundowej, Objętość ta jest taka sama w obydwu krążeniach natomiast ciśnienie napędowe jest różne. Daje to takie skutki, że opór w krążeniu dużym jest równy 1 jednostkę oporową a w małym 0,1 jednostkę. Przy skurczu naczyń oporowych wartości te zwiększają się czasami nawet czterokrotnie. Wynika z tego ze opór jest proporcjonalny do ciśnienia napędowego a odwrotnie proporcjonalny do objętości sekundowej. Całkowity opór naczyniowy to suma oporów wszystkich składników krążenia. I tak całkowity opór krążenia dużego to suma oporu tętnic tętniczek żyłek i całej reszty.

Jednostki oporu naczyniowego to:

Jednostki obwodowego oporu naczyniowego, czyli PRU. Jednostkę taka stanowi stosunek ciśnienia napędowego do objętości sekundowej krwi. Czyli mmHg/ ml/s., czyli jeden PRU równa się 90mm/Hg/ 90ml/s.

Należy dodatkowo wspomnieć, że opór naczyniowy w następujących po sobie szeregowo naczyniach sumuje się natomiast odwrotności oporu naczyń równolegle położonych jest suma odwrotności ich oporów.

Wood- ciś/ pojemność minutowa – maly obieg a R to samo tylko pojemność sekundowa

d)     Szybkość przepływu krwi. Liniowa szybkość przepływu krwi jest proporcjonalna do objętości przepływającej krwi a odwrotnie proporcjonalna do całkowitej powierzchni przekroju łożyska. Oznacza to, że w każdym odcinku łożyska naczyniowego przepływa taka sama objętość krwi jednak w zależności od ogólnej sumarycznej powierzchni tego odcinka zmienia się prędkość liniowa przepływającej krwi. I tak prędkość liniowa jest największa w aorcie, ponieważ jej sumaryczna powierzchnia wynosi jedynie 5 cm kwadratowych natomiast sumaryczna powierzchnia naczyń włosowatych dużego krążenia wynosi około 3500tys cm kwadratowych a co za tym idzie zdecydowanie maleje prędkość liniowa. Przyczynia się do tego także zwiększona oporność tych naczyń. Do czynników, które zmniejszają prędkość w odniesieniu już do danego naczynia należy odległość od osi oraz wynikająca z tego lepkość. Najszybciej przemieszczają się środkowe pasma krwi, ponieważ działa na nie najmniejsza siła tarcia a co za tym idzie mają one najmniejsze ciśnienie boczne. Warstwy położone, dobocznie mają coraz mniejszą prędkość gdyż działa na nie coraz większa siła tarcia oraz ciśnienie boczne. Warstwy położone przy samej ścianie naczynia nie poruszają się wcale. Co więcej wzrost objętości minutowej serca również ma wpływ na szybkość przepływu liniowego krwi.

e)      Przepływ laminarny i burzliwy

Przepływ laminarny- jest charakterystyczny dla krwi, która nie przekroczyła pewnego bocznego ciśnienia granicznego zamieniającego przepływ krwi w burzliwy. W tym przepływie da się wyróżnić pasmowy przebieg warstw krwi. Warstwy osiowe, czyli pośrodkowe poruszają się z większą prędkością niż warstwy boczne natomiast warstwy przyścienne nie poruszają się wcale. Wynika to z różnicy energii kinetycznych poszczególnych warstw wynikającej z różnej siły tarcia i różnego ciśnienia bocznego każdej warstwy. Siła tarcia działa najmniej na warstwę środkową i dlatego płynie ona najszybciej. Co więcej ma ona najmniejsze ciśnienie boczne. Kiedy różnica ciśnień między warstwami osiowymi i bocznymi przekroczy pewną wartość graniczną dochodzi (wynika to ze zwiększenia prędkości) przepływ laminarny przechodzi w przepływ burzliwy. Dochodzi wtedy do zderzenia i mieszania się poszczególnych warstw. Powstające ruchy wirowe prowadzą do zmniejszenia średniej prędkości liniowej. Przepływ burzliwy polega na tym, że po przekroczeniu liczby Reynoldsa dochodzi do zaginania się warstw, w których panuje większe ciśnienie boczne w kierunku warstw o mniejszym ciśnieniu, czyli do warstwy osiowej. Powstają w ten sposób wiry tym łatwiej im szersze jest naczynie i im mniejsza jest lepkość krwi. W momencie przepływu burzliwego prawa przepływu ciągłości oraz prawa mówiące o objętości przepływu. Dochodzi nawet do zmniejszenia przepływu liniowego oraz do spadku intensywności przepływu pomimo tego samego ciśnienia.

f)       Ciągłości przepływu, płase:P , bernuljego:P – ciśnienie boczne, sumowanie oporów ( takie 4 podstawowe)

3)     Przepływ krwi w tętnicach

a)      Ciśnienie tętnicze, fale ciśnieniowe.

MECHANIZM POWSTAWANIA

Głównym zadaniem układu naczyniowego jest transport krwi do narządów położonych w pewnej odległości od serca. Aby do tego doszło serce musi wtłoczyć do naczyń krew w postaci objętości wyrzutowej. Aby krew została wtłoczona do naczyń ciśnienie panujące w sercu musi przewyższyć ciśnienie panujące w aorcie w momencie rozkurczu. Ciśnienie rozkurczowe aorty jest jej najniższym ciśnieniem tętniczym i występuje aż do momentu otworzenia zastawki aorty, czyli pod koniec skurczu izowolumetrycznego. Kiedy ciśnienie w sercu przewyższy ciśnienie rozkurczowe krew zostaje wtłoczona do aorty. Pod wpływem dużej objętości krwi wpływającej do aorty w momencie skurczu dochodzi do gwałtownego rozciągnięcia ścian tętnicy. Nagromadzona porcja krwi mocno napiera na ścianę wywierając na nią, tzw. ciśnienie transmuralne, czyli prostopadłe do przebiegu krwi. Elementy sprężyste ściany tętnicy chcąc zrównoważyć tą siłę napinają się, co powoduje nagły silny wzrost ciśnienia w tętnicy. Jest to tzw. ciśnienie skurczowe spowodowane napięciem elementów sprężystych aorty. Ciśnienie to osiągane jest pod koniec fazy maksymalnego wyrzutu i jest najwyższym ciśnieniem tętniczym. Z upływem czasu ciśnienie wywołane napięciem ściany przesuwa porcję krwi dalej ku obwodowi i odkształcenie naczynia obejmuje kolejny fragment łożyska naczyniowego w postaci tak zwanej fali tętna ( fala ciśnieniowa??). Ta porcja krwi, która pozostaje w aorcie powoduje wytworzenie napięcia rozkurczowego. Napięcie to utrzymuje przepływ krwi w trakcie rozkurczu i zapobiega spadkowi ciśnienie rozkurczowego do zera. Należy podkreślić ze w momencie samego skurczy jedynie 30% objętości wyrzutowej zostaje przekazane bezpośrednio na obwód natomiast 70% zostaje chwilowo w obrębie aorty powodując jej rozciągnięcie i wzrost ciśnienia z rozkurczowego do skurczowego. Tak, więc ciśnienie tętnicze jest miarą odkształcenia ściany naczynia krwionośnego, co zależy od podatności naczynia krwionośnego, czyli jego zdolności do odkształcania. Należy pamiętać, że w naczyniach o mniejszej podatności, przy tym samym wzroście objętości w naczyniu wzrost ciśnienia jest zdecydowanie większy.

CIŚNIENIE TETNICZE ZALEŻY OD ( nie pisze tu o tym jak wiek wpływa tylko bezpośrednie właściwości układu sercowo-naczyniowego)

a)      Zwiększenie pojemności minutowej serca. Wszystkie czynniki mające wpływ na zwiększenie pojemności minutowej serca jednocześnie wpływają na zwiększenie ciśnienia skurczowego. Do takich czynników możemy zaliczyć miedzy innymi wysiłek fizyczny, pobudzenia emocjonalne ze strony układu limbicznego, co przekłada się na pobudzenie nerwów współczulnych, zwiększenie powrotu żylnego np. w transfuzjach krwi i inne. Wzrost objętości minutowej serca spowoduje wyrzucenie do aorty większej objętości krwi a co za tym idzie większe rozciągnięcie naczynia i większą ( silniejszą odpowiedz) ze strony naczyń. To doprowadzi do zwiększenia ciśnienia skurczowego. Również ciśnienie rozkurczowe wzrośnie jednakże nieznacznie( więcej krwi pozostanie w aorcie)

b)     Zwiększenie częstotliwości skurczów serca – ma to istotny wpływ na ciśnienie rozkurczowe gdyż przy zwiększonej akcji serca w aorcie będzie gromadziło się więcej krwi. Co więcej wpływa to także na ciśnienie skurczowe. Różnica ciśnień, czyli ciśnienie pulsacyjne się obniża.

c)      Oporność całkowita naczyń. Przy większej oporności w aorcie gromadzić się będzie więcej krwi w wyniku, czego ciśnienie rozkurczowe zdecydowanie wzrośnie natomiast ciśnienie skurczowe nie ulegnie wybitnym zmianom gdyż ilość krwi wyrzucanej do serca nie jest skorelowana z opornością naczyń. W przypadku wzrostu oporu w tętnicach będzie zmniejszony odpływ krwi. Dojdzie do przewagi dopływu krwi do tętnic z serca przez co zwiększy się napięcie naczyń i ciśnienie tętnicze.

d)     Stopień zesztywnienia ściany naczynia. W naczyniach o sztywnych ścianach odpowiedz sprężysta jest zdecydowanie większa niż w naczyniach o większej podatności. Prowadzi to do zwiększenia ciśnienia.

b) Tętno- krzywa tętna, długość tętna, szybkość rozprzestrzeniania się tętna.

Tętno - jest falisty ruch tętnic spowodowany wzrostem objętości krwi w układzie naczyniowym. Wzrost objętości w momencie wyrzutu krwi z serca powoduje odkształcenie naczynia, co skutkuje mobilizowaniem elementów sprężystych do pracy i zwiększeniem ciśnienia w obrębie naczynia. Końcowym efektem jest przesunięcie krwi w kierunku obwodu, co skutkuje przesuwaniem się fali tętna. Należy, więc wyróżnić tętno objętościowe związane z odkształceniem naczynia, tętno ciśnieniowe oraz tętno przepływu ( przyspieszenie prądu krwi)

Krzywa tętna- tętno na każdym odcinku łożyska naczyniowego da się przedstawić w postaci charakterystycznej krzywej. W aorcie krzywa składa się ze stromo pnącego się ramienia wstępującego zwanego ramieniem A bądź ramieniem anakrotycznym.

Ramię A charakteryzuje właściwą falę ciśnieniową. Jest ono tym wyższe i bardziej strome im mniej rozciągliwe jest naczynie. W naczyniach mniej rozciągliwych obserwuje się większy wzrost ciśnienia oraz zdecydowanie większą prędkość fali tętna. Dlatego w nich ramię A jest wyższe i ma bardziej stromy przebieg.

Wcięcie B – wcięcie anakrotyczne – jest to wcięcie, któremu odpowiada nagłe otworzenie zastawki aorty. Powoduje to chwilowe zmniejszenie wzros...