J.O. Curwood - Włóczęgi północy.pdf - James Oliver Curwood - betszeba

James Oliver Curwood

WŁÓCZĘGI PÓŁNOCY

NIUA

.............................................................................................................................................................................

SPIS TREŚCI

PIERWSZA WALKA

...................................................................................................................................................

MIKI

..............................................................................................................................................................................

W NIEWOLI

.................................................................................................................................................................

GROZA ŚMIERCI

........................................................................................................................................................

DWAJ ŻEGLARZE

......................................................................................................................................................

JEŻOZWIERZ

..............................................................................................................................................................

WILCZE ŁOWY

...........................................................................................................................................................

ROZŁAM

......................................................................................................................................................................

CZŁOWIEK

..................................................................................................................................................................

BITWA W PAROWIE

..................................................................................................................................................

WIELKA PRZEMIANA

...............................................................................................................................................

POTWÓR

......................................................................................................................................................................

TRUCIZNA I OGIEŃ

...................................................................................................................................................

NANETTA

....................................................................................................................................................................

W MOCY DIABŁA

......................................................................................................................................................

WYZWOLENIE

...........................................................................................................................................................

ZNOWU W NIEWOLI

.................................................................................................................................................

USKI PAJPUN

..............................................................................................................................................................

WALKA PSÓW

............................................................................................................................................................

ODZYSKANY PAN

.....................................................................................................................................................

RADOSNA ERA

..........................................................................................................................................................

MINIONE SZCZĘŚCIE

................................................................................................................................................

MIKI ODNAJDUJE NIUĘ

...........................................................................................................................................

SYGNAŁ TRWOGI

......................................................................................................................................................

OSTATNIA PRZYGODA

............................................................................................................................................

NIUA

W końcu marca, gdy księżyc stał w ostatniej kwadrze, Niua, czarny niedźwiadek, po raz

pierwszy naprawdę zobaczył świat. Jego matka, stara niedźwiedzica, jako osoba w podeszłym

wieku, cierpiała na reumatyzm i lubiła długo sypiać. Tej zimy więc, zamiast uciąć zwykłą

trzymiesięczną drzemkę, spała całe cztery miesiące, a co za tym idzie, Niua, urodzony w czasie

snu matki, miał nieco ponad dwa miesiące zamiast sześciu tygodni, gdy wreszcie opuścili

legowisko.

Nuzak wyszukała odpowiednie leże w jaskini położonej u szczytu wysokiego, pozbawionego

roślinności zbocza. Stamtąd Niua po raz pierwszy spojrzał w dolinę. Wyszedłszy z ciemnej jamy

na zalany słońcem przestwór, chwilę był oślepiony zupełnie. Usłyszał i wyczuł wiele rzeczy, nim

je zobaczył. A Nuzak, jakby zdumiona tym, że zamiast śniegu i chłodu panują wkoło słońce i

ciepło, stała parę minut, wietrząc i spoglądając w dół na swoje państwo.

Od dwóch tygodni wczesna wiosna czyniła cuda w tej pięknej północnej krainie, rozpostartej

pomiędzy Jackson's Knee i rzeką Shamattawą oraz pomiędzy jeziorem O’God a fortem

Churchilla.

Był to kraj prześliczny. Z wyniosłości skalnej, na której stali, wyglądał jak wielkie morze

światła usiane tu i ówdzie białymi płatami śniegu, który przetrwał jeszcze w miejscach, gdzie

wiatr potworzył głębsze zaspy. Jak daleko mógł sięgnąć wzrok ludzki, widniały błękitne i czarne

smugi boru, lśniły tafle wciąż półzamarzłych jezior, skrzyły się strugi i potoki oraz zieleniały

łąki, wydzielając mocny aromat świeżej ziemi. Ta woń biła w nozdrza niedźwiedzicy jak zapach

jadła. W dole świat kipiał życiem. Pąki topoli już nabrzmiały, lada chwila gotowe pęknąć; trawy

wypuszczały nowe źdźbła, delikatne i soczyste; pierwiosnki i fiołki garnęły się ku słońcu. Nuzak

węszyła z doświadczeniem nabytym w ciągu dwudziestu lat życia, chłonąc rozkoszny aromat

jodeł i cedrów, wilgotną słodką woń dzikich lilii, płynącą z pobliskich moczarów, oraz górujący

ponad wszystkim mocny oddech ziemi.

Niua drżał i dygotał pełen zdziwienia. Przed chwilą jeszcze pogrążony w mroku znalazł się

nagle w krainie czarów. W ciągu tych paru minut przyroda dokonała nad nim swego dzieła. Nie

miał życiowego doświadczenia, ale urodził się obdarzony określonym instynktem. Wiedział, że

to jest jego świat, że słońce i ciepło są dla niego, a słodkie dary ziemi stanowią plon jego

dziedzictwa. Zmarszczył maleńki brunatny nosek i wciągał powietrze, łowiąc wonie wszelkich

rozkoszy, o jakich warto było marzyć.

Nasłuchiwał. Stojące uszki wyciągał ku przodowi i chwytał szelesty zbudzonej ziemi. Nawet

źdźbła traw musiały chyba nucić radośnie, bowiem wzdłuż i wszerz całej doliny brzmiała cicha,

śpiewna melodia kraju pełnego szczęścia, że nie stąpa po nim noga ludzka. Wszędzie unosił się

harmonijny poszum wody, a łączyły się z nim inne dźwięki wieszczące rozkwit życia: świergot

skalnego wróbla, srebrzysta aria drozda polatującego nad mokradłem, rozdygotany hejnał

wspaniale barwionej sójki kanadyjskiej, szukającej wśród aksamitnej gęstwy świerków

odpowiedniego miejsca na uwicie gniazda. Nagle Niua zadrżał, usłyszawszy wysoko nad głową

ostry krzyk. Instynkt przestrzegł go, że w tym krzyku czai się groźba. Nuzak spojrzała w górę i

zobaczyła cień Upiska, wielkiego orła, który ważył się na rozpiętych skrzydłach między ziemią a

słońcem. Niua dostrzegł go również i przylgnął do matki.

A Nuzak, chociaż tak stara, że utraciła połowę zębów, że wzrok słabł jej coraz bardziej, a w

chłodne i wilgotne noce łamały ją kości — z rosnącym zadowoleniem spoglądała na kraj

rozesłany u jej stóp. Myśl jej wybiegała poza obrąb doliny. Kędyś, za murem borów, za

najdalszym jeziorem, za rzeką i łąką leżały bezkresne przestrzenie, tworzące jej ojczyznę.

Słyszała nieuchwytny dla Niuy dźwięk: daleki łoskot wielkiego wodospadu. Ten łoskot właśnie i

szept tysięcy strużek wody, złączony z miękkim szmerem wiatru wśród iglastych konarów —

stanowiły gędźbę wiosny.

Wreszcie Nuzak westchnęła głęboko i mruknąwszy w stronę Niuy, jęła wolno schodzić drogą

między skałami w dół zbocza.

W dolinie było jeszcze cieplej niż u szczytu góry. Nuzak szła prosto nad krawędzie błot. Pół

tuzina ptaków porwało się do lotu trzepocąc skrzydłami i Niua o mało się nie przewrócił ze

strachu. Nuzak ani drgnęła. Niua zauważył jej wyniosłą obojętność. Nie spuszczał z niej oczu, a

instynkt już mu doradzał, by jeśli matka objawi chęć ucieczki, zmykać u jej boku co sił. W

dziwacznym, małym łebku krystalizowało się wyraźnie pojęcie o tym, jak niezwykłą istotą jest

jego rodzicielka. Była przede wszystkim największa ze wszystkich żywych stworzeń. Wierzył w

to niezachwianie całe dwie minuty, to jest nim doszli do końca moczarów. Ale raptem ozwało się

głośne chrapanie, trzask sitowia, chlupot wielkiego cielska w głębokim bajorze — i potworny

łoś, czterokrotnie większy niż Nuzak, porwał się do szalonej ucieczki. Oczy Niuy niemal wylazły

z orbit. A Nuzak i na to nie zwróciła najmniejszej uwagi.

Więc Niua zmarszczył maleńki nosek i warknął groźnie, tak samo jak warczał w głębi

mrocznej pieczary, bawiąc się futrem Nuzak lub kawałkami suszu. Pojął wspaniałą prawdę: może

drwić z wszelkich istot, choćby największych, bowiem każdy umyka przed Nuzak, jego matką.

Przez cały dzień Niua czynił wiele odkryć i z każdą chwilą upewniał się coraz bardziej, że

jego matka jest bezsprzeczną władczynią tej nowej słonecznej krainy.

Nuzak była starą, mądrą rodzicielką, która wychowała już piętnaście do osiemnastu pokoleń

niedźwiadków, toteż w pierwszym dniu wędrówki nie chodziła zbyt wiele, dbając o to, by

miękkie podeszwy łapek Niuy mogły stopniowo twardnieć. Nie porzucali prawie mokradeł i

odwiedzili jedynie pobliską kępę drzew, gdzie Nuzak pazurami rozdarła korę sosny,

umożliwiając dostęp do soczystego miąższu pnia i słodkiej żywicy. Niua, najadłszy się wprzód

korzeni i kłączy, rozkoszował się tym deserem, po czym spróbował o własnych siłach rozdrapać

korę innego drzewa. Po południu Nuzak była tak nażarta, że boki jej spęczniały, a Niua, opchany

matczynym mlekiem i rozliczną strawą dodatkową, wyglądał jak baryłka. Stara, leniwa

niedźwiedzica wynalazła teraz skalny złom, silnie ogrzany słońcem, i legła pod nim na krótką

drzemkę. Niua zaś, kręcąc się tu i ówdzie w poszukiwaniu nowych wrażeń, znalazł się nagle oko

w oko z krwiożerczym potworem.

Był to ogromny leśny żuk długi na dwa cale. Jego bojowe kleszcze, czarne niby smoła,

wyglądały jak żelazne haki. Miał piękny brunatny przyodziewek, a metaliczny pancerz lśnił w

słońcu niby wykuty z miedzi. Niua spłaszczony na brzuszku gapił się z mocno bijącym sercem.

Żuk, oddalony zaledwie o pół metra, sunął naprzód. To właśnie było niezwykłe i gorszące. W

ciągu całego dnia zdarzyło się po raz pierwszy, że napotkana żywa istota nie ratowała się

ucieczką. Żuk, zbliżając się za pomocą dwóch rzędów nóżek, wydawał ostry chrzęst, który Niua

słyszał całkiem wyraźnie. Przemówiła w nim raptem wojownicza krew ojca, wspaniałego

Suminitika, nagląc do czynu. Wyciągnął więc niepewną łapkę, a żuk Czigewese w jednej chwili

przybrał straszliwy wygląd. Skrzydła jego zawirowały z brzękiem, rozwarł szczypce tak szeroko,

że mógłby nimi objąć ludzki palec, i począł się kołysać na wszystkie strony, jak gdyby tańcząc.

Niua spiesznie cofnął łapkę, a Czigewese uspokoił się po chwili i znowu sunął naprzód.

Niua nie wiedział oczywiście, że wzrok żuka sięga zaledwie o cztery cale poza czubek jego

nosa, toteż sytuacja wydała mu się okropna. Żaden z synów Suminitika nie był jednak tchórzem,

nawet wtedy, gdy liczył niespełna dziewięć tygodni. Pełen rozpaczliwej odwagi Niua ponownie

wyciągnął łapkę i niefortunnie, jednym pazurkiem, ujął żuka wpół, przyciskając go lśniącym

pancerzem do ziemi tak mocno, że Czigewese nie mógł ani buczeć, ani chrzęścić. Niua uradował

się niepomiernie. Cal za calem przyciągał bliżej łapkę, aż żuk znalazł się tuż u jego mordki.

Wtedy powąchał go.

Nadeszła chwila odwetu. Czigewese zacisnął szczypce, i drzemka Nuzak została przerwana

nagłym rozpaczliwym wrzaskiem Niuy. Gdy uniosła łeb, niedźwiadek tarzał się po ziemi jak

ogarnięty szałem, wiercił się, rzucał i wył. Nuzak patrzała chwilę uważnie, potem wolno wstała i

podeszła bliżej. Wielką łapą obróciła syna na grzbiet i zobaczyła żuka mocno i uparcie

uczepionego noska Niuy. Wtedy, przytrzymując niedźwiadka tak silnie, by nie mógł się ruszyć,

ujęła żuka zębami, nadgryzła lekko, a gdy rozluźnił chwyt, połknęła go.

Niua aż do zmierzchu leczył zbolały nosek. Nieco przed zachodem słońca Nuzak legła pod

skałą, a Niua spożył kolację. Potem umościł sobie gniazdo w zgięciu jej wielkiej łapy. Choć

nosek mu dolegał, był bardzo szczęśliwym niedźwiadkiem. Wyszedł wreszcie na szeroki świat,

zobaczył dużo rzeczy i chociaż niewiele zdobył, chwalebnie spędził swój pierwszy dzień.

PIERWSZA WALKA

Tej nocy Niua doznał okropnych mitsupujew, czyli inaczej mówiąc, boleści. Wyobraźcie

sobie małe dziecko, żywione wyłącznie mlekiem, któremu by raptem dano befsztyk! Tak się

właśnie stało z Niuą. Normalnie biorąc, dopiero za miesiąc powinien był spróbować stałych

pokarmów, ale przyroda zaprawiała go zawczasu do ciężkiej i nierównej walki, którą miał

wkrótce podjąć. Długie godziny Niua narzekał i płakał, a Nuzak rozcierała mu nosem wzdęty

brzuszek; wreszcie niedźwiadek dostał wymiotów i poczuł się lepiej.

Potem usnął. Gdy zbudził się, wlepił zdumione ślepki w ogromne, płonące ognisko. Wczoraj

słońce było złote i bardzo odległe. Dzisiaj Niua widział je po raz pierwszy, wychodzące nad

krawędź świata. Czerwieniało niby krew i w miarę jak patrzył, mknęło ku górze szybko a

bezustannie, aż przybrało kulistą formę — ogromne, okrągłe coś. W pierwszej chwili pomyślał,

że to jest samo życie — groźny potwór szybujący ku nim ponad lasem — i z trwożnym piskiem

przytulił się do matki. Nuzak jednak nie okazywała lęku. Zwróciła w stronę słońca olbrzymi łeb i

mrużyła ślepia z rozkosznym zadowoleniem. Zresztą Niua uczuł również przyjemne ciepło,

bijące od purpurowej kuli, i mimo pewnego zdenerwowania przyglądał się jej w dalszym ciągu.

Słońce z czerwonego stało się wkrótce złote, a dolina, tonąca w blaskach, jęła znów pulsować

życiem.

Nuzak pozostała jeszcze w pobliżu urwiska i błot całe dwa tygodnie. Wreszcie gdy Niua

ukończył drugi miesiąc, zwróciła pysk w kierunku dalekich czarnych borów i rozpoczęła letnią

wędrówkę. Łapki Niuy utraciły nadmierną wrażliwość, a ważył już dobre sześć funtów.

Prawdziwe przygody Niuy rozpoczęły się dopiero teraz. W ciemnych i tajemniczych leśnych

ostępach tu i ówdzie leżał jeszcze śnieg, więc całe dwa dni niedźwiadek tęsknił i płakał za ciepłą

i słoneczną doliną. Gdy minęli wodospad, Niua ujrzał po raz pierwszy rwący nurt wody. Bór

wkoło nich stawał się coraz bardziej ponury i mroczny. Tu Niua wziął pierwszą lekcję łowów.

Nuzak bobrowała między Jackson's Knee i rzeką Shamattawą, zwiedzając, doskonałe wiosną,

myśliwskie tereny. O ile nie morzył jej sen, była niestrudzona w poszukiwaniu żywności, ryjąc

bez ustanku ziemię, odwracając głazy i rwąc w strzępy zmurszałe kłody i pnie drzew. Popielate

myszki leśne, choć tak małe, stanowiły piece de résistance i Niua nie mógł się nadziwić, jak

zręczną i obrotną okazywała się jego ciężka, stara mama, gdy szło o pojmanie którego z tych

stworzonek. Nieraz udawało się jej złowić całą rodzinę gryzoniów. Jadała również na pół jeszcze

senne żaby, mrówki na pozór martwe, ukryte w zbutwiałych pniach, a czasem osy, pszczoły lub

szerszenie. Niua próbował niejednokrotnie tych lub owych przysmaków. Trzeciego dnia podróży

Nuzak odnalazła gromadę zimujących mrówek, spojonych mrozem w twardy blok wielkości

dwu. Judzkich pięści. Niua pochłonął ich sporą ilość, a łagodny kwas tej potrawy ogromnie

przypadł mu do smaku.

W miarę jak mijały dnie, a różne żyjące stworzenia wyrajały się spod pni i skał, Niua poznał

rozkoszny dreszcz samodzielnych łowów. Napotkał znów leśnego żuka i zabił go tym razem.

Zabił leśną myszkę. Szybko rozwijał się w nim wojowniczy instynkt ojca, wspaniałego

Suminitika, który żył o trzy lub cztery doliny dalej na północ i nigdy nie opuścił okazji do zwady.

Mając cztery miesiące, było to pod koniec maja, Niua jadł wiele rzeczy, które wyprawiłyby na

tamten świat większość jego rówieśników. Od czubka nosa począwszy, po krótki, puszysty

ogonek nie miał na sobie ani jednej żółtej łaty. Ważył dziewięć funtów i był czarny jak smoła.

J.O. Curwood - Włóczęgi północy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: