Tomek Wilmowski 01-Tomek w Krainie Kangurów.pdf

Alfred Szklarski

Księgozbiór DiGG

2010

ROZDZIAŁ I

ZEMSTA

L ada chwila miał rozbrzmieć dzwonek na koniec przerwy pomiędzy lekcjami.

Korytarz z wolna pustoszał, uczniowie znikali w klasach, cisza ogarniała szkolne

mury. Jeszcze tylko grupka czwartoklasistów kręciła się w pobliżu głównych,

schodów i drzwi pokoju nauczycielskiego.

W miarę jak zbliżał się koniec pauzy, nieśmiała nadzieja zaczynała kiełkować w

sercach myszkujących po korytarzu chłopców. Krasawcewa, nauczyciela geografii,

nie było dotąd ani w kancelarii, ani w pokoju nauczycielskim. Może więc zachorował

i nie przyjdzie w ogóle do szkoły? A może szczęśliwy los zdarzy, że przynajmniej się

spóźni, jak mu się to często przytrafiało.

W grupce szeptem rozmawiającej na korytarzu rej wodził Tomek Wilmowski,

dobrze zbudowany blondyn, który z ożywieniem pocieszał swych zdenerwowanych

kolegów:

- Mówię wam, że „piły” nie ma w budzie. Stwierdziłem sam i ręczę za to. Może

jego gospodyni, wychodząc na miasto po sprawunki, przez zapomnienie zamknęła

drzwi na klucz? To byłaby heca! Czy wyobrażacie sobie „piłę” z notesem w ręku

miotającego się bezsilnie po mieszkaniu? Och, gdybym to mógł zobaczyć!

Twarze chłopców rozjaśniły się na samą myśl o takiej wspaniałej możliwości.

Trudno się nawet było dziwić, że snute przez Tomka domysły napawały jego

kolegów nadzieją i radością. Zaledwie niecałe trzy tygodnie dzieliły ich do wakacji

letnich, a tymczasem Krasawcew, czy też jak go uczniowie nazywali „piła”,

zapowiedział, że przed swym przyspieszonym wyjazdem do Rosji pozostawi

„polskim buntowszczykom” taką pamiątkę, iż popamiętają go przez cały następny

rok „zimowania” w tej samej klasie. Mogło to tylko oznaczać zaostrzenie kursu

dyrekcji gimnazjum przeciw czwartoklasistom.

Domysły te nie były pozbawione podstaw. Mianowany przed kilkoma miesiącami

dyrektor gimnazjum, Rosjanin Mielnikow, z niezwykłą surowością wymagał od

swych wychowanków ślepego posłuszeństwa i przywiązania do carskiej Rosji.

Niezwykła ta opowieść rozpoczyna się bowiem w 1902 roku gdy znaczna część

Polski znajdowała się pod okupacją rosyjską. Znienawidzony przez uczniów nowy

dyrektor wykazywał szczególną gorliwość w dziele rusyfikowania 1 polskiej

młodzieży. Mało mu było tego, że wszystkie lekcje prowadzono wówczas w języku

rosyjskim. Mielnikow, a pod jego wpływem i niektórzy nauczyciele pilnie

przestrzegali, aby uczniowie w szkole w ogóle nie rozmawiali po polsku. Dyrektor

wiele czasu poświęcał również badaniu stosunków panujących w rodzinach swych

wychowanków. Na każdym kroku węszył nieprzychylność do carskiej Rosji, co w

zasadzie znajdowało w szkole odbicie w ujemnej ocenie postępów w nauce.

1 Rusyfikować: wynaradawiać wychowując w duchu rosyjskim.