DAMNVM - 1.4 - Epoka Mroku.pdf - RPG_PL - pinky_75

–

Anno Domino 2oo7

DAMNVM

E p o k a M r o k u

Autorzy:

Dariusz Siwek i Jakub Sawoszczuk

v1.4

–

I u s t i t i a N u n t i u m

Znów to samo... Z wolno snujących się po nieboskłonie chmur – ponoć domu bogów – poczęły spadać pierwsze

krople kolejnego dzisiaj deszczu. Kropla wielkością dorównująca przepiórczemu jaju właśnie uderzyła z

niemałym impetem o podmokły grunt lekko się rozpryskując. Za tą jedną leciała już następna, nawet może

troszkę większa. Po chwili niedługiej z nie mniejszym impetem rozprysła się ona na barku Baltusa.

-Na kły Beritha! Już chyba tydzień dzień w dzień pada ten przeklęty deszcz! Jeszcze parę dni i z całego

tego lasu zrobi się jedno wielkie bagno! - Nagle rzucił z nieukrywaną złością Baltus.

-Tu Ci racja bracie, a przez mokradła tłuc się nie będziemy! - Dodał również podirytowany Lotar.

-Drodzy wojownicy, zważcie na czyje wezwanie tu jesteśmy i ucichnąć zechciejcie, narzekacie jak dzieci.

– Spokojnym tonem odrzekł Acronus.

-A... - Baltus lekko rozwarł usta, jakby coś jeszcze chciał dodać, ale nie dokończywszy zamilkł.

Nikt więcej już się nie odezwał. Nie tracąc czasu, już po chwili wszyscy maszerowali dalej. Przezorny strzelec,

Vivian poprawił jedynie swój skórzany czepiec i długi płaszcz, Inni z zazdrością spojrzeli jeno na jego solidne

ubranie, poprawiając międzyczasie swoje brudne tuniki i przepaski. Nawet 10 stajań nie minęło, kiedy to

pojedyncze krople deszczu zamieniły się w wielką ulewę. Ciężkie krople nawałnicą uderzały z wielkim impetem

o rozmoczoną ziemię, orząc ją przy tym niczym sprawni rolnicy. Uderzenia tychże kropel deszczu nie dość, że

znacząco zagłuszały wszelkie dźwięki, to jeszcze na dodatek nieustannie dawały o sobie znać, bombardując

niemalże nagie ciała wędrowców, przykryte jeno cienką tuniką. Pogoda ta do reszty zdruzgotała samopoczucie

podróżników, które i tak było fatalne z powodu otoczenia, w jakim przystało im podróżować. Szli oni przez

las, choć bardziej by tu pasowało określenie puszczę, gęstwinę, dzicz. Na dodatek nie była to zwyczajna dzicz...

Groteskowo powykrzywiane drzewa, niemalże bezlistne, które swym nietypowym kształtem przypominały

karykatury ludzkich postaci. Być może to porównanie nawet by nie przyszło na myśl naszym śmiałkom,

gdyby nie fakt, iż parę dni temu w jednej gospodzie stary gawędziarz, ponoć weteran, nie opowiedział im

pewnej historii o tym lesie... Wedle jego opowieści pod koniec Wielkiej Wojny, gdy na tych terenach rozciągały

się liczne pola, miała się tutaj stoczyć ważna bitwa pomiędzy wojskami damnumskimi i hordami orczego

najeźdźcy. Otóż w samym środku bitwy na jej wszystkich uczestnikach rzekomo dokonał się straszliwy rytuał,

przeobrażający ich ciała w drzewa, w których miała cierpieć uwięziona na wieki dusza. No i owi zaklęci w

drzewa wojownicy, wedle autora opowieści, mają tworzyć ten las. Tak czy inaczej, nawet bez tej wiedzy jest

tutaj wystarczająco strasznie, czego przykładem może być chociażby runo leśne, w licznych miejscach

zastąpione spopieloną ziemią. Cały ten obraz dopełniają, na razie odległe, odgłosy bestii, których szkaradnego

wyglądu i siły nie sposób sobie wyobrazić nawet w najmroczniejszych koszmarach. Dochodzące do tego

nieodgadnięte i misterne symbole, zapewne z czasów wojny, które przyozdabiają tutejsze drzewa, także

napawają strachem. W takim to otoczeniu i w takiej pogodzie przyszło podróżować naszym śmiałkom.

Niedziwne, iż wiele razy każdy z owych wędrowców zastanawiał się w głębi ducha, czy to ma sens, czy nie

zawrócić... Jednak w dalszej wędrówce podtrzymywała ich słuszność sprawy, jakiej się oddali i srebro, które

mieli otrzymać... Mimo wszystko obiecana suma nie była za wysoka, bo miała wynosić jedyne minę srebra, co

za taka wyprawę naprawdę nie jest wygórowaną zapłatą, a i odnośnie słuszności do samej sprawy miewali

wątpliwości. Nieraz się zastanawiali, czy, aby ich przewodnik i pracodawca, zwykły skryba miejski, Acronus

naprawdę otrzymał list-polecenie od Sospela, najjaśniejszego boga-patrona sprawiedliwości i prawa? Jakiś list

nim pokazywał, ale wszyscy są niepiśmienni, wiec nie mogli go w żaden sposób zweryfikować. Potem zaś

rozwodzili się także, czy, aby misja, jaką wykonują dla niego, na pewno jest tym zadaniem, które polecił mu

wykonać Sospel w nadanym mu liście. Ostatecznie obawiali się także, że może on być fałszywym prorokiem,

służącym Mrocznym Potęgom i wiodącym ich na pewną zgubę, możliwe, że nawet do rąk odszczepieńców.

Jednak wizja gniewu boga sprawiedliwości i przymierania głodem odciągała ich od porzucenia tego zadania.

-Zmrok rychło nadchodzi, nie zanosi się na to, że przestanie padać, wiec proponuje postój, a tutaj

byłoby dogodne miejsce – Rzekł po cichu Vivian przystając.

-Mi pasować – Rzekł z ulgą krasnolud Arghal, słabo władający roburskim językiem, zrzucając swoją

torbę na ziemię.

-Na orczy zad! Znowu mamy nocować w czasie ULEWY?! - Parsknął mocno zirytowany Baltus.

–

kąska suchego miejsca. - Odparł Acronus, otwierając swoją torbę.

-J... Zresztą, niech was wszystkich psy chędożą... - Rzekł zmarnowanym głosem Baltus, poczynając

wspinać się na drzewo.

-Ognia nie rozpalimy, bo nie ma jak, trzeba jakoś przeżyć bez. Ja wezmę pierwszą warte, a potem

kogoś obudzę, no niech was Davsun ma w swojej opiece, zasypiajcie – Wygłosił ściągający z pleców łuk

Vivian.

Najpierw każdy starał się znaleźć jakiś suchy kąt do przenocowania, ale raczej takich miejsc nie było, więc

położyli się byle gdzie, nieraz nawet mając nogi zanurzone w kałuży, co zdawało się nie przeszkadzać

podróżnikom. Ogromne zmęczenie całodniowego marszu poprzez dzicz tuszowało wszelkie niewygody. Przed

snem niemalże każdy z nich rozmyślał jeszcze przez chwile, jak może wyglądać stwór, którego wedle polecenia

rzekomo zawartego w liście mają ubić ku zaspokojeniu woli Sospela. Za dużo czasu ta myśl im nie zajęła,

bowiem została urwana przez sen, który ich rychło zmorzył. Teraz spośród dźwięków lekko osłabionej

nawałnicy wyróżniały się jedynie odgłosy spacerującego wokół obozowiska Viviana sprawującego wartę. Po

pewnym czasie gdy nasz wartownik przysiadł na jednym ze zwalonych pni, jego uszu dobiegł dźwięk łamanej

gałązki. Vivian pomyślał, że to jakieś drobne zwierze, ale jest przezorny z natury, więc mimo wszystko

postanowił to sprawdzić. Gdy tylko wstał, z nieprzebytego mroku wykraczając zza jednego z drzew wyłoniła

się jakaś postać, której sylwetkę lekko zamazywał padający deszcz. Pomimo złej widoczności Vivian dostrzegł,

jak krople deszczu uderzają o odrażające, ropiejące bulwy trądowe na jego ciele – był to odszczepieniec.

-PLUGASTWO! - Ryknął ze wszystkich sił Vivian, sięgając po pierwszą strzałę.

Zanim zaskoczeni kompani zdążyli się zorientować co się dzieje, pierwszy z odszczepieńców ruszył szarżą na

wysuniętego na przedzie łucznika. Podróżników nagle dobiegły odgłosy licznych kroków i po chwili ujrzeli oni

wyłaniających się z mroku wściekle szarżujących odszczepieńców. Zanim prymitywna buława agresora

dosięgła byłego wartownika, zdążył on wypuścić strzałę w parszywą istotę, która trafiła ją w ramię,

powodując lekkie zachwianie biegu, ale nie powstrzymała atakującego. Napastnik z całym impetem uderzył

Viviana prosto w głowę, lekko go zamraczając. Między czasie reszta kompanii wstała, uzbrajając się.

Następnie nawałnicą, niczym dzisiejszy deszcz, uderzyli dzikusi, raniąc podróżników. Vivian po otrzymaniu

ciosu postanowił odsunąć się od wroga, gdy to robił napastnik machnął jeszcze maczugą, ale nie trafił.

Rozwścieczony Baltus uderzył potężnie, tnąc swą siekierą od dołu, omijając zasłonę wroga i zagłębiając swoje

toporzysko w jego boku. Siliończyk uderzając z nadludzką siłą, chyba nadaną przez bogów, odrąbał

napastnikowi całą rękę i to tuż za ramieniem. Krew odszczepieńca tryskała obficie wokół, a on sam krzyknął

przeraźliwie, padł na ziemię i pogrążony w agonii kurczowo trzymał się za obszerną ranę. Krasnolud silnym

ciosem zza pleców poważnie obił wroga swym wielkim młotem. Niestety Acronus, jak i jego towarzysz Vandir

wyprowadzili słabe ciosy, które zostały bezproblemowo sparowane przez wrogów. Opuszczony przez łucznika

napastnik rzucił się na toboły podróżne naszych śmiałków rychłe je przegrzebując. W tym czasie jego kompan

dokonał rzezi na Vandirze, z niewyobrażalna siłą, zapewne wzmocnioną przez ich mrocznych bogów. Obuch

odszczepieńca rozsadził łopatkę towarzysza Acronusa, szczątki kości i krew trysnęły na wszystkich

walczących, a raniony nie wydając nawet najdrobniejszego jęku po prostu padł martwy na ziemię niczym ścięty

dąb. Ataki kolejnych napastników na szczęście minęły się z celami. Po chwili wymiany ciosów i wystrzeleniu

paru strzał przez Viviana, odszczepieniec grzebiący przy torbach podróżnych coś krzyknął do swoich

towarzyszy, po czym wszyscy zaczęli uciekać. W czasie ich odwrotu krasnolud dobił jeszcze potężnym ciosem

od dołu jednego z uciekających, a pogrążony w istnej furii Baltus ruszył w pogoni za napastnikami. Niestety,

byli oni szybsi i bardziej obeznani w terenie, tak też Siliończyk nie miał szans ich dogonić, więc po chwili

wrócił do obozu. Obszerna rana Vandira uśmierciła go na miejscu, więc liczne próby odratowania go

zakończyły się niepowodzeniem. Pomimo tak wielkiego napięcia wynikłego z zaistniałej sytuacji po chwili

wszystkich zmorzył sen, a na warcie pozostał jedynie Acronus, opłakujący zmarłego przyjaciela, który

towarzyszył mu w jego misji od samego początku. Wczesnym rankiem podróżników obudził specyficzny ból

brzucha – głód. Baltus odruchowo sięgnął po kawał starego chleba i suszoną szczurowinę, lecz jego palce

poczuły jedynie szmaciane dno torby podróżnej. Dopiero teraz przypomniało się mu oraz jego kompanom, że

najprawdopodobniej wczorajsi napastnicy skradli im prowiant. Jeszcze nie w pełni ozdrowiały Vivian ze

zmartwioną miną wybrał się wgłąb lasu, w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia, Małomówny krasnolud

dźwignąwszy swój ciężki zad uczynił podobnie. Reszta w milczeniu szykowała się do dalszej drogi. Strapieni

brakiem pożywienia podróżnicy nie zwrócili nawet uwagi na to, że przestało padać, co w normalnych

warunkach zapewne by ich ucieszyło.

-Psie syny! Nie mogli wziąć srebra, złota, tylko żarcie! - Przerwał milczenie Baltus.

-Ach, Baltusie. Na cóż nim srebro, do miasta by coś zakupić i tak nie wejdą, a lasy w dzisiejszych

czasach, jak sam wiesz, ubogie w żywność, toteż tylko na nią czatują wszelcy wygnańcy i

odszczepieńcy. - Odparł Baltusowi Acronus.

–

-Baltusie, przecież to nie jest wina nikogo z nas, a marudzeniem nic nie zdziałasz, lepiej poszukaj

Baltus już więcej nic nie powiedział, a jedynie skrzętnie zajął się składaniem koca, na którym spał. Po

niedługim czasie wrócił krasnolud z paroma grzybami, co nie przyniosło zbytniej ulgi kompanii, bowiem

wiadomo wszystkim, iż ledwo sam się nimi naje. Wszyscy, straciwszy już nadzieje na jakiś posiłek dzisiaj,

prawie nie zauważyli powrotu Viviana, który niósł na plecach obszerne płaty mięsiwa.

-Czy ktoś sobie życzył dziczyznę? - Zapytał ironicznie Vivian, dając towarzyszą znak, że wrócił.

-Na włócznie Saltusa! Za prawdę powiadam Ci, jesteś wielki Vivian! - Odparł z entuzjazmem Baltus

spoglądając na zdobycz trapera.

-No, muszę przyznać, że się spisałeś. - Rzekł uśmiechający się na widok mięsiwa Acronus.

Po chwili wychwalania Viviana i jego zdolności łownych każdy z podróżników chwycił kawał mięsa i począł

jeść, nie chcąc tracić czasu – na surowo. Pierwszy raz od wielu dni cała kompania wędrowała szczęśliwa. nie

zwracając uwagi na zapowiadający się deszcz, czy też groteskową roślinność. Co więcej, gdy już nadszedł ten

kolejny deszcz, który jakby pomału spełniał przepowiednie Baltusa, mówiącą o przemianie tegoż lasu w bagno,

zbytnio nie popsuł humoru naszych śmiałków. Byli chociaż przez pewien czas radośni, ale jak wiadomo, nic

nie trwa wiecznie... Po paru godzinach wędrówki, gdy dziczyzna już dawno znikła z ich żołądka, który znów

bolał, deszcz ponownie zaczął dawać się we znaki. Tym razem ucierpiało nie tylko samopoczucie, bowiem

Lotar i krasnolud zaczynali już kasłać.

-Oby nie było to nic poważnego, bo jakby to był taki Płuconos to mogłoby być nieciekawie... - Rzekł

chłodnym tonem, niemal naukowym, Vivian.

-Ee tam, nie kracz, to pewnikiem zwykły kaszel... - Skomentował Lotar, kaszląc chwilę przy tym.

-Drodzy towarzysze! – Wyrwał nagle Acronus. - Tam, między drzewami, jakieś koryto w ziemi, może

to „rzeka drwa” opisana w liście, pośpieszmy się! - Rzekł podekscytowany wskazując gdzieś palcem.

Słowa przewodnika tej ekspedycji okazały się być prawdą. Oczom podróżników ukazało się szerokie gdzieś na

30 łokci i głębokie na 20 koryto w ziemi, którego dno przykryte było niezliczonymi odłamkami drwa,

poczynając od drobnych gałęzi, kończąc na połamanych drzewach. Przez te odłamki dało się spostrzec bagniste

podłoże wyścielające rów, zapewne niebezpieczne.

-Co teraz Acronusie? Gdzież stwór? - Spytał krasnolud, nie spuszczając ze wzroku tajemniczego rowu.

-Wzdłuż tegoż koryta iść trzeba czujnie, to potwora znajdziem. - Odparł spokojnie skryba.

Jak powiedział, tak uczynili. Szli parę łokci od brzegu owego rowu, aby móc obserwować całe dno. Starali się

być jak najczujniejsi, lecz ich zmysły znacząco ograniczał rzęsisty deszcz nieprzerwanie padający od kilku

godzin. Wielkie krople deszczu uderzające dosłownie wszędzie zwodziły ich słuch, a gęste ściany strug

deszczowych otaczające ich zewsząd, ograniczał ich pole widzenia. Pomimo takiej nawałnicy, pioruny nie

uderzały i niebo było dosyć jasne. Teraz gdy byli tak blisko celu - i zapłaty, deszcz, pomimo iż uciążliwy był

ignorowany przez maksymalnie skupionych podróżnikach. Namokłe sandały chłepczące na podmokłej trawie

zdawały się im nie przeszkadzać, a solidne krople wody uderzające o ich ciała z impetem, były jakby

nieodczuwalne. Monotonny dźwięk rzęsistego deszczu przerywał jedynie czasem odgłos kaszlu wydawany przez

Lotara bądź też Arghala, powodując chwilowe rozkojarzenie. Jednak nie mogli oni skupić się jedynie na dnie

rowu, bo ponadto wypatrywali zasadzek w lesie oraz patrzeli na przód, gdzie zmierzają, a i tyły ktoś

obserwować musiał. Ten wymóg rozproszenia uwagi jeszcze bardziej pogorszył skuteczność ich obserwacji, ale

za to zwiększył ich czujność i bezpieczeństwo, co było niemniej ważne. Tak też wśród niezliczonych ilości

odgłosów uderzeń kropel deszczowych i monotonnego otoczenia zamazanego strugami deszczu sunęli nasi

śmiałkowie coraz dalej i dalej. Minęło parędziesiąt stajań, a wędrowcy nie napotkali dosłownie niczego. Ten

brak efektu ich poszukiwań spowodował, iż podróżnicy szli teraz lekko zamyśleni, jakby uśpieni, co niemalże

wyzerowało ich skuteczność obserwacji i miażdżąco ograniczyło czujność – czyli bezpieczeństwo. Gdy po chwili,

zrządzeniem losu, wśród niewyobrażalnej nawałnicy, jedna, wyjątkowo duża kropla deszczu uderzywszy

Baltusa prosto w głowę, wytrąciła go z zamyślenia. Ten rzucił jeno okiem na właśnie kaszlącego krasnoluda

idącego od strony lasu, po czym pomału obróciwszy głowę w kierunku „rzeki drwa” dostrzegł bezdźwięcznie

sunącą równo z nimi wielką bestię. Wynurzała się ona gdzieś 5 łokci nad brzeg rowu. Wyglądem

przypominała olbrzymiego robala, węża, a może ich diabelskie połączenie! Posępnie skrzywiona, nogi swe

niezliczone odciągała za siebie – jakby do ataku się mierzyła. Ślepia jej w liczbie kilkunastu, a pod nimi ryj, z

zębami dookoła były zwrócone w stronę naszych śmiałków. Baltus, pomimo iż wiedział, że bestia szykuje się

do ataku, nie był wstanie ostrzec swych kompanów – był sparaliżowany strachem przez kilkunastołokciową

poczwarą. Po drobnej chwili Vivian dostrzegł, iż Baltus przystanął i w mgnieniu oka pobladł,

-UWAGA! - Zdążył ryknąć Vivian, odskakując lekko w tył.

Kompani nagle się rozbiegli, lecz ani wtórego kroku nie dokończyli, gdy bestia nachyliwszy się nad trawą

zaatakowała. Jej masywne ciało, o które rozpryskiwały się setki kropel deszczu, sunęło z lewej na prawą,

raniąc przy tym Lotara i Baltusa sztywnymi odnóżami. Krasnolud nie znajdując się w obszarze rażenia

ataku stwora, wykorzystał moment i uderzył z całej siły w oślizgły korpus bestii, która zawyła przeraźliwie

stając dęba. Po chwili kilkunastołokciowy kolos znów się pochylił, aby kontynuować walkę, ale przy ziemi

–

DAMNVM - 1.4 - Epoka Mroku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: