A. MacLean - Ostatnia granica.pdf - ebooki - sewulka

Alistair McLean

Ostatnia granica

Rozdział pierwszy

Wiał silny północny wiatr i nocne powietrze

przejmowało chłodem do szpiku kości. Na białej,

śnieżnej pustyni nie było śladu życia. Pod zimnym

światłem gwiazd puste, skute mrozem pole ciągnęło

się nieruchome i martwe jak okiem sięgnąć, aż po

majaczący w dali horyzont. Nad wszystkim wisiała

grobowa cisza..

Ale ta pustka, o czym Reynolds wiedział, była

pozorna. Podobnie jak brak życia i cisza. Tylko śnieg

istniał naprawdę. Śnieg, i ten dojmujący, siarczysty

mróz, który spowijał 20 od stóp do głów lodowym

całunem, wywołując gwałtowne, niekontrolowane

dreszcze, niczym u człowieka chorego na malarię.

Również senność, która zaczynała go ogarniać,

~.~2la być pozorna. Reynolds wiedział jednak, że jest

pra-::ziwa i aż za dobrze rozumiał, co oznacza.

Świadomie, z ::eterminacją stłumił w sobie myśli o

mrozie, śniegu i śnie, Koncentrując całą uwagę na

tym, jak wydobyć się z opresji.

Powoli, z wysiłkiem, starając się nie robić żadnego

rbędnego ruchu ani hałasu, wsunął skostniałą dłoń

pod połę płaszcza, wysupłał chusteczkę z kieszonki

garnituru, miął ją w kulkę i włożył w usta. Knebel z

chusteczki ; : winien zmniejszyć widoczna na mrozie

kondensację pary z oddechu i stłumić odgłos

szczękania zębami, a jedno i drugie mogło go

przecież zdradzić. Odwrócił .się ostrożnie •»

głębokim, zasypanym śniegiem rowie przydrożnym,

do którego wpadł, i wyciągnął dłoń - teraz

malowniczo ucęt-kowaną mrozem w biało-sine

plamy - szukając kapelusza, który zgubił, gdy

zawadził o niską gałąź stojącego opodal drzewa.

Znalazł go i powoli przyciągnął do siebie.

Najdokładniej, jak tylko pozwoliły mu na to

zziębnięte i niemal bez czucia palce, pokrył wierzch i

rondo grubą warstwą swegu. wepchnął kapelusz

głęboko na widoczne z daleka «*mne włosy, i

groteskowo wolnym ruchem uniósł głowę i

6 • Alistair MacLean

ramiona, wysuwając najpierw kapelusz a potem oczy

nad brzeg rowu.

Mimo gwałtownych dreszczy jego ciało było napięte

jak struna, kiedy z mdlącym uczuciem strachu

czekał n;i okrzyk rozpoznania, strzał lub głuchy

szczęk niosący /c sobą nicość z chwilą, gdy kula

sięgnie wystawionej na cel głowy. Ale żaden okrzyk

ani strzał nie nastąpiły, co tylko jeszcze wzmogło

jego czujność. Dalsza szybka lustracja horyzontu

potwierdziła jednak, że w pobliżu nie ma żywej

duszy.

Poruszając się nadal wolno i ostrożnie, ale

wypuściwszy długo wstrzymywany oddech. Reynolds

uniósł się na koła na. Wciąż trząsł się z zimna, lecz

już tego nie czuł, a senność przeszła mu jak ręką

odjął. Jeszcze raz przeczesał wzro kiem cały

widnokrąg, teraz powoli i dokładnie, aby nic nic

uszło jego bacznym oczom, i jeszcze raz odpowiedź

była taka sama. Ani śladu żywej duszy. Nie było

widać nikogo i niczego oprócz zimnego migotania

gwiazd na czarnym nic boskłonie, płaskiego białego

pola, kilku rozrzuconych gru pęk drzew i krętej

drogi obok, zrytej kołami ciężarówek.

Reynolds opuścił się znów do dołu, który upadając

zro bił w zasypanym śniegiem rowie. Musiał chwilę

odpocząć Musiał dać sobie chwilę czasu, żeby złapać

oddech, pozwo lic ściśniętym płucom zaczerpnąć raz

i drugi powietrza: zaledwie dziesięć minut minęło

odkąd patrol drogowy za trzymał ciężarówkę, do

której się wkradł, i był zmuszony / pistoletem w

garści stoczyć krótką, gwałtowną bójkę z dwoma nic

nie podejrzewającymi milicjantami, przeszukują

cymi tył wozu, a potem salwować się ucieczką za

opatrzno ściowy zakręt na drodze i biec, póki

starczyło mu sił, aż do kępy drzew, gdzie leżał teraz

ledwo żywy z wyczerpania. Potrzebował też czasu,

żeby zastanowić się, dlaczego mili cja tak łatwo

zrezygnowała z pościgu - przecież zdawali sobie

sprawę, że będzie:musiał trzymać się szosy: zejście /

niej w dziewiczą biel ciągnącą się po obu stronach

skaza łoby go nie tylko na powolne brodzenie w

głębokim śniegu. ale i na błyskawiczne'odkrycie po

świeżych śladach tak dobrze widocznych tej

gwiaździstej nocy. Przede wszy stkim jednak

potrzebował czasu, żeby obmyśleć, co dalej.

Ostatnia granica • 7

|r|u to typowe dla Michaela Reynoldsa, że nie

zaprzątał (owy obwinianiem się czy zastanawianiem,

co by yhy wybrał inną drogę działania. Przeszedł

twardą której nie było miejsca na takie luksusy jak

ile się o błędne decyzje, na bezużyteczne wyrzuty,

żale i inne niekonstruktywne spekulacje i emo-

moglyby przyczynić się do osłabienia gotowości |.

Poświęcił wszystkiego może pięć sekund na roz-lie

ostatnich dwunastu godzin, a potem odsunął to ł na

zawsze. Po raz drugi postąpiłby tak samo. Miał i

powody wierzyć swojemu informatorowi w Wied-

Ipodróż samolotem do Budapesztu była na razie liwii

w ciągu dni poprzedzających Międzynarodo-irt-s

Naukowy na lotnisku podjęto szczególnie rygo-le

środki ostrożności. To samo dotyczyło wszystkich |h

stacji kolejowych, a dalekobieżne pociągi pasa-(byly

przeczesywane przez służbę bezpieczeństwa.

*'i»la więc tylko szosa: najpierw nielegalne przej-!

granicę - niewielki wyczyn, jeśli się miało facho-oc, a

Reynolds taką miał - a potem jazda na gapę

jfcnrówką zmierzającą w kierunku wschodnim. Ten

|>rmator nadmienił, że na przedmieściach Budape-

l /. pewnością rozstawione patrole drogowe i Rey-/.

tym liczył, co jednak zaskoczyło go zupełnie i yn\

nikt go nie przestrzegł, to blokada za Komaro-|

lkadziesiąt kilometrów od stolicy. Po prostu jedna

fc/.y, która mogła przydarzyć się każdemu, a przy-

lit,- właśnie jemu. Reynolds wzruszył ramionami i c

przestała istnieć.

*'iueż było dla niego typowe - a może raczej typo-

•urowych reguł wpajanych mu podczas długiego że

jego myśli o przyszłym działaniu były ściśle

kowane, biegnące jednym wytyczonym torem,

Jlicym do osiągnięcia określonego celu. Przy czym

Iczucia emocjonalne, które normalnie towarzyszą

ulom o perspektywach sukcesu lub tragicznych

•\ ach porażki, nie grały roli w jego błyskawicz-

l.ulacjach, kiedy leżał w ściętym mrozem śniegu

'>i>io głowę nad tym, co robić i oceniając swoje

8 • Alistair MacLean

Ostatnia granica • 9

szansę z chłodnym i bezstronnym obiektywizmem.

"Liczy się tylko powierzone zadanie" powtarzał setki

razy pul l kownik. "Twój sukces lub porażka mogą

być niezwykle ważne dla innych, ale dla ciebie nie

powinny mieć naj mniejszego znaczenia. Dla ciebie,

Reynolds, konsekwen cje twoich czynów nie istnieją i

nigdy nie mogą zaistnieć, a to z dwóch powodów:

myślenie o nich burzy równowagę i zakłóca osąd, to

raz, a dwa każda sekunda zmarnowana na jałowe

rozważania w tych destrukcyjnych kategoriach po

winna zamiast tego być zużyta na wypracowanie

sposobu jak się wywiązać z powierzonego zadania."

Powierzone zadanie. To i nic więcej. Mimo woli Re\

nolds wykrzywił się z goryczą, leżąc w rowie i

czekając, a/ oddech wróci mu do normy. Nigdy nie

miał więcej ni/ jedną szansę na sto, a teraz te

A. MacLean - Ostatnia granica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: