Wylie Trish - Nagroda dla wytrwałych.pdf - Wylie Trish - LadyHenrietta

Trish Wylie

Nagroda dla wytrwałych

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Jasne, że ciągle tu jestem. Trzymam drabinę i...

zaglądam ci pod sukienkę.

Ryan uśmiechnął się szeroko i próbował odwrócić wzrok.

Bezskutecznie. Molly O'Brien miała naprawdę znakomite

nogi. Przez te wszystkie lata jako jej przyjaciel, opiekun,

niemal brat, poznał wszystkie mocne i słabe strony jej natury.

I teraz, gdy spoglądał do góry, widział dwa największe atuty.

- Callaghan, zginiesz marnie! Niech no tylko znajdę się

na dole...

- Grozisz, że na mnie spadniesz? Uprzedzam, twoje wątłe

ciałko nie zrobi mi wielkiej krzywdy. Najwyżej nabijesz mi

małego guza.

Molly nie mogła powstrzymać śmiechu.

- Przyda ci się parę porządnych siniaków, ty draniu!

- Jakoś to zniosę, Moll. - Przychylny wiaterek uniósł

spódniczkę do góry i Ryan wstrzymał oddech na widok

skrawka białej koronki. Ze złością poczuł, że się czerwieni. -

Masz już to głupie stworzenie?

Sięgnęła ręką jeszcze dalej i wreszcie pod palcami poczuła

miękkie futerko.

- Dobry koteczek... Chodź do mamusi... - Przyciągnęła

kotka do piersi. - No, mam cię! Następnym razem, Houdini,

sam będziesz stąd złaził. Nie ścierpię więcej tego tępaka, który

zagląda tam, gdzie nie powinien.

Ryan przytrzymywał drabinę, póki Molly nie stanęła na

ziemi.

- Wszystko słyszałem! - uprzedził z uśmiechem.

- O to mi właśnie chodziło. Gdybyś był dżentelmenem,

sam wszedłbyś po Houdiniego. Nie rozumiem, jak facet, który

ma ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu, może cierpieć na

zawroty głowy!

- Przecież wiesz, że mam lęk wysokości. A w ogóle

uważam, że ten głupek poradziłby sobie sam, gdybyś za

każdym razem nie biegła mu na ratunek.

Ze złością pokazała mu język i zaraz znów się roześmiała.

- Nie ma co, wyzwalasz we mnie najgorsze instynkty. To

z pewnością jedna z najbardziej ujmujących cech twojego

charakteru.

Pochylił głowę, aż ich nosy niemal się zetknęły.

- Jeszcze nie zauważyłaś, że mam wyłącznie zalety?

Odłożył drabinę pod ganek i wszedł za Molly do domu, który

od pół roku ze sobą dzielili. Od kiedy sięgał pamięcią,. Molly

była jego przyjaciółką i najlepszym kumplem. Dobrze było

znów mieć ją obok. Zupełnie, jakby wróciły czasy

dzieciństwa. No, prawie...

Przysunął stołek do wysokiego baru, przy którym jadali, i

patrzył, jak Molly kręci się po kuchni. Niby ta sama

dziewczyna, którą poznał piętnaście lat temu, lecz po jej

powrocie ze Stanów coś go w niej niepokoiło.

Napełniała właśnie czajnik wodą, gdy poczuła, jak włosy

jeżą się jej na karku. Uśmiechnęła się pod nosem.

- Znowu się gapisz, Callaghan!

- Wydaje ci się, że nie mam nic lepszego do roboty?

Oparła się plecami o blat, ręce skrzyżowała na piersi i

spojrzała na Ryana z politowaniem.

- W dodatku robisz to nie pierwszy raz. O co chodzi?

- O nic. Patrzeć nie wolno?

- Kiepski z ciebie kłamca, Callaghan - powiedziała

przeciągle. - No, już... Wyduś to z siebie.

- Znów ten amerykański akcent! Wystarczyło sześć lat i

zapomniałaś, że jesteś Irlandką.

Opuściła ręce i wolno podeszła do barku.

- Małpa! Dobrze wiesz, że nigdy o tym nie zapominam.

- Przezwałaś mnie małpą już trzeci raz. Uprzedzam, że w

końcu mi za to zapłacisz.

- Jaka to miałaby być zapłata, małpiszonie?

- Muszę to przemyśleć. ~ Podniósł się ze stołka i ruszył w

stronę wyjścia. - Nie ma pośpiechu. Cała przyjemność w

planowaniu zemsty. Powiem ci później, na tańcach.

Chwyciła ścierkę i cisnęła w jego kierunku.

- Idź już, Callaghan, nim zrobię coś, czego będę potem

żałować.

Nie potrafiła zachować powagi, kiedy wybuchnął głośnym

śmiechem.

- Zobaczysz, że któregoś dnia zapragnę sprawdzić, czego

to mogłabyś żałować.

Ryan był dzieckiem natury. Odkąd pamiętała, najlepiej

czuł się na świeżym powietrzu. Obecnie pracował jako szef

straży leśnej i trzeba przyznać, że było to dla niego idealne

zajęcie.

Stała w tłumie mieszkańców Boyle, którzy licznie

przybyli na potańcówkę, i z uśmiechem przyglądała się

Ryanowi. Jak to możliwe, że wszyscy traktują go tak

poważnie? - zastanawiała się.

W tej chwili właśnie dwaj biznesmeni z żonami jak

zafascynowani słuchali jakichś jego wyjaśnień. Prawdę

mówiąc, to przede wszystkim ich żony patrzyły w Ryana jak

w obraz. No tak, z pewnością jest szanowanym członkiem tej

małej społeczności...

Pociągnęła łyk czerwonego wina i podniosła wzrok na

ciemniejące niebo. Jak dobrze jest wrócić do domu. Tylko w

Irlandii czuła się tak spokojnie. Odetchnęła głęboko i

ponownie skupiła uwagę na otaczającym ją tłumie.

Miasteczko znacznie się rozrosło podczas jej nieobecności

i wśród mieszkańców dostrzegła wiele nieznanych twarzy.

Poza tym jednak nic się nie zmieniło od czasu, kiedy spędzała

tu letnie wakacje, biegając po wielkim leśnym parku i

pływając w zimnym jeziorze.

Patrzyła właśnie na ciemną wodę, gdy tuż obok zabrzmiał

obcy głos.

- Cześć! Mam wrażenie, że się nie znamy.

Dawno już przestała wierzyć w opisywane w romansach

dreszcze, które u bohaterek wywoływał głos nieznajomego

mężczyzny. Nagle jednak okazało się, że takie odczucia to nie

fikcja. Głęboki i niesamowicie zmysłowy głos mężczyzny

wydał się jej wyjątkowo atrakcyjny.

Odwróciła głowę i napotkała spojrzenie niespotykanie

błękitnych oczu. Do tego przystojna, opalona twarz.

- Rzeczywiście. Z pewnością zapamiętałabym pana -

Molly uśmiechnęła się, mimowolnie poprawiając rude włosy.

Jasnowłosy mężczyzna również się uśmiechnął.

- Z tego samego powodu twierdzę, że nigdy dotąd pani

nie spotkałem. - Wyciągnął rękę. - Jestem Nick, Nick Scallon.

Wprowadziłem się właśnie do jednego z domów w osiedlu

Doon.

- Ach, w takim razie to pan jest tym rekinem finansjery, o

którym nasłuchałam się tylu plotek. Słyszałam, że zarządza

pan teraz domkami letniskowymi - powiedziała, podając mu

rękę. Z zażenowaniem poczuła, że przytrzymuje jej dłoń

dłużej, niż to było konieczne. - Jest pan głównym tematem

rozmów klientek supermarketu.

- Domyślam się. A pani...?

- Molly O'Brien. Ja... mieszkam teraz u Ryana

Callaghana.

- O...

- Jesteśmy przyjaciółmi - pospieszyła z wyjaśnieniem,

bojąc się, że źle ją zrozumiał. - To znaczy... Znam Ryana od

dawna... To prawie mój brat... Chciałam powiedzieć, że nie

jesteśmy...

Wylie Trish - Nagroda dla wytrwałych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: