Carroll Jonathan - Czarny Koktajl.pdf - Fantasy - Rudy1950

JONATHAN CARROLL

CZARNY KOKTAIL I INNE

OPOWIADANIA

(Black Cocktail; Uh-Oh City!; Alone Alarm)

Przełożyli

Tomasz Jabłoński; Arkadiusz Nakoniecznik; Dorota Malinowska

Czarny koktail | "Ale karuzela!" | Alarm

Czarny koktail

(Black Cocktail)

Wszelka smakowitość lub ostrość, jaką można znaleźć w tym koktailu, jest w dużej mierze

wynikiem intuicji i doświadczenia mojej redaktorki Deborah Beale. Mon chapeau...

Dla Diane Wakoski

Jedną z cech, które od razu mi się spodobały u Michaela Billi, była jego umiejętność

opowiadania anegdot. Są na tym świecie ludzie obdarzeni wspaniałym darem, który pozwala

im z drobnych i nieistotnych wydarzeń stworzyć opowiadania chwytające za serce lub

przynajmniej wywołujące salwę zdrowego śmiechu; śmiechu, który rozjaśnia szarość naszych

dni.

- Miałem kiedyś numer telefonu, który tylko jedną cyfrą różnił się od numeru miejskiego

biura zatrudnienia. Ciągle wydzwaniali do mnie jacyś ludzie i prosili pana Posamentiego,

dyrektora tej instytucji. Z początku uprzejmie informowałem, że to pomyłka. Jednak po

pięćdziesiątym telefonie ogarnęła mnie taka wściekłość, że zrobiło mi się ciemno przed

oczami. Poza tym do szału doprowadzała mnie głupota niektórych rozmówców. Połowa z

nich robiła wrażenie, że nie wie, do czego służy telefon. A kiedy dowiadywali się, że to

pomyłka, robili się nagle podejrzliwi i dochodzili do wniosku, że próbuję ich oszukać...

Przecież numer się zgadza, tylko ja, łobuz jeden, chcę ich zrobić w konia! Pewnego ranka, a

byłem akurat w dosyć paskudnym nastroju, znowu rozległ się dzwonek. Kiedy facet

oświadczył, że chce rozmawiać z panem Posamentim, zastanowiłem się chwilę, spojrzałem na

aparat i powiedziałem: "Tak, to ja". "Nazywam się Rickie Otto", powiedział facet.

"Chciałbym pracować w magistracie". "A jakie ma pan kwalifikacje?" - spytałem. "Że niby

co?" "Co takiego robił pan dotychczas, że mielibyśmy dać panu pracę?" "Byłem na wojnie i

potrafię prowadzić ciężarówkę. Wezmę pracę kierowcy". "Znakomicie, w takim razie od razu

ustalmy termin spotkania". "No". "Drogi panie Otto, chciałbym, żeby we wtorek rano zjawił

się pan w budynku urzędu miejskiego, pokój 32. I proszę się przebrać za sowę". "Za co? Co

pan powiedział?" "Za sowę, panie Otto".

Michael wspaniale pali papierosy. Zaciąga się w teatralny sposób i to zawsze w takiej chwili,

że kiedy wciąga dym w płuca, wypowiedziane właśnie słowa zapadają słuchaczowi w serce,

by eksplodować dokładnie w momencie, gdy Michael znów podejmuje swoją opowieść.

Uśmiechnął się, wzruszył ramionami i dmuchnął dymem pod sufit.

- Otto nie odzywał się przez bardzo długą chwilę. A potem zwyczajnie odłożył słuchawkę.

Klik.

Spotkaliśmy się w okolicznościach romantycznych i tajemniczych.

Glenn, chłopak, z którym mieszkałem, zginął w straszliwym trzęsieniu ziemi, które ostatnio

narobiło takich szkód w Los Angeles. Bardzo się kochaliśmy i byliśmy sobie wierni. W tych

czasach szalejącej zarazy AIDS, gdy tak wielu naszych homoseksualnych przyjaciół albo już

zmarło na tę chorobę, albo bez większej nadziei czekało na wyniki badań krwi, uważaliśmy

się za szczęściarzy. Glenn żartował gorzko, że w ciągu jednego pokolenia z pariasów

społeczeństwa zmieniliśmy się w pariasów natury. Jednak my obaj jakoś wyszliśmy z tego

cało; kochaliśmy się, byliśmy zdrowi i każdy z nas miał pracę, której niejeden mógł nam

pozazdrościć.

A potem, pewnego wieczoru, gdy Glenn siedział na patio, przyszło trzęsienie ziemi. Siła

wstrząsu dosłownie rozdarła nasz dom na pół, a spadające kawały gruzu przygniotły mojego

przyjaciela.

Wracałem właśnie do domu ze studia. Jakimś cudem nie poczułem nic więcej, tylko

przesadne, komiksowe wręcz drganie i wybrzuszanie się nawierzchni; scena była jak z

koszmaru Myszki Miki. Pamiętam szaro-czarne, wijące się niby węgorze wstęgi jezdni, które

wyrzucały w górę ciężarówki i samochody osobowe, jakby to były zabawki. Przez te

wszystkie godziny, które zabrała mi droga do domu, myślałem bez przerwy o tym, jak bardzo

Glenn obawiał się trzęsienia ziemi i jak często mówił, że powinniśmy się stąd wynieść, zanim

wydarzy się to najgorsze. "Jak możesz wyjechać z Kalifornii, kiedy tak dobrze ci tu idzie?",

pytałem go z uśmiechem. "A co trupowi po sukcesach", odpowiadał.

Takie to myśli chodziły mi po głowie tamtego tragicznego wieczoru, gdy jechałem przez

rozdarte i jęczące miasto. Zimą, choć w Los Angeles jest bardzo pięknie, szybko przychodzi

zmrok. Kiedy koło ósmej dotarłem do domu, było już ciemno. Prawie nigdzie nie było widać

świateł, porytymi drogami nie jeździły samochody, słychać było tylko syk i trzaskanie ognia,

zawodzenie syren i warkot helikopterów przelatujących co parę minut nisko nad ziemią.

Gdy zrozumiałem, że stoję przed tym, co jeszcze rano było moim domem, rzuciłem się na

rumowisko i zacząłem kopać.

To cała historia, lecz nie ją chciałem tutaj opowiedzieć. Poza tym nie jestem tak dobrym

gawędziarzem jak Michael, więc mówiłbym tylko o łzach i prośbach do umarłych i żywych,

by zrozumieli, że nie byłem w stanie ocalić człowieka, którego kochałem.

Glenn żył jeszcze, kiedy go znaleźliśmy. Tak, jednak udało mi się odnaleźć go wśród gruzu i

dymu. Z pomocą sąsiada wyciągnęliśmy to, co zostało z mojego kochanka. I to tylko po to,

bym zobaczył, jak Glenn puszcza moją dłoń, próbuje się uśmiechnąć i umiera.

Kiedy go pochowałem (pamiętacie te wszystkie cmentarze, które jak na przykład Forest Lawn

wyrosły wśród chaosu niczym grzyby po deszczu? Ceny nieruchomości w Kalifornii znów

poszły w górę, choć tym razem chodziło dla odmiany o miejsce pod ziemią), napisałem o tym

wszystkim do Maris, mojej siostry. List sprawił, że zaszły dwa nieoczekiwane wydarzenia:

przede wszystkim szybko dostałem odpowiedź, co zważywszy na sytuację w Los Angeles po

trzęsieniu ziemi było naprawdę wyjątkowe, a po drugie siostra wspomniała w swoim liście,

bym zadzwonił do niejakiego Michaela Billi. Jej mąż zasugerował, bym skontaktował się z

Billą, ponieważ był przekonany, że "będziemy do siebie pasowali". I nic więcej.

Parę razy spotkałem się z moim szwagrem i choć raczej go lubiłem, poczułem się dotknięty

tak autorytatywnym stwierdzeniem. Jak mógł przypuszczać, że wie, kto może do mnie

"pasować".

Jednak samotność nie zna rozwiązań pośrednich: albo zabija, albo daje spokojnie żyć. Mnie

nieomal zabiła. Kiedy przesiałem przez palce to, co zostało z mojego życia po trzęsieniu

ziemi, zrozumiałem, że niewiele jest rzeczy wartych wspomnienia. Ledwie parę drobiazgów,

które chciałem odkurzyć, naprawić, zachować...

Krótko potem przyszedł okres, gdy zdarzało mi się sterczeć przed wystawami sklepów z

bronią i układać listy lekarzy, którzy byliby skłonni wystawić mi niekonwencjonalną receptę.

Ten czas minął, lecz pozostało uczucie smutku i nieznośnej lekkości. Śmierć ma w swoim

jadłospisie jeszcze inne dania oprócz zwykłego zatrzymania czynności mózgu lub stłumienia

miarowego bicia serca.

To właśnie Michael powiedział, że śmierć jest jak barman, który potrafi przyrządzać tylko

egzotyczne napoje, a nie wie, co to piwo z wódką albo podwójna czysta.

- Pomyśl tylko, Ingram, jak różne są oblicza śmierci. Wychowałem się w miasteczku pełnym

kobiet, które pochodziły z Sycylii. Wiele z nich owdowiało za młodu i kiedy przed

sześćdziesięciu laty założyły na siebie czarne, żałobne suknie, to fruuu... To, co było w nich

kobiece i żywe, umarło razem z ich mężami. I pomyśl tylko, że miały po osiemnaście lat,

kiedy owdowiały, a osiemdziesiąt, kiedy je poznałem. Na uczelni spotkałem kiedyś chłopaka,

który przedtem nie zdał do Yale... Kiedy się dowiedział o wynikach egzaminu, coś w nim

zdechło. Do dzisiaj pewnie opowiada na prawo i lewo, jak go wtedy skrzywdziła komisja

kwalifikacyjna. W życiu zawsze mu się znakomicie wiodło. To coś, co miał w sobie - ego

nastolatka czy zwykłą pewność siebie - a więc to coś w nim umarło i spoczywa w ciemnej

mogiłce od dnia, kiedy przyszedł list z Yale. Są takie małe umierania. Małe śmierci, na które

możemy sobie pozwolić, bo przecież jest w nas jeszcze tyle życia. Analogia z alkoholem tu

też ma swoje zastosowanie. Są ludzie, którzy siedzą i piją, doskonale zdając sobie sprawę, że

zaraz spadną pod stół. Jednak zwykle jest tak, że ze względu na sytuację mogą sobie

pozwolić, na "utratę" na jakiś czas cząstki siebie samych. Nie muszę dzisiaj prowadzić? No to

co w tym złego, że widzę podwójnie? Jesteśmy wśród przyjaciół? No to mogę zrobić z siebie

durnia.

- Czy sądzisz, że paradowanie z abażurem na głowie to też taki rodzaj śmierci?

- Oczywiście. To śmierć dobrego smaku. Bardzo niebezpieczna rzecz, jeśli dowiedzą się o

niej niepowołane osoby. Sam przecież wiesz. Popatrz sobie na tych dziwaków, którzy

występują w twoim programie.

Prowadzę audycję radiową. Od pięciu lat jestem gospodarzem mocno kontrowersyjnego

programu Krzywe zwierciadło. Najbardziej pokręceni wariaci mogą u mnie wywalić, co im w

duszy gra. Audycja cieszy się powodzeniem, jest dziwaczna i - znacznie częściej, niż

mogłoby się wydawać - zaskakująca. Ci, których zapraszam, to osoby z bogatą wyobraźnią i

(przeważnie) nienormalne. Kiedy prowadzę program, często przypomina mi się, że Mark

Twain napisał kiedyś, iż zamiast nieba wolałby piekło, bo tam siedzą wszyscy ciekawi ludzie.

Cokolwiek by powiedzieć o Krzywym zwierciadle, na pewno nie jest to nudna audycja.

Od czasu do czasu pojawia się ktoś wyjątkowy - mistyk z prawdziwie głęboką wizją tajemnic

życia albo wróżka, która rzuca na człowieka okiem i natychmiast mówi dwie, trzy rzeczy,

których nikt nie miałby ochoty usłyszeć. Lecz takich ludzi jest niewielu i większość moich

gości po prostu opowiada głodne kawałki i bajdurzy o jakichś spiskach, tajnych informacjach

i sekretach z zaświatów.

Audycja ma powodzenie, ponieważ naprawdę lubię rozmawiać z tymi ludźmi i lubię słuchać

ich historii. Pewnego razu zapytano Ronalda Reagana, dlaczego jego zdaniem jest tak

popularny wśród Amerykanów. Odparł, że ludzie wyczuwają, iż naprawdę ich lubi. Ja też

lubię tych dziwaków, którzy przychodzą do studia. Lubię ich i chętnie słucham ich

opowiadań.

Po śmierci Glenna jedynie program pomógł mi jakoś przetrwać. Niezależnie od tego, czy moi

goście są szaleni, czy też nie, kiedy tylko przestąpią próg studia, by sprzedawać hodowle

żółwi na Plutonie albo rozprawiać o ludzikach z ciasta, które mieszkają u nich w ogródku, od

razu czuję, że emanuje z nich pewna szczególna energia. Często powstała w czasie programu

myśl, że życie jest tak barwne i radosne, pozwalała mi dotrwać do następnego dnia. Życie

czasami daje popalić, lecz już za minutę albo godzinę zmienia się i bywa, że nawet na lepsze.

Wystarczyło mi tylko spojrzeć na listę zaproszonych do programu, a już wiedziałem, że skoro

jest na tym świecie facet, który mieszka pod końskim brzuchem, albo kobieta, która święcie

wierzy, że jej zegarek to wcielenie Elvisa Presleya, to i przede mną otwierają się nowe drogi,

nowe możliwości i że istnieje jakiś mężczyzna, który powie kiedyś: "Chodź tu, musimy sobie

pogadać". No więc nie kupiłem rewolweru i nie załatwiłem sobie tabletek, a pewnego

wieczoru, gdy zrozumiałem, że już zbyt długo przyglądam się swoim dłoniom, sięgnąłem po

notes i zadzwoniłem do człowieka, o którym mój szwagier twierdził, że będzie do mnie

pasował.

Bo właściwie, do cholery, czemu nie?

Michael był z początku pełen rezerwy, lecz w jego głosie wyczułem ciekawość, która

sugerowała, że byłby skłonny uczynić ostrożny krok w moim kierunku, jeśli tylko nie zrobię

jakiegoś nazbyt szybkiego ruchu i nie przestraszę go jak ptak, który znienacka zrywa się spod

nóg.

- Miałbyś może ochotę na lody z bakaliami?

- Właśnie o czymś takim myślałem.

- To spotkajmy się u C.C. Browna na Hollywood Boulevard.

Krzywe zwierciadło nagrywam dwa razy w tygodniu wczesnym popołudniem, więc wieczory

mam wolne. Kiedy wchodziłem do lodziarni, ostatnim dźwiękiem, jaki usłyszałem z ulicy,

był dobiegający z jakiegoś samochodu początek funkowego utworu Sensoria grupy Cabaret

Voltaire. Ta muzyka to sygnał Krzywego zwierciadła. Nie byłem pewien, czy to zła, czy

dobra wróżba.

Samotnych mężczyzn było w łodziami dwóch. Jeden skrył się do połowy za gazetą, a drugi

patrzył na drzwi, przeciągając palcem między szyją a kołnierzykiem. Ten z gazetą był gruby,

a ten z kołnierzykiem zbyt nerwowy. Żaden z nich nie wyglądał zachęcająco.

- Ingram York!

Głos dochodził z głębi sali. Brzmiał znajomo. Kiedy odwróciłem się, myśląc, że zobaczę

Michaela Billę, ujrzałem Williama Szekspira. Willy był stałym gościem moich programów,

Carroll Jonathan - Czarny Koktajl.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: