Michaels Kasey - A potem ślub.pdf - Kasey Michaels(1) - klarella

Kasey Michaels

,,A potem ślub”

Z angielskiego przełożyła Anna Wojtaszczyk

Michelowi Seidickowi i jego żonie Susan,

dwóm połówkom, które tworzą idealną całość.

Kiedy przysięga, iż z prawdy jest cała,

Wierzę jej chętnie, choć wiem, że mi kłamie.

- William Szekspir (przeł. Jerzy S. Sito)

Miły Czytelniku!

Moi przyjaciele od dawna ostrzegali mnie, że jestem stanowczo za bardzo ciekawy, by

mi to wyszło na zdrowie, no ale ci sami ludzie przysięgali również, że nigdy się nie ożenią... i

proszę, książę Bramwell Seaton nosi okowy małżeńskie ze szczęściem w oczach i ma dwójkę

malców w pokoju dziecinnym, a wicehrabia Kipp Rutland plącze się gdzieś po świecie

podczas miesiąca miodowego. Zamiast litować się nad nimi, nie odczuwam chyba nic poza

zazdrością! Najprawdopodobniej musiałem oszaleć.

Bo jak inaczej mógłbym wyjaśnić moje zafascynowanie Reginą Bliss? Od czasu,

kiedy Kipp trafił na tę zakłamaną kokietkę, żebrzącą na ulicy, nie schodzi mi ona z myśli. I to

właśnie zainteresowanie przeszłością panny Bliss doprowadziło do tego, że trzej mężczyźni,

których obecnie tropię, wykorzystując przy tym wszelkie dostępne mi środki, związali mnie

jak barana, wrzucili do Tamizy i zostawili na pewną śmierć.

Nieczęsto się zdarza, żeby człowiek był naocznym świadkiem swojego pogrzebu. Ale

poszukując moich niedoszłych zabójców, zamierzam podawać się za własnego spadkobiercę -

pretensjonalnego dandysa, kompletne moje przeciwieństwo. A jeżeli do osiągnięcia tego celu

potrzebne będą znaczne talenta aktorskie panny Bliss, przystanę i na to.

Ta dziewczyna może być moją potajemną bronią... jeżeli całkowicie niestosowne

pożądanie, jakie odczuwam do niej, nic doprowadzi mnie wcześniej do zguby!

Brady James, hrabia Singleton

- Znudzony, Brady, stary przyjacielu? - zapytał Bramwell Seaton, książę

Selbourne, sprzątnąwszy mijającemu ich służącemu dwa kieliszki z tacy. Podał jeden

przyjacielowi, który w tej chwili opierał się o marmurowy filar w przegrzanej sali balowej i

zakrywszy usta dłonią, usiłował powstrzymać się od ziewania.

- Najwyraźniej nie trzymałeś ręki na pulsie, Bram. Ponad rok temu

przekroczyłem już granice znudzenia - odrzekł Brady James, hrabia Singleton, Z

wdzięcznością przyjmując kieliszek. - Stan, który masz teraz przed oczami, można określić

mianem „otępiały". Niemalże zmumifikowany. Proszę, wytłumacz mi raz jeszcze, dlaczego

towarzystwo z wyższych sfer uważa takie popisywanie się bogactwem za konieczne.

Bram pociągnął łyk wina i uśmiechnął się na widok swojej ślicznej żony, tańczącej

walca w ramionach pewnego oficera. Wyraz twarzy tego ostatniego informował wszystkich

bez wyjątku, że oficer właśnie umarł i dostał się do raju.

- Przecież dokładnie o to tutaj chodzi, Brady. O popisywanie się bogactwem.

„Patrzcie na mnie wszyscy, na moim balu jest więcej cieplarnianych kwiatów, niż było u lady

Jak-jej-tam. Patrzcie na mnie wszyscy, ja mam więcej diamentów w diademie. Patrzcie na

mnie wszyscy, mogę sobie pozwolić na to, by najlepszy krawiec spowijał moje korpulentne

wdzięki w najwspanialsze jedwabie. Patrzcie na mnie, patrzcie na mnie. Patrzcie, proszę,

wszyscy na mnie".

- Twoja Sophie wcale się tak nie zachowuje - zwrócił mu uwagę Brady i

pokiwał ręką do księżnej Selbourne, która akurat wesoło machała do niego okrytymi

rękawiczką paluszkami. - Dobrze się bawi niezależnie od tego, gdzie się znajduje. -

Odepchnął się do filara i ironicznie skrzywił. -Chcę powiedzieć, że ona chyba cię lubi.

- Pozwól, że cię poprawię, przyjacielu. Sophie mnie ubóstwia. Powtarza mi to na

tyle często, że jej zapewnienia powstrzymują mnie od dokładniejszego zastanawiania się nad

chwilami, kiedy bynajmniej mnie nie ubóstwia.

- Nauczyła się już rzucać bardziej celnie? - zapytał Brady, kiedy obydwaj

kierowali się do sąsiedniej sali, gdzie, jak miał nadzieję hrabia, uda im się znaleźć jakiś

spokojny kąt i rozegrać partyjkę kart.

- Na całe szczęście, nie. Chociaż zawsze ma mi trochę za złe, kiedy schodzę z

linii strzału. Dużo bardziej byłaby zadowolona, żebym złapał to, czym rzuca. Pamiętasz tę

przeokropną wazę, którą Prinny ofiarował nam w prezencie ślubnym? Tę wielką, niebieską, z

gołymi nimfami i rozbrykanymi centaurami? Zupełnie nie udało mi się jej złapać, gdy leciała

w moim kierunku, a działo się to w dzień, kiedy zapomniałem pokazać się na popołudniowej

herbatce, którą Sophie wydawała dla lady Sefton. Ależ ta waza narobiła nieporządku,

powiadam ci. Rozleciała się na tysiąc kawałków.

- Kiedyś pewnie wywarłaby zły wpływ na twoje dzieci -uśmiechnął się Brady. -

Przyjrzałem się jej bacznie któregoś wieczora, kiedy czekałem, aż pojawicie się z Sophie.

Jestem głęboko przekonany, że kilkoro z tych rozbrykanych nimf i centaurów... kopulowało

ze sobą.

Bram odpowiedział mu uśmiechem.

- Próbowałem zwrócić Sophie uwagę na ten fakt, ale powiedziała, że po prostu

bardzo przyjaźnie się zachowują. Natomiast prawdą jest, że kiedy szukała, czym by tu we

mnie cisnąć, przeszła niemal przez cały pokój, by wybrać tę właśnie wazę, więc sądzę, że o

tym wiedziała. Nawiasem mówiąc, Sophie znalazła dla ciebie jeszcze jedną.

- Jeszcze jedną wazę? Na miłość boską, po cóż mi coś takiego? Proszę cię tylko,

nie mów mi, że zapomniałem się do tego stopnia, by to cholerstwo pochwalić. Cechą

charakterystyczną naszego drogiego księcia regenta jest portfel godny nędzarza oraz gust i

wytworność godne burdelmamy.

- Nie, wcale nie chodzi o wazę, jak dobrze sam wiesz, tylko o następną

przedstawicielkę płci pięknej. Jak mi się zdaje, nazywa się ona panna Sutton. Dobra rodzina,

słodka panienka, bardzo potulna.

- Miej mnie w opiece, dobry Panie Boże - mruknął Brady, potrząsając głową. -

W tym tygodniu byłaby to już czwarta, a przysięgam, Bram, że tej ostatniej nie wyrżnęły się

jeszcze stale zęby. Stanowczo nie powinienem był mówić Sophie, że czuję się trochę poza

nawiasem, od kiedy ty i Sophie, i Kipp, i Abby, i jak się zdaje cała reszta moich przyjaciół,

jesteście tacy szczęśliwy, tacy... tacy żonaci.

- Odpręż się, mały sezon wkrótce się skończy i już niedługo będziesz mógł uciec

na wieś.

Brady rozejrzał się po pokoju karcianym, zobaczył, że wszystkie miejsca są zajęte.

Ale i tak nie miał wielkiej ochoty grać o banalne stawki, na które pozwalała pani domu.

- Może całkiem niedługo, Bram - powiedział, okręcając się na pięcie. - Ale

niezależnie od tego, czy wyjadę, czy zostanę, postanowiłem teraz uciec z tego nudnego balu,

zanim Sophie ubierze mnie w pannę Sutton. Wpadnę jutro, żeby przeprosić twoją kochaną,

wścibską żoneczkę.

- Tylko żebyś nie zapomniał - zawołał za nim Bram. -A ponieważ jestem twoim

Michaels Kasey - A potem ślub.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: