Kontrolowana Apokalipsa HAARP 2 - Wojciech Mann.pdf - Publicystyka - megur

Autor zaznacza, że fakt udostępnienia w Internecie nie oznacza, że prawo autorskie

przestało obowiązywać. Rozpowszechnianie i powielanie na użytek komercyjny oraz

jakikolwiek inny, który zaszkodziłby autorowi, jest zabroniony, jednakże autor zezwala na

zamieszczanie obszernych fragmentów bądź całości w Internecie na użytek niekomercyjny i

niezarobkowy, celem rozpowszechniania niżej wymienionych faktów i poglądów. Kontakt

voyteck.mann@vp.pl

Część 1 2 3 4 5

Początki HAARP

11 sierpnia 1987 roku był ważnym dniem w okresie powstawania HAARP, bowiem to wtedy Bernard

Eastlund otrzymał pierwszy z dwunastu patentów przeznaczony dla firmy APTI zależnej od ARCO.

Oficjalną datą powstania jest 13 grudnia 1989 roku, kiedy to w Instytucie Badawczym Marynarki

Wojennej (ONR) w Waszyngtonie przedstawiciele Marynarki Wojennej i Sił Powietrznych

dyskutowali na temat programu DOD, który dotyczył modyfikacji jonosfery. Z dokumentacji HAARP

wynika, iż rozmawiano na temat obiektu do „krytycznych eksperymentów” i jego zastosowań przez

Departament Obrony. Zdecydowano też o włączeniu w projekt Agencji Zaawansowanych Projektów

Obronnych (Defense Advanced Research Projects Agency - DARPA).

Przejsciowy okres HAARP, kiedy miał 48 anten. http://www.superforce.com/haarp/index.htm

Dawny symbol agencji DARPA. Skąd my to znamy…

7 stycznia 1990 roku powstał opis planów i celów HAARP, który pokazano przedstawicielom

Marynarki Wojennej, Sił Powietrznych i DARPA

9 stycznia 1990 roku w NUSC rozpoczęły trzydniowe się warsztaty na temat promieniowania. Wzięli

w nich udział zarówno przedstawiciele rządu i wojska, jak i sektora prywatnego i naukowego.

Omówiono także zastosowania podgrzewania atmosfery.

24 stycznia 1990 roku w Geophysics Laboratory w bazie sił powietrznych Hanscom odbyło się

kolejne spotkanie przedstawicieli Marynarki Wojennej i Sił Powietrznych.

Następne spotykanie, z Office of Defence Director of Research & Engineering (DDR&E) odbyło się

12 lutego 1990 roku w Instytucie Badawczym Marynarki Wojennej, gdzie zaprezentowano plan

HAARP i rozmawiano na temat wprowadzenia go w życie.

W 1991 roku ARCO Power Technologies (APTI) dostało trzy kontrakty na rozpoczęcie studiów nad

budową HAARP. W 1992 APTI dostało główny kontrakt na budowę.

W lutym 1993 roku firma non-profit MITRE Corporation zajęła się wpływem HAARP na środowisko i

opracowała Environmental Impact Analysis Process #1 zawierający szkic tych badań. 14 maja 1993

roku również MITRE Corporation przedstawiła raport Electromagnetic Interference Impact of the

Proposed Emitters for the High Frequency Active Auroral Research Program (HAARP), a w lipcu

zajęli się Final Environmental Impact Statement, który po uzupełnieniu przez Agencję Ochrony

Środowiska (Environmental Protection Agency) 23 lipca 1993 roku został pokazany publicznie, co

zostało potwierdzone przez zastępcę sekretarza Sił Powietrznych Jamesa F. Boatrighta w oficjalnym

protokole z 18 października 1993 roku.

W listopadzie 1993 roku odbyła się konferencja prasowa Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych,

które oświadczyły, że wykonawcą będzie ARCO Power Technologies, Incorporated (dziś firma

nazywa się Advanced Power Technologies, Inc.), właściciel 12 patentów przyznanych Bernardowi

Eastlundowi i innym naukowcom z APTI.

Ludzie z HAARP odkryli, iż Dun & Bradstreet, Americas Corporate Families wymieniał APTI jako

firmę z prezesem w Los Angeles, w Kalifornii oraz CEO z 25-osobowym personelem w Waszyngtonie.

APTI miało też mieć roczną sprzedaż rzędu 5,000,000 dolarów. Doktor Nick Begich odkrył że

kontrakt na HAARP jest na sumę pięciokrotnie przewyższającą roczne obroty firmy. Znalazł też kilka

uchybień od procedury na dostawy wojskowe. Doszedł on do wniosku, iż APTI była jedyną firmą

mogącą wykonać HAARP, bowiem tylko oni posiadali patenty Eastlunda. Siły Powietrzne i Marynarka

Wojenna w swojej broszurze pisały, że APTI otrzymała kontrakt na budowę HAARP w wyniku

„przetargu na wykonanie projektu”, co jak widać jest jednym z wielu kłamstw w tej sprawie.

Pierwszy prototyp zaczęto budować już pod koniec 1993 roku i zakończono rok później. W tym czasie

APTI sprzedała to w dość dziwny i tajemniczy sposób firmie E-Systems z Dallas w Teksasie, potęgi

zbrojeniowej w wysokości prawie 2.000.000.000 dolarów i zatrudniającej 18,000 pracowników.

W 1994 roku Senat zamroził fundusze na HAARP do momentu, kiedy zostaną położone większe

naciski na zastosowanie podziemnej tomografii w celach graniczenia proliferacji broni nuklearnej.

Mimo tego zaczęto testować HAARP. Rok później E-Systems wraz z patentami zostało wykupione

przez Raytheon (testowanie zdalnie sterowanych samolotów ‘przejmowanych’ w razie ‘porwania’ na

miesiące przed 9/11, związki z większością głównych podejrzanych samolotów w kwestii Pentagonu,

hangar z którego korzystali Saudyjczycy po 9/11 etc.), a kongres wydzielił 10,000,000 dolarów na

rok 1996. HAARP pojawił się w budżecie jako Counterproliferation - Advanced Development

(Ograniczenie Rozprzestrzeniania Broni – Projekt Zaawansowany), co zapewne dotyczyło podziemnej

tomografii i możliwości wykrywania wrogich podziemnych baz z pociskami nuklearnymi.

W 1997 HAARP występował jako Projekt P539 Counterforce, a odnotowano:

„w roku fiskalnym 1996 Kongres wyznaczył 10,000,000 dolarów do wykorzystania w projekcie

High-Frequency Acoustic [sic!] Auroral Research Program (HAARP)”,

a w innym fragmencie raportu zapisano:

„W roku fiskalnym 1996 przyznane przez Kongres fundusze na HAARP będą wykorzystane na

badania nad możliwościami przesyłania transmisji za pośrednictwem zorzy w celu

lokalizowania podziemnych struktur, takich jak bazy, w których konstruuje się lub

przechowuje broń masowej zagłady ”.

‘HAARP. Broń ostateczna’.

Ostateczna wersja urządzenia do badań jonosferycznych (FIRI) HAARP składa się z pola 180 anten

ustawionych w prostokątnym układzie w 12 rzędach po 15 kolumn. Pierwszy etap programu

nazwano Development Prototype – DP, a jego budowę skończono w kwietniu 1995 roku. Składał się z

48 anten w ośmiu rzędach po sześć kolumn. Pierwsze testy DP odbyły się w kwietniu 1995 roku, a

najwięcej prób miało miejsce w lipcu i listopadzie. We wrześniu przeprowadzono też test radaru

przeciwlotniczego, który ma przełączać się na „właściwe transmisje”, gdyby jakiś samolot znalazł się

w „strefie bezpieczeństwa” wokół HAARP.

21 września 1995 roku w HAARP odbyły się dni otwarte, co miejscowa gazeta „Copper River Country

Journal” skomentowała:

„W obiekcie HAARP przy Tok Road w ostatni weekend zorganizowano dzień otwarty, podczas

którego ponad 80 osób wpisało się do księgi gości. Część z nich przyszła z czystej ciekawości. Innych

sprowadził niepokój. Znaleźli się tam ludzie z bezpośredniego sąsiedztwa, z okolic Gakony, z Copper

Valley oraz z innych części stanu. Paul Anthoney przyjechał z Anchorage. Przywiózł ze sobą egzem-

plarz książki Nicka Begicha Angels Don 't Play This HAARP. W pracy tej Begich twierdzi, że projekt

HAARP jest „najbardziej zdumiewającą dotychczas opracowaną bronią”. Po przybyciu na miejsce

Paul Anthoney wyraził opinię, która odzwierciedlała nastroje większości zebranych, oświadczył

mianowicie reporterom Journalu: „Jestem zaniepokojony obozami koncentracyjnymi w Ameryce (...).

Nie trzeba być naukowcem, żeby zrozumieć, jakie są tego implikacje. Sposób, w jaki władze chcą

przeprowadzić te eksperymenty, będzie miał dalekosiężne skutki (...)".

Niektórzy goście zdradzali również inne niepokoje, dotyczące między innymi możliwości

kontrolowania pogody, stosowania jakichś sposobów „wzmacniania" energii i powodowania

uszkodzeń w obrębie jonosfery, a także wyrażali obawę, że projekt stanowi jakiś parawan. Część

osób martwiła się nawet, że HAARP będzie wykorzystywany do kontrolowania umysłów.”

‘HAARP. Broń ostateczna’.

Pisała też o tym Doug O'Hara z We Alaskans, niedzielnego magazynu gazety Anchorage Daily News:

„Niektórzy [wizytujący] spacerowali po całym terenie z uprzejmym zaciekawieniem i zachwytem, ich

dzieci bawiły się wśród anten jak w osiedlowym parku. Kilku radioamatorów-żółtodziobów pytało

urzędników o dane techniczne. Ale część gości zdradzała napięcie i nieufność, odzwierciedlając

nastroje panujące wśród rosnącej opozycji przeciwko projektowi, podsycanej przez artykuły w ma-

gazynach o zasięgu krajowym, nowe książki i programy telewizyjne. Zdolność HAARP do emitowania

sygnałów radiowych napawała ich strachem.

W budynku kontrolnym, gdzie komputery rejestrują pomiary prowadzone przez 19 różnych urządzeń

radiowych i optycznych, ludzie tłoczyli się wokół stołów z książkami, mapami i ulotkami. Niektórzy

chrupali czekoladowe ciasteczka i sączyli soki. Inni otaczali naukowców, którzy przybyli, żeby

opowiedzieć o projekcie.

Wśród tych ostatnich była właścicielka firmy z Anchorage Lucille Clark. W otoczeniu kilku fizyków,

inżynierów-elektryków i urzędników związanych HAARP drobna Clark ze stoickim spokojem

oznajmiła, że HAARP jest niebezpiecznym wojskowym urządzeniem zdolnym wyrządzać szkodę

ludziom i Ziemi promieniami skoncentrowanej energii radiowej.

„Mamy tu nieśmiercionośną broń przypominającą technologię gwiezdnych wojen, którą można

kontrolować umysły - powiedziała Clark. - To jest stacja kontroli umysłów oraz pogody. (...) Mam

nadzieję, że ktoś z was powie mi, że jestem w błędzie”.

Przez kilka minut trzech lub czterech fizyków próbowało...

Wymianie zdań przysłuchiwał się manager projektu HAARP John Hecksher, naukowiec z Phillips

Laboratory w bazie Sił Powietrznych Hanscom w stanie

Massachusetts. Ja nie wiem, skąd to ludziom przychodzi do głowy" - rzekł wyprowadzony z

równowagi, po czym wyszedł.

Później Hecksher wyznał, że poirytowały go oskarżenia, że projekt stanowi jakieś zagrożenie. To nie

jest narzędzie wojny, lecz obiekt badawczy - oświadczył. - Interesuje nas jonosfera i zjawiska

zachodzące w strefie zorzy.

Hecksher nie wie, jak oddalić zarzuty, że HAARP ma na celu kontrolę umysłów lub manipulację

pogodą, albo że ma spełniać jakąś jeszcze bardziej nieprawdopodobną funkcję - zwłaszcza że krytycy

zazwyczaj odrzucali jego wyjaśnienia jako kłamstwa lub dezinformację.

„Jedyne, co możemy zrobić, to pokazać, czym się tu zajmujemy - orzekł. -Właśnie dlatego

zorganizowaliśmy ten dzień otwarty”.

‘HAARP. Broń ostateczna’.

Członkiem komitetu zajmującego się HAARP był Roald Zinurowicz Sagdiejew. Komitet został

powołany przez East/West Space Science Center z University of Maryland, którego dyrektorem jest

właśnie Sagdiejew. Pracował on przez 15 lat w radzieckim Instytucie Badań Kosmicznych jako

dyrektor, kierując m.in. radziecko-amerykańskim programem Apollo-Sojuz, misjami badania komety

Halley, księżyca Marsa Fobosa, z czego dwa ostatnie były zaplanowane przez Sagdiejewa i wdrażane

przy współpracy 12 państw. Przedtem Sagdiejew był fizykiem plazmowym, a jego imponująca kariera

doprowadziła do tego, że został jednym z najmłodszych naukowców uhonorowanych przyjęciem do

grona członków Akademii Nauk Związku Radzieckiego. Sagdiejew to nie tylko świetny naukowiec.

Bawił się on również w politykę, a w okresie pierestrojki służył jako doradca Michaiła Gorbaczowa

podczas spotkań na szczycie w Genewie, Waszyngtonie i Moskwie. Sagdiejew, to osoba Nowego

Porządku Świata, wiec nie dziwi, iż pracuje przy tym projekcie. Celem Nowego Porządku Świata jest

silnie kontrolowane społeczeństwo, gdzie podstawą kontroli są nowoczesne technologie, takie jak

HAARP. Pisał na ten temat Zbigniew Brzeziński w książce „Between Two Ages” (Na Przełomie

Dwóch Epok):

„Epoka technetroniki pociąga za sobą stopniowe wyłanianie się bardziej kontrolowanego

społeczeństwa. Takie społeczeństwo byłoby zdominowane przez elitę, nie powstrzymywaną

Kontrolowana Apokalipsa HAARP 2 - Wojciech Mann.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: