Roberts_Nora_Dom_na_gwiazdke.pdf

DOM NA GWIAZDKĘ

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przez dziesięć lat wiele może się zmienić. Jason Law był na to przygotowany. Myślał

o tym przez cały lot z Londynu, a potem podczas długiej jazdy krętymi drogami na północ, z

Bostonu do Quiet Valley w New Hampshire. Quiet Valley liczyło trzystu dwudziestu sześciu

mieszkańców, a raczej miało ich tylu, gdy był tam po raz ostatni. Dziesięć lat nawet w takim

zapomnianym miasteczku w Nowej Anglii musiało przynieść zmiany. Ludzie rodzili się i

umierali. Domy i sklepy mogły przejść w inne ręce, a niektóre w ogóle zniknąć.

Nie pierwszy już raz - odkąd postanowił odwiedzić rodzinne strony - Jason poczuł się

nieswojo. Ostatecznie to całkiem prawdopodobne, że nawet nikt go nie pozna. Wyjeżdżał stąd

jako chudy, krnąbrny dwudziestolatek w przetartych dżinsach. Teraz wracał mężczyzna, który

nauczył się zastępować swą przekorę arogancją i dzięki temu coś osiągnął. Wciąż miał

szczupłą sylwetkę, ale nosił świetnie leżące ubrania, pochodzące z nowojorskiej Seventh

Avenue. Przez dziesięć lat z zawziętego chłopaka, zdecydowanego się czymś odznaczyć, stał

się człowiekiem pozornie zadowolonym ze swoich sukcesów. Ale głęboko w środku nic w

nim te lata nie zmieniły. Ciągle szukał własnego miejsca, gdzie mógłby zapuścić korzenie.

Dlatego powracał teraz do Quiet Valley.

Droga wiła się pomiędzy lasami to w górę, to w dół, tak jak wtedy, gdy odjeżdżał

kursowym autobusem w przeciwnym kierunku. Śnieg przykrywający ziemię utworzył gładką

powierzchnię, na której tu i ówdzie wznosiły się ukryte pod białym puchem głazy. Ośnieżone

drzewa jarzyły się w promieniach słońca. Czy tęsknił za tym? Był przez jedną zimę w

Andach, w śniegu głębokim po pas. Innym razem prażył się w Afryce. Choć te dziesięć lat

skawaliło mu się w pamięci, dziwnie umiał sobie przypomnieć wszystkie miejsca, w których

spędzał Boże Narodzenie, chociaż nigdy świąt nie obchodził. Szosa zwęziła się i przeszła w

szeroki zakręt - otworzył się widok na przyprószone bielą góry porośnięte sosnami. Tak.

Bardzo tęsknił za tym.

Słońce odbijało się od zaśnieżonych wzgórz oślepiającym blaskiem. Jason nałożył

ciemne okulary, zwolnił, a potem odruchowo zatrzymał samochód. Gdy wyszedł na zewnątrz,

z ust wydobyły mu się kłęby pary. Skulił się z zimna, ale nie zapiął kurtki ani nie wyjął

rękawiczek z kieszeni.

Pragnął to poczuć. Oddychanie w rozrzedzonym lodowatym powietrzu wbijało w

płuca tysiące igiełek. Jason zrobił parę kroków w stronę krawędzi zbocza i popatrzył w dół na

Quiet Valley.

Tam się urodził i wychował. Tam przeżył pierwszą miłość i tam zaznał smutku. Nawet

z tej odległości mógł dojrzeć jej dom - dom jej rodziców, jak sobie zaraz uświadomił. Poczuł

dawny, znajomy przypływ wściekłości. Ona teraz pewnie mieszka gdzie indziej, razem z

mężem i gromadką dzieci.

Powoli rozprostował dłonie, które same zacisnęły mu się w pięści. Umiejętność

panowania nad emocjami przekształcił przez te dziesięć lat w sztukę. Skoro mógł się

kontrolować w pracy reportera, opisując głód, wojny i cierpienie, mógł zrobić to także w

stosunku do siebie. Jego miłość do Faith była młodzieńczym uczuciem. Teraz jest mężczyzną,

a Faith, tak jak i Quiet Valley, stanowią tylko część jego dzieciństwa i młodości. Przejechał

ponad dziewięć tysięcy kilometrów, by właśnie to stwierdzić. Zawrócił do samochodu i ruszył

na dół.

Z tej odległości Quiet Valley przypominało stare litografowane pocztówki. Całe w

bieli, wtulone pomiędzy górą i lasem. W miarę jak się przybliżał, okazywało się mniej

idylliczne, za to bardziej swojskie. Gdzieniegdzie wyblakłe z farby tablice wskazywały na

oddalone domostwa. Ploty uginały się pod śniegiem. Dostrzegł kilka nowych budynków tam,

gdzie kiedyś były puste pola. Więc jednak zmiana. Przecież tego się spodziewał.

Dym unosił się z kominów. Psy i dzieci goniły się po śniegu. Spojrzał na zegarek.

Wpół do czwartej. Lekcje się skończyły, a on był w podróży już od piętnastu godzin. Jeszcze

tylko musiał sprawdzić, czy gospoda w Valley dalej działa i wynająć pokój. Uśmiechnął się

pod nosem, zastanawiając się, czy stary pan Beantree ciągle ją prowadzi. Nie zliczyłby, ile

razy Beantree powtarzał, że nic dobrego z niego nie wyrośnie. Tymczasem on dostał Pulitzera

i Międzynarodową Nagrodę Prasową, dowodząc całkiem czegoś innego.

Budynki stały tu gęsto obok siebie. Rozpoznał plac Bedforda, dom Tima Hawkinsa, a

dalej wdowy Marchant. Zwolnił, mijając jej schludny niebieski drewniak. Zauważył, że nie

zmieniła tego koloru i ucieszył się jak dzieciak. I na starym świerku przed domem powiewały

świąteczne jasnoczerwone wstążeczki. Wdowa dobrze go traktowała. Nie zapomniał tych

wizyt, gdy przy gorącej czekoladzie słuchała godzinami jego opowieści o zamierzonych

podróżach i miejscach, o których marzył. Miała koło siedemdziesiątki, kiedy wyjeżdżał, ale

była mocna jak skały Nowej Anglii. Przypuszczał, że może jeszcze zastanie ją w kuchni,

ostrożnie dokładającą drew do ognia przy muzyce ulubionego Rachmaninowa.

Ulice miasteczka wyglądały czysto i porządnie. Mieszkańcy Nowej Anglii byli

praktyczni, a zarazem - myślał Jason - mocno wrośnięci w swoje miejsce. Miasto

nadspodziewanie mało się zmieniło. Metalowe ogrodzenie przy sklepie przemysłowym ciągle

stało na rogu głównej ulicy, a poczta nadal mieściła się w budynku z cegły nie większym od

garażu. Pomiędzy latarniami rozciągały się te same czerwone girlandy, które zawsze za jego

pamięci wieszano w okresie świąt. Dzieci lepiły bałwana na placyku Litnera. Tylko czyje to

dzieci? - zastanowił się Jason. Z uwagą obserwował ich czerwone szaliki i błyszczące buty -

któreś z tych dzieci może należało do Faith. Znów wezbrał w nim gniew. Odwrócił wzrok.

Szyld gospody został przemalowany, lecz nic poza tym nie zmieniło się w tym

dwupiętrowym murowanym budynku. Ścieżka była czysto od - mieciona, a z obu kominów

unosił się dym. Jason minął jednak gospodę, bo właśnie sobie uświadomił, że najpierw musi

jeszcze coś zrobić. Mógłby zawrócić na rogu, przejechać obok bloków i popatrzeć na dom,

gdzie dorastał. Ale nie zawrócił.

Gdzieś przy końcu głównej ulicy albo tuż w pobliżu powinien stać schludny biały

dom, większy od pozostałych, z dwoma wielkimi oknami w wykuszach i obszernym

przedsionkiem. Tom Monroe tam chyba wprowadził swą świeżo poślubioną żonę. Reporter

rangi Jasona wiedział, jak to sprawdzić. Faith zapewne powiesiła w oknach koronkowe

firanki, które zawsze lubiła. I oczywiście dostała od Toma śliczne porcelanowe filiżanki, o

jakich marzyła. Dał jej dokładnie to, czego pragnęła. Jason ofiarowałby jej walizkę i pokoje

hotelowe w niezliczonych miastach. Dokonała wyboru.

Po dziesięciu latach odkrył, że wcale nie było mu lżej się z tym pogodzić. Opanował

się jednak i nacisnął hamulec. On i Faith byli długi czas przyjaciółmi, krótko zaś kochankami.

On miał później inne kobiety, ona wyszła za mąż. Ciągle jednak potrafił przywołać jej obraz

w pamięci - ślicznej osiemnastoletniej dziewczyny, łagodnej i żarliwej. Chciała z nim

wyjechać, ale jej nie pozwolił. Obiecała czekać, ale nie poczekała.

Z głębokim westchnieniem wyszedł z wozu. Spodobał mu się ten dom. W wielkim

oknie od ulicy stała ładnie przybrana choinka, zielona w świetle dnia. Nocą na pewno

rozbłyśnie magicznymi ognikami. Był o tym przekonany. Faith zawsze głęboko wierzyła w

czary.

Gdy tak stał na chodniku, poczuł, że ogarnia go lęk. Robił wojenne reportaże i

wywiady z terrorystami, ale nigdy żołądek nie ściskał mu się ze strachu jak teraz, na tym

wąskim, obmiecionym ze śniegu trotuarze przed staroświeckim białym domem z krzakami

ostrokrzewu obok drzwi.

Ostatecznie mogę odwrócić się na pięcie, pojechać z powrotem do gospody albo w

ogóle opuścić to miasto, pomyślał. Nie mam żadnego powodu, by ją znów oglądać. Nie

należy już do mojego życia.

Wtedy ujrzał w oknie koronkową firankę i dawne uczucie przeniknęło go równie

mocno jak strach.

W chwili gdy ruszył chodnikiem, zza rogu domu wybiegła dziewczynka prosto pod

dobrze wycelowaną śnieżkę, lecącą w jej kierunku. Dziewczynka odchyliła się, przekręciła i

zrobiła unik. Natychmiast się wyprostowała i rzuciła własną.

- Trafiłam cię, Jimmy Harding! - Z tym okrzykiem zawróciła i wpadła prosto na

Jasona.

- Przepraszam. - Oblepiona śniegiem od stóp do głów spojrzała nań i uśmiechnęła się.

Jason omal nie upadł z wrażenia.

Była dokładną kopią matki. Płowe włosy wystawały jej spod czapki i nieporządnie

opadały na ramiona. W niedużej trójkątnej twarzyczce dominowały wielkie, wesołe, błękitne

oczy. Ale dopiero ten uśmiech, który jakby mówił: „Czyż to nie zabawne?” - chwycił go za

gardło. Wstrząśnięty cofnął się o krok, dziewczynka tymczasem obserwowała go, otrzepując

się ze śniegu.

- Nigdy przedtem pana nie widziałam. Wsadził ręce do kieszeni. Za to ja ciebie

widziałem, pomyślał.

- Mieszkasz tutaj?

- Tak, ale sklep jest z tamtej strony. Kolejna śnieżka plasnęła u jej stóp. Dziewczynka

znacząco uniosła brwi.

- To Jimmy - rzekła tonem kobiety ledwie tolerującej swego adoratora. - Marnie

celuje. Sklep jest z tamtej strony - powtórzyła, schylając się po kolejną garść śniegu. - Może

pan tam iść.

Stała uzbrojona w dwie śnieżki. Jason wyobraził sobie, jak ta mała zaraz zaskoczy

Jimmy'ego.

Córka Faith. Nie spytał jej o imię i w pierwszej chwili chciał ją jeszcze zawołać.

Nieważne zresztą, pomyślał. W końcu zamierzał spędzić tu tylko parę dni przed kolejną

podróżą reporterską. Po prostu wpadł przejazdem. Żeby zamknąć stare sprawy.

Zawrócił i skręcił za dom. Wprawdzie Tom nie bardzo mu pasował do roli właściciela

jakiegoś sklepu, uznał jednak, że to lepiej, że właśnie jego najpierw zobaczy. Niemal się z

tego ucieszył.

To, co zobaczył, przypominało raczej miniaturowy wiktoriański domek niż sklep. Na

zewnątrz stały sanie z dwiema lalkami ludzkiej wielkości, ubranymi w płaszcze, wysokie

kapelusze i buty z cholewkami. Nad drzwiami wisiał ręcznie wymalowany fantazyjny szyld z

napisem „Dom Lalki”.

Jason pchnął drzwi i przy akompaniamencie brzęku dzwonka wszedł do środka.

- Zaraz przyjdę!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: