DYREKTYWA 2002-91-WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków.pdf

DYREKTYWA 2002/91/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia 16 grudnia 2002 r.

w sprawie charakterystyki energetycznej budynków

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 175,

ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji 1 ,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 2 ,

uwzględniając opinię Komitetu Regionów 3 ,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu 4 ,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Art. 6 Traktatu wymaga tego, by przy ustalaniu i realizacji polityk i działań Wspólnoty

były brane pod uwagę wymogi ochrony środowiska naturalnego.

(2) Zasoby naturalne, do których ostrożnego i racjonalnego odnosi się art. 174 Traktatu,

obejmują produkty naftowe, gaz naturalny i paliwa stałe, będące zasadniczymi źródłami

energii, a także głównymi źródłami emisji ditlenku węgla.

(3) Zwiększona efektywność energetyczna stanowi ważną część pakietu programów i

działań niezbędnych do wykonania i zawartych w Protokole z Kioto. Działania te

powinny być zamieszczane w każdym pakiecie strategicznym, w celu spełnienia

dalszych zobowiązań.

(4) Zarządzanie popytem na energię jest ważnym narzędziem umożliwiającym Wspólnocie

wpływ na światowy rynek i tym samym na bezpieczeństwo podaży energii w średnim i

długim okresie.

(5) Rada w swych konkluzjach z 30 maja 2000 r. i 5 grudnia 2000 r. zaaprobowała plan

działania Komisji w sprawie efektywności energetycznej oraz wymaganych

szczególnych środków dla sektora budowlanego.

1 Dz.U. C 213 E z 31.7.2001, str. 266 i Dz.U. C 203 E z 27.8.2002, str. 69.

2 Dz.U. C 36 z 8.2.2002, str. 20.

3 Dz.U. C 107, 3.5.2002, str. 76.

4 Opinia Parlamentu Europejskiego z 6 lutego 2002 (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym),

wspólne stanowisko Rady z 7 czerwca 2002 (Dz.U. C 197 z 20.8.2002, str. 6) oraz decyzja Parlamentu

Europejskiego z 10 października 2002 (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(6) Sektor mieszkaniowy i usługowy, którego główną część stanowią budynki, obejmuje

ponad 40% końcowego zużycia energii we Wspólnocie i zużycie to rośnie. Tendencja ta

prowadzi do wzrostu zużycia energii, a także emisji ditlenku węgla przez ten sektor.

(7) Dyrektywa Rady 93/76/EWG z 13 września 1993r, w celu ograniczenia emisji ditlenku

węgla poprzez poprawienie efektywności energetycznej (SAVE) 5 , która wymaga od

Państw Członkowskich opracowania, wdrożenia i składania sprawozdań o programach

w dziedzinie efektywności energetycznej w sektorze budowlanym, zaczyna obecnie

ujawniać pewne znaczące korzyści. Jednak dla ustanowienia bardziej konkretnych

działań w celu osiągnięcia dużego niezrealizowanego potencjału oszczędności energii i

zredukowania dużych różnic pomiędzy wynikami Państw Członkowskich w tym

sektorze, potrzebny jest uzupełniający instrument prawny.

(8) Dyrektywa Rady 89/106/EWG z 21 grudnia w sprawie zbliżenia przepisów

ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących

się do wyrobów budowlanych 6 wymaga, aby obiekty budowlane i ich instalacje

grzewcze, chłodzące i wentylacyjne były projektowane i wykonywane w taki sposób,

aby wymagana ilość energii była niska, przy uwzględnieniu warunków klimatycznych

usytuowania i mieszkańców.

(9) Środki służące dalszej poprawie charakterystyki energetycznej budynków, powinny

uwzględniać warunki klimatyczne i lokalne oraz wewnętrzne środowisko klimatyczne, a

także opłacalność. Nie powinny one naruszać innych wymagań podstawowych

dotyczących budynków, takich jak dostępność, ekonomia i zamierzone przeznaczenie

budynku.

(10) Charakterystyka energetyczna budynków powinna być określana na podstawie

metodologii, która może być różna na poziomie regionalnym, obejmującej oprócz

izolacji termicznej inne czynniki, odgrywające coraz ważniejszą rolę, takie jak rodzaj

stosowanych instalacji grzewczych i klimatyzacyjnych, stosowanie odnawialnych

źródeł energii oraz projekt budynku. Powszechne podejście do tego procesu,

realizowane przez wykwalifikowanych i/lub akredytowanych ekspertów o niezależności

gwarantowanej na podstawie obiektywnych kryteriów, przyczyni się do wyrównania

reguł w zakresie wysiłków czynionych przez Państwa Członkowskie w celu

oszczędności energii w budynkach i wprowadzi przejrzystość dla przyszłych właścicieli

i użytkowników w zakresie charakterystyki energetycznej na wspólnotowym rynku

nieruchomości.

(11) Komisja zamierza dalej opracowywać normy takie, jak EN 832 i prEN 13790, które

dotyczą systemów klimatyzacji i oświetlenia.

(12) Budynki będą miały wpływ na długoterminowe zużycie energii, stąd też nowe budynki

powinny spełniać minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej,

dostosowane do lokalnego klimatu. Z tego też powodu, przy stosowaniu wskaźników

służących poprawie charakterystyki energetycznej, powinna być stosowana najlepsza

praktyka. Ponieważ zastosowanie alternatywnych systemów zaopatrzenia w energię nie

5 Dz.U. L 237 z 22.9.1993, str. 28.

6 Dz.U. L 40 z 11.2.1989, str. 12. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 93/68/EWG (Dz.U. L 220 z 30.8.1993, str.

1).

jest generalnie zbadane w pełnym zakresie, powinny zostać rozważone możliwości

techniczne, środowiskowe i ekonomiczne alternatywnych systemów zaopatrzenia w

energię; może to być wykonane przez Państwo Członkowskie na drodze studium

przygotowującego wykaz środków oszczędzania energii dla przeciętnych lokalnych

warunków rynkowych, spełniający kryteria opłacalności. Przed rozpoczęciem budowy

mogą być wymagane szczególne studia, jeżeli środek lub środki okażą się możliwe do

zastosowania.

(13) Większe renowacje budynków istniejących, powyżej pewnej wielkości, powinny być

traktowane jako okazja do podejmowania środków opłacalnych dla poprawy

charakterystyki energetycznej. Większe renowacje są to przypadki, w których koszt

renowacji odniesiony do okrycia budynku i/lub koszt instalacji energetycznej, instalacji

ogrzewania, instalacji ciepłej wody, klimatyzacji, wentylacji i oświetlenia są wyższe niż

25% wartości budynku, wyłączając w to wartość gruntu, na którym usytuowany jest

budynek, lub gdy 25% okrycia budynku podlega renowacji.

(14) Jednakże poprawa ogólnej charakterystyki energetycznej budynku oznacza

niekonieczne pełną renowacje budynku ale może być ograniczona do tych jego części,

które są istotne dla poprawy charakterystyki energetycznej tego budynku i są opłacalne.

(15) Wymagania renowacyjne dla budynków istniejących nie powinny być niezgodne z

zamierzoną funkcją, jakością lub charakterem budynku. Powinno być możliwe

odzyskanie kosztów dodatkowych, zaangażowanych w daną renowację, w rozsądnym

terminie w odniesieniu do spodziewanego okresu istnienia inwestycji, przez

przypadające oszczędności energii.

(16) Proces certyfikacji może być wspierany określonymi programami, mającymi na celu

umożliwienie dokonania poprawy charakterystyki energetycznej. Może być on oparty

na porozumieniach pomiędzy organizacjami akcjonariuszy a jednostką powołaną przez

Państwa Członkowskie. Wykonywany może być przez firmy świadczące usługi

energetyczne, które zgodziły zobowiązać się do podejmowania określonych inwestycji.

Przyjęte systemy powinny być nadzorowane i weryfikowane przez Państwa

Członkowskie, które powinny również ułatwiać stosowanie określonych systemów

zachęcania. Świadectwo powinno opisywać, w możliwym zakresie, aktualną sytuację

dotyczącą charakterystyki energetycznej budynku i może podlegać odpowiedniej

rewizji. Budynki władzy publicznej i budynki często odwiedzane przez ogół, powinny

stanowić przykład, poprzez uwzględnianie rozważań środowiskowych i

energetycznych, i z tego powodu budynki te powinny być poddawane certyfikacji

energetycznej regularnie. Publiczne rozpowszechnienie informacji dotyczącej

charakterystyki energetycznej, powinno być wzmocnione wyraźnym ukazaniem tych

świadectw energetycznych. Ponadto zamieszczanie oficjalnie zalecanych temperatur

wewnętrznych, razem z temperaturą aktualnie pomierzoną powinno zniechęcać do

nadużywania energii w systemach ogrzewania, klimatyzacji i wentylacji. Działania

takie powinny przyczyniać się do unikania niepotrzebnego zużycia energii oraz

zapewnić korzystne warunki klimatyczne wnętrza (komfort termiczny) w porównaniu z

temperaturą zewnętrzną.

(17) Państwa Członkowskie mogą również zaangażować inne środki, nie przewidziane w

niniejszej dyrektywie, aby zachęcić w ten sposób do poprawy charakterystyki

energetycznej budynków. Państwa Członkowskie powinny zachęcać do prawidłowego

zarządzania energią, biorąc pod uwagę intensywność używania budynków.

(18) Ostatnie lata pokazały wzrost ilości systemów klimatyzacji w krajach południowej

Europy. Stwarza to istotne problemy w okresach szczytowego obciążenia

energetycznego, zwiększając koszty elektryczności i psując bilans energetyczny w tych

krajach. Powinno się dać priorytet strategiom poprawiającym charakterystyki

energetyczne budynków w okresie lata. W tym celu powinien nastąpić dalszy rozwój

pasywnych technologii chłodzenia, a przede wszystkim tych poprawiających warunki

klimatyczne wnętrz oraz mikroklimat wokół budynków.

(19) Regularna konserwacja kotłów oraz systemów klimatyzacyjnych przez kwalifikowany

personel, przyczynia się do poprawnego uregulowania kotłów, zgodnie ze specyfikacją

wyrobu a w ten sposób zapewnia optymalną charakterystykę z punktu widzenia

środowiska, bezpieczeństwa i energii. Niezależna ocena całej instalacji grzewczej jest

wymagana wówczas, gdy zmiana mogłaby mieć miejsce ze względów opłacalności.

(20) Bilingi wystawiane mieszkańcom budynków z tytułu kosztów ogrzewania, klimatyzacji

i ciepłej wody, naliczane w proporcji do rzeczywistego zużycia, mogłyby przyczynić

się do oszczędzania energii w sektorze mieszkaniowym. Mieszkańcy powinni mieć

możliwość regulowania ich własnego zużycia ciepła i ciepłej wody, o ile takie środki są

opłacalne.

(21) Zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności, jak określono w art. 5 Traktatu,

zasady ogólne przewidujące wymagania w zakresie systemu charakterystyki

energetycznej oraz jego cele, powinny być określane na poziomie Wspólnoty, ale

szczegółowe wdrożenie powinno być zostawione dla Państw Członkowskich,

pozwalając w ten sposób każdemu Państwu Członkowskiemu na wybór reżimu

odpowiadającego w najlepszy sposób jego szczególnej sytuacji. Niniejsza dyrektywa

ogranicza się do minimum wymaganego do osiągnięcia tych celów i nie wykracza poza

to, co jest dla tego niezbędne.

(22) Powinna być zapewniona możliwość szybkiego dostosowania metodologii obliczeń i

regularnego przeglądu minimalnych wymagań przez Państwa Członkowskie w zakresie

charakterystyki energetycznej budynków ze względu na postęp technologiczny, m.in. w

odniesieniu do właściwości izolacyjnych (lub jakości) materiału budowlanego i dla

dalszego rozwoju normalizacji.

(23) Środki konieczne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny być przyjęte zgodnie z

decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki

wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji 7 ,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Cel

7 Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

Calem niniejszej dyrektywy jest promowanie poprawiania charakterystyki energetycznej

budynków we Wspólnocie, z uwzględnieniem warunków klimatycznych zewnętrznych i

lokalnych oraz wewnętrznych wymagań klimatycznych oraz opłacalności.

Niniejsza dyrektywa ustanawia wymagania w zakresie:

a) ram ogólnych dla metodologii obliczeń zintegrowanej charakterystyki energetycznej

budynków;

b) zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej nowych

budynków;

c) zastosowania minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej dużych

budynków istniejących, podlegających większej renowacji;

d) certyfikacji energetycznej budynków; i

e) regularnej kontroli kotłów i systemów klimatyzacji w budynkach oraz dodatkowo oceny

instalacji grzewczych, w których kotły mają więcej jak 15 lat.

Artykuł 2

Definicje

Dla potrzeb niniejszej dyrektywy stosowane są następujące definicje:

1. „budynek”: konstrukcja zadaszona, posiadająca ściany, w której do utrzymania

klimatu wewnętrznego stosowana jest energia; określenie budynek może odnosić się

do budynku jako całości lub jego części, które zostały zaprojektowane lub zmienione

do stosowania oddzielnego;

2. „charakterystyka energetyczna budynku”: wartość energii zużywanej rzeczywiście lub

szacowanej, niezbędnej do spełnienia różnych potrzeb związanych ze

znormalizowanym użytkowaniem budynku, która może obejmować m.in. ogrzewanie,

gorącą wodę do ogrzewania, chłodzenie, wentylację i oświetlenie. Wartość ta może

być odzwierciedlona w jednym lub większej ilości wskaźników numerycznych, które

zostały obliczone z uwzględnieniem izolacji, charakterystyki technicznej i

instalacyjnej, projektu i usytuowania w relacji do aspektów klimatycznych,

wystawienia na słońce i wpływu konstrukcji sąsiadujących, wytwarzania energii

własnej i innych czynników, włącznie z klimatem wewnętrznym, mających wpływ na

zapotrzebowanie na energię;

3. „świadectwo charakterystyki energetycznej budynku”: świadectwo uznawane przez

Państwo Członkowskie lub osobę prawną wyznaczoną przez to państwo, zawierające

charakterystykę energetyczną budynku obliczoną zgodnie z metodologią opartą na

ogólnych ramach podanych w Załączniku;

4. „CPM” (ciepło powiązane z mocą): jednoczesna konwersja pierwotnych paliw w

energię mechaniczną lub elektryczną i cieplną, spełniająca określone kryteria

jakościowe efektywności energetycznej;

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: