MacLean Alistair - Przelecz Zlamanego Serca.pdf - MACLEAN Alistair - sewulka

Alistair MacLean

Przełęcz złamanego serca

Tytuł oryginału: Breakheart Pass

Przełożyli Grażyna i Robert Ginalscy

Osoby

John Deakin ......................................rewolwerowiec

Pułkownik Claremont........................oficer kawalerii

Pułkownik Fairchild..........................komendant Fortu Humboldta

Gubernator Fairchild.........................gubernator stanu Nevada

Marika Fairchild................................bratanica gubernatora i córka pułkownika

Major O’Brien...................................adiutant gubernatora

Nathan Pearce....................................szeryf

Sepp Calhoun....................................osławiony bandyta

Biała Ręka.........................................wódz Pajutów

Garrity...............................................hazardzista

Wielebny Theodore Peabody............przyszły kapelan Virginia City

Doktor Molyneux..............................lekarz wojskowy

Chris Banlon......................................maszynista

Carlos.................................................kucharz

Henry.................................................kelner

Bellew................................................sierżant

Devlin................................................hamulcowy

Rafferty..............................................żołnierz

Ferguson, Carter, Simpson................telegrafiści wojskowi

Benson, Carmody, Harris..................bandyci mniejszego kalibru

Kapitan Oakland, Porucznik Newell występują biernie, choć nie bez znaczenia dla akcji

Osadzenie akcji niniejszej książki w roku 1893 podyktowały następujące wydarzenia:

Gorączka złota w Kalifornii.....................................................................................1855–75

Odkrycie pokładów złota w Comstock...........................................................................1859

Bunty Indian w Nevadzie.........................................................................................1860–80

Proklamowanie stanu Nevada........................................................................................1864

Zakończenie budowy kolei Union Pacific......................................................................1869

Odkrycie wielkiej żyły złota w kopalni Bonanza...........................................................1873

Epidemia cholery w Górach Skalistych.........................................................................1873

Skonstruowanie pierwszego karabinu powtarzalnego typu „Winchester”.....................1873

Założenie Uniwersytetu Stanu Nevada (w Elko)...........................................................1873

Katastrofalny pożar w Lake’s Crossing od 1879 roku zwanym Reno)..........................1873

Notabene : Wysyłanie wojska do zwalczania epidemii cholery jest tylko z pozoru dziwne –

w Nevadzie służbę zdrowia zorganizowano dopiero w roku 1893.

Rozdział pierwszy

Bar hotelu w Reese City, górnolotnie nazwanego „Imperial”, zionął atmosferą porażki

i rozkładu, bezbrzeżną tęsknotą za świetnością dni minionych, dni, które odeszły na zawsze.

Z popękanych i brudnych ścian, tu i ówdzie otynkowanych, spoglądały wyblakłe podobizny

osobników z sumiastymi wąsami, nieodparcie kojarzące się z szajką bandytów. Brak napisu

„Poszukiwany” pod wizerunkami zakrawał na ironię. Obłupane deski, które udawały podłogę,

były niemiłosiernie wypaczone, ich barwa zaś pozwalała przypuszczać, że ściany odmalowano

względnie niedawno. Liczne spluwaczki, w które nikt jakoś nie trafiał, dawały się zauważyć

gołym okiem, czego nie można powiedzieć o choćby najmniejszym nie zaśmieconym kawałku

podłogi – pod nogami walały się setki niedopałków, a wypalone ślady na deskach świadczyły

niezbicie, że palacze nie zawracali sobie głowy gaszeniem cygar. Klosze lamp naftowych,

podobnie jak sufit, były czarne od sadzy, a wiszące nad szynkwasem długie lustro upstrzone

przez muchy. Strudzonemu podróżnikowi szukającemu schronienia bar oferował jedynie

całkowity brak higieny, nastrój krańcowej dekadencji i obezwładniające poczucie przygnębienia

i rozpaczy.

Nie inaczej prezentowała się klientela lokalu, doskonale pasująca do ogólnej atmosfery.

Przeważali nieprzyzwoicie wiekowi, apatyczni bywalcy, obdarci i nie ogoleni. Wszyscy jak jeden

mąż kontemplowali niewesołą i beznadziejną przyszłość przez dno szklanek z whisky. Samotny

barman – krótkowzroczny jegomość w sięgającym po pachy fartuchu, który, przewidując kłopoty

z pralnią, przezornie ufarbował na czarno w zamierzchłej przeszłości – wyraźnie podzielał podły

nastrój. Trzymał w ręku pamiętającą lepsze czasy ścierkę, na której od biedy można by się

doszukać śladów bieli, i z ponurą miną usiłował doprowadzić do połysku straszliwie popękaną

i wyszczerbioną szklankę. Porwał się z motyką na słońce. Jego ślamazarne ruchy przywodziły na

myśl wskrzeszonego nieboszczyka, który zapadł na artretyzm. Hotel „Imperial” i współczesne

mu hulaszcze, gościnne i przytulne zajazdy wiktoriańskiej Anglii, znane z kart powieści

Dickensa, dzieliła nieprzebyta przepaść.

W całym barze istniała tylko jedna oaza życia towarzyskiego. Wokół stołu przy samych

drzwiach rozsiadło się sześć osób. Trzy z nich zajmowały biegnącą wzdłuż ściany ławę

z wysokim oparciem. Siedzący pośrodku mężczyzna niewątpliwie grał pierwsze skrzypce przy

stole. Wysoki i szczupły, nosił mundur pułkownika kawalerii Stanów Zjednoczonych. Ogorzała

twarz i „kurze łapki” pod oczami zdradzały człowieka, który dużo przebywa na słońcu. Miał

około pięćdziesięciu lat, orli nos, inteligentną twarz i bujne, zaczesane do tyłu włosy, a ponadto –

rzecz na owe czasy niezwykła – był gładko ogolony. Właśnie patrzył z niechęcią na mężczyznę

stojącego po drugiej stronie stołu.

Człowiek ten, olbrzymi ponurak ubrany od stóp do głów na czarno, nosił czarny, cienki jak

kreska wąsik, a na piersi miał błyszczącą odznakę szeryfa.

– Ależ pułkowniku Claremont! – protestował. – W tych okolicznościach…

– Przepisy są przepisami – przerwał mu Claremont uprzejmie, acz ostrym i ciętym tonem,

który znakomicie pasował do jego powierzchowności. – Sprawy wojskowe leżą w gestii wojska,

a w gestii cywilów – cywilne. Żałuję, szeryfie…

– Pearce. Nathan Pearce.

– A tak, oczywiście. Przepraszam, powinienem wiedzieć, jak pan się nazywa. – Claremont

potrząsnął głową ze skruchą, lecz w jego głosie nie było śladu skruchy, kiedy mówił dalej: –

Nasz pociąg wiezie wojsko. Cywile nie mogą nim podróżować… chyba że mają specjalne

zezwolenie z Waszyngtonu.

– Czyż nie pracujemy wszyscy dla rządu federalnego? – zapytał Pearce łagodnie.

– W świetle przepisów wojskowych, nie.

– Rozumiem – bąknął szeryf, choć najwyraźniej nic nie rozumiał. Powoli, z namysłem,

zlustrował pozostałą piątkę przy stole, w tym jedną kobietę. Nikt z nich nie nosił munduru.

Zatrzymał wzrok na małym, chudym człowieczku w surducie i koloratce, którego wysokie czoło

ścigało szybko ustępujące pola włosy. Duchowny, o wiecznie wylęknionej twarzy, wiercił się

teraz niespokojnie pod badawczym spojrzeniem szeryfa, a jego wydatne jabłko Adama poruszało

się w górę i w dół, jak gdyby bez przerwy przełykał ślinę.

– Wielebny Theodore Peabody ma zarówno specjalne zezwolenie, jak i kwalifikacje –

wyjaśnił sucho Claremont. Było jasne, że szacunek pułkownika dla pastora ma swoje granice. –

Jego krewny jest osobistym sekretarzem prezydenta. Wielebny Peabody będzie kapelanem

w Virginia City.

– Kim?! – Pearce z niedowierzaniem przeniósł wzrok z pastora na Claremonta. – Chyba

zwariował! Dłużej by się uchował wśród Pajutów.

Peabody zwilżył językiem wargi, a jego grdyka znów zaczęła podskakiwać.

– Ale… ale podobno Pajuci natychmiast zabijają każdego białego, który im wpadnie w ręce –

wyjąkał.

– Nie tak natychmiast. Zwykle robią to powolutku – pocieszył go szeryf i spojrzał na

zwalistego, pękatego mężczyznę, który siedział obok pastora. Nosił on garnitur w krzykliwą

kratę, miał wydatne, odpowiadające jego budowie szczęki i uśmiechał się wylewnie.

– Doktor Edward Molyneux, szeryfie, do usług – przedstawił się tubalnym głosem.

– Domyślam się, że pan też jedzie do Virginia City. Czeka tam pana sporo roboty… głównie

wystawianie aktów zgonu. Szkoda tylko, że rzadko kiedy powodem zejścia będą przyczyny

naturalne.

– Nie dla mnie te jaskinie grzechu – odparł Molyneux pogodnie. – Ma pan przed sobą nowo

mianowanego lekarza Fortu Humboldta. Tyle że nie znaleźli jeszcze dla mnie munduru.

MacLean Alistair - Przelecz Zlamanego Serca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: