Rice Anne - Godzina Czarownic - 2.pdf - dawidzuk77

Anne Rice

Godzina Czarownic

The witching hour

Tom 2

Przełożyła: Hanna Pustuła

Wydanie polskie: 1995

Pierwsze cztery części akt zawierają materiał, który Petyr van Abel spisał

specjalnie dla Talamaski, posługując się łaciną, a przede wszystkim łacińskim

szyfrem stosowanym przez Talamaskę od czternastego do osiemnastego wieku,

by uczynić treść listów i dzienników niedostępną wścibskim oczom. Wiele

fragmentów zostało zapisane również w języku angielskim, bowiem Petyr van

Abel, chcąc przekazać dialogi oraz pewne myśli i uczucia w sposób bardziej

naturalny niż mógł na to pozwolić starożytny łaciński szyfr, miał zwyczaj

używać angielskiego, gdy przebywał wśród Francuzów, a francuskiego, gdy

znajdował się wśród Anglików.

Niemal cały materiał ma formę listów, która była w owym czasie i aż po

dzień dzisiejszy podstawową formą raportów kierowanych do archiwów

Talamaski.

Zgromadzeniu przewodził wówczas Stefan Franck. Większość zawartych w

aktach listów kierowana jest właśnie do niego i charakteryzuje się swobodnym,

osobistym, niekiedy zupełnie nieoficjalnym tonem. Petyr van Abel nie

zapominał jednak nigdy, iż jego pisma są przeznaczone do archiwów; starannie

wyjaśniał wszelkie szczegóły na użytek niepoinformowanego czytelnika.

Dlatego opisywał kanały Amsterdamu, chociaż zwracał się do osoby

mieszkającej nad jednym z nich.

Tłumacz niczego nie pominął. Adaptacji oryginalnego materiału dokonano

jedynie tam, gdzie tekst listów i zapisów w dziennikach uległ zniszczeniu i jest

nieczytelny lub, gdy słowa i frazy starożytnego łacińskiego szyfru są niejasne

dla współczesnych uczonych Zgromadzenia czy też, gdy archaiczne angielskie

zwroty utrudniłyby dzisiejszemu odbiorcy właściwe zrozumienie znaczenia.

Oczywiście, pisownia została unowocześniona.

Współczesny czytelnik powinien wziąć pod uwagę, że język angielski

używany w owym czasie – w końcu siedemnastego wieku – miał niemal to samo

brzmienie co obecnie. Zwroty i wyrażenia, takie jak „całkiem niezły”, „wydaje

mi się” czy „przypuszczam”, były w powszechnym użyciu. Nie zostały zatem

wprowadzone przez tłumacza, lecz znajdujemy je w oryginalnym tekście.

Jeżeli odniesiemy wrażenie, że świat, który opisuje Petyr, jest zaskakująco

„egzystencjalny” jak na tamtą epokę, wystarczy ponownie poczytać Szekspira

tworzącego siedemdziesiąt pięć lat wcześniej od naszego autora by uświadomić

sobie, jak głęboko zakorzeniony był w świadomości ateizm i egzystencjalizm

myślicieli owych czasów i z jaką ironią odnosili się oni do otaczającej ich

rzeczywistości. To samo można by powiedzieć o stosunku Petyra van Abla do

spraw płci. Wielkie zahamowania dziewiętnastego stulecia sprawiają, że

zapominamy niekiedy, iż wieki: siedemnasty i osiemnasty były o wiele bardziej

liberalne w sprawach ciała.

Wracając do Szekspira warto powiedzieć, że Petyr darzył go szczególnym

uczuciem i z ogromną przyjemnością czytywał zarówno jego sztuki jak i sonety.

Często nazywał go „swoim filozofem”.

Pełna historia Petyra van Abla, warta opowiedzenia sama dla siebie, zawarta

jest w siedemnastu opatrzonych jego imieniem tomach, w których znajdziemy

komplet napisanych przez niego raportów dotyczących wszystkich spraw, jakie

kiedykolwiek badał. Przeznaczeniem wszelkich przekazów van Abla od

początku było znalezienie się w archiwach Talamaski.

W naszym posiadaniu znajdują się również dwa powstałe w Amsterdamie

jego portrety. Pierwszy, namalowany przez Franza Halsa specjalnie dla Roemera

Franza, w owym czasie głowy Zgromadzenia,

przedstawia

wysokiego

jasnowłosego młodzieńca o nordyckiej urodzie, z owalną twarzą, wydatnym

nosem, wysokim czołem i wielkimi przenikliwymi oczyma. Drugi, pędzla

Thomasa de Keysera powstały około dwudziestu lat później, ukazuje mężczyznę

o cięższej budowie i pełniejszej, chociaż wciąż charakterystycznie pociągłej

twarzy, ze starannie przystrzyżonymi wąsami, brodą i długimi blond lokami

opadającymi na ramiona spod kapelusza z szerokim rondem. Na obu portretach

Petyr sprawia wrażenie człowieka bardzo swobodnego i w pewien szczególny

sposób pogodnego, co zresztą jest charakterystyczne dla wielu wizerunków

mężczyzn portretowanych w owym czasie przez holenderskich malarzy.

Petyr należał do Talamaski od wczesnego dzieciństwa aż do swojej śmierci,

która położyła kres jego czterdziestotrzyletniemu życiu. Zginął podczas

wykonywania swoich obowiązków – o czym dowiemy się z ostatniego raportu,

jaki van Abel sporządził dla Talamaski.

Wszystkie relacje są zgodne, co do faktu, że Petyr był nie tylko

gawędziarzem i słuchaczem z prawdziwego zdarzenia, lecz także urodzonym

pisarzem, a oprócz tego namiętnym i impulsywnym człowiekiem. Kochał

artystyczny świat Amsterdamu i chętnie spędzał długie godziny w pracowniach

malarzy. Nigdy jednak nie odrywał się od swoich badań, a jego komentarze

bywają rozwlekłe, przesycone szczegółami, czasem nieumiarkowanie

emocjonalne. Niektórych czytelników mogą irytować. Dla innych zapewne

okażą się bezcenne, gdyż oprócz barwnych opisów wydarzeń, których był

świadkiem, autor przekazał nam również wyraźny ślad własnej osobowości.

Petyr posiadał pewną ograniczoną zdolność odczytywania myśli (sam

przyznawał, iż niechęć i obawa, jaką budził w nim ów talent, przeszkodziły mu

rozwinąć go w pełni); potrafił także wprawiać w ruch niewielkie przedmioty,

zatrzymywać zegary i wykonywać podobne „sztuczki”.

Pierwszy kontakt z Talamaską Petyr nawiązał wtedy, gdy, jako ośmioletni

sierota wędrował po ulicach Amsterdamu. Przeczuwając, że Dom jest

schronieniem dla dusz podobnie jak on „innych”, kręcił się w pobliżu, by w

końcu pewnej zimowej nocy zasnąć na frontowych schodach, gdzie niechybnie

by zamarzł, gdyby Roemer Franz nie znalazł go i nie zabrał do środka. Później

odkryto, iż Petyr otrzymał był staranne wykształcenie i potrafi czytać zarówno

po łacinie jak i po holendersku, a także rozumiał język francuski.

Zachował jedynie mgliste i rozproszone wspomnienia o rodzicach i

spędzonych z nimi najwcześniejszych latach życia; podjął jednak samodzielną

próbę zbadania swojego pochodzenia, w wyniku której udało mu się nie tylko

ustalić tożsamość ojca, Jana van Abla, słynnego chirurga z Lejdy, lecz także

odnaleźć liczne jego dzieła, zawierające jedne z najwspanialszych medycznych i

anatomicznych ilustracji owych czasów.

Petyr często powtarzał, że Talamasca jest mu matką i ojcem. Nikt nigdy nie

był bardziej oddany Zgromadzeniu niż on.

AARON LIGHTNER

Talamasca, Londyn, 1954 rok

* * *

CZAROWNICE MAYFAIR

Część I / Transkrypcja pierwsza

Z pism Petyra von Abla dla Talamaski

1689 rok

Wrzesień 1689 roku, Montecleve, Francja

Drogi Stefanie, Nareszcie przybyłem do Montecleve, położonego na samym

skraju gór Cevennes – to jest na ich przedgórzu – by ujrzeć to ponure warowne

miasteczko o dachach krytych dachówką i w rzeczy samej przerażających

bastionach, gotujące się do egzekucji potężnej wiedźmy.

Panuje tu teraz wczesna jesień; powietrze w dolinie jest rześkie, choć wciąż

jeszcze czuć w nim tchnienie śródziemnomorskiego żaru, a od bram miasta

rozpościera się radujący serce widok winnic rodzących miejscowe wino,

Rice Anne - Godzina Czarownic - 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: