Birkner Friede - Rekawiczki lady Glorii(1).pdf - Birkner Friede - LadyHenrietta

Friede Birkner

Rękawiczki lady Glorii

Przekład Maria Łobzowska

Hopla – pung! Udało się!

W ostatniej chwili Pensy wskoczyła na stopień autobusu, który jechał z

Neroberg do Wiesbaden. Oczywiście, był przepełniony – jakże by mogło

być inaczej – dochodziła dwunasta. Szczupła dziewczyna znalazła jednak

miejsce tuż przy drzwiach. Pensy zadyszała się, ponieważ biegła do

przystanku. Musiała zdążyć do kasy opery, żeby odebrać bilet na

wieczorne przedstawienie.

Wyglądała ładnie, mimo że nie była ubrana według ostatniej mody

wiosennej; miała na sobie skromną szkocką spódnicę oraz ciemnozieloną

kurtkę skórzaną. Prezentowała się dobrze. Nie nosiła kapelusza, za to

bujne, lekkokręcone ciemne włosy były wypielęgnowane i modnie, lecz

bezpretensjonalnie ułożone. Jej twarz miała kształt serca, a jasnoszare oczy

nieco koci wyraz. Policzki były zaróżowione od biegu. Zniecierpliwiona,

przygryzała dolną wargę pięknymi zębami. Biała bluzka odsłaniała smukłą

szyję. Na długich, zgrabnych nogach, ładnie wyglądały cieliste rajstopy i

sportowe półbuty. Pensy nie posiadała samochodu; należała do nielicznych

już piechurów. Ponieważ codziennie chodziła do biura znanego adwokata,

doktora Schuberta, nie chciała niszczyć jedynej pary czarnych

pantofelków na wysokim obcasie.

Z jej imieniem łączyła się zabawna historia. Nazywała się bowiem

Pennsylvania La Roque. Czuła się nieraz głupio, kiedy koleżanki

żartowały z tego dziwnego imienia.

Jej ojciec pochodził ze Szwajcarii, a matka z Berlina. Pensy urodziła się

w drodze do Ameryki na statku „Pennsylvania” i kapitan ochrzcił

dziewczynkę, nadając jej to imię. Pokropił jej główkę winem i tego dnia

zaczęła się jej przyjaźń z kapitanem. Zawsze, kiedy statek wracał do

Bremy, kapitan po zejściu na ląd na swój koszt zapraszał Pensy do

swojego domu i bez względu na datę obchodzono jej urodziny.

Pensy płynęła do Ameryki w czasie wojny. Morze było wtedy pełne

min i wrogich łodzi podwodnych. Po przybyciu do Pittsburga rodzice i

dziecko znaleźli się z dala od działań wojennych. Kiedy w roku 1950

zmarł ojciec, Robert La Roque, matka poczuła tak silną nostalgię, że

postanowiła wrócić do Niemiec. Oczywiście i tym razem wybrała statek,

który prowadził kapitan Hedrich. Nie była to jednak „Pennsylvania”, lecz

duży, nowoczesny frachtowiec „Papenburg” z wieloma kabinami

pasażerskimi. Należał do armatora, który urodził się w Papenburgu i tak

nazwał statek.

Pani La Roque bardzo tęskniła za Berlinem, lecz kierując się

rozsądkiem pojechała do Wiesbaden, gdzie jej starsza siostra prowadziła

pensjonat i była zadowolona, że Maria La Roque została w pewnym sensie

jej wspólniczką. W ten sposób Pensy mogła otrzymać odpowiednie

wykształcenie i zdobyć wiedzę, żeby sobie móc radzić w życiu. Pensję

dostawała niezłą, zarobione pieniądze miała na własne wydatki i mogła

sobie pozwolić na chodzenie do opery. Na takie okazje kupiła sobie

elegancką, stylową suknię.

Nie była wybitną pięknością, ale miała harmonijne rysy twarzy, mądre

oczy i dużo wdzięku. Taka była sytuacja tego przedpołudnia, kiedy Pensy

w ostatniej chwili wskoczyła do autobusu.

Za dziesięć dwunasta opuściła autobus i pobiegła przez szeroką

Wilhelmstrasse. Zdążyła przed zamknięciem kasy.

W kolejce stało jeszcze kilka osób. Czekając, chciała przeglądnąć

gazetę, lecz było ciemnawo i dosyć ciasnawo, więc złożyła ją i schowała

do torby.

Nie interesowało jej otoczenie, zwłaszcza że poczuła głód. Poza tym

nie znosiła tłoku, więc niecierpliwie spoglądała przez frontowe drzwi, za

którymi widać było piękny park zdrojowy z kunsztownie ukwieconymi

klombami.

Przy drzwiach, na jednej z ławek, siedział mężczyzna. Był słusznego

wzrostu, szczupły, dobrze ubrany – na sportowo – bez kapelusza, tak że

widać było gęste, ciemne włosy, na skroniach przyprószone siwizną.

Twarz miał szlachetną, opaloną. Pensy odniosła wrażenie, że jest

Anglikiem. Oczy miał szare, spojrzenie łagodne, kontrastujące z

energicznymi rysami wokół ust. Wąskie dłonie oparł o laskę, a jedną nogę

miał wyprostowaną. Niespodziewanie ten człowiek wzbudził

zainteresowanie Pensy. Nie był przeciętnym mężczyzną i wyglądał na

osobę, która miała ciężkie przeżycia. Pensy nie potrafiła ukryć swojego

zaciekawienia i raz po raz spoglądała na nieznajomego. Nagle zauważyła,

że i on ją obserwuje. Speszona uśmiechnęła się, a mężczyzna odwzajemnił

się uśmiechem, jakby chciał się usprawiedliwić. Po kilku minutach ich

oczy spotkały się ponownie.

– Panienko, przed panią jest jeszcze jeden pan, siedzi tam na ławce, ma

chorą nogę – szepnął do niej młody człowiek wyglądający na służącego z

hotelu.

Pensy odwróciła się.

– Och, nie wiedziałam, oczywiście przepuszczę go. Może moglibyśmy

panu pomóc? – zapytała, podchodząc do nieznajomego. Lekko speszona

dodała: – Przepraszam, właśnie usłyszałam, że pan zajmuje kolejkę tuż

przede mną. Mogłabym odebrać pański bilet; powiedziano mi, że pan jest

cierpiący.

Mężczyzna z trudem wstał z ławki, lewą ręką oparł się na lasce, a

prawą sięgnął po portfel.

– Byłbym wdzięczny, gdyby pani zechciała kupić mi bilet. Czy mogę

pani dać pieniądze?

– Oczywiście. Jakie miejsce pan sobie życzy i na które przedstawienie?

Przez chwilę zawahał się, a potem uśmiechając się odpowiedział:

– Chciałbym bilet na miejsce obok pani i na to przedstawienie, na które

pani się wybiera.

Pensy zarumieniła się. Zmieszana, trzymając w ręku banknot

pięćdziesięciomarkowy, poważnie odparła:

– Nie wiem, czy to się uda. Mój bilet na dzisiejsze przedstawienie

zarezerwowałam kilka dni temu. Wątpię, czy jeszcze będą wolne bilety.

Poza tym zamówiłam miejsce na balkonie, a to wysoko i trzeba wchodzić

po schodach.

– Może zechce pani zamienić swój bilet i wziąć dwa miejsca na

parterze? Czy pozwoli pani, że za pani uprzejmość odwdzięczę się

pokrywając różnicę w cenie biletu?

Pensy przez chwilę wahała się, zanim odparła z uśmiechem:

– Niech los to rozstrzygnie! Zobaczymy, co się da zrobić. Wróciła do

kolejki i nie odwracała się już w stronę nieznajomego.

Teraz on mógł swobodnie obserwować młodą dziewczynę. Podobał mu

się jej miły głos, skromne ubranie, naturalność, okazana gotowość do

Birkner Friede - Rekawiczki lady Glorii(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: