blok - organizacja i wykonywanie konwojów.doc

              Blok: Organizacja i Wykonywanie Konwojów                                         - 17 -

Celem konwoju jest:

dostarczenie transportowanego mienia do adresata w stanie nienaruszonym i aby to osiągnąć, jego ochrona powinna spełniać głównie dwa zadania:

-              oddziaływać prewencyjnie,

-              odeprzeć ewentualny zamach.

Konwój to specyficzna, z uwagi na zagrożenia forma ochrony mienia. Znajduje ona odzwierciedlenie w niżej podanych przepisach prawnych:

1.       Ustawa o ochronie osób i mienia z dnia 22.sierpnia 1997 r. (Dz.U.114, poz.740 z późniejszymi zmianami) art. 3, pkt 1 litera c wymienia konwój jako podstawową formę bezpośredniej ochrony fizycznej:

Art. 3. Ochrona osób i mienia realizowana jest w formie:

1) bezpośredniej ochrony fizycznej:

a)               stałej lub doraźnej,

b)               polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i przetwarzanych
w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych,

c)               polegającej na konwojowaniu wartości pieniężnych oraz innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych,

2) zabezpieczenia technicznego, polegającego na:

a)               montażu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących zagrożenie chronionych osób i mienia, oraz eksploatacji, konserwacji i naprawach w miejscach
ich zainstalowania,

b)               montażu urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich eksploatacji, konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscach zainstalowania.

art. 8, ustęp1 pkt 3:

Art. 8. 1. Wewnętrzne służby ochrony w szczególności:

1)               zapewniają ochronę mienia w granicach chronionych obszarów i obiektów,

2)              zapewniają ochronę ważnych urządzeń jednostki, znajdujących się poza granicami chronionych obszarów i obiektów,

3)               konwojują mienie jednostki,

4)               wykonują inne zadania wynikające z planu ochrony jednostki.

2. Wewnętrzne służby ochrony, powołane przez przedsiębiorców, mogą wykonywać usługi
w zakresie ochrony osób i mienia po uzyskaniu przez nich koncesji, o której mowa w art.15

art. 26, ustęp 1 pkt 2:

Art. 26. 1. Licencja pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wymagana jest do wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1, przez:

1)               członków specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych,

2)               członków zespołów konwojujących wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne,

3)               pracowników ochrony wykonujących bezpośrednio czynności związane z ochroną osób,

4)               osoby nadzorujące i kontrolujące pracę pracowników ochrony fizycznej nie posiadających licencji,

5)               pracowników ochrony mających prawo do czynności określonych w art. 36 ust. 1 pkt 4,5

6)              pracowników ochrony wykonujących zadania na obszarach, w obiektach i urządzeniach podlegających obowiązkowej ochronie.

2. O wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia może ubiegać się osoba, która:

1)              posiada obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego
Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,

2)               ukończyła 21 lat,

3)               ukończyła szkołę podstawową,

4)               ma pełną zdolność do czynności prawnych, stwierdzoną własnym oświadczeniem,

5)               nie była skazana prawomocnym orzeczeniem za przestępstwo umyślne,

6)               ma uregulowany stosunek do służby wojskowej.

3. Licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wydaje się osobie, która spełnia warunki, o których mowa w ust. 2, oraz:

1)               posiada nienaganną opinię wydaną przez komendanta komisariatu Policji właściwego ze względu na jej miejsce zamieszkania,

2)              posiada zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań, stwierdzoną
orzeczeniem lekarskim,

3)              legitymuje się dyplomem lub świadectwem szkoły lub innej placówki oświatowej,
które potwierdzają uzyskanie specjalistycznego wykształcenia, albo pełniła nienaganną służbę w stopniu podoficera lub chorążego w Biurze Ochrony Rządu przez okres, co najmniej 15 lat, albo ukończyła kurs pracowników ochrony pierwszego stopnia i zdała egzamin przed właściwą komisją.

art. 36 ustęp 1 pkt 5 litera d:

Art. 36. 1. Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia w granicach chronionych obiektów i obszarów ma prawo do:

1) ustalania uprawnień do przebywania na obszarach lub w obiektach chronionych
oraz legitymowania osób, w celu ustalenia ich tożsamości,

2) wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku stwierdzenia
braku uprawnień do przebywania na terenie chronionego obszaru lub obiektu
albo stwierdzenia zakłócania porządku,

3) ujęcia osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia
lub zdrowia ludzkiego, a także dla chronionego mienia, w celu niezwłocznego
oddania tych osób Policji,

4) stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 38 ust. 2,
w przypadku zagrożenia dóbr powierzonych ochronie lub odparcia ataku na
pracownika ochrony,

5)               użycia broni palnej w następujących przypadkach:

a)               w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie pracownika ochrony albo innej osoby,

b)               przeciwko osobie, która nie zastosowała się do wezwania natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie
zagrozić może życiu lub zdrowiu pracownika ochrony albo innej osoby,

c)               przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną pracownikowi ochrony,

d)               w celu odparcia gwałtownego bezpośredniego i bezprawnego zamachu na ochraniane osoby, wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne.

2.               Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której użyto broni, i nie może zmierzać do pozbawienia
jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia innych osób.

3.               Broni palnej nie używa się w stosunku do kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje na wiek do 13 lat, osób w podeszłym wieku oraz o widocznej niepełnosprawności.

4.               Czynności, o których mowa w ust. 1, powinny być wykonane w sposób możliwie najmniej naruszający dobra osobiste osoby, w stosunku, do której zostały podjęte.

5.               Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb działań, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3.

akty  wykonawcze  wydane  na  podstawie  w/w  ustawy  dopełniają  regulacje  ustawowe

2.              Rozporządzenie MSWiA w sprawie wewnętrznych służb ochrony (Dz.U. 4 z 1999 r., poz. 31 § 5):

§ 5. Do zakresu działania wewnętrznej służby ochrony należy:

  1)               zapewnienie bezpieczeństwa osób znajdujących się w granicach chronionych obszarów
i obiektów jednostki,

  2)               ochrona obiektów, pomieszczeń i urządzeń jednostki przed dostępem do nich osób nieuprawnionych,

  3)               ochrona mienia jednostki przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem,

4)               konwojowanie mienia jednostki,

  5)               zapobieganie zakłóceniom porządku na terenie jednostki oraz powiadamianie
kierownika jednostki o zdarzeniach powodujących naruszenie porządku,

  6)               ujawnianie faktów dewastacji mienia jednostki,

  7)               niezwłoczne powiadamianie organów ścigania o czynach przestępnych zaistniałych
na terenie jednostki i zabezpieczanie miejsca ich popełnienia do czasu przybycia
organów ścigania.

3.              Rozporządzenie MSWiA z 14.10.1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz.U.129, poz. 858 z późniejszymi zmianami),

4.              Rozporządzenie MSWiA z 06.08.1998 r. w sprawie zasad uzbrojenia SUFO i warunków przechowywania oraz ewidencjonowania broni i amunicji (Dz.U.113, poz. 730). Rozporządzenie zawęża uzbrojenie SUFO w broń palną długą wyłącznie na potrzeby wykonywania konwojów.

KONWÓJ -               jest to ochrona przenoszonych lub przewożonych wartości pieniężnych oraz innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych przez:

a)              właściwie wyszkoloną,

b)              właściwie wyposażoną,

c)              posiadającą wewnętrzną strukturę,

d)              działającą według określonej taktyki,

e)              poruszającą się po wcześniej zaplanowanej trasie,

f)              wydzieloną grupę konwojentów.

Umundurowanie  lub  ubiory  firmowe:

Mundur lub ubiór firmowy w służbie konwojowej ma do spełnienia kilka funkcji, m.in.:

1.              Zapewnić wygodę konwojentowi,

2.              Wskazać osobom postronnym swoją rolę,

3.              Określić przynależność do formacji lub identyfikować z firmą.

Kamizelki i hełmy kuloodporne należą do podstawowego wyposażenia członków konwoju. Obowiązek ich stosowania wynika wprost z Rozporządzenia MSWiA
z dnia 14.10.1998 r. (Dz.U.98.129.858 z późniejszymi zmianami). Pracodawca, zgodnie z przepisami kodeksu pracy (art.237 § 1), jest zobowiązany dostarczyć pracownikowi środki ochrony indywidualnej, zabezpieczające go przed
działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników i poinformować go o sposobach posługiwania się tymi środkami.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI
z dnia 14 października 1998 r.
w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców

i inne jednostki organizacyjne.

Dz.U.98.129.858

2000-03-31 zm.   Dz.U.00.17.221 (Dz. U. z dnia 23 października 1998 r.)

Na podstawie art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. Nr 114, poz. 740) zarządza się, co następuje:

 § 1. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

1)  ustawa, bez bliższego jej określenia - ustawę z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia
(Dz. U. Nr 114, poz. 740),

2)  wartości pieniężne:

a)  krajowe i zagraniczne znaki pieniężne,

b)  czeki, z wyjątkiem czeków zakreślonych, skasowanych lub opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę "wartość do inkasa", "należność do inkasa" lub inną o podobnym charakterze,

c)  weksle, z wyjątkiem weksli opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę
"wartość do inkasa" lub inną o podobnym charakterze,

d)  inne dokumenty zastępujące w obrocie gotówkę,

e)  złoto, srebro i wyroby z tych metali, kamienie szlachetne i perły, a także platynę i inne metale z grupy platynowców,

 3)  przechowywanie wartości pieniężnych - magazynowanie wartości pieniężnych w pomieszczeniach służących do przechowywania wartości pieniężnych, wyposażonych w odpowiednie urządzenia techniczne, zwanych dalej "pomieszczeniami", lub w urządzeniach służących do przechowywania wartości pieniężnych, zwanych dalej "urządzeniami",

 4)  transport wartości pieniężnych - przewożenie lub przenoszenie wartości pieniężnych poza obrębem jednostki organiza...