A. Maclean Stacja arktyczna Zebra.pdf

Z chomika Valinor

Alistair Maclean

Stacja arktyczna "Zebra"

Rozdział 1

James D. Swanson, komandor podporucznik amerykańskiej Marynarki Wojennej

był pulchny, niewysoki i zbliżał się do czterdziestki. Różowa twarz cherubina,

kruczoczarne włosy i zmarszczki, promieniujące od oczu i okalające usta, efekt skłonności

do śmiechu, wszystko to tworzyło obraz człowieka, który zawsze jest duszą towarzystwa.

Tak go przynajmniej oceniałem na pierwszy rzut oka. Jednak rozsądek podpowiadał, że u

kogoś wyznaczonego na stanowisko dowódcy najnowocześniejszego atomowego okrętu

podwodnego powinienem zauważyć także inne cechy. Przyjrzawszy się, więc uważniej

dostrzegłem to, co przeoczyłem na początku z powodu zimowego zmierzchu i wilgotnej

szarej mgły nad zatoką Clyde. Jego oczy. W niczym nieprzypominające oczu dowcipnego

bon vivanta. Najzimniejsze, najbystrzejsze szare oczy, jakie zdarzyło mi się spotkać,

świdrowały na wskroś, cięły niczym chirurg lancetem, dokładne jak elektronowy

mikroskop. Taksujące. Swanson zmierzył najpierw mnie, potem dokument, który trzymał w

dłoni, wyników po sobie nie dał poznać.

- Przykro mi, doktorze Carpenter. - Głos miał cichy i uprzejmy, ale żalu w nim nie

wyczułem. Schował telegram z powrotem do koperty i wręczył mi ją ze słowami:

- Nie mogę zaakceptować ani tego telegramu jako upoważnienia, ani pana jako

pasażera. Nie ma w tym nic osobistego, rozumie pan. Mam jednak swoje rozkazy.

- Niewystarczające upoważnienie? - Wyjąłem telegram wskazując na podpis: - To

według pana sygnatura czyściciela szyb w Admiralicji?

To nie było zabawne i gdy spojrzałem na niego w półmroku, pomyślałem, że chyba

przeceniłem jego poczucie humoru.

Sprecyzował:

- Admirał Hewson jest dowódcą Wschodnich Dywizji NATO. Pod jego komendę

przechodzę podczas manewrów. W każdej innej sytuacji odpowiadam przed

Waszyngtonem. I to jest ta inna sytuacja, a zresztą mógł pan, doktorze Carpenter,

zaaranżować wysłanie telegramu przez kogo bądź w Londynie. Nie jest on zresztą na

odpowiednim formularzu.

Przeoczył niewiele, ale niepotrzebnie był tak podejrzliwy. Powiedziałem:

- Mógłby pan rozmawiać z admirałem przez radiotelefon, komandorze.

- Owszem, ale tylko akredytowani obywatele amerykańscy mają prawo wstępu na

okręt, a upoważnienie musi wyjść z Waszyngtonu.

- Od szefa Sekcji Podwodnych Działań Bojowych lub głównodowodzącego

Atlantycką Flotą Podwodną?

Przytaknął powoli i z rozmysłem, a ja mówiłem dalej:

- To proszę zatelefonować do nich, żeby się skontaktowali z admirałem Hewsonem.

Mamy mało czasu, komandorze.

Mógłbym jeszcze dodać, że zaczyna padać śnieg i że jest mi coraz zimniej, ale

powstrzymałem się.

Po chwili namysłu kiwnął głową, podszedł do telefonu na nabrzeżu i przemówił do

słuchawki krótko, niskim głosem. Aparat był połączony kablem telefonicznym z długim

ciemnym kształtem leżącym niemal u naszych stóp. Ledwo znów do mnie podszedł, już trzy

opatulone w grube wojskowe płaszcze postaci wbiegły po trapie, skierowały się do nas i w

końcu zatrzymały się obok. Najwyższy z trzech mężczyzn - szczupły osobnik o włosach

koloru pszenicy i wyglądzie człowieka, którego właściwe miejsce jest w siodle, wysunął się

lekko do przodu.

Komandor Swanson wskazał w jego kierunku:

- Porucznik Hansen, mój pierwszy oficer. Zaopiekuje się panem, dopóki nie wrócę.

- Nie potrzebuję opieki - powiedziałem uprzejmie. - Jestem dorosły i wcale nie czuję

się samotny.

- Postaram się załatwić to tak szybko, jak to tylko możliwe, doktorze Carpenter -

odparł Swanson.

Zbiegł po trapie, a ja popatrzyłem na niego w zamyśleniu. Porzuciłem już myśl, że

szef floty podwodnej USA wybiera sobie oficerów dowodzących spośród bywalców Parku

Centralnego. Próbowałem wejść na okręt Swansona i jeżeli nie byłem do tego upoważniony,

on nie zamierzał pozwolić mi odejść, dopóki nie wyjaśni, dlaczego chciałem to zrobić.

Przypuszczałem, że Hansen i jego dwaj ludzie to trzech najtęższych marynarzy na okręcie.

Okręt. Spojrzałem na ogromny czarny kształt leżący prawie u moich stóp. Było to

moje pierwsze spotkanie z łodzią podwodną o napędzie atomowym. "Delfin", bo taka była

jej nazwa, w niczym nie przypominał żadnego znanego mi dotąd okrętu podwodnego. Miał

mniej więcej tę samą długość, co dalekiego zasięgu łodzie podwodne z okresu II wojny

światowej, ale i na tym kończyły się wszelkie podobieństwa. Jego średnica była co najmniej

dwukrotnie większa niż w każdej innej łodzi konwencjonalnej. "Delfin" miał niemal

cylindryczny kształt w przeciwieństwie do swoich poprzedniczek, których linie

przypominały nieokreślone opływowe burty łodzi, a dziób literę V; oraz półkulisty dziób

zamiast dotychczasowego. Nie było tu pokładu - strome zaokrąglone burty i takaż rufa, i

dziób okrętu zostawiały tylko niewielkie przestrzenie do pracy. Przestrzenie tak

niebezpieczne w swojej śliskiej wypukłości, że podczas postoju w porcie musiały być

zaopatrzone w relingi. Około trzydziestu trzech metrów od dziobu wznosiła się na

wysokość sześciu metrów wysmukła, ale i masywna wieżyczka, o wyglądzie płetwy

grzbietowej jakiegoś monstrualnego rekina. W połowie wysokości wieżyczki sterczały

prostopadle pomocnicze stateczniki okrętu. Próbowałem dostrzec, co znajdowało się bliżej

rufy, ale mgła i wirujący, coraz bardziej gęstniejący śnieg pokonały mnie. Zresztą i tak

coraz mniej mnie to interesowało. Miałem na sobie tylko cienki płaszcz i czułem, jak pod

wpływem mroźnych powiewów zimowego wiatru zaczynam dostawać gęsiej skórki.

- Nikt nie kazał nam tutaj zamarznąć - zwróciłem się do Hansena. - Tam znajduje się

kantyna. Czy pańskie zasady zabraniają panu przyjęcia filiżanki kawy od doktora

Carpentera, dobrze znanego agenta wywiadu?

Uśmiechnął się i odparł:

- Jeśli chodzi o kawę, przyjacielu, nie mam żadnych zasad. Szczególnie dzisiejszego

wieczora. Ktoś powinien był ostrzec nas przed szkocką zimą.

Nie tylko wyglądał na kowboja, podobnie się też wyrażał. A wiem, co mówię, bo

często zbyt zmęczony, by wyłączyć telewizor, oglądam westerny.

- Rawlings, idź i powiedz komandorowi, że chronimy się przed zawieją w kantynie.

Podczas gdy Rawlings podszedł do telefonu, Hansen poprowadził mnie w kierunku

kantyny. Przepuścił mnie pierwszego poprzez oświetlone jaskrawym neonem drzwi i

skierował się ku ladzie. Jednocześnie drugi marynarz, osobnik o czerwonej twarzy oraz

wzroście i kształtach polarnego niedźwiedzia, pchnął mnie delikatnie w stronę stolika

stojącego w rogu. Nie dawali mi wielkich szans na swobodę ruchu. Hansen usiadł z mojej

drugiej strony, a Rawlings, gdy tylko wrócił, zasiadł na wprost mnie.

- Czysta robota, to zaganianie do zagrody, dawno takiej nie widziałem -

powiedziałem z aprobatą. - Jesteście paskudnie podejrzliwi, nieprawda?

- Myli się pan - odrzekł ze smutną miną Hansen. - Jesteśmy tylko trzema

przyjacielsko nastawionymi chłopcami, wykonującymi rozkazy. To komandor Swanson ma

brzydkie myśli, no nie tak, Rawlings?

- Zgadza się, poruczniku - odparł Rawlings ponuro. - Dowódca jest bardzo czuły na

punkcie bezpieczeństwa.

Spróbowałem jeszcze raz:

- A czy to nie jest kłopotliwe? Myślę o tym, że każdy z was jest teraz bardzo

potrzebny na pokładzie, jeśli macie ponownie odpłynąć w ciągu dwóch godzin.

- Niech pan mówi dalej, doktorku - powiedział Hansen zachęcająco, ale nic

zachęcającego w jego zimnych, niebieskich oczach nie zauważyłem. - Proszę, słucham

uważnie.

Zapytałem miłym głosem:

- Podróż w kierunku dryfującej kry?

Pracowali na tej samej długości fali, to pewne. Nawet nie spojrzeli na siebie. Było

widać, jak zgodnym ruchem przysunęli się do mnie o kilka centymetrów. Hansen odczekał z

uśmiechem na zrelaksowanym obliczu, póki kelnerka nie ustawiła na stole trzech filiżanek

parującej kawy i rzekł tym samym zachęcającym tonem:

- Prosimy dalej, przyjacielu. Nic nie cieszy nas bardziej od wysłuchiwania ściśle

tajnych informacji w kantynach. Skąd, do diabła, wie pan, dokąd zamierzamy odpłynąć?

Sięgnąłem pod klapę płaszcza i moja ręka pozostała tam unieruchomiona w

nadgarstku przez dłoń Hansena.

- Nie jesteśmy podejrzliwi ani nic w tym rodzaju - powiedział przepraszająco. - Po

prostu my, marynarze służący w łodziach podwodnych, jesteśmy bardzo nerwowi, co jest

związane z niebezpiecznym trybem życia, jakie prowadzimy. Mamy na pokładzie sporo

filmów, a za każdym razem, gdy ktoś w którymś z nich sięga pod płaszcz, robi to zawsze z

jednego powodu i to nie dlatego, że chce sprawdzić, czy nie zapomniał portfela.

Wolną ręką chwyciłem go za przegub, uniosłem jego ramię w górę i położyłem na

stole. Nie chcę powiedzieć, że to było łatwe. Marynarka Wojenna USA z pewnością nie

żałuje marynarzom protein. Udało mi się jednak tego dokonać bez nadrywania sobie

mięśni. Wyciągnąłem z kieszeni płaszcza zwiniętą gazetę i rozłożyłem ją na stole.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: