MacLean Alistair - Bezkresne morze.pdf - MACLEAN Alistair - sewulka

Alistair Maclean

Bezkresne morze

Alistair MacLean o odpowiedzialności pisarza i korzyściach

płynących z sukcesu ........................213

„DlLEAS"

Trzy godziny, panie MacLean, trzy godziny — i żadnej wiadomości o statku

ratowniczym!

Łatwo sobie wyobrazić nasz nastrój. Byliśmy tam tylko my czterej — Eachan,

Torry Mor, stary Grant i ja. Czyśmy rozmawiali? Nie padło ani jedno słowo,

nawet mruknięcie — na stole stała świeża butelka whisky, ale Eachan nie myślał

tego dnia o zarobku.

Siedzieliśmy po prostu jak kołki. Seumas Grant pykał swoją starą brzydką

fajkę, niczego po sobie nie pokazując, a reszta gapiła się w ściany.

Słuchaliśmy wycia wichru i gradu tłukącego wściekle w okna tawerny. Boże, ależ

to była noc! I co najgorsze, mogliśmy tylko czekać. Wesoło było, nie ma co

gadać!...

Wszyscyśmy podskoczyli, jak zadzwonił telefon. Eachan podbiegł na zaplecze i

po chwili wrócił cały rozpromieniony. Wystarczyło spojrzeć na jego wielką

pyzatą gębę, żeby spadł nam kamień z serca.

— Stawiam kolejkę, panowie. Dzwonił latarnik z Creag Dearg. „Molly Ann"

zdążyła w samą porę. Parowiec zatonął, ale uratowali załogę.

Popchnął ku nam kieliszki i spojrzał staremu Graniowi prosto w oczy.

— No i co ty na to, Seumas? „Molly Ann" zdążyła,

a Donald Archie i Lachlan są gdzieś koło Scavaig. Może powiesz, że to cud, co,

Seumas?

O, ci dwaj nie przepadali za sobą, mówię panu, panie MacLean. Proszę pamiętać,

że większość z nas stała po stronie Eachana. Stary Seumas Grant był twardym

człowiekiem. Szanowanym, i owszem, ale nikt nie darzył go sympatią i, na Boga,

on też nie darzył nią nikogo oprócz Lachlana i Donalda, swoich synów. Patrzył

w nich jak w obraz. Chowali się bez matki: dał im farmę, dał im kuter, myślał

o nich we śnie i na jawie. Ale był twardym człowiekiem, panie MacLean.

Wyniosłym i... jak to powiedzieć?... odległym. Zamkniętym w sobie.

— To cud, jak się kogoś uratuje w taką noc, Eachan — odparł głuchym głosem.

— Bez udziału Donalda i Lachlana? — naciskał Eachan.

Torry, jak pamiętam, zaczął się wiercić na krześle, a ja odwróciłem wzrok.

Niezbyt nam się to podobało — nie było sprawiedliwe.

— Gruby Neil to niezły szyper — odpowiedział cicho Grant — ale nigdy nie

poprowadzi statku ratowniczego tak jak Lachie — nie czuje morza...

W tej samej chwili otworzyły się z trzaskiem drzwi tawerny, a wiatr prawie

wyrwał je z zawiasów. Do sali wpadł Peter Pocztylion, zamknął za sobą drzwi i

stanął naprzeciwko nas w mokrym sztormiaku. Wystarczyło na niego spojrzeć, by

się domyślić, że stało się coś bardzo złego.

— Statek ratowniczy, Eachan, „Molly Ann"! — zawołał podnieconym tonem. —

Wiesz, gdzie jest?! Mów, człowieku, szybko!

Eachan spojrzał nań ze zdziwieniem.

— Pewnie, że wiem, Peter. Przed chwilą dzwonili. Stoi na kotwicy koło Creag

Dearg i...

— Creag Dearg?! Boże, Boże! — Peter osunął się na krzesło i zapatrzył tępo w

ogień. — Dwadzieścia mil morskich stąd, dwadzieścia mil! Przed chwilą z farmy

Tarbert przejechał lain Chisholm — dotarł tu w cztery mi-

nuty tym swoim wielkim samochodem — i mówi, że widział na środku cieśniny prom

z Buidhe sygnalizujący rakietami niebezpieczeństwo! A „Molly Ann" jest w Creag

Dearg! Mój Boże!...

Pokręcił powoli głową.

— Prom? — spytałem głupkowato. — Wielki John postradałby rozum, gdyby wypłynął

w taką pogodę!

— A wszystkie kutry rybackie schroniły się przed sztormem w Loch Torridon! —

dorzucił gorzko Torry.

Zapadło długie milczenie, aż wreszcie stary Grant wstał, ciągle pykając fajkę.

— Wszystkie oprócz mojego, Torry — rzekł, zapinając sztormiak. — Chwała Bogu,

że Donald i Lachie popłynęli do Scavaig, żeby obejrzeć tę nową łajbę. —

Przystanął i rozejrzał się powoli. — Chyba będę potrzebował kilku ludzi do

pomocy.

Gapiliśmy się na niego bez słowa, a gdy Eachan przerwał wreszcie ciszę, w jego

głosie brzmiało zdumienie.

— Chcesz powiedzieć, że wypłyniesz tą swoją starą krypą w taki sztorm, Seumas?

— Był wyraźnie wstrząśnięty. — Ma co najmniej czterdzieści lat, a fale w

cieśninie są wysokie jak góry! Rozbiją kuter w drzazgi, nim wyjdziesz z portu,

człowieku!

— Lachie by popłynął. — Stary Grant wbił wzrok w ziemię. — To on jest szyprem.

Popłynąłby, i Donald tak samo. Nie zawiodę swoich chłopców.

— To samobójstwo, panie Grant! — zawołałem. — Eachan ma rację: to prawie pewna

śmierć!

— Dla tych biedaków na promie nie ma żadnego prawie. — Stary Grant sięgnął po

zydwestkę i skierował się ku drzwiom. — Może dam sobie radę sam.

Eachan uniósł z trzaskiem klapę szynkwasu.

— Jesteś starym głupcem, Seumasie Grant, i będziesz się smażył w piekle z

powodu swojej przeklętej pychy! — wykrzyknął z gniewem. Odwrócił się i zdjął z

półki dwie butelki brandy. — Mogą się przydać — mruknął i wyszedł na dwór,

mamrocząc coś z okropnym grymasem na twarzy.

Trzeba panu wiedzieć, panie MacLean, że „Dileas" — tak się nazywał kuter

Seumasa Granta — był znacznie lepszy, niż go przedstawił Eachan. Kiedy

Campbell, szkutnik z Ardrishaig, budował łódź, brał drewno z samego serca

dębu. A stary Grant wzmocnił kadłub stalowymi wręgami i zainstalował

nowoczesny silnik Diesla — chyba gardnera o mocy czterdziestu czterech koni.

Ale i tak kuter nie nadawał się na taką pogodę.

Za falochronem — nigdy pan sobie tego nie wyobrazi ani nie zobaczy, panie

MacLean, nawet w najczarniejszych snach. Było piekielnie zimno, a świszczący

wicher niósł grad i lód, który ciął człowiekowi twarz do kości.

A cieśnina! Nie, to nie do opisania! Morze było straszliwie wzburzone i

przypominało mleko kipiące w garnku w absolutnej ciemności. Nawet dziś ciarki

mnie przechodzą, jak o tym myślę, panie MacLean.

Szliśmy dwie godziny prosto pod wiatr i, na Boga, dostaliśmy nieźle w kość.

„Dileas" unosi się na fali, a później wylatywał w powietrze i lądował z

potwornym trzaskiem po drugiej stronie, zapadając się w wodzie po burty. W

chwili upadku słychać było wściekły warkot śruby mielącej powietrze. Bóg jeden

wie, dlaczego „Dileas" nie pękł na pół — Bóg albo duch Campbella, szkutnika z

Ardrishaig.

— Widzicie coś, chłopcy?! — krzyknął ze sterówki stary Grant, którego słowa

porwał wiatr.

— Nic, Seumasie! — ryknął w odpowiedzi Torry. — Zupełnie nic!

Podałem Eachanowi reflektor, stary aldis, i poszedłem na rufę. Seumas Grant

stał spokojnie przy kole, z twarzą zalaną krwią — ogromna grzywiasta fala

wybiła okno sterówki i nie zdążył się odsunąć.

Ale jego starcze oczy były jak zawsze spokojne, pewne, czujne.

— To nie ma sensu, panie Grant! — krzyknąłem. — Tej nocy nie znajdziemy

nikogo, a zresztą nikt nie mógł przeżyć

takiej nawałnicy! To beznadziejne — „Dileas" dłużej tego nie wytrzyma! Musimy

wracać!

Wyrzekł kilka słów. Nie dosłyszałem i pochyliłem się ku niemu.

— Zastanawiałem się po prostu, czy Lachie by wrócił — powiedział w zamyśleniu.

Wygramoliłem się ze sterówki i zacząłem przeklinać Seumasa Granta, przeklinać

za straszliwą miłość, jaką żywił do swoich synów, do Donalda Archiego i

Lachlana. I nagle — nagle poczułem, że ogarnia mnie straszny, palący wstyd, i

zacząłem przeklinać samego siebie. Czepiając się nadburcia, ruszyłem powoli w

stronę dziobu.

Nim zdążyłem dotrzeć do śródokręcia, usłyszałem piskliwy, podniecony okrzyk

Eachana.

— Tam, Torry, popatrz tam! Trzy rumby z lewa przed dziobem! Tam jest

człowiek... nie, na Boga, dwóch!

Kiedy „Dileas" wspiął się na szczyt następnej fali, popatrzyłem wzdłuż snopu

światła z reflektora. Eachan miał rację. Rzeczywiście, w wodzie szamotały się

dwie ciemne postacie.

Trzema skokami dobiegłem z powrotem do sterówki i pokazałem je ręką Grantowi.

Kiwnął w odpowiedzi głową i zaczął zmieniać kurs. Ach, co to był za sternik,

panie MacLean! Wystarczyłoby obrócić dziób ciut za daleko, a nigdy byśmy się

nie wydostali z jednej z tych głębokich dolin między falami. Ale stary Seumas

prowadził kuter bezbłędnie.

I wówczas zdarzył się cud. Właśnie to, panie MacLean — cud. Znaleźliśmy się w

oku huraganu. Proszę pamiętać, że fale były równie wysokie jak przedtem, ale

wiatr na chwilę ustał i zapadła śmiertelna cisza — aż nagle, od strony

bakburty, z ciemności dobiegł ledwo słyszalny rozpaczliwy krzyk.

Torry momentalnie obrócił reflektor, a snop podskakujący w górę i w dół,

wydobył z kształt unoszący się na wodzie w odległości pól

prawie dokładnie przed nami. Z początku wziąłem go po prostu za dryfujące

szczątki rozbitego promu, lecz zaraz zauważyłem, że to prowizoryczna tratwa

zbita z kilku desek i belek. Leżało na niej — nie, na Boga, było do niej

przywiązane! — dwoje dzieci. Ukazywały się tylko chwilami na szczytach fal i

natychmiast znikały — igraszki diabła na rozszalałym morzu. O Boże, Boże!

Biedne maleństwa!

— Panie Grant! — ryknąłem staremu Seumasowi do ucha. — Na wprost dziobu jest

tratwa z dwojgiem dzieci!...

Jego oczy były równie spokojne jak zawsze. Spoglądał po prostu przed siebie z

nieprzeniknionym wyrazem twarzy.

— Nie mogę podnieść jednych i drugich — odpowiedział beznamiętnie, bez cienia

emocji, niech diabli porwą jego kamienne serce! — Gdybyśmy teraz zawrócili,

fale natychmiast by nas zatopiły. Żeby zawrócić, muszę dopłynąć do Seal Point.

Czy dzieci utrzymają się jeszcze przez jakiś czas, jak myślisz, Calum?

— Są na pół martwe — odrzekłem apatycznie. — I nie trzymają się tratwy: są do

niej przywiązane. Zerknął na mnie zmrużonymi oczyma.

— Przywiązane, Calum? Takeś powiedział? — spytał cicho. — Przywiązane?!

Kiwnąłem w milczeniu głową. I wówczas stało się coś dziwnego, panie MacLean,

coś bardzo dziwnego. Na starczej, pomarszczonej twarzy Granta pojawił się

uśmiech — ciągle stoją mi przed oczami jego lśniące zęby i strużki krwi

cieknące po policzkach. Skinął kilkakrotnie głową, jakby zadowolony, że coś

zrozumiał, a potem obrócił koło nieco w prawo.

Niewielka tratwa zbliżała się do nas w błyskawicznym tempie i mogliśmy podjąć

tylko jedną próbę wzięcia dzieci na pokład. Ale stary Seumas sterował tak

dobrze, że nie mogło nam się nie udać: Torry Mor machnął swoją wielką łapą,

złapał dzieci razem z tratwą i wciągnął bezpiecznie na łódź. Znieśliśmy je pod

pokład, a Grant ruszył pod wiatr do Seal Point. Później popłynęliśmy z

powrotem wzdłuż

cieśniny, idąc prosto jak strzała — bo przy silnym wietrze z rufy żadna łódź

na świecie nie równa się z kutrem z Loch Fyne — ale nie zobaczyliśmy już ani

śladu dwóch mężczyzn. Jakąś milę od portu stary Seumas oddał koło Torry'emu i

zszedł pod pokład do dzieciaków.

Siedziały na koi naprzeciwko piecyka, okręcone kocami — dziewięcioletni

chłopiec i jasnowłosa sześcioletnia dziewczynka. Były blade, blade, przerażone

i wyczerpane, ale powinny szybko przyjść do siebie.

Zrelacjonowałem cicho staremu Graniowi, czego się dowiedziałem. Pływały dla

zabawy małym czółnem po basenie portowym w Buidhe, gdy chłopiec zbliżył się

niebezpiecznie do falochronu i wiatr porwał łódkę na otwarte morze. Ale

zauważono to z brzegu i za dziećmi popłynęło promem dwóch mężczyzn; później

statek zatonął. Dzieci nic więcej nie pamiętały: mało nie umarły ze strachu.

Akurat kończyłem, gdy pod pokład zszedł Eachan.

— Wiatr słabnie, Seumas, i morze się uspokaja. Ci dwaj mają jeszcze szansę, że

wyrzuci ich na brzeg, jeśli potrafią pływać.

Stary Seumas uniósł na niego oczy. Jego zmęczona, pomarszczona twarz wydała

się dziwnie stara.

— Nie mają żadnej szansy, Eachan, żadnej.

— Skąd ta pewność, człowieku? — zaoponował Eachan. — Nigdy nic nie wiadomo.

— Ja wiem, Eachan. — Głos starego rybaka był cichy, jakby dochodził z wielkiej

odległości. — Ja dobrze wiem. Potrafią to samo co ojciec. Nigdy nie nauczyłem

się pływać, oni też.

Zatkało nas, może mi pan wierzyć. Gapiliśmy się na niego głupkowato, z

niedowierzaniem, wreszcie z przerażeniem.

— Chce pan powiedzieć... — zacząłem, lecz nie mogłem wykrztusić słowa.

— Tak, to byli Lachie i Donald. Widziałem ich. — Stary Grant wpatrywał się nie

widzącym wzrokiem w ogień. — Na pewno wrócili wcześniej ze Scavaig.

Minęła dobra minuta, zanim Eachan wyjąkał łamiącym się głosem:

— Seumas, Seumas! Przecież to byli twoi synowie! Jak mogłeś...

Stary Grant pierwszy i jedyny raz stracił panowanie nad sobą. Przerwał

głuchym, wściekłym tonem, a w jego oczach zalśniły łzy.

— I co miałem robić, Eachan?! Wziąć ich na pokład i zostawić dzieci?! Zamilkł

na chwilę.

— Nie rozumiesz, Eachan? — ciągnął powoli. — Lachie i Donald zbudowali dla

nich tratwę z jedynych desek na promie. Wiedzieli, co robią — i wiedzieli, że

nie zostawiają sobie żadnej szansy. Zrobili to celowo, człowieku. I gdybym nie

uratował tych dzieci, to wtedy... wtedy...

Urwał, lecz po chwili usłyszeliśmy jego najcichszy szept:

— Nie mogłem zawieść swoich synów. Och, Eachan, Eachan, przecież nie mogłem

ich zawieść!...

Stary Grant wyprostował się, sięgnął po chustkę i otarł z twarzy krew, a

także, jak sądzę, łzy. Wziął na ręce dziewczynkę, okręconą po szyję kocem,

posadził ją sobie na kolanach i uśmiechnął się łagodnie.

— A teraz, ptaszynko, co byś powiedziała na trochę gorącego kakao?...

ŚWIĘTY JERZY i SMOK

— Bezkresne...

Jeżeli ktoś miał kiedykolwiek prawo uważać się za szczęśliwego, był to z

pewnością George Rickaby. Każdy rozsądny człowiek, a zwłaszcza zasuszony,

zmumifikowany mieszczuch, uznałby, że jest on w tej chwili w przedsionku raju.

Na bezchmurnym letnim niebie świeciło skwarne popołudniowe słońce; po obydwu

stronach kanału sunęły leniwie do tyłu złociste pola południowej Anglii; pod

stopami George'a drżał lekko pokład smukłego ośmio-metrowego jachtu

wycieczkowego, przed nim rozciągały się przepiękne, spokojne wody kanału Lower

Dipworth, a na dodatek czekał go cały miesiąc wakacji. Przedsionek raju?

Skądże, raj!

George Rickaby, doktor fizyki i członek Królewskiego Towarzystwa Nauk

Przyrodniczych, uważał się jednak za najnieszczęśliwszego człowieka pod

słońcem. Osądzanie ludzi na podstawie pozorów prowadzi do krańcowo błędnych

wniosków — myślał z goryczą. Cóż z tego, że ma dość czasu i pieniędzy, aby

pływać dla przyjemności jachtem po angielskich kanałach? Cóż z tego, że

towarzyszy mu oddany, zaradny były ordynans, który dba tylko o to, by George

zanadto się nie przemęczał? Cóż z tego, że George uchodzi za jednego z

najlepiej się zapowiadających fizyków jądrowych Europy? Cóż z tego, że sam

minister zaopatrzenia poklepał go kiedyś po plecach i zwrócił się doń po

imieniu?

Marność nad marnościami — myślał melancholijnie George, prowadząc jacht przez

lesiste zakole kanału, marność nad marnościami. Mimo to nie powinien chyba

osądzać zbyt surowo głupich złudzeń ignoranckiego świata. Popatrzył smutno na

nieskazitelnie czyste sosnowe deski pokładu. W końcu za młodu sam ulegał

podobnym iluzjom. Ba, zaledwie trzy miesiące temu...

— Uważaj! Płyniesz prosto na mnie!

Z bolesnych rozmyślań wyrwał go piskliwy kobiecy okrzyk. George pośpiesznie

wyprostował swoje wysokie, boleśnie chude ciało, chwycił okulary i popatrzył

przed siebie, wytężając krótkowzroczne oczy.

— Szybko, szybko, ty kretynie, bo będzie za późno!...

George'owi mignęła barka stojąca w poprzek kanału z dziobem na brzegu,

blokująca trzy czwarte toru wodnego; na jej rufie zauważył dziewczynę, która

krzyczała i wymachiwała dziko rękami. Widział ją tylko przez mgnienie oka. Nie

był człowiekiem czynu i natychmiast sparaliżowała go bezsilność.

— W lewo, głupcze, ster w lewo! — wrzeszczała rozpaczliwie dziewczyna.

George ocknął się i chwycił koło sterowe. Niestety, jak już wspomnieliśmy, nie

był człowiekiem czynu. Nie potrafił sobie radzić w sytuacjach krytycznych.

Rzeczywiście obrócił koło, i to z niesłychaną prędkością i energią. Tyle że w

złą stronę.

W odległości półtora kilometra, w wiosce Upper Dip-worth, staruszkowie

drzemiący na ławkach ocknęli się nagle, słysząc echo straszliwego trzasku

przetaczające się nad spokojnymi łąkami. Wkrótce jednak znów zapadli w słodki

sen.

Tymczasem na kanale działy się rzeczy przerażające. Wstrząs wywołany

zderzeniem przerzucił młodą kobietę na dziób jachtu George'a, przerywając jej

w pół słowa kolejny obelżywy okrzyk, George zaś poleciał w tej samej chwili do

przodu. Znaleźli się tuż obok siebie i przez dziesięć sekund świdrowali się

bez słowa złym wzrokiem.

Pierwsza zabrała głos dziewczyna.

— Co za kretyn! Nie ma pan oczu?! — zawołała z wściekłością. — A może słońce

rozmiękczyło panu mózg? — dodała z jadowitą słodyczą, pukając się znacząco w

czoło.

George wstał, zachowując obrażone, wyniosłe milczenie. Ostatnia zniewaga

przepełniła kielich goryczy. Jednakże George'owi, wychowanemu w surowej

szkole, wpojono niewzruszony szacunek dla kobiet. Miał nadzieję, że potrafi

się zachować jak dżentelmen.

— Jeśli pani barka uległa uszkodzeniu, proszę przyjąć wyrazy ubolewania —

stwierdził chłodnym tonem. — Ale musi pani przyznać, że barka stojąca w

poprzek kanału to, mówiąc najdelikatniej, coś niezwykłego. Trudno się

spodziewać...

W tym momencie urwał nagle. Włożył z powrotem okulary i po raz pierwszy

przyjrzał się dziewczynie uważniej.

A warto było się jej przyglądać, orzekł beznamiętnie. Połyskliwe rude włosy,

intensywnie błękitne oczy (chwilowo nieprzyjazne), zielona bluza bez rękawów i

króciutkie szorty — George musiał przyznać, że pasażerka barki jest wyjątkowo

ładna.

— W poprzek, ty błaźnie?! — zawołała gniewnie, odtrącając jego wyciągniętą

rękę i wstając z grymasem bólu na twarzy. — W poprzek, dobre sobie!

Ugięła na próbę kolano, obserwowana z podziwem przez George'a, i z wyraźną

MacLean Alistair - Bezkresne morze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: