Long Max Freedom - Wiedza Tajemna w praktyce.pdf - HUNA - barbara1964

PRZEDMOWA

Moja pierwsza książka Recovering The Ancient Science ukazała się w 1936 roku

w Londynie. Opowiedziałem w niej o psychologiczno-religijnych zapatrywaniach

na temat wiary pradawnych Polinezyjczyków oraz spróbowałem wyjaśnić magię

stosowaną przez tubylczych hawajskich kapłanów, zwanych kahunami. Książka ta

została wydana w małym nakładzie, około tysiąca egzemplarzy. Rozeszła się

przed drugą wojną światową przeważnie w krajach Imperium Brytyjskiego. W

czasie wojny skład drukarski oraz reszta nie sprzedanego nakładu zostały

zniszczone podczas nalotów bombowych. Pomimo że sprzedano wówczas niewiele

egzemplarzy, książka trafiła do wielu bibliotek i otrzymałem listy od ponad

tysiąca czytelników. Rozwinęła się między nami ożywiona i owocna

korespondencja. Zyskałem wiele wartościowego materiału.

Nowo opracowane i poszerzone wydanie tej książki ukazało się w 1948 roku w

USA pod tytułem Secret Science Behind Mirocles (Magia cudów). Miałem

nadzieję, iż wskażę czytelnikom, w jaki sposób mogą stanąć na własnych nogach

dzięki samodzielnemu wypróbowaniu starych metod. Jednak wkrótce napłynęły

setki listów z prośbami o udzielenie wskazówek, jak można pomóc samemu sobie,

lub wręcz proszono o moją pomoc.

Stało się dla mnie jasne, że muszę w jakiś metodyczny sposób poradzić sobie z

tak nieoczekiwanym zainteresowaniem, i zrodziła się nadzieja uzyskania

funduszy na dalsze badania i testy. Z pomocą kilku korespondentów

zorganizowałem nieformalną grupę roboczą, której członkowie rozsiani byli od

Australii aż po Anglię, w różnych częściach Ameryki Północnej, a nawet w

niespokojnych wówczas krajach Europy. Z grupą tą podjąłem dalsze studiowanie

pradawnego systemu. Chcieliśmy przede wszystkim stwierdzić, czy wystarczająco

opanowaliśmy teorię i praktykę, aby samodzielnie dokonywać cudów. Mimo że

interesowaliśmy się głównie uzdrawianiem ciała, ciekawiło nas również

uzdrawianie" czy też polepszanie warunków życiowych, związków międzyludzkich,

rozwiązywanie trudności finansowych i duchowych. Wszystko to w doskonałym

stopniu potrafili kiedyś kahuni.

Starożytne pojęcie kahuna jest używane również dzisiaj i oznacza Stróża

Tajemnicy". Słowo dla określenia tajemnej nauki nigdy nie zostało znalezione.

Sekretny kod był tak skomplikowany i tak ściśle strzeżony, że być może nigdy

nie nadano jej żadnej nazwy. Jeśli nawet kiedyś Istniała jak na przykład

imię boga w niektórych kulturach była zbyt święta, aby ją wymawiać. My

wybraliśmy dla niej nazwę Huna, co oznacza Tajemnicę. Naszej organizacji,

której celem było badanie Huny oraz pokrewnych jej systemów, jak również

badania w dziedzinie psychologii i parapsychologii, nadaliśmy nazwę Huna

Research Associates" (HRA = Towarzystwo Badaczy Huny).

Pod tą nazwą zaczęliśmy pracę od korespondencji. Wkrótce potem

usystematyzowałem zebrane informacje tak, by mogły służyć wszystkim

zainteresowanym. Wydawaliśmy, powielany co drugi miesiąc, ośmiostronicowy

Biuletyn HRA". Do naszego towarzystwa zaliczali się najwięksi w tej

dziedzinie badacze. Byli też tacy, którzy nie bardzo rozumieli, nad czym

pracujemy, pragnęli jednak uzdrowienia ciała, ducha, sytuacji finansowej czy

też pomocy w nie sprzyjających warunkach życiowych; dlatego też brali udział

w tej pracy najlepiej, jak tylko mogli. Niektórzy członkowie obdarzeni byli

zdolnościami parapsychicznymi albo wrodzoną mocą uzdrawiania. Inni, mniej

aktywni, przyłączyli się do nas tylko z ciekawości; sami robili niewiele, ale

pilnie obserwowali naszą pracę i odkrycia. Wiele osób samodzielnie robiło

doświadczenia z entuzjazmem i energią. Czasami niektórzy członkowie

występowali z organizacji, ale ich miejsce zajmowali nowi. Co sześć miesięcy

skreślani byli z listy cl. którzy nie nadsyłali wymaganych sprawozdań

będących miarą naszych postępów w badaniach. W ten sposób liczba członków

grupy wynosiła średnio trochę ponad trzysta.

W czasie, gdy pisałem tę książkę, około pięć lat od powstania HRA, badania

nad Huną i próby jej praktycznego zastosowania zaszły tak daleko, iż wymagane

Jest dalsze sprawozdanie z tej pracy. Osiągnęliśmy wiele i wiele się

nauczyliśmy. W sprawozdaniu tym postaram się przedstawić czytelnikom

najnowsze odkrycia HRA i moje własne. Wyjaśnię również metody, które według

naszych doświadczeń szczególnie nadają się do praktycznego zastosowania Huny.

Studiowanie książki Magia cudów jest wspaniałym przygotowaniem do

praktykowania Huny, ale również na podstawie niniejszych wywodów możemy

stworzyć sobie obraz systemu wierzeń i praktyk, na których opiera się praca

eksperymentalna.

Omówienie naszych badań i doświadczeń nie nastąpi w takiej kolejności, w

jakiej wypracowaliśmy je w czasie pięcioletniej pracy. Najpierw podamy

Informacje konieczne do sformułowania i przedstawienia modlitwy według Huny.

Dalsze opisy dotyczyć będą sposobów leczenia, które można praktykować z

pomocą modlitwy lub bez niej.

Znajdą się tu również wyjaśnienia związane z symbolami, pojęciami i

źródłosłowami charakterystycznymi dla nauki Huny, ale występującymi także w

innych religiach, przeważnie w chrześcijaństwie. Chcemy przez to wykazać, że

znaczenie przypisywane Hunie ma mocne podstawy. Ważne jest, aby od samego

początku podejść do tego dawnego systemu z zaufaniem i wiarą, wówczas będzie

możliwy do zaakceptowania. Tak długo, jak nie jest się przekonanym, że opisy

tutaj zawarte opierają się na prawdziwych danych, nie można wyciągnąć żadnych

korzyści z naszych doświadczeń i rezultatów pracy. To samo dotyczy wszelkich

systemów psychologiczno-religijnych. Podstawowe elementy wiedzy Huny są

częścią dawnej mądrości występującej we wszystkich religiach. Huna toleruje

inne systemy, nie sprzeciwia się żadnemu, lecz umożliwia głębsze zrozumienie

starych prawd.

Celem tej pracy nie Jest ustanowienie nowego kultu". Ma ona raczej pomóc

ludziom, by umieli pomóc samym sobie i bliźnim. Badanie jeszcze długo nie

będzie zamknięte. Sformułowane już koncepcje mogą być zrewidowane, jeśli

pojawią się nowe informacje, które uzasadnią taką zmianę.

Niniejsza praca ma służyć nie tylko uzdrawianiu ciała czy ducha lub poprawie

socjalnych i ekonomicznych warunków otoczenia, lecz także powtórnemu odkryciu

zapomnianej już wiedzy o sposobie życia. Wiedzę tę przekazywali nie tylko

kahuni, lecz również Jezus i inni wielcy wtajemniczeni w pradawny tajemny

kod. Dzięki odczytaniu tego kodu świat może znowu otrzymać Prawdziwe

Światło" i poznają Je ci, co mają oczy otwarte, by widzieć, i uszy, by

słyszeć.

ROZDZIAŁ 1: PONOWNE ODKRYCIE UTRACONEJ WIEDZY

Z geograficznego punktu widzenia obszar naszych badań leży na Hawajach, w

najdalszej części Polinezji. Jest to terytorium dziewicze, gdyż mimo że

kahuni (tubylczy kapłani i magowie starych czasów) dali zdumiewające dowody

swojej mocy i zdolności Ich wiara i praca zostały przez antropologów uznane

za zabobon. Chrześcijańscy misjonarze, którzy przybyli na Hawaje w 1820 roku,

ganili cudowne czyny tubylców i robili wszystko, aby wyplenić ich wierzenia.

Przez stulecia Wyspy Hawajskie pozostawały odizolowane od reszty świata. W

1778 roku odkrył je kapitan Cook. Tubylcy byli ludźmi prymitywnymi, posiadali

jednak wysoką inteligencję. Badacz historii, Toynbee, opisywał ich jako

członków zatrzymanej w rozwoju cywilizacji". Mieszkańcy wysp przybyli z

odległych krajów przez Pacyfik. Legenda opowiada, że żeglowali w swych

łodziach, a znajomość gwiazdozbiorów pozwoliła im znaleźć drogę. Nigdy nie

dowiedziono, z jakiego kraju pochodzili. Niektórzy historycy są przekonani,

że zamieszkiwali kiedyś Bliski Wschód i przybyli na Hawaje przez Indie.

Ja skłaniam się do tego poglądu. Bez względu na to, skąd przybyli, przywieźli

ze sobą legendarne opowieści w rodzaju tych o rajskim ogrodzie, potopie,

Jonaszu i wielorybie oraz inne starotestamentowe historie. Fakt. że w żadnej

z nich nie ma mowy o Jezusie, świadczyłby o tym, iż ich emigracja nastąpiła

jeszcze przed narodzeniem Chrystusa.

Teza Toynbeego o cywilizacji będącej w zastoju wywodzi się z przemyślenia, że

przybysze znaleźli na Hawajach idealne warunki klimatyczne. Z łatwością mogli

uprawiać zboże i zbierać plony. Nie było więc potrzeby starać się o

polepszenie sytuacji życiowej. Jestem przekonany, że kahuni specjalnie

wybrali to odizolowane od reszty świata miejsce, aby jak najdłużej chronić

tajemną wiedzę przed szkodliwymi wpływami z zewnątrz. Zanim opuścili swoją

dawną ojczyznę, ujrzeli w wewnętrznej wizji, iż ich wielka wiedza zostanie

kiedyś przez despotyczne dogmaty zniekształcona, stłumiona i zapomniana. Na

Hawajach mogli zaś dalej ją stosować ku pożytkowi swego plemienia. I trwało

to rzeczywiście setki lat, aż w końcu nastąpiło przeczuwane zagrożenie.

Prawdę mówiąc, Polinezyjczycy nie dokonali żadnych techniczno-mechanicznych

wynalazków, które zazwyczaj uważa się za symbol rozwijających się

cywilizacji. Nie potrafili ani prząść, ani tkać. Nie znali garncarstwa i nie

umieli wyplatać koszyków. Łącząc mokre paski skóry, wytwarzali pewien rodzaj

sukna. Naczynia wyrabiali z muszli i łupin kalabasy. Z poskręcanych razem

włókien robili cienkie powrozy, a z nich proste sieci do łowienia ryb i

noszenia naczyń. Samych sznurów używali do łapania ptaków i zwierząt

lądowych. Noże i siekiery zrobione były z muszli i ostrych kamieni. Znali i

używali ogień. Jako domy służyły im drewniane chaty pokryte słomą.

Wszystko to jednak nie wskazuje na brak inteligencji i umiejętności. Talent

ludu tej rasy nie objawiał się w technicznych osiągnięciach, lecz w rzadko

spotykanym, głębokim zrozumieniu natury i budowy ludzkiej świadomości, jak

również sił, których używają elementy świadomości do swojej pracy. Wiedzę, z

której korzystali kahuni przy swoich cudownych czynach, zachowywali w

tajemnicy, strzegli i chronili z troskliwością. A kiedy nastały nowe czasy, w

ciągu jednego pokolenia Hawajczycy przeszli ze stanu zatrzymanej w rozwoju"

cywilizacji w naród akceptujący wszystkie zdobycze nowoczesności i

wykorzystujący je w praktyce.

Kiedy uświadomiłem sobie, że pod osłoną codziennej mowy ukryty jest święty

język", stało się dla mnie jasne, że powstał on wraz z mową ojczystą

Hawajczyków w czasach zamierzchłych i zasnutych mgłą tajemnicy, zanim jeszcze

opuścili swoją ojczyznę. Pogląd ten znalazł później, po opublikowaniu mojej

pierwszej książki, niespodziewane potwierdzenie. Wtedy to otrzymałem list od

pewnego Anglika z Brighton, W. Reginalda Stewarta. Pisał on, iż w młodych

latach, kiedy był korespondentem zagranicznym w Afryce, słyszał o szczepie

Berberów żyjących w górach Atlasu. Berberowie posiadali dużą wiedzę o

magii", a ich tradycje wskazywały, iż ongiś przywędrowali z Egiptu.

Stewart odszukał ten szczep. Był on nieliczny i pozostała w nim tylko jedna

kobieta, która znała stary, tajemny system i opanowała jego zastosowanie.

Nazywano ją quahini (kahunka): nie było to słowo berberyjskie, lecz jak się

później dowiedziałem odmiana hawajskiego zwrotu kahuna wahine,

oznaczającego .kobietę kahunkę". Po wielu staraniach, ceremoniach i

różnorodnych rytuałach, Stewart został zaadoptowany przez kahunkę jako jej

syn. Tylko jako rodzonego syna mogła bowiem wprowadzić go w arkana wiedzy

tajemnej, która pozwoliła czynić cuda.

Kahunka zaczęła uczyć młodego człowieka i swoją córkę. Najpierw poznał ogólną

teorię starożytnego systemu psychologii i związaną z nim religię. Ważniejsze

punkty ilustrowano przykładami. Nauk jak wyjaśnia nauczycielka można

udzielać tylko w świętej mowie". Nie był to jednak dialekt używany przez ten

szczep Berberów. Stewartowi z trudem przychodziło zrozumienie sensu słów,

które najpierw tłumaczone były na język Berberów, a później na język

francuski, znany jemu i kahunce. Czynił jednak postępy i w końcu udało mu się

zestawić listę najważniejszych znaczeń świętej mowy". Zanim jednak opanował

całą teorię systemu, nauka została przerwana. Podczas walki ze zwaśnionym

sąsiedzkim plemieniem, zabłąkana kula zabiła quahini.

Wiele lat później, kiedy Stewart był już na emeryturze, natknął się na moją

relację i zauważył, że w swojej Istocie opisuje ona dokładnie to. czego

kiedyś nauczył się w Afryce Północnej. Porównał więc swoje pożółkłe notatki z

listą słów i uznał, głęboko wstrząśnięty, że święta mowa" bez clenia

wątpliwości jest dzisiejszym językiem polinezyjskim, a więc tą samą mową, w

której podałem przykłady słówek w mojej książce.

Rozwinęła się między mną i Stewartem ożywiona korespondencja, która utrzymała

się aż do jego śmierci (podczas drugiej wojny światowej) i przyczyniła się do

ugruntowania moich przekonań, doświadczeń i prowadzenia dalszych badań.

Najbardziej przekonujący dowód, że ta prawdziwa wiedza pochodziła z Bliskiego

Wschodu i wcześniej tam była stosowana, wyłonił się po czterech latach pracy

HRA. Odkryliśmy, że Stary Testament poczynając od Księgi Rodzaju w wielu

miejscach wspomina o nauce Huny, jak również o cudach dokonywanych przez

wtajemniczonych. Wtajemniczeni posiadali tę samą wiedzę co kahuni na

Polinezji. jednak nie należeli ani do szczepów, które ongiś rozpoczęły długą

wędrówkę do nowej ojczyzny na Pacyfiku, ani też do szczepu, który pociągnął

na Zachód, aby osiedlić się w górach Atlasu.

We wszystkich przypadkach za typowymi symbolami Huny ukrywają się zawoalowane

wskazówki, o których później będzie jeszcze mowa. Symbole te tworzą swoisty

tajny kod". Dzięki niemu możemy zrozumieć jeszcze dzisiaj, co wówczas mieli

na myśli wtajemniczeni kahuni, pisząc historię o rajskim ogrodzie czy

opowiadając o cudach dokonywanych przez Mojżesza i Aarona w Egipcie i

późniejszych, kiedy to dzieci Izraela spędzały dni na pustyni. Również w

dalszych fragmentach Starego Testamentu spotykamy wtajemniczonych w Hunę.

Także przy odszyfrowywaniu proroctw Izajasza i Jeremiasza natrafiamy

bezsprzecznie na naukę Huny.

Za tym samym kodem i tymi samymi symbolami nauka Huny ukrywa się również w

Nowym Testamencie. Jezus Wielki Wtajemniczony usilnie starał się

przekazać te same podstawowe poglądy wiary w jednakowych symbolach oraz

wtajemniczyć w nie swoich uczniów. Dokonywał on typowych dla kahunów cudów i

troskliwie trzymał się prastarego kultu zachowania tajemnicy. Jezus przekazał

uczniom nauki Huny. czyli Tajemnicy, dotyczące Królestwa Niebios", tak że i

oni również mogli czynić cuda i rozumieć ukryte prawdy.

Zanim pójdziemy dalej, chciałbym rzucić okiem wstecz na drogę, którą

przeszedłem podczas mojego długotrwałego badania starej nauki.

Kiedy w roku 1918 przybyłem pierwszy raz na Hawaje, miałem szczęście zdobyć

sobie przyjaźń znaczącego naukowca dr. Willlama Tuftsa Brighama. Był on

starszym człowiekiem i długo pracował jako kurator Muzeum Biskupiego w

Honolulu. Kiedy go poznałem, już od czterdziestu lat zajmował się

obserwowaniem i opisywaniem cudownych czynów miejscowych kahunów. Był on

świadkiem wielu natychmiastowych uzdrowień i sam pod ochroną kahunów chodził

po rozgrzanej do czerwoności lawie. Mógł również z pomocą zebranego przez

siebie materiału dowieść, że miejscowi kapłani potrafili panować nad pogodą.

Jak również czynić wiele innych cudów.

Nigdy jednak nie zdołał odkryć, w Jaki sposób ich dokonywali. Byli jego

przyjaciółmi; kochali go i wierzyli mu, nigdy jednak nie zdradzili swojej

tajemnicy. Doktor zauważył tylko, że przy pracy zawsze stosują modlitwy,

śpiew i pewne obrzędy, które wolno mu było obserwować. W jaki jednak sposób

dokonują oni cudów? Zapewnił mnie, że ani liście ti, których używali podczas

chodzenia po ogniu, ani rytualne naczynie z kalabasy, które trzymali w

dłoniach podczas wpływania na wiatr i pogodę, nie mają żadnego magicznego

oddziaływania.

Widocznie siła sprawiająca cuda była następstwem modlitwy do niewidzialnej

Mocy czy Inteligencji, z którą kahuni potrafili nawiązać kontakt. Nie tylko

raz w życiu udawało Im się dokonać cudu, robili to często dzięki swoim

modlitwom. Zawsze mnie fascynowało, że istnieją ludzie, których działanie

wychodzi poza .prawidłowości" ziemskiego świata.

Przez lata zajmowałem się rozmaitymi religiami uznającymi, iż z pomocą

Wyższych Istot możliwe są cuda. Śledziłem osiągnięcia parapsychologii i

szukałem wskazówek w psychologii.

Kiedy dr Bragham u kresu życia znalazł młodego człowieka, którego jedynym

celem było głębokie wniknięcie w tajemnicę, powierzył mu swoje zadanie.

Poradził mi, jak mam postępować, i dał wszystkie notatki, które zgromadził w

ciągu wieloletniej, żmudnej pracy.

Idąc za jego radą, sprawdziłem jego relacje, rozmawiając zarówno z tubylcami,

jak i białymi. Zweryfikowałem fakty i nowe dane dołączyłem do posiadanego

materiału. Wciąż na nowo zadawałem sobie pytanie, w jaki sposób kahuni

dokonywali cudów. Nikt nie mógł ml tego powiedzieć. Dla tubylców cała ta

sprawa była tabu. Niestety, młodych Hawajczyków bardziej interesowały sprawy

nowoczesnego życia niż stara nauka. Nie pobierano już nauk koniecznych do

dokonywania ponadnaturalnych czynów. Nie było Już nikogo, kto mógłby dalej

przekazać naukę. Starzy kahuni, z którymi dr Brigham od lat był

zaprzyjaźniony, wymarli. Żaden prawdziwy wielki mag Już nie żył. Wprawdzie

udało mi się znaleźć kilku kahunów, jednak każdy z nich znał tylko część

nauki. Od nich dowiedziałem się nadzwyczaj mało o tym, co czyni ich modlitwy

i rytualne obrzędy tak skutecznymi. W końcu zostało ml tylko przeświadczenie,

że kahuni wiernie dotrzymali uroczystego przyrzeczenia niezłomnego milczenia.

Po śmierci doktora Brighama próbowałem jeszcze przez szesnaście lat

odszyfrować ową tajemnicę. Znalazłem wprawdzie wiele nowych i autentycznych

relacji o cudach, lecz właściwa tajemnica we wszystkich przypadkach pozostała

dla mnie ukryta. Wreszcie w roku 1931 poddałem się i opuściłem Hawaje. Tak

później, jak i wcześniej byłem przeświadczony, że cuda najróżniejszego

rodzaju są możliwe, jeżeli tylko zna się wewnętrzny proces, który czyni

modlitwę lub rytuał skutecznymi.

W roku 1934, kiedy dawno już pogrzebałem nadzieję na rozwiązanie problemu,

obudziłem się pewnej nocy z pomysłem. Idea, która wówczas zaświtała mi w

głowie, poparta solidnym wysiłkiem, przyniosła ml w końcu wskazówkę do

tajemnicy.

Aby historia ta nie była zbyt długa, powiem tylko o moich odkryciach, bez

opisywania kolejnych etapów, które musiałem przebyć.

Wychodząc z założenia, że w tubylczej mowie kahunów musiały przecież

znajdować się słowa, którymi wprowadzano w tajną naukę nowych kahunów,

przestudiowałem w hawajskim słowniku wszystkie wyrazy, które w Jakikolwiek

sposób wiązały się z umysłową czy duchową naturą człowieka.

Znalazłem je niemal od razu. Ku mojemu zdziwieniu oznaczały one

niedwuznacznie .części umysłu", jak zwiemy je w nowoczesnej psychologii.

Określają one i opisują podświadomość i świadomość. Co więcej, opisują nawet

nad-świadomość, którą tylko religie uznają za duchową część człowieka.

Odszukałem słowa dla trzech rodzajów siły życiowej, a nawet dla określenia

kompleksu", odkrytego w nowych czasach przez psychoanalizę. Dla tego, co

nazywamy moralnością, Hawajczycy mieli cały tuzin słów, aby odróżnić jej

odcienie znaczeniowe, na przykład różnicę między grzechem przeciw

najbliższym" a kompleksem, który kahuni również uznawali za grzech".

Long Max Freedom - Wiedza Tajemna w praktyce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: