Phillips Susan Elizabeth - Chicago Stars 01 - To musiales byc ty.pdf - Phillips Susan Elizabeth - KAMILA_ZAPRASZA

«Wszystko dla pań»

Powieści SUSAN ELIZABETH PHILLIPS

w Wydawnictwie Amber

ARENA

KANDYDAT NA OJCA

LALECZKA

NA PRZEKÓR WSZYSTKIM

NIE BĘDĘ DAMĄ

ODROBINA MARZEŃ

PIERWSZA DAMA

PODRÓś DO NIEBA

SŁODKA JAK MIÓD

TO MUSIAŁEŚ BYĆ TY

Wszystko dla pań

Susan Elizabeth

PHILLIPS

To Musiałeś Być Ty

Przekład

Agata Kowalczyk

AMBER Stevenowi Axelrodowi, który od początku był przy mnie ze

swoją mądrością, siłą i ogromną tolerancją dla szalonych pisarzy.

Tę ksiąŜkę musiałam zadedykować tobie.

Rozdział 1

Phoebe Somerville wywołała powszechne oburzenie, przyprowadzając

na pogrzeb własnego* ojca francuskiego pudla i węgierskiego kochanka.

Z małym białym pieskiem na kolanach i w wysadzanych brylancikami

ciemnych okularach wyglądała jak gwiazda filmowa z lat pięć-

dziesiątych. śałobnikom trudno było zdecydować, kto wydawał się tu

bardziej nie na miejscu: idealnie ostrzyŜony pudel, wystrojony w dwie

brzoskwiniowe kokardy na uszach, nieprawdopodobnie przystojny Wę-

gier z długim, przetykanym paciorkami końskim ogonem, czy sama

Phoebe.

Jej włosy, jasnopopielate z platynowymi pasemkami, opadały na jedno

oko, jak u Marilyn Monroe w Skłóconych z Ŝyciem. Wpatrzona w błysz-

czącą czarną trumnę z doczesnymi szczątkami Berta Somerville'a roz-

chyliła lekko wilgotne, pełne wargi umalowane śliczną, ciemnoróŜową

szminką. Ubrana była w kostium koloru kości słoniowej, ale złoty, me-

talizowany top pod Ŝakietem nadawał się raczej na koncert rockowy niŜ

na pogrzeb. Wąska spódnica, przepasana złotym łańcuchem (z jednego z

ogniw zwisał metalowy listek figowy) miała na boku rozcięcie aŜ do

połowy uda.

Phoebe zjawiła się w Chicago po raz pierwszy od czasu, kiedy jako

osiemnastolatka uciekła z domu, więc tylko kilka z obecnych na pogrze-

bie osób znało marnotrawną córkę Berta Somerville'a. Ale krąŜyły o niej

takie opowieści... Nic dziwnego, Ŝe Bert ją wydziedziczył. Jaki ojciec

chciałby przekazać swój majątek córce, która była kochanką męŜczyzny

starszego od niej o ponad czterdzieści lat - nawet jeśli tym męŜczyzną

był znany hiszpański malarz Arturo Flores? I jeszcze te obrazy - taki

7 wstyd! Dla Berta Somerville'a golizna była zawsze golizną, a fakt, Ŝe

dziesiątki abstrakcyjnych aktów, do których pozowała Floresowi Phoe-

be, zdobiło ściany galerii na całym świecie, nie złagodził jego sądów.

Phoebe miała smukłą talię i szczupłe, zgrabne nogi, ale jej piersi i biodra

były krągłe i kobiece, jak za starych, dobrych, niemal zapomnianych

czasów, kiedy kobiety wyglądały jak kobiety. Miała ciało niegrzecznej

dziewczynki, ciało, które nawet w wieku trzydziestu trzech lat nadawało

się równie dobrze do nocnego klubu jak na ściany muzeów. Ciało sek-

sownego kociaka. NiewaŜne, Ŝe miała równieŜ mózg i inteligencję. Na-

leŜała do kobiet, które ocenia się zwykle wyłącznie na podstawie

wyglądu.

Jej twarz była równie niezwykła jak cała reszta. W układzie rysów coś

jakby odrobinę nie grało, choć trudno było określić, co właściwie

sprawia takie wraŜenie, bo nos miała prosty, usta ładnie wykrojone i

kształtny, silny podbródek. MoŜe chodziło o niesamowicie seksowny

pieprzyk na policzku. A moŜe o oczy. Ci, którzy widzieli je, zanim zało-

Ŝyła okulary, mogli zauwaŜyć, Ŝe są lekko skośne - wydawały się niemal

egzotyczne. Arturo Flores często przesadnie eksponował na obrazach te

bursztynowe oczy - czasami malował je większe niŜ jej biodra, czasami

nakładał na jej cudowne piersi.

Podczas ceremonii pogrzebowej Phoebe wydawała się chłodna i opa-

nowana, chociaŜ gorące lipcowe powietrze było aŜ cięŜkie od wilgoci.

Nawet sąsiedztwo rzeki DuPage, płynącej przez zachodnie przedmieścia

Chicago, nie łagodziło upału. Grób i kilka rzędów krzeseł, ustawionych

w półkole wokół mahoniowej trumny, ocieniał ciemnozielony baldachim,

krzesła były jednak przeznaczone tylko dla najwaŜniejszych gości, a

mały baldachim nie mógł osłonić wszystkich zgromadzonych. Większość

wystrojonego tłumu stała w słońcu i kilka osób nawet zasłabło, nie tylko

z powodu panującej duchoty, ale i obezwładniającego zapachu niemal

setki wiązanek kwiatów. Na szczęście ceremonia była krótka, a po jej

zakończeniu nie zaplanowano konsolacji, goście pocieszali się więc

nadzieją, Ŝe juŜ niedługo będą mogli podąŜyć do wodopojów i ochłodzić

się trochę. W sekrecie wszyscy rozkoszowali się faktem, Ŝe to nie oni

leŜą na miejscu Berta Somerville'a.

Phoebe siedziała między swoją piętnastoletnią siostrą Molly i kuzynem

Reedem Chandlerem. Lśniąca czarna trumna stała na ziemi, na zielonym

dywanie, dokładnie naprzeciwko jej krzesła. Na wypolerowanym wieku

leŜał wieniec w kształcie gwiazdy, spleciony z białych róŜ, przybranych

błękitnymi i złotymi wstąŜkami. Były to kolory Chicago Stars,

pierwszoligowej druŜyny futbolowej, którą Bert kupił dziesięć lat

wcześniej.

Po zakończeniu ceremonii Phoebe wzięła na ręce swojego białego

jjpudla i wstała z krzesła. Kiedy wyszła z cienia, promienie słonecznego

Światła rozbłysły iskierkami na złotych nitkach króciutkiego topu i za-'

migotały na wysadzanych dŜetami oprawkach okularów. Efekt był osza-

łamiający, zupełnie niepotrzebnie zresztą, bo Phoebe i bez tego robiła

oszałamiające wraŜenie.

Reed Chandler, trzydziestopięcioletni siostrzeniec Berta, wstał i podszedł

do trumny, by połoŜyć na niej kwiaty. Przyrodnia siostra Phoebe, Molly,

sztywno poszła za nim. Reed starał się wyglądać na zrozpaczone- l go,

choć było tajemnicą poliszynela, Ŝe ma odziedziczyć druŜynę futboli''

Iową wuja. Phoebe połoŜyła swój bukiet na trumnie, starając się nie do-

puszczać do siebie gorzkich wspomnień. Bo i po co? Nie potrafiła zdo-

być miłości ojca, kiedy Ŝył, i teraz wreszcie mogła poniechać próŜnych

wysiłków. Wyciągnęła rękę, by pogłaskać pocieszająco młodszą siostrę,

której prawie nie znała, ale Molly odsunęła się, jak zawsze, kiedy Phoebe

próbowała się do niej zbliŜyć.

Reed wrócił na swoje miejsce u jej boku. Phoebe wzdrygnęła się

odruchowo. Choć jej kuzyn zasiadał teraz w licznych komitetach dobro-

czynnych, nie mogła zapomnieć, jakim tyranem był w dzieciństwie.

Szybko odwróciła się od niego i zmysłowym, lekko ochrypłym głosem,

który aŜ za dobrze pasował do jej seksownego ciała, odezwała się do

stojących wokół osób:

- Tak miło z waszej strony, Ŝe przyszliście. Tym bardziej w ten okropny

upał. Viktor, skarbie, czy mógłbyś wziąć Puchatkę?

Wyciągnęła pudelka w stronę Viktora Szabo, który doprowadzał niemal

do obłędu wszystkie obecne kobiety. Nie chodziło tylko o jego eg-

zotyczną urodę - bosko przystojny Węgier wydawał się wszystkim dziw-

nie znajomy. Niektóre z pań trafnie rozpoznały w nim modela, który z

rozpuszczonymi włosami i rozpiętym rozporkiem pręŜył naoliwione

muskuły w kampanii reklamowej dŜinsów znanej firmy.

Viktor wziął pieska od Phoebe.

- Oczywiście, kochanie - odparł. Jego akcent był zauwaŜalny, jednak o

wiele mniej wyraźny niŜ u sióstr Gabor, choć przecieŜ mieszkały w

Stanach ładnych kilkadziesiąt lat dłuŜej.

- Mój zwierzaczek - zamruczała Phoebe; nie do Puchatki, a do Vik-

tora.

Viktor osobiście uwaŜał, Ŝe Phoebe odrobinę przeciąga strunę. Posłał jej

pocałunek i spojrzał na nią namiętnie, sadowiąc pudla w swoich

ramionach, po czym przybrał pozę, w której jego idealnie wyrzeźbione

ciało prezentowało się najlepiej. Od czasu do czasu poruszał lekko

głową,

9by zamigotały w słońcu srebrne paciorki, wplecione dyskretnie w sięga-

jący aŜ za łopatki koński ogon.

Do Phoebe zbliŜył się senator. Podała mu dłoń o smukłych palcach i

długich paznokciach, pomalowanych na róŜowo z białym paseczkiem.

Spojrzała na niego z taką miną, jakby był wyjątkowo smakowitym ka-

wałkiem pieczeni wołowej.

- Panie senatorze, bardzo dziękuję, Ŝe pan przyszedł. Wiem, ile ma pan

obowiązków. To naprawdę niesamowicie słodko z pana strony.

Siwowłosa Ŝona senatora zerknęła podejrzliwie, ale po chwili ze

zdumieniem stwierdziła, Ŝe Phoebe uśmiecha się do niej przyjaźnie.

Później zauwaŜyła, Ŝe Phoebe Somerville czuje się o wiele swobodniej,

rozmawiając z kobietami niŜ z męŜczyznami. Trochę dziwne u takiej

seksbomby. Ale w końcu cała rodzina była dziwna.

Bert Somendlle miał na koncie trzy małŜeństwa ze striptizerkami z Las

Vegas. Pierwsza z nich, matka Phoebe, zmarła wiele lat temu, próbując

wydać na świat syna, którego tak bardzo pragnął Bert. Jego trzecia Ŝona,

matka Molly, nie Ŝyła od trzynastu lat. Zginęła w katastrofie małego

samolociku, którym leciała do Aspen, gdzie zamierzała uczcić swój

rozwód. Tylko druga Ŝona Berta wciąŜ jeszcze Ŝyła, ale nie pofatygowa-

łaby się na jego pogrzeb, choćby mieszkała po drugiej stronie ulicy -tym

bardziej nie przyleciała więc z Reno.

Tully Archer, szacowny trener obrońców Chicago Stars, zostawił Reeda i

podszedł do Phoebe. Ze swoimi siwymi włosami, krzaczastymi brwiami i

czerwonym nosem wyglądał jak święty Mikołaj bez brody.

- To straszne, panno Somendlle. Straszne - odchrząknął głośno, jakby

chciał pokryć zmieszanie. - Chyba się nie znamy. To niezwykłe, Ŝe nie

miałem okazji poznać córki Berta przez te wszystkie lata. Przyjaźniliśmy

się z Bertem. Będzie mi go brakowało. Oczywiście, czasem mieliśmy

róŜne zdania na pewne tematy. Potrafił być cholernie uparty. Ale

przyjaźniliśmy się długie lata.

Potrząsał dłonią Phoebe, trajkocząc bez ładu i składu, nie patrząc jej w

oczy. Ktoś mógłby się zastanawiać, jakim cudem ten człowiek na granicy

demencji starczej trenuje zawodową druŜynę, ale kaŜdy, kto widział go

przy pracy, musiał docenić jego trenerskie umiejętności.

Staruszek uwielbiał mówić. Potok jego słów wydawał się nie mieć

końca, Phoebe przerwała mu więc:

- Dziękuję panie Archer, pan jest strasznie kochany. Absolutny cu-

kiereczek.

Tully Archer słyszał juŜ w Ŝyciu wiele określeń, ale jeszcze nikt nie

nazwał go absolutnym cukiereczkiem. Na chwilę odebrało mu mowę.

Niewykluczone zresztą, Ŝe właśnie o to chodziło Phoebe. Gdy jednak

pośpiesznie odwróciła się od niego, ujrzała przed sobą regiment mon-

strualnie wielkich facetów, czekających w rządku, by złoŜyć jej kondo-

lencje.

Przestępowali niespokojnie z nogi na nogę w butach wielkości trans-

atlantyckich parowców. Setki kilogramów Ŝywej wołowiny, ryjącej ko-

pytami ziemię. Uda jak pnie drzew, grube karki, wrośnięte w ramiona,

które niemal rozsadzały ubranie. PotęŜne dłonie trzymali splecione

mocno przed sobą, jakby spodziewali się, Ŝe za chwilę rozlegnie się

hymn państwowy. Ich dziwaczne, przerośnięte ciała były upchnięte w

błękitne druŜynowe blezery i popielate spodnie. Kropelki potu

wyciśniętego przez południowy upał błyszczały na ich róŜnokolorowych

twarzach - od lśniącej, mahoniowej czerni do opalonej bieli. Członkowie

pierwszoligowej druŜyny Chicago Stars przyszli złoŜyć hołd swojemu

właścicielowi, jak niewolnicy na plantacji bawełny.

MęŜczyzna bez szyi z wąskimi szparkami zamiast oczu, który wyglądał

jak przywódca tmntu w więzieniu o zaostrzonym rygorze, wystąpił z

szeregu. Uparcie wpatrywał się w twarz Phoebe - było jasne, Ŝe z całych

sił stara się powstrzymać od zerkania na jej biust.

- Jestem Elvis Crenshaw, obrońca liniowy. Bardzo mi przykro z powodu

pana Somerville'a.

Phoebe przyjęła kondolencje. Futbolista odszedł na bok, spoglądając z

zaciekawieniem na Viktora Szabo.

Viktor, stojący jakieś dwa metry od Phoebe, przybrał pozę Rambo. Nie

było to wcale takie łatwe, zwaŜywszy, Ŝe zamiast uzi trzymał w ra-

mionach białego pudla. Wiedział jednak, Ŝe poza spełnia swoje zadanie,

patrzyły na niego niemal wszystkie kobiety w tłumie. Gdyby tylko zdołał

jeszcze przyciągnąć uwagę tego seksownego stworzenia z cudownym

tyłeczkiem, mógłby uznać dzień za udany.

Niestety, seksowne stworzenie stanęło przed Phoebe, najwyraźniej nie

dostrzegając nikogo poza nią.

- Panno Somendlle, jestem Dan Calebow, główny trener Stars.

- Szalenie mi miło, panie Calebow - zagruchała Phoebe głosem, który

wydał się Viktorowi dziwaczną krzyŜówką głosu Bette Middler i Bette

Davis, ale co on tam wiedział.

Phoebe była jego najlepszą przyjaciółką i Viktor zrobiłby dla niej

wszystko. Dowiódł swojego oddania, zgadzając się uczestniczyć w tej

koszmarnej maskaradzie i udawać jej kochanka. W tej chwili jednak

wolałby jak najszybciej zabrać ją stąd i uchronić od niebezpieczeństwa.

Widocznie nie wiedziała, Ŝe igra z ogniem, kusząc tego gorącokrwistego

11męŜczyznę. A moŜe wiedziała? Kiedy czuła się zagroŜona, potrafiła

zastosować w obronie własnej dziesiątki sztuczek i wybiegów, choć

rzadko zdarzało jej się wybrać odpowiednią taktykę.

Dan Calebow nie zaszczycił Viktora nawet jednym spojrzeniem, więc

Węgier bez trudu określił jego preferencje. Jeden z tych denerwujących

ludzi, którzy zupełnie nie brali pod uwagę alternatywnego stylu Ŝycia.

Phillips Susan Elizabeth - Chicago Stars 01 - To musiales byc ty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: