Izrael Szahak Żydowskie dzieje i religia. Żydzi i goje - XXX wieków historii. Warszawa-Chicago Fijorr Publishing, 1997. ISBN 83-907621-5-3.pdf - Żydzi i Arabowie - grappa25

Żydowskie dzieje i religia

Izrael Szahak

Żydowskie dzieje i religia

ŻYDZI I GOJE – XXX WIEKÓW HISTORII

Zamiarem ninijeszej książki jest poruszenie

środowisk żydowskich poprzez uświadomienie im

błędów, jakie popełniali i popełniają w stosunku

do nie-żydów.

Wiele z nich, jak twierdzi autor, ma swoje źródło

w żydowskiej religii – i to jest jej głównym

tematem tej książki.

Gdyby napisał ją Polak, natychmiast okrzyknięto

by go antysemitą czy żydo-żercą .

Tłumaczenie: Jan M. Fijor

Fijorr Publishing – Warszawa-Chicago

Tytuł oryginału angielskiego :

“JEWISH HISTORY, JEWISH RELIGION”

Project okładki

Tadeusz Troczyński

Profesor Szahak jest wprawdzie Polakiem z

pochodzenia, trudno go jednak nazwać

antysemitą, choć takim epitetem w rodzinnym

Izraelu często jest obrzucany.

Redakcja językowa

Anna Brzezińska

Z drugiej strony w angielskim wydaniu książki

podziw dla rzetelności, mądrości, ale także i

odwagi autora wyraził sam Noam Chomsky,

wybitny amerykański filozof i lingwista, również

żyd. Wbrew temu, co twierdzą krytycy o jego

twórczości, nie jest to wcale „kalanie własnego

gniazada”, lecz troska o dobro własnego narodu,

z którego pochodzi i z którym się utożsamia.

Szahak uważa bowiem, że człowiek przyznający

się do błędów, ujawniający swe słabości staje się

nam bliższy. Rozumiejąc go lepiej, możemy my

wybaczyć. I takie jest właśnie przesłanie tej

książki.

This translation of “Jewis History, Jewish

Religion” first published in 1994 is published by

arrangement with Pluto Press Limited, London.

Chapters 2,3,4, and 5 first appeared in The

Journal Khmasion and are reproduced with

permission.

Additional foreword copyright Edward Said

1996.

PUBLISHING WARSZAWA-CHICAGO 1997

Mam nadzieję, że lektura „Żydowskich dziejów i

religii” zostanie odebrana przez polskiego

czytelnika jako swoista spowiedź i oczyszczenie,

czytelnika, który – co tu ukrywać – w odniesieniu

do żydów często posługuje się stereotypami i

półprawdami, wynikającymi z niewiedzy. A

przecież one właśnie są główną pożywką dla

antysemityzmu czy rasizmu.

Skład i łamanie

LogoScript Sp. z o.o., Warszawa

Dystrybucja w Polsce

Fundacja ANTYK

Pl. Trzech Krzyży, Warszawa

Tel: 0-22- 622-0297

Uważamy, że nie ma takiej prawdy o narodzie,

której inni ludzie nie byliby w stanie zrozumieć.

Warunek: trzeba ją poznać.

Dystrybucja internetowa:

Jfrr_32a@prodigy.com

Słowo wstępne Gore Vidala

„Nieoczekiwanie”, jako że żadna inna mniejszość

w dziejach Ameryki nie uprowadziła z tego kraju

tylu pieniędzy pochodzących od amerykańskiego

podatnika, aby je potem zainwestować w swej

ojczyźnie. To tak, jakby domagać się od

amerykańskiego podatnika, by popierał plany

papieża dotyczące odbudowy Państwa

Kościelnego w jego dawnych granicach tylko

dlatego, że jedna trzecia obywateli Stanów

Zjednoczonych to praktykujący katolicy.

Można sobie jedynie wyobrazić protesty

społeczne pro-teksty i kategoryczne „nie”

Kongresu, gdyby do czegoś takiego doszło.

Tymczasem mniejszość wyznaniowa, stanowiąca

niespełna 2 procent populacji kraju, przy

entuzjastycznym poparciu mediów, kupiła bądź

zastraszyła siedemdziesięciu senatorów

(wymagana jest większość dwóch trzecich głosów,

by obalić mało skądinąd prawdopodobne

prezydenckie weto).

Gdzieś pod koniec lat 50, późniejsze bożyszcze

tego świata John F.Kennedy, z zamiłowania

historyk, opowiedział mi o tym, jako to w 1948

roku, w środku wyścigu do fotela prezydenckiego,

niejaki Harry S. Truman został nagle opuszczony

przez prawie wszystkich swoich sojuszników i

właśnie wtedy w przedziale jego kampanijnego

pociągu pojawiła się grupka amerykańskich

syjonistów, z walizeczką zawierającą, bagatela, 2

miliony dolarów.

Zdarzenie to wyjaśnia dlaczego po wyborze

Trumana Stany Zjednoczone tak szybko uznały

Państwo Izrael. Ponieważ ani Kennedy, ani ja nie

byliśmy (w przeciwieństwie do jego ojca czy

mojego dziadka) antysemitami, uznaliśmy tę

historię za kolejną zabawną anegdotę o Trumanie

i korupcji wśród amerykańskich polityków.

Na szczęście, pospieszne uznanie Izraela jako

państwa zaowocowało czterdziestoma pięcioma

latami krwawych zamieszek i rozpadem tego, co

w opinii syjonistycznych współpasażerów

Trumana miało być państwem pluralistycznym –

wspólną ojczyzną jego rodowitych mieszkańców:

muzułmanów, chrześcijan i żydów, a w

przyszłości także ojczyzną miłujących pokój

imigrantów żydowskich z Europy i Ameryki,

nawet tych, którzy gorliwie wierzyli, że Wielki

Geometra ofiarował żydom ziemie Judei i Samarii

w użytkowanie wyłączne i wieczyste.

W pewnym sensie podziwiam skuteczność, z jaką

izraelskiemu lobby udało się przeprowadzić swoje

zamiary i przerzucać rok po roku miliardy

dolarów, które uczynić miały i Izraela „zaporę

przeciwko komunizmowi”.

Choć szczerze mówiąc, ani ZSRR ani komunizm

regionowi temu nigdy specjalnie nie zagrażał.

Doszło natomiast do tego, że przyjaźni dotąd

Ameryce Arabowie stali się naszymi wrogami.

Mało tego, na skutek dezinformacji na temat tego,

co dzieje się na Bliskim Wschodzie, głównymi

ofiarami tych wszystkich kłamliwych sloganów –

na równi z amerykańskim podatnikiem – stali się

amerykańscy żydzi, nieustannie szantażowani

przez tej rangi zawodowych terrorystów, jak

Begin czy Szamir. Na domiar złego, amerykańscy

intelektualiści żydowskiego pochodzenia, poza

paroma zaszczytnymi wyjątkami, opuścili szeregi

liberałów, żeby wdać się w kilka nieudanych

sojuszy z (antysemicką zresztą) prawicą

chrześcijańską i przemysłowym kompleksem

zbliżonym do Pentagonu.

Ponieważ wielu osadników z Europy

sympatyzowało z ruchami socjalistycznymi,

mogliśmy przypuszczać, że nie zezwolą oni na

utworzenie państwa religijnego, żydowskiej

teokracji, co rdzennym mieszkańcom tych ziem,

Palestyńczykom, zamieszkiwanie w Izraelu na

równych prawach. Tak się jednak nie stało. Nie

mam zamiaru wyliczać w tym miejscu wszystkich

wojen i alarmów bojowych, jakie stały się

udziałem tego nieszczęsnego regionu. Podkreślam

tylko, że pospieszne utworzenie państwa

izraelskiego zatruło polityczne i intelektualne

życie Stanów Zjednoczonych, nieoczekiwanie

głównego „protektora” Izraela.

W 1985 roku jeden z owych intelektualistów

napisał, iż wprawdzie po przybyciu do Ameryki

żydzi zorientowali się, że „liberalny punkt

widzenia i liberałowie są im bliżsi w sposobie

podejścia i wrażliwsi na problematykę żydowską”

niż inne ugrupowania, teraz jednak w interesie

żydowskim leży sojusz z fundamentalistami

protestanckimi, bo „czyż istnieje jakiś powód, by

żydzi kurczowo trzymali się swych

dogmatycznych i pełnych hipokryzji poglądów z

przeszłości?”

W tym momencie amerykańska lewica uległa

rozbiciu, a ci z nas, którzy krytykowali naszych

niegdysiejszych żydowskich sprzymierzeńców za

ich nierozważny oportunizm, zostali natychmiast

ochrzczeni rytualnym epitetem „antysemity”,

bądź „nienawidzącego się żyda”.

pewnością mądrzejsi, a kto wie – może i lepsi.

Jest on jednym z ostatnich, o ile nie ostatnim z

wielkich proroków.

Gore Vidal

ROZDZIAŁ I

Zamknięta utopia?

Piszę tu tylko to, co uważam za prawdę,

ponieważ kłamstwa Greków są tak liczne, i w

mojej opinii śmieszne.

(Hekatajos z Miletu w relacji Herodota)

Na całe szczęście głos rozsądku nie został

stłumiony. Słychać go również w samej

Jerozolimie. Oto obywatel tego miasta, Izrael

Szahak, nie poprzestaje na ukazaniu ponurych

aspektów dzisiejszej polityki Izraela, lecz

analizuje sam Talmud, opisując wpływ całej

tradycji rabinicznej na to niewielkie państwo,

które prawicowi rabini usiłują przekształcić w

państwo wyznaniowe przeznaczone wyłącznie dla

żydów.

Czytam Szahaka od lat. Stara się on satyrycznym

okiem spojrzeć na zamęt, w jaki popada religia,

która próbuje zracjonalizować to, co z natury

rzeczy jest irracjonalne. Posiada przy tym

wyjątkową umiejętność wyławiania sprzeczności

znajdujących się w tekstach. Fragment

poświęcony przepojonemu nienawiścią do gojów

doktorze Majmonidesie to prawdziwa uczta dla

czytelnika.

Nietrudno zrozumieć, dlaczego władze Izraela

ubolewają nad działalnością Szahaka. Cóż jednak

mogą począć z emerytowanym profesorem

chemii, który urodził się w 1932 roku w

Warszawie, a swoje dzieciństwo spędził w obozie

koncentracyjnym w Belsen.

W Izraelu osiedlił się w 1945 roku; służył w

izraelskiej armii i nie stał się marksistą w czasach,

gdy na tę ideologię panowała moda. Szahak jest

wrażliwym humanistą, dla którego imperlializm

jest złem niezależnie od tego, czy uprawia się go

w imię Boga Abrahama czy George’a Busha.

Z wielką erudycją i poczuciem humoru sprzeciwia

się totalitarnym deformacjom judaizmu. Podobnie

jak inny wybitny uczony, Thomas Paine, Szahak

ukazuje nam, co nas czeka w przyszłości, jak

również długą historię, którą mamy za sobą; i z

takiej perspektywy próbuje dowieść swoich racji.

Ci, którzy uważnie go wysłuchają, staną się z

Amicus Plato sed magis amica veritas – Platon

jest przyjacielem, lecz o wiele większym

przyjacielem jest prawda.

(z Etyki Arystotelesa).

W wolnym państwie każdy obywatel może myśleć

o czym tylko zechce i mówić co tylko pomyśli.

(Spinoza).

Książka ta, mimo iż pisana oryginalnie w języku

angielskim i adresowana do ludzi żyjących poza

terytorium Izraela, jest w pewnym sensie

kontynuacją mojej działalności politycznej jako

izraelskiego żyda. Działalność tę rozpocząłem na

przełomie roku 1965 i 1996 od protestu, który

wywołał poważny jak na owe czasy skandal: otóż

byłem w Jerozolimie świadkiem pewnego

zdarzenia, gdy w czasie szabatu ultraortodoksyjny

żyd nie pozwolił skorzystać ze swego telefonu w

celu wezwania pomocy do nie-żyda, który akurat

zasłabł w pobliżu jego domu.

Zamiast zwyczajnie opisać to wszystko w prasie,

poprosiłem o spotkanie z przedstawicielami

jerozolimskiego Sądu Rabinackiego, składającego

się z rabinów mianowanych przez Państwo Izrael.

Spytałem ich, czy takie postępowanie jest zgodne

z zasadami religii żydowskiej. W odpowiedzi

usłyszałem, że ów żyd, odmawiając dostępu do

telefonu, zachował się nie tylko pobożnie, ale i

prawidłowo.

Na poparcie swego werdyktu sędziowie odesłali

mnie do zredagowanego współcześnie i

uznawanego za miarodajne kompendium praw

talmudycznych. Zrelacjonowałem ten incydent na

łamach głównego dziennika ukazującego się w

języku hebrajskim, „Haaretz”, wywołując swoją

publikacją swoisty skandal prasowy.

Dzieje się tak zwłaszcza wówczas, gdy

zabroniona zostaje – czy to formalnie, czy za

milczącym przyzwoleniem – otwarta dyskusja.

Jeśli rasizm, dyskryminacja czy ksenofobia

skierowane przeciwko ludziom wyznania

niemojżeszowego mają swe źródła w religii, nie

różnią się one niczym od swego przeciwieństwa –

antysemityzmu wynikającego z pobudek

religijnych. O ile dużo się dzisiaj dyskutuje na ten

ostatni temat, o tyle istnienie żydowskiego

rasizmu, nietolerancji wobec gojów pomija się –

zwłaszcza poza terytorium Izraela – niemal

całkowitym milczeniem.

Skutki tego skandalu były dla mnie raczej

przykre. Ani izraelskie, ani diasporyczne władze

rabiniczne nie zmieniły stanowiska Sądu

Rabinackiego, podtrzymując, że żydowi nie

wolno naruszać zakazów szabatu, nawet w celu

ratowania życia goja.

Dodano do tego bardzo „świątobliwy” wywód, z

którego wynikało, że gdyby konsekwencją

odmowy było narażenie żydów na

niebezpieczeństwo, wówczas profanacja szabatu

(właśnie z uwagi na dobro żydów) byłaby

dozwolona.

DEFINICJA PAŃSTWA ŻYDOWSKIEGO

Gdy opierając się na zdobytej w młodości wiedzy,

zacząłem zgłębiać prawa Talmudu rządzące

stosunkiem żydów do gojów, stało się dla mnie

jasne, że ani syjonizm ze swoją pozornie świecką

retoryką, ani reguły polityczne obowiązujące od

zarania Państwa Izrael, ani tym bardziej

postępowanie wspierających Izrael

przedstawicieli diaspory nie mogą być

zrozumiane bez głębokiej analizy tych praw oraz

światopoglądu, który jest ich konsekwencją.

Bez rozważenia dominującego wśród żydów

nastawienia do nie-żydów niemożliwe jest

zrozumienie istoty „państwa żydowskiego”, jak

oficjalnie Izrael sam się określa.

Nieporozumienie, w wyniku którego Izrael

powszechnie uchodzi za wzór demokracji

(pominąwszy nawet reżym na terytoriach

okupowanych), jest skutkiem ignorowania faktu,

co termin „państwo żydowskie” oznacza w

odniesieniu do zamieszkującej go ludności

nieżydowskiej. Moim zdaniem, Izrael jako

„państwo żydowskie” stanowi zagrożenie nie

tylko dla samego siebie i swoich mieszkańców,

lecz także dla wszystkich żydów oraz ludności

zamieszkującej Bliski Wschód i inne regiony.

Uważam też, że takie samo zagrożenie jak

„żydowski” Izrael stanowią inne państwa czy

wspólnoty Bliskiego Wschodu, określające się

mianem „arabskich” czy „islamskich”.

Różnica polega na tym, że o ile o zagrożeniu

arabskim mówi się na każdym kroku, o tyle o

niebezpieczeństwie płynącym z „żydowskiego”

charakteru Państwa Izrael praktycznie się milczy.

Zarówno polityka uprawiana przez Izrael po

wojnie sześciodniowej, w szczególności swoisty

apartheid stosowany przez reżym izraelski na

terytoriach okupowanych, jak i nastawienie

większości żydów do kwestii praw

Palestyńczyków tylko mnie w takim przekonaniu

utwierdziły.

Czyniąc te uwagi nie próbuję pomniejszyć

znaczenia innych czynników – politycznych czy

strategicznych – mających także wpływ na

postępowanie władz izraelskich. Staram się

jedynie podkreślić, że kierunki współczesnej

polityki Izraela wyznaczane są przez wzajemne

oddziaływanie czynników pragmatycznych

(uzasadnionych czy nieuzasadnionych, moralnych

czy niemoralnych w mojej opinii) i ideologii.

Im mniej się o tych sprawach mówi, im bardziej

ideologia pozostaje w cieniu, tym silniejszy jest

jej wpływ na izraelską politykę. Wszelkie formy

rasizmu, dyskryminacji czy ksenofobii stają się

groźniejsze i skuteczniejsze, kiedy traktowane są

przez społeczeństwo pobłażliwe, jako coś

normalnego.

Uznanie Izraela za „państwo żydowskie” było od

jego zarania fundamentalną zasadą izraelskiej

polityki, wpajaną narodowi żydowskiemu na

wszelkie możliwe sposoby. Z chwilą pojawienia

się w początkach lat 80-tych niewielkiej grupy

żydów izraelskich, którzy sprzeciwiali się

koncepcji „państwa żydowskiego”, Kneset

przytłaczająca większością głosów uchwalił w

1985 roku prawo konstytucyjne (nadrzędne

wobec wszystkich istniejących praw, możliwe do

uchylenia tylko w wyjątkowych okolicznościach).

W myśl tego prawa nie zezwala się na

kandydowanie do Knesetu żadnej partii czy

ugrupowaniu politycznemu, którego program

kwestionuje „żydowskość” Państwa Izrael bądź

wyraża zamiar zmiany tego prawa na drodze

demokratycznej.

Osobiście sprzeciwiam się takiej zasadzie

konstytucyjnej, albowiem prawnym skutkiem

tego stanu rzeczy jest to, że w państwie, którego

jestem obywatelem, nie mogę należeć do partii,

której zasady ideowe podzielam i która miałaby

prawo wziąć udział w wyborach do Knesetu.

Już na tym przykładzie widać, że stosowanie

zasad „ideologii żydowskiej” wobec nie-żydów

oraz tych żydów, którzy są jej przeciwni,

dowodzi, iż Izrael nie jest państwem

demokratycznym.

Niebezpieczeństwo z tego płynące nie ogranicza

się wyłącznie do spraw wewnętrznych.

„Ideologia” ma również wpływ na izraelską

politykę zagraniczną. Zagrożenie to będzie rosło

dopóty, dopóki nasilać się będą dwa aktualne

zjawiska: umacnianie się żydowskiego charakteru

Państwa Izrael oraz jego siły militarnej, w

szczególności zaś rozwój jego potęgi nuklearnej.

tym samym status „żydów”, staliby się

automatycznie obywatelami izraelskimi i mogliby

dzięki temu korzystać z 70 procent terytorium

Zachodniego Brzegu (a także 92 procent

terytorium należącego do Państwa Izrael), ziem

oficjalnie przeznaczonych wyłącznie dla żydów.

Wszystkim nie-żydom (i to nie tylko

Palestyńczykom) zabrania się korzystania z tych

terytoriów. (Zakaz ten dotyczy także obywateli

izraelskich pochodzenia arabskiego, i to nawet

tych, którzy dosłużyli się wysokich stopni

wojskowych w armii izraelskiej).

Przykład z tym peruwiańskim plemieniem nie jest

więc aż tak abstrakcyjny. Coś podobnego

zdarzyło się naprawdę kilka lat temu.

Na Zachodnim Brzegu, w pobliżu Nablusu, na

obszarze niedostępnym dla gojów, osiedlani

zostali żydzi, którzy dopiero co przeszli na

judaizm. Rząd izraelski podejmuje ogromne

ryzyko, włącznie z ryzykiem wybuchu konfliktu

zbrojnego, po to, żeby osiedla takie,

zamieszkiwane wyłącznie przez osoby określane

mianem „żydów” (a nie, jak to się kłamliwie głosi

w mediach, przez „Izraelczyków”)

podporządkować jedynie jurysdykcji

„żydowskiej”.

Podejrzewam, że żydzi amerykańscy czy

brytyjscy poczytaliby za akt antysemityzmu

nazwanie Stanów Zjednoczonych czy

Zjednoczonego Królestwa „państwami

chrześcijańskimi”, należącymi wyłącznie do

obywateli określanych oficjalnie mianem

„chrześcijan”.

W konsekwencji obowiązywania takiej doktryny

żydzi, którzy przeszliby na chrześcijaństwo,

stawaliby się pełnoprawnymi obywatelami

poprzez sam fakt chrztu. Korzyści płynące ze

zmiany wyznania znane są żydom szczególnie

dobrze z ich własnej historii. W czasach, gdy

państwa chrześcijańskie czy muzułmańskie

odmawiały innowiercom – w tym również żydom

– praw obywatelskich, dyskryminacja ustawała z

chwilą przejścia na obowiązującą oficjalnie

religię państwową. W państwie izraelskim jest

podobnie: w momencie przejścia na judaizm nie-

żyd przestaje być dyskryminowany, gdyż odtąd

uważa się go za żyda. Widać więc, że ten sam

rodzaj ekskluzywizmu, który znakomita część

żydowskiej diaspory uważa za przejaw zwykłego

antysemityzmu, gdy dotyczy żydów, traktowany

Innym niepokojącym faktem jest systematyczny

wzrost wpływów żydowskich na polityczne elity

Stanów Zjednoczonych. Tym bardziej więc

rzetelna informacja na temat judaizmu, a

zwłaszcza sposobu traktowania przez Państwo

Izrael obywateli pochodzenia nie-żydowskiego

jest nie tylko ważna, ale i politycznie niezbędna.

Zacznijmy więc od obowiązującej w tym kraju

definicji terminu „żydowski”, ilustruje ona

bowiem podstawową różnicę między Izraelem

jako „państwem żydowskim” a większością

pozostałych państw świata. Zgodnie z oficjalną

definicją Izrael jest państwem „należącym” tylko i

wyłącznie (bez względu na miejsce zamieszkania)

do osób określanych przez władze izraelskie jako

„żydzi”.

Z drugiej strony Izrael „nie należy” do obywateli

nieżydowskiego pochodzenia, których, i to w

sposób oficjalny, uznaje się za osoby niższej

kategorii. W praktyce oznacza to, że gdyby

członkowie jakiegoś plemienia peruwiańskiego

zdecydowali się przejść na judaizm, uzyskawszy

Izrael Szahak Żydowskie dzieje i religia. Żydzi i goje - XXX wieków historii. Warszawa-Chicago Fijorr Publishing, 1997. ISBN 83-907621-5-3.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: