Nawiedzone Miasteczko Shadow Hills Anastazia Hopcus.pdf

Anastasia Hopcus

Nawiedzone miasteczko Shadow Hills

Przełożyła

Katarzyna Miniszewska-Górmińska

Rozdział 1

(…)

Jedno wiedziałam na pewno: sny nie skończyły się wraz ze zmianą miejsca. Ten

ostatni był nawet wyraźniejszy niż poprzednie. Niemal słyszałam mojego psychoanalityka:

„A nie mówiłem?!”. Też coś. Wyciągnął od rodziców taką masę pieniędzy, a potrafił dawać

tylko oklepane rady. „Od problemów nie można uciec” – stwierdził, kiedy pokazałam mu

broszurę o Devenish; tę samą, którą przysłano Atenie o sześć miesięcy za późno.

Przeszył mnie ból, jak zawsze gdy myślałam o siostrze. Tuż po tym, jak to

się stało, był wręcz nie do zniesienia. Nieustanna tęsknota po prostu mnie

zżerała. Nawet po upływie trzynastu miesięcy, kiedy przechodziłam obok pokoju

Ateny, aż zatykało mnie z bólu. Pokój, na pozór ten sam, zdawał się tak inny…

opuszczony i martwy. To już nie było tamto sanktuarium mojej siostry, a

jątrząca się rana.

Otworzyłam pamiętnik na właściwej stronie; założyłam ją kopertą z godłem

szkoły Devenish. Kiedy w domowej skrzynce na listy znalazłam przesyłkę

zaadresowaną do Ateny, doznałam szoku. Siostra już wtedy nie żyła. Mieliśmy

za sobą cały ten koszmar z policją i przygotowaniami do pogrzebu, wreszcie

pożegnanie na cmentarzu… Potem odnalazłam jej dziennik. Zapiski o snach

Ateny, tak podobnych do moich, wstrząsnęły mną do głębi.

Pisała o powracającym śnie – o miejscu, w którym nigdy nie była, pełnym

starych budynków z czerwonej cegły. W końcu zidentyfikowała to miejsce jako

szkołę z internatem w Shadow Hills. Kiedy czytałam zapiski Ateny, zaczynałam

rozumieć. Chciałam poczuć tę jasność ponownie. Przejrzałam dziennik aż do

ostatniego wpisu:

Koszmary są teraz tak wyraźne, że boję się zasypiać. Moja energia

nieustannie się ulatnia. Jestem chodzącym zombie. Muszę znaleźć sposób, żeby

dostać się do szkoły Devenish; może tam będę w stanie znaleźć wyjaśnienie.

Pogładziłam blaknący granatowy tusz. W Devenish coś się czaiło. Czułam to

przez skórę. Jeszcze nie wiedziałam co, ale miałam zamiar sprawdzić. Byłam to

winna Atenie.

Szybko przekonałam rodziców, żeby wysłali mnie do Devenish. Zresztą…

beze mnie będzie im lepiej. Moje ciemnoblond włosy, zielone oczy, filigranowa

postać i twarz w kształcie serca – cechy, które miałam szczęście dzielić ze swoją

niezwykłą starszą siostrą – stały się w jakimś stopniu przekleństwem. Kiedy

patrzyłam w lustro, miałam wrażenie, że widzę twarz Ateny. Było to

pocieszające, ale jednocześnie rozdrapywało rany.

Pod powiekami poczułam piekące łzy. A przecież nie zamierzałam siedzieć w

sypialni i płakać. Przyjechałam do szkoły o jeden dzień wcześniej niż reszta

uczniów, bo chciałam się oswoić z sytuacją. Mój psychoanalityk zapewnił

rodziców, że to najlepsze rozwiązanie, a ja byłam zadowolona z szansy na

zbadanie tego miejsca, zanim pojawią się tu inni.

Postanowiłam się przebrać; mundurek za bardzo rzucał się w oczy. Kiedy

rozpięłam suwak przy spódnicy, tuż poniżej lewego biodra zauważyłam

jasnoczerwoną szramę. Zsunęłam spódnicę, by sprawdzić, czy to nie ukąszenie;

na skórze było widać tylko cienką falistą linię w kształcie półksiężyca. Potarłam

znak palcem. Zastanawiałam się, skąd się wziął. Niepokoił mnie.

Wskoczyłam w znoszone dżinsy, sprany podkoszulek i wygodne sportowe

buty – od razu poczułam się lepiej.

Już chciałam wyjść, gdy przypomniałam sobie, że po południu mam się

spotkać z Grahamem. Wzięłam więc kosmetyczkę i ruszyłam na poszukiwanie

łazienki. Szybko odnalazłam właściwe drzwi pośrodku korytarza.

Zerknęłam na swoje odbicie w lustrze. Wilgotny klimat Massachusetts nie

służył moim włosom. Zazwyczaj proste i lśniące teraz wiły się we wszystkich

kierunkach. Zaczesałam je wysoko w koński ogon i wróciłam do sypialni po

torebkę.

Na dworze wciągnęłam głęboko w płuca krystalicznie czyste powietrze.

Rozpościerający się wokół teren, otoczony pagórkami, był nieprawdopodobnie

zielony. W oddali majaczyły błękitnawe szczyty gór. Każdą grupę czterech czy

pięciu budynków opasywał potężny czworokąt kamiennych ścieżek schodzących

się w romb. Moja szkoła w Los Angeles była znacznie mniejsza. Ta tutaj

przypominała raczej uniwersytet niż szkołę średnią. Miejskie zapachy nie były

dość intensywne, więc wyczuwało się woń świeżo skoszonych trawników

wydzielających ostry cytrusowy aromat. Granica kampusu była okolona

półksiężycem lasu. Gdzieniegdzie teren znaczyły ogromne, wręcz monstrualne

drzewa. Zapraszały do relaksu – ich grube wijące się korzenie tworzyły

naturalne schodki, na których można było przysiąść. Zielony bluszcz piął się po

bocznych ścianach niemal wszystkich budynków. Przywodził na myśl wodorosty

czepiające się kostek podczas kąpieli w oceanie.

To było naprawdę ładne miejsce, z atmosferą historycznego uniwersytetu,

wątpiłam jednak, czy kiedykolwiek się w nim zaaklimatyzuję. Wolałam jaskrawe

apartamentowce zachodniego Hollywood, bungalowy w dzielnicy Melrose i

rajskie ptaki w moim dawnym domu w Los Feliz.

Powędrowałam kamienistymi, szarymi ścieżkami. Moją uwagę przykuł

charakterystyczny budynek na wzgórzu, odległy o kilometr lub dwa. Przyciągała mnie

monumentalna sylwetka i olśniewające mury z białego kamienia. Z bliska było widać, że

kamień jest usiany zielonkawymi plamami, zapewne wyżłobionymi przez wodę w ciągu

setek lat. Naraz ogarnęło mnie dziwne uczucie: to miejsce coś mi przypomina. Budowla

była wysoka i potężna – istna forteca. Pobliski parking raził w tym miejscu, a stojące na

nim nowoczesne ambulansy i samochody dziwnie kontrastowały z dawną architekturą.

Widok tablicy pamiątkowej w pobliżu głównego wejścia mnie nie zdziwił; to

miejsce mogło mieć setki lat. Przeczytałam napis:

S ZPITAL S HADOW H ILLS … N AJLEPSZE CENTRUM DIAGNOSTYCZNE W KRAJU … W XVIII

WIEKU SIEDZIBA PRZYTUŁKU DLA UBOGICH …

Czytałam dalej:

Z APRASZAMY DO ZAPOZNANIA SIĘ Z HISTORIĄ S ZPITALA S HADOW H ILLS . M UZEUM

ZNAJDUJE SIĘ NA LEWO OD GŁÓWNEGO HALLU .

Wtem kątem oka uchwyciłam ciemny zarys postaci. Drgnęłam. Obróciłam się

w samą porę, by zobaczyć cień przemykający przez trawnik i znikający za

szpitalem. Niewiele myśląc, poszłam w ślad za nim.

Budynek zdawał się nie mieć końca. Jego dalsze części były mniej

zniszczone, coraz bardziej współczesne. Po paru minutach znalazłam się na

dużym dziedzińcu. Kilka ścieżek biegło przez zarośnięty ogród i znikało w

gęstych kępach wysokich drzew. Instynktownie ruszyłam głównym szlakiem.

Po drodze spotykałam pacjentów w szpitalnych szlafrokach, spacerujących albo

rozmawiających z lekarzami odzianymi w fartuchy. Widok ludzi sprawił, że

poczułam się nieco bezpieczniej. W razie potrzeby mogłam zawołać o pomoc, a

dopóki trzymałam się głównej ścieżki, nie powinnam się zgubić. Zresztą zawsze

byłam dumna ze swego zmysłu orientacji.

Grunt pod stopami zaścielały zielone paprocie; powietrze było chłodne i

wilgotne. Po niedługim marszu natknęłam się na żelazne ogrodzenie. Brama

leżała na ziemi i sądząc po porastających ją winoroślach, runęła z zardzewiałych

zawiasów dawno temu.

Serce zabiło mi dziwną mieszaniną strachu i podniecenia. „Kiedy przekroczysz

próg, nie będzie odwrotu”. Nie wiedziałam, skąd mi to przyszło do głowy, jednak nie

mogłam się cofnąć. Nie mogłam sobie pozwolić na tchórzostwo. Ostrożnie

przekroczyłam bramę.

Drzewa przerzedzały się stopniowo, aż wreszcie ujrzałam przed sobą okrągłą

otwartą przestrzeń. Poczułam, jak ręce mi lodowacieją. Stałam na wprost

upiornych ruin prastarego cmentarza.

Ledwo zdławiłam krzyk. Przed oczami stanęła mi moja wizja. To miejsce…

Ono nie było podobne do cmentarza ze snu – to był ten sam cmentarz.

Stałam wśród płaskich i stojących nagrobków, połamanych albo

pokruszonych. Płyty nagrobne, zarośnięte chwastami i wąsami bluszczu,

stapiały się z ziemią. Nagrobki sterczały pod różnymi kątami, w zależności od

tego, który bok był mocniej zapadnięty. Przypominały niekompletny garnitur

zębów: zielonkawych i gnijących, pokrzywionych i stłoczonych, sterczących we

wszystkich kierunkach, z wyrwami u podstaw. Zbliżyłam się do pierwszego

rzędu ciasno upakowanych grobów. Wyglądały tak znajomo, że przeszedł mnie

dreszcz. Te płaskie były niewielkie, wypisano na nich jedynie nazwiska i datę

zgonu.

Większość pionowych tablic była równie skromna, choć na kilku zauważyłam

upiorną czaszkę ze skrzydłami. Inskrypcje wydawały się bardzo stare – niektóre

były tak zniszczone, że słowa całkowicie się zatarły. Inne zasłaniał porastający

mech.

Przykucnęłam i przesunęłam palcem wzdłuż płyty z ciągle widocznym

napisem: „A NNABELLE M ARTIN , 1690–1736”.

Zaczęłam się przedzierać przez labirynt grobów, odczytując napisy: „G EORGE

C OOPER , 1704–1736. E STHER G ARRETT , 1712–1736. J OHN C ATCH -P OOL , 1693–1736”.

Serce biło mi coraz mocniej. „H ERBERT H ICKS , 1715–1736. E LIZABETH C HURCH ,

1719–1736”.

Przy kolejnym nagrobku ogarnęły mnie mdłości. Widniały na nim dwa

nazwiska i dwa zestawy dat: „R UTH M OORE , 1707–1736” oraz: „R ACHEL M OORE ,

1709–1736”.

Pochowano je w tym samym grobie. Sprawdziłam następny rząd i kolejny; im

dalej patrzyłam, tym było ich więcej – dziesiątki nagrobków z trzema, czterema

nazwiskami na każdym. „To wygląda jak masowe groby z czasów epidemii

dżumy” – pomyślałam. Każda z tych osób zmarła w tym samym roku…

Dalej przeszukiwałam rozległy teren cmentarza. „Tu jest co najmniej trzysta

grobów”. Szłam teraz wolniej, szukając inskrypcji z datą śmierci późniejszą niż

1736 rok. Było kilka z wcześniejszymi, ale nie mogłam znaleźć choćby jednego

grobu z 1737 roku lub późniejszego. Tu musiało się coś wydarzyć – bitwa lub

zaraza. Nigdy nie interesowałam się zbytnio historią, ale teraz byłam więcej niż

ciekawa, co spowodowało śmierć setek ludzi w ciągu jednego roku. „W

szpitalnym muzeum muszą mieć informacje na ten temat” – przyszło mi do

głowy.

– Hej! Wszystko w porządku?

Moje serce niemal stanęło na dźwięk głębokiego, aksamitnego głosu.

„To nie może być…”.

Odwracałam się powoli, podczas gdy moje myśli gnały w szalonym tempie.

Na jego widok niemal otworzyłam usta. Był mniej więcej w moim wieku, miał

dobrze powyżej metra osiemdziesiąt i wyglądał absolutnie nieziemsko. Ostre

rysy łagodziła pewna doza słodyczy. Niesforne czarne loki opadały uroczo na

oczy. I te oczy. Były jasne i świetliste – jednocześnie zielone, niebieskie oraz

szare – ale nie to mnie zdumiało.

Prawdziwym powodem, dla którego nie mogłam oderwać od niego wzroku,

dla którego zastygłam jak skała, choć wrzałam w środku, była ta jedna, jedyna

myśl kołacząca się w głowie: „To on. To ten chłopak ze snu”.

(…)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: