Gabriele Amorth - Wyznania Egzorcysty.pdf - KSIĄŻKI CHRZEŚCIJAŃSKIE [PDF] - Belchatow2

Gabriele Amorth

WYZNANIA EGZORCYSTY

SPIS TREŚCI

Wprowadzenie

Wstęp

Centralne

miejsce

Chrystusa

Bożym

dziele

stworzenia

Potęga

szatana

Dodatki

Widzenie

szatana

przez

papieża

Leona

XIII

"Dary"

szatana

Egzorcyzmy

Osoby

dotknięte

przez

złego

ducha

Dodatek

Czy

należy

lękać

się

złego

ducha?

Odpowlada

sw.

Teresa

Jezusa

czego

zacząć?

Pierwsze

„

błogosławieństwa

”

Zachowanie

złego

ducha

Wyznanie

człowieka

dotkniętego

przez

złego

ducha

Skutki

egzorcyzmu

Woda,

Egzorcyzmowanie

olej,

sól

domów

Czary

Dokładniej

magii

Kto

może

wypędzać

złe

duchy?

Zapomniany

rytuał

Dodatki

Nauka

św.

Ireneusza

o szatanie

i dziele

Chrystusa

Dokument

Stolicy

Apostolskiej

dotyczący

szatana

i złych

duchów

Potrzeba

odnowy

duszpasterstwa

Dodatki

Dokument

Kongregacji

Nauki

Wiary

Niebezpieczeństwo

wypędzania

złego

ducha

przez

osoby

niekompetentne

Zakończenie

Modlitwy

uwolnienie

złego

ducha

WPROWADZENIE

Z wielką radością piszę te słowa, aby przygotować czytelnika do lektury książki ks.

Gabriela Amortha, który od wielu lat jest moim nieocenionym pomocnikiem w pełnieniu

posługi egzorcysty. Niektóre wydarzenia tu opisane przeżywaliśmy razem, wspólnie

dzieląc troski, trud i nadzieje, by nieść pomoc wielu osobom cierpiącym.

Bardzo cieszę się z wydania tej książki między innymi dlatego, że chociaż w ostatnich

dziesięcioleciach wiele napisano we wszystkich dziedzinach teologii i moralności

katolickiej, to jednak zagadnienie egzorcyzmów zostało niemal całkowicie zaniedbane.

Być może brak opracowań i zainteresowania tym zagadnieniem jest powodem, że jedyną

częścią rytuału, która dotychczas nie została odnowiona według zaleceń Soboru

Watykańskiego II, jest właśnie część dotycząca egzorcyzmów. A przecież posługa

wypędzania złych duchów ma wielkie znaczenie w ewangelizacyjnej misji Kościoła, jak o

tym mówi Ewangelia, działalność Apostołów i historia Kościoła.

Gdy św. Piotr, kierując się nadprzyrodzonym natchnieniem, przybył do domu setnika

Korneliusza, aby głosić mu wiarę chrześcijańską wskazał, że Bóg był rzeczywiście z

Jezusem i podkreślił, w szczególny sposób, moc, z jaką Jezus uwalniał opętanych przez

diabła (por. Dz 10,1-38).

Ewangeliści często podają konkretne przykłady nadzwyczajnej mocy, z jaką Jezus

wyrzucał złego ducha. Był to najbardziej wymowny znak Bożej woli położenia kresu

mrocznemu panowaniu szatana nad ludźmi.

Księgi Pisma świętego zapewniają nas, że szatan sprawuje swą władzę nad światem także

przez fizyczne opętanie. Wśród władz, jakich Jezus udzielił Apostołom i ich następcom,

jest parę razy wymieniona moc wypędzania złych duchów (por. Mt 10,8; Mk 3,15; Łk 9,1).

Jeśli więc Bóg dopuszcza, aby niektórzy ludzie doświadczyli dręczenia przez złego

ducha, to jednocześnie przewidział dla nich potężną pomoc. Wyposażył Kościół w moce

sakramentalne, które są bardzo skuteczne dla osób znajdujących się w potrzebie.

Przeciwko niecnej działalności szatana Bóg wybrał jako trwałą pomoc Najświętszą

Dziewicę ze względu na nieprzyjaźń, jaką wprowadził od samego początku między tymi

dwoma przeciwnikami.

Większość współczesnych pisarzy, nie wykluczając teologów katolickich, chociaż nie

zaprzecza istnieniu szatana i innych zbuntowanych aniołów, jest jednak skłonna do

pomniejszania wagi ich wpływu na sprawy ludzkie.

Twierdzą oni, szczególnie w rozważaniach dotyczących fizycznych opętań, że podważanie

tego wpływu jest ich obowiązkiem i dowodem mądrości. Cała współczesna kultura uważa,

że dopatrywanie się przyczyny zjawisk, które zachodzą wokół nas, i przypisywanie ich

czynnikom odmiennym od porządku naturalnego jest wywodzącym się z pierwotnych epok

złudzeniem.

Jest rzeczą oczywistą, że zły duch ma wówczas bardzo ułatwione zadanie, zwłaszcza

wtedy, gdy taką postawę przyjmują ci, którzy z racji swego posłannictwa mają obowiązek i

władzę przeszkadzać szatanowi w jego niecnej działalności. Biorąc pod uwagę Pismo

święte, teologię i codzienne doświadczenie, należałoby raczej uważać opętanych przez

diabła za osoby nieszczęśliwe, którym nauka niewiele potrafi pomóc, chociaż otwarcie się

do tego nie przyznaje. Właściwe rozpoznanie demonopatii - tak można nazywać każdy

złośliwy wpływ złego ducha – jest w większej części przypadków możliwe jedynie dla

osoby, która potrafi rozpoznać objawy diabelskiego działania.

Choroba pochodzenia diabelskiego, jeśli nawet jest lekka, nie ustępuje nawet po

zastosowaniu wszelkich znanych lekarstw; natomiast choroby bardzo poważne, uważane za

śmiertelne, w tajemniczy sposób znikają, aż do całkowitego wyleczenia, dzięki

zastosowaniu czysto religijnych środków. Ponadto ofiary złego ducha uważają, że są ciągle

prześladowane przez zły los: ich życie jest jednym pasmem nieszczęść.

Wielu uczonych poświęca swoje badania zjawiskom podobnym do tych, które występują

w podmiotach dotkniętych przez działanie diabła. Rozpoznając wyraźnie ich nienormalny

charakter i określając je jako paranormalne. Nie podważamy w najmniejszym stopniu

postępów i osiągnięć nauki. Jednak sprzeczne z rzeczywistością, której ciągle

doświadczamy, jest przekonanie, że nauka potrafi wyjaśnić wszystko. Podobnie nierealne

jest pragnienie sprowadzenia wszelkiego zła, jak choroby i nieszczęścia, jedynie do

zwykłych przyczyn naturalnych.

Niewielu jest uczonych, którzy myślą poważnie o możliwości wpływania i działania sił

obcych, inteligentnych i bezcielesnych, jako o przyczynie pewnych zjawisk.

Niewielka jest również liczba lekarzy, którzy stając wobec przypadków chorób z

zadziwiającymi objawami i niewytłumaczalnymi klinicznie skutkami, sądzą spokojnie, że

mają do czynienia z pacjentami tego drugiego rodzaju.

Wielu spośród nich powołuje się w podobnych przypadkach na Freuda, jako na

właściwego hierofanta. Z tego względu często doprowadzają tych nieszczęsnych ludzi do

jeszcze gorszych stanów, gdy tymczasem ich działalność, połączona z pracą kapłana

egzorcysty, mogłaby się okazać także w tych przypadkach bardzo zbawienna.

Książka ks. Gabriela Amortha ukazuje czytelnikowi w sposób bezpośredni, krótki i jasny,

działalność egzorcysty. Opracowanie to cechuje się logicznym wątkiem opowiadania, nie

zatrzymuje się jednak nad teoretycznymi założeniami (istnienie diabła, możliwość opętania

fizycznego itd.) ani nad doktrynalnymi wnioskami. Autor woli, aby przemawiały fakty i

stawia czytelnika przed tym, co egzorcysta dostrzega i czyni. Wiem doskonale, jak bardzo

Autorowi leżą na sercu ludzie Kościoła, będący uprzywilejowanymi powiernikami władzy

udzielonej przez Chrystusa po to, aby wypędzali złe duchy w Jego imię.

Ufam więc, że książka ta przyniesie wiele dobra i będzie bodźcem do podjęcia innych

opracowań z tej dziedziny.

O. Candido Amantini!

WSTĘP

Gdy kardynał Ugo Poletti, wikariusz papieski dla diecezji rzymskiej, niespodziewanie

przekazał mi władzę egzorcysty, wówczas nie przypuszczałem, jak ogromny świat się

otworzy dla mojego doświadczenia i jak wielu ludzi będzie korzystać z mojej posługi. Co

więcej, zadanie to zostało powierzone mi początkowo, abym służył pomocą o. Candido

Amantiniemu, pasjoniście, bardzo znanemu i doświadczonemu egzorcyście, który ściągał

na Święte Schody w Rzymie (La Scala Santa) potrzebujących pomocy z całych Włoch, a

często nawet z zagranicy. Była to dla mnie naprawdę bardzo wielka łaska. Nikt się nie staje

egzorcystą z własnej woli, gdyż wówczas napotyka wielkie trudności i popełnia

nieuniknione błędy ze szkodą dla wiernych. Sądzę, że o. Candido był jedynym egzorcystą

na świecie, który miał 36 lat doświadczenia w tej dziedzinie. Nie mogłem więc mieć

lepszego mistrza i jestem mu wdzięczny za cierpliwość, z jaką mnie wprowadził w tę

zupełnie dla mnie nową posługę.

Podczas sprawowania posługi egzorcysty dokonałem także innego odkrycia, mianowicie

iż we Włoszech jest - niewielu egzorcystów, a przygotowanych do pełnienia tej posługi

naprawdę bardzo mało. Jeszcze gorszy stan rzeczy, jest w innych krajach. Musiałem więc

błogosławić osoby. które przybywały z Francji, Austrii, Niemiec, Szwajcarii, Hiszpanii,

Anglii, gdzie - zdaniem proszących - nie udało się im znaleźć egzorcysty. Czyżby to było

niedbalstwo ze strony biskupów i kapłanów?

Prawdziwa i rzeczywista niewiara w konieczność i skuteczność tej posługi? Czułem w

każdym razie, że rozpoczynam pełnienie apostolstwa wśród osób bardzo cierpiących,

których nikt nie rozumie: ani domownicy, ani lekarze, ani kapłani.

Duszpasterstwo na tym polu jest dzisiaj w świecie katolickim całkowicie zaniedbane. W

przeszłości tak nie było i muszę przyznać, że w niektórych konfesjach wywodzących się z

reformy protestanckiej egzorcyzmów dokonuje się często i skutecznie. Każda katedra

powinna mieć swojego egzorcystę, tak jak ma specjalnego spowiednika; i tym liczniejsi

powinni być egzorcyści, im bardziej się ich potrzebuje: w większych parafiach, w

sanktuariach.

Tymczasem, poza małą liczebnością, egzorcyści są źle widziani, zwalczani, trudno im

znaleźć miejsce do pełnienia swojej posługi. Wiadomo, że opętani przez złego ducha

niekiedy krzyczą. To wystarcza, aby przełożony domu zakonnego lub proboszcz nie

zechciał mieć egzorcystów w swoich pomieszczeniach; spokojne życie i unikanie wszelkiej

wrzawy mają większą wartość niż miłość lecząca opętanych.

Także piszący te słowa musiał przebyć swoją drogę krzyżową, chociaż nie w takim

stopniu jak inni egzorcyści, bardziej godni i cenieni. Jest to refleksja, do której zachęcam

wszystkich biskupów, którzy są niekiedy mało wrażliwi na to zagadnienie. A chodzi

przecież o posługę powierzoną wyłącznie im: tylko oni mogą ją pełnić lub wyznaczać

egzorcystów.

Jak powstała ta książka? Zrodziła się z pragnienia podzielenia się z osobami

zainteresowanymi owocami długiego i bogatego doświadczenia, doświadczenia raczej o.

Candido niż mojego. Moim zamierzeniem jest wyświadczyć przysługę przede wszystkim

egzorcystom i wszystkim kapłanom. Tak jak każdy lekarz ogólny, powinien umieć

wskazać swoim pacjentom odpowiedniego specjalisty (laryngologa, ortopedy,

neurologa...), do którego ewentualnie powinni się udać, podobnie kapłan powinien mieć to

minimum rozeznania, by wiedzieć, czy jakaś osoba potrzebuje pomocy egzorcysty, czy też

nie.

Dodaję inny powód, dla którego wielu kapłanów zachęcało mnie do napisania tej książki.

Rytuał egzorcyzmów wśród wielu zasad podanych egzorcystom zaleca, aby studiowali oni

liczne i pożyteczne opracowania godnych zaufania autorów.

Kiedy się jednak poszukuje poważnych książek dotyczących tego zagadnienia, niewiele

ich można znaleźć. Wymieniam trzy spośród nich. Autorem pierwszej jest ks. C. Balducci:

II diavolo [Diabel] , Casale Monferrato 1988; jest ona pożyteczna w części teoretycznej,

ale nie w części praktycznej, w której zawiera braki i błędy; autor jest demonologiem, a nie

egzorcystą. Druga to książka egzorcysty, o.M. La Grua pt. La preghiera di liberazione I

[Modlitwa o uwolnienie], Palermo 1985; jest to książka napisana dla grup Odnowy w

Duchu Świętym z myślą nadania właściwego kierunku ich modlitwom o uwolnienie. Na

wzmiankę zasługuje także książka napisana przez R. Allegriego pt. Cronista all'inferno

[Reporter w piekle], Milano 1990. Nie jest to opracowanie systematyczne, ale zbiór

wywiadów, mówiących o przypadkach krańcowych. Są one na pewno prawdziwe i

przedstawione z wielką powagą, lecz autor koncentruje się na przypadkach najbardziej

uderzających i pomija objawy zwyczajnych przypadków, a te egzorcysta musi brać zawsze

pod uwagę.

W tej książce staram się wypełnić niektóre luki i przedstawić poruszany problem z

różnych punktów widzenia. Dlatego jest to opracowanie skrótowe, mające na celu dotarcie

do większej liczby czytelników. W następnych książkach zamierzam bardziej pogłębić ten

temat i mam nadzieję, że również inni autorzy zajmą się tym zagadnieniem ze znajomością

rzeczy i wrażliwością, by zostało ono przedstawione w możliwie dokładny sposób, tak jak

to miało miejsce w ubiegłych wiekach w nauczaniu Kościoła katolickiego, a obecnie

spotyka się w Kościołach protestanckich.

Na początku pragnę zaznaczyć, że nie zatrzymują się nad uzasadnieniem pewnych prawd,

które uważam za ogólnie znane i powszechnie przyjęte: istnienie złych duchów, możliwość

opętań diabelskich oraz władza wypędzania złych duchów udzielona przez Chrystusa tym,

którzy wierzą w orędzie ewangeliczne. Są to prawdy objawione, wyraźnie zawarte w

Piśmie świętym, pogłębione przez teologię, ustawicznie nauczane i przypominane przez

urząd nauczycielski Kościoła. Sądzę, że zostały one już wystarczająco omówione w innych

opracowaniach. Chciałbym raczej pójść dalej i zatrzymać się nad tym, co jest mniej znane,

mianowicie nad wnioskami praktycznymi, które mogą być pożyteczne dla egzorcystów i

dla tych, którzy pragną dokładniejszych wiadomości dotyczących tego zagadnienia. Proszę

mi więc wybaczyć niektóre powtórzenia podstawowych pojęć.

Niech Dziewica Niepokalana, Nieprzyjaciółka szatana, już od pierwszej zapowiedzi

zbawienia (Rdz 3, 15) aż do jej wypełnienia (Ap 12) i zjednoczona ze swoim Synem, w

walce zmierzającej do pokonania szatana i zmiażdżenia mu głowy, pobłogosławi to

opracowanie, owoc wyczerpującej pracy, którą wykonuję ufny w Jej wsparcie i opiekę.

Pragnę dodać parę uwag do poszerzonego wydania tej książki. Nie przewidywałem, że

rozejdzie się ona tak szybko i trzeba będzie dokonać nowych wydań. Jest to potwierdzenie

- moim zdaniem - nie tylko zainteresowania poruszanym problemem, ale także braku

książki katolickiej, która by omawiała egzorcyzmy w sposób pełny i to nie tylko we

Włoszech, ale w całym świecie katolickim. Jest to, jak sądzę, fakt wielce znaczący i

przykry. Wyjaśnia on niewytłumaczalny brak zainteresowania tym zagadnieniem lub, być

może, prawdziwą niewiarą w te prawdy.

Dziękuję za liczne pochwały, za wyrazy uznania, zwłaszcza ze strony egzorcystów, wśród

nich najmilsza była pochwała mojego "mistrza" o. Candido Amantiniego, który uznał moją

książkę za wierną jego pouczeniom. Nie przesłano mi takich uwag krytycznych, które

domagałyby się wprowadzenia zmian i poprawek, dlatego w nowym wydaniu rozwinąłem

jedynie te treści, które uznałem za ważne dla pełniejszego przedstawienia omawianego

zagadnienia. Sądzę również, że osoby lub grupy osób, o których mówię w książce,

zrozumiały właściwą intencję moich uwag i nie poczuły się obrażone. Dzięki możliwości

wydania tej książki pragnę służyć szerszemu gronu osób, tak jak w mojej działalności chcę

być pomocny każdego dnia tym wszystkim, którzy pragną skorzystać z mojej posługi

egzorcysty.

Gabriele Amorth - Wyznania Egzorcysty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: