Wiele wiadomości zdobywamy w szkole: odkrywamy tajemnice przyrody, czytamy piękne książki, poznajemy języki obce, dowiadujemy się o wspaniałych ludziach. A przed nami jeszcze tyle tajemnic, mnóstwo cudownych miejsc do odkrycia i poznania.
Czy wiecie, że Pan Bóg też się ukrywa? I nie możemy Go zobaczyć! Jak więc można Go rozpoznać skoro jest niewidzialny i w dodatku ukryty?
Może jest za obłokiem? W drzewach kwitnących na wiosnę? W szumie górskiego potoku? A może w głębi ciemnozielonego morza...
A może w huczącym wodospadzie...
A może w grzmocie burzy, w szeleście liści, w powiewie cichego wiatru, w czułym szepcie na dobranoc?
Aby Go odnaleźć trzeba cierpliwie szukać, poznawać, odkrywać. Czasem po prostu zachwycić się pięknem i tajemnicami świata. Takie poznawanie Boga jest pełne radości, chociaż czasem ta nauka wcale nie jest łatwa. Wymaga wysiłku i wytrwałości, nie można się poddawać! A gdzie Pana Boga odnaleźć?
Z pewnością w kościele, bo ludzie tam klękają i podnoszą w górę oczy i serca. Ale także odnajdujemy Go w miłości mamy, w uścisku taty, w dobrych słowach innych ludzi. Jeszcze bardziej możemy Go poznać gdy ludzie przebaczają sobie krzywdy, bo wówczas otwiera się na chwilę niebo.
Gdy więc uda się nam być tak naprawdę dobrymi dla innych, to popatrzmy uważnie w lusterko – może zobaczymy, że w nas też ukrywa się Pan Bóg!
Autor: s. Sylwia Chruślicka BDNP
gloriave