LEGENDY BEDZINA.pdf

LEGENDY BĘDZINA

LEGENDA O POWSTANIU KOŚCIOŁA ŚW.

TOMASZA

W drugiej połowie XV wieku w Będzinie pojawili się arianie. Pod

wodzą Jana Firleja, pana na Ogrodzieńcu, podbili oni miasto, a

księdza, broniącego swojej parafii, zabili. Nie chciał on innowiercom

otworzyć drzwi świątyni, których bronił z krzyżem w ręku. Kościół

Św. Trójcy, położony na górze nieopodal zamku, został całkowicie

splądrowany.

Na próżno katolicka ludność Będzina próbowała odbić swoją

świątynię. Mieszkańcy zebrali się i postanowili wybudować nowy,

istniejący do dziś, Kościół pod wezwaniem Św. Tomasza.

LEGENDA O DUCHU MIEROSZEWSKIEGO

Obok pałacu, w parku Gzichowskim, księżycową nocą koło północy

można zobaczyć męską postać zastygłą pomiędzy stojącymi tam

rzeźbami Bachusa i Flory. Kiedy zapieje pierwszy kur, postać

dosiada dziwacznego konia i koń wraz z jeźdźcem znikają w mgle.

Postać ta to Kazimierz Mieroszewski, budowniczy pałacu, pan,

który przywrócił mu dawną świetność, ale w kawalerskich czasach

zbytnio gustował w hulankach i swawolach. On to właśnie kończąc

budowę, kazał postawić to rzeźby, jako symbol swoich upodobań.

Bowiem Bachus to bożek ekstazy i wina, a Flora - jedna z

towarzyszek jego uciech. Kazimierz był lekkoduchem i hulaką, aż

na wniosek zgorszonych mieszczan, rozpustnika odwiedził miejscowy

pleban, by go do porzucenia życia grzesznika namówić.

Na nic to się zdało. Rozpustnik wyszedł przyjąć kapłana,

niezupełnie trzeźwy i niekompletnie ubrany. Napomniany imieniem

bożym, obelgi jął rzucać na plebana, grożąc włóczeniem po parku.

Ten uciekając przeklął rozpustnika, każąc mu po śmierci, co noc w

towarzystwie Flory i Bachusa o swoich grzechach rozmyślać, a na

dni do czyśćca na koniu o dwóch głowach powracać. Mieroszewski

w latach późniejszych ustatkował się, a nawet ożenił.

I choć kolejny pleban klątwę zdjąć, po śmierci Kazimierza okazało

się, że skrucha przyszła za późno.

LEGENDA O BŁĘKITNEJ LUDWICE