Kościelny savoir - vivre(1).pdf - SAVOIR VIVE - Andrzejjedrusek_

Kościelny savoir-vivre

Radni w Olsztynie jako pierwsi tworzą uchwałę zakazującą palenia papierosów na

terenie nekropolii – napisał niedawno jeden z dzienników

Krytycy zaraz stwierdzili, że powoli prawne nakazy i zakazy wkroczą we wszystkie

dziedziny życia. Z drugiej strony – trudno nie zgodzić się z faktem, że mamy dzisiaj

poważne braki w dobrym wychowaniu. Także tym "kościelnym".

Prawo nie załatwi wszystkiego

Pomysłodawczynią olsztyńskiego zakazu jest Ewa Zakrzewska, radna PO. – W naszym

mieście obowiązuje już zakaz palenia na przystankach autobusowych. Wkrótce

dopiszemy do uchwały cmentarze. Czasami jest to potrzebne, by przypominać o kulturze

– stwierdziła w rozmowie z dziennikarzem. Złamanie przepisów miałoby kosztować

nawet 500 zł. Od ich egzekwowania byłaby straż miejska. Duchowni przepisu nie

krytykują, karaniu palaczy są jednak przeciwni. Ks. Józef Fijałkowski uważa, że sprawy

takie jak palenie powinny regulować sumienie i wrażliwość. A ks. inf. Julian

Żołnierkiewicz podkreśla w wywiadzie dla jednej z gazet: "Mamy media, ambony, szkoły,

musimy wychowywać ludzi, by nauczyć ich, jak poruszać się po świecie, nie depcząc

świętości. Karanie nic nie da".

Okazuje się, że choć nie wszystko da się

prawnie zakazać i nakazać, to jednak w

kazaniach trzeba mówić nie tylko o Panu Bogu,

ale również np. o tym, jak zachować się w

świętym miejscu. Oto jeden z sosnowieckich

cmentarzy tuż przed Wszystkimi Świętymi.

Pogoda dopisuje, słoneczko świeci. Pewna

dystyngowana dama wychodzi na spacer ze

swoim pieskiem. Na miejsce spaceru wybiera

właśnie cmentarz. Jej czworonożny przyjaciel,

niczego nie rozumiejąc, załatwia swoje potrzeby

wśród pomników. Inny obrazek: 1 listopada po

południu nad grobem spotyka się cała rodzina.

Wszyscy z głośnym śmiechem opowiadają

sobie zabawne wydarzenia z ostatnich

miesięcy. W pewnym momencie któryś z

mężczyzn w średnim wieku wyjmuje paczkę papierosów. Częstuje innych obecnych przy

grobie. Przez chwilę widać, że jedna z pań trochę się krzywi. Zaraz jednak dochodzi

chyba do wniosku, że nie będzie się wyróżniać i przyjmuje tę sytuację za normalną.

Fot. Getty Images/FPM

Przywiązani do komórek

Znajomy ksiądz opowiadał mi niedawno o pewnym pogrzebie. Odprawiał Mszę św. w

niedużej cmentarnej kaplicy. Z jednej strony trumny on jako przewodniczący liturgii, z

drugiej – rodzina. Nagle słyszy radosny dźwięk telefonu komórkowego, który dochodzi z

kieszeni któregoś z żałobników. – Pomyślałem sobie: zdarza się, ktoś zapomniał

wyłączyć telefon. Ale jakież było moje zdziwienie, kiedy za chwilę usłyszałem swobodnie,

choć przyciszonym głosem, prowadzoną przez właściciela aparatu rozmowę

telefoniczną. Nie wiedziałem, czy mam kontynuować odprawianie nabożeństwa, czy też

zrobić przerwę, żeby nie przeszkadzać w rozmowie – wspomina duchowny.

Msza św. z udziałem dzieci w dużym, miejskim kościele. Trwa Liturgia Słowa. Rozlega

się dźwięk komórki. Wszyscy w świątyni zaczynają się rozglądać, komu dzwoni telefon.

Po kilkudziesięciu sekundach telefon przestaje wydawać dźwięki. Mija minuta, może

dwie. Sytuacja się powtarza. I tak kilka razy. Nastrój Liturgii jest już całkowicie zburzony.

Nic dziwnego, że przed wejściem do coraz większej liczby świątyń pojawiają się rysunki

przedstawiające przekreślony telefon. A może już niedługo przed Mszą św. będzie

wychodził ministrant i prosił przez mikrofon o wyłączenie telefonu. Tak jak w kinach

jeszcze niedawno przed seansami czyniły to na ekranie dwa sympatyczne, animowane

łosie. Tylko czy tak ma wyglądać przygotowanie do Liturgii?

Dziecko w kościele

Nie tylko telefony komórkowe przeszkadzają w czasie niedzielnej Mszy św. Do jednej z

diecezjalnych poradni rodzinnych przyszedł kiedyś list od Marioli. "Chcemy nasze

dziecko wychować w wierze. Niestety, dwuletnia Ania nie potrafi spokojnie usiedzieć w

ławce. Biega, czasami głośno mówi i nie zwraca uwagi na nasze prośby". Tego typu

sytuacje często można spotkać w naszych kościołach. Małe dziecko biega wśród

modlących się, stając się obiektem zainteresowania obecnych na Liturgii. Zadowolona

mama czy tata nie reagują, dumni, że wszyscy patrzą na ich pociechę. W tym momencie

kazanie czy inne części Mszy św. odchodzą na dalszy plan, bo dzieje się "coś

ciekawszego".

Ubierz się odpowiednio

Do dobrego "kościelnego" wychowania należy też odpowiedni ubiór na Mszy św.

Oczywiście, jest to temat bardziej na miesiące letnie niż zimowe, kiedy i tak ubieramy się

raczej solidnie, idąc do naszych, często nieogrzanych kościołów. Ale już teraz warto

zapamiętać: skoro do teatru czy filharmonii ubieramy się odpowiednio z szacunku dla

artystów, innych widzów czy samej sztuki, to tym bardziej wypada ubrać się odświętnie

do kościoła. Z szacunku dla Pana Jezusa.

Obrazek z wakacji: Kołobrzeg, piękna katedra. Do wnętrza wchodzą turyści. W

przedsionku młody człowiek w sutannie, prawdopodobnie kleryk. Oprowadza grupy.

Wchodzi kobieta w średnim wieku. – W takim stroju, bardzo przypominającym plażowy,

nie może pani wejść do kościoła – kulturalnie tłumaczy kleryk. Wywiązuje się dyskusja,

później kłótnia. Wychodząc, usłyszałem jeszcze, jak ta pani niemal krzyczała: – Z czymś

takim jeszcze się nie spotkałam!

Kilka miesięcy temu zadzwonił do mnie jeden z dziennikarzy, prosząc o komentarz.

Przez godzinę stał bowiem przy wejściu do Kaplicy Cudownego Obrazu na Jasnej

Górze, przyglądając się postawom ludzi. Napisy i piktogramy (czyli specjalne obrazki)

informują, że nie można w świętym miejscu pewnych rzeczy robić, także wchodzić w

nieodpowiednim stroju. I przez ten czas widział przynajmniej kilka osób, które jakby nie

zauważały tej prośby: m.in. pani z olbrzymim dekoltem, panowie w czymś w rodzaju

podkoszulka.

Wierni z gumą do żucia

Zupełnie nowym obyczajem, który niekiedy wraz z wiernymi wchodzi do świątyń, jest

żucie gumy. Nie jest to – jakby na pozór mogło się wydawać – jedynie domena

nieświadomych dzieci lub młodzieży. Gumę w świątyni przeżuwają jednak w najlepsze

również mężczyźni w tzw. sile wieku. "Przeżuwacz kościelny" to zazwyczaj

przedstawiciel klasy średniej, mężczyzna ok. 40-50 lat, wyglądający na handlarza i

bywalca taniej klasy lokali gastronomicznych. Do kościoła trafia od przypadku do

przypadku, na zbiorowe Msze św. rodzinne typu chrzest, ślub lub pogrzeb. Zazwyczaj

wie, jak należy się w nim zachować, z jakimś dziwnym upodobaniem uważa jednak, że

on może trochę inaczej. Jest w tej postawie być może chęć pokazania pewnej wyższości

nad "klepiącymi pobożnie zdrowaśki".

Dla księdza, zwłaszcza młodego, przeżyciem jest ślub czy pogrzeb w dużym mieście.

"Pan z wami…" – rozpoczyna Mszę św. W odpowiedzi na wezwanie zapada cisza, którą

czasami wypełnia organista lub kościelny, odpowiadając: "I z duchem twoim".

Dorośli bez manier

Na jednym z forów internetowych ktoś napisał: "Mówicie, że nikt nie zwraca uwagi małym

dzieciom gadającym w kościelnej ławce. A co ze starszymi kobietami, które

niejednokrotnie zachowują się nie lepiej? Ostatnio za mną siedziały dwie staruszki i

gadały przez całą Mszę św., komentowały wszystko i rozpychały się. Czy ja, młoda

osoba, mogę zwrócić uwagę w takiej sytuacji?".

Do dobrego tonu, albo inaczej – szacunku dla Pana Jezusa, należy także przychodzenie

na czas. Nikt nie lubi, jeśli osoba, z którą się umawiamy, spóźnia się. Szef, u którego

czynilibyśmy to notorycznie, po kilku uwagach po prostu wyrzuciłby nas z pracy. Pan

Jezus z kościoła nas nie wyrzuci, ale to nie zwalnia nas od cnoty punktualności.

Kościelny savoir-vivre obowiązuje wszystkich. Dodam, że nie tylko ludzi wierzących.

Nawet jeśli jakieś dobre wiatry przygnają tych drugich do świętego miejsca, choć bywają

tu rzadko i bez przekonania, to wypada zachować się odpowiednio i z szacunkiem. Tak,

aby radni nie musieli tego egzekwować prawem i grzywnami. Bo przecież najważniejsze

jest to prawo wypisane w sercu i umyśle...

Kościelny savoir - vivre(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: