Bart Robert D - Etruski grobowiec.pdf - Bart Robert D - sewulka

Robert D. Bart

ETRUSKI GROBOWIEC

„KB”

ROZDZIAŁ I

Don Amadeo Alfieri, uniwersytecki kolega profesora Orlaniego, ojca mojej

przyjaciółki Claudii, mógłby odpowiadać opisowi antropologicznego typu etruskiego,

podanego kiedyś przez Gavina de Beer. Miał pociągłą twarz, cienki, ostro

zarysowany nos, czoło wysokie, gładkie i wąskie, a czaszkę wydłużoną

„arystokratycznie, w porównaniu do typu romańskiego”, jak sam mawiał w kawiarni

na Campo dei Fiori. Odpowiadałem mu żartobliwie, że jeśli chodzi o czaszkę, to

mógłby szukać pradziadków równie dobrze na Jukatanie w grobowcach Majów.

Alfieri, gdy zeszłego roku odwiedziłem go w jego wiejskiej posiadłości

leżącej pomiędzy Sieną i Volterra, obiecał mi pokazać coś, czego nie oglądały dotąd

oczy etruskologów. Nie jestem etruskologiem, interesują mnie zasadniczo kultury

mezoamerykańskie, ale kiedy Alfieri oznajmił mi, że mogę liczyć na dwie, no,

powiedzmy trzy wazy z VIII wieku przed naszą erą, obudził moją chciwość

kolekcjonera cierpiącego na niedosyt gotówki. Liczyłem bezwstydnie, że tego lata

obłowię się, nie wydając ani funta u tych hien, londyńskich antykwa-riuszy.

Zwłaszcza że leczenie mojej córki przeciągało się w Szwajcarii, a moja żona Laura

dokonywała cudów przebiegłości, aby przedłużać sprawę rozwodową i wycisnąć ze

mnie wszystko, co udało mi się zarobić na sprawie sir Garricka w Afryce.

Anglicy powiadają, że wiosna w Anglii ma niepowtarzalny urok. To samo

udało mi się już słyszeć w Prowansji i Andaluzji. Ja twierdzę, że najładniejsza jest

wiosna w Szwajcarii, nawet gdy na trasie zjazdowej moje stare markery w wiernej

symbiozie z jeszcze starszymi deskami rousillon budziły zrozumiałe zdumienie,

chichoty i małpie miny eleganckich zjazdowców zaopatrzonych w sprzęt wyceniany

na pierwszym, miejscu w katalogach renomowanych firm. Przyznaję, że sensacja,

jaką budziłem, trochę mnie drażniła, ale gdy wieczorem strzelałem mojego drinka i

dowiedziałem się, że znowu kilku specjalistów od zjazdu zawieziono oblepionych

gipsem do najbliższego szpitala, dobre samopoczucie wracało mi momentalnie.

Zwłaszcza, tu już muszę zanotować całą prawdę, że mój dzieciak czuł się tej wiosny

znacznie lepiej, a to było dla mnie najważniejsze. Ale życie, doktorze Bart, to nie

żarty. Życie uwielbia forsę, Szwajcarzy też ją lubią, lubią systematycznie. Telefon z

Londynu zaostrzył więc moją uwagę. Dzwonił Dawson, mój kumpel, mówiąc, że

faceci z policji włoskiej pamiętają o istnieniu Roberta D. Barta. - Archeologa? -

zapytałem rzeczowo.

 Nie bądź głupi. Interesujesz ich jako prywatny glina, coś tam o tobie

słyszeli.

 Kto zapłaci za to zainteresowanie i pamięć?

 Niejaki don Tulio Alfieri.

 Nie znam gościa - powiedziałem pomiędzy jednym łykiem. brandy, a

drugim. - To znaczy, coś mi mówiono.

 Nic nie szkodzi. Ma forsę.

 Ale nie będzie mi chyba płacić za to, że go odwiedzę?

 Jasne. Zamordowano jego brata, don Amadea Alfieriego. Znałeś go

podobno?

 Trochę. Wspólne zainteresowania i tak dalej. Słyszałem, że jego brat jest

trochę nie tego...

 Zbzikowany? Tak mówią. Pojedziesz, Rob?

 Wyślij notę dyplomatyczną, że pojawię się.

 Jestem pewien, że don Tulio nie da ci grosza przed zakończeniem sprawy.

To sknera.

 Widziałeś Włocha, który nim nie jest? - spytałem, zapalając fajkę. Dawson

przez chwilę milczał dyplomatycznie, nie zwracając uwagi na oszczędnościowe

przepisy swojej instytucji. Potem, jakby wiedział, o czym właśnie myślę, rzekł:

 Właściwie nie powiedzieli, dlaczego chcą, abyś się pokręcił przy tej

sprawie. Oni nie lubią prywatnych glin, zostawiają im różne robótki w typowych

sprawach...

 Męsko-żeńskich, Dawson?

 Coś w tym rodzaju.

 Dobra - nie komentowałem już tego. - Zadzwonię do Genewy. Jedna taka

strzelała do mnie okiem w biurze Swissair, pewnie myślała, że jestem nadziany. Ale

jeszcze kilka dni tu posiedzę. Cześć.

Lubię góry, lubię dalekie przestrzenie tego morza białego zimą, płynę po tej

bieli jak ptak. „Do gipsowego gniazda!” twierdzi moja przyjaciółka, Claudia, córka

starego Orlaniego z Rzymu. Jest ze mną teraz, a raczej nie ze mną, tylko z moją

córką. Claudia ma\vszystkie uroki młodości, a ja, idiota, nie mogę zapomnieć Joy,

która zdaje się zapominać o mnie. Nasze londyńskie pożegnanie było chłodne. Chyba

jednak spotykała się z typem, o którym wspominała, gdy prowadziłem sprawę

Garrickpw. Wyjeżdżała na kontynent, w Alpy. Wyobrażałem sobie, że jej towarzysz

to płaskostopy kretyn, który będzie oglądał góry, siedząc sobie w wygodnej kolejce

zębatej wyruszającej z Saint-

- Gervais u stóp Mont Blanc i zaliczając z ławki urocze doliny Montjoie i

Chamonix.

 Gdzie będziecie spędzać urocze wieczory? - zapytałem złośliwie. - Chyba

nie w tym cholernym Chamonix pełnym nadzianej hołoty?

 A co mi radzisz? - spytała lodowato Joy.

 Jaskinię Gargas w Hautes-Pyrenees.

 Dlaczego? - rzuciła ostrożnie.

 Podobno w XVIII wieku przemieszkiwał tam niejaki Blaise Ferrage,

zwany wilkołakiem z Gargas. Zgwałcił, poćwiartował i pożarł ponoć trzydzieści

dziewczyn. Jeśli znajdzie się tam ktoś, kto pożre twojego idola, będę o ciebie

spokojniejszy.

Może nie powinienem był tego powiedzieć, ale byłem w niedobrym.nastroju.

Moją córkę czekała operacja kostna w szwajcarskim sanatorium. To mogło mnie

tłumaczyć, ale Joy o tym nie wiedziała. Gdzieś podział się nastrój łączący nas

podczas krótkich wakacji w Ely. Joy była jak wolny ptak. To wiedziałem.

Wiedziałem również, że Claudia pozostanie moją platoniczną przyjaźnią. To dzieciak.

Chciałbym, żeby zaprzyjaźniła się z moją córką, gdy ja pojadę do Rzymu, tego

zakurzonego miasta, które, nie wiem czemu, wciąż budzi zachwyt tylu ludzi. Co do

mnie, wolę wiejski spokój, małe pensjonaty i kąty, gdzie można spokojnie strzelić

sobie drinka i gdzie niepodają niczego z oliwą i makaronem.

Dawson nie powiedział mi, dlaczego policja włoska interesuje się moją

skromną osobą. Widocznie sądził, że odpowiedź na to pytanie znajdę na miejscu.

Przyjaciel mojej ciotki, niejaki Morse z Yardu, sprezentował mi onegdaj ładne

cacko, smith and wessona 38, wiedząc, że lubię niezawodną broń, chociaż nie lubię

jej używać. Dołączyłem tego wessona do mojego małego kompletu, z którym się

nigdy nie rozstaję, do skorpiona i webleya, tym bardziej że prezent Morse’a ma tylko

dwuipółcalową lufę, wygodny do noszenia. Córce powiedziałem, że wybieram się na

wykopaliska, aby wydać ostatnie pieniądze przeznaczone na drinki. Nie dala się

zwieść żartowi, ale nie powiedziała ani słowa. Claudia widziała, jak pakuję te „dwa i

pół cala” do małej walizeczki.

 Na uniwersytecie mógłbyś się przynajmniej zestarzeć - rzek-Ja - i byłbyś

przystojnym staruszkiem, Rob.

 Nauka jest jak kolumna bersalierów biegnąca po zwycięstwo. Czy to nie

twój staruszek przepowiedział mi, że skończę jako naukowe Zero?

 A policja nie może się bez ciebie obejść? - zakpiła.

- Policja pewnie może, ale sprawiedliwość nie, moje dziecko. Poza tym

czasami lubię pieniądze, i raczej więcej pieniędzy niż mniej. Co ci kupić na

pożegnanie? Chanel numer 3?

- Yardleya.

Zmieniłaś gusty?

 Na złość tobie, Rob.

 Jutro powiem ci cześć, więc dzisiaj bądź dla mnie miła. Spojrzała na mnie

z wyrzutem.

Jej oczy, oczy jak dwa kwiaty, wspomniałem, kiedy samolot linii Swissair,

airbus A310, kołował na pasie lotniska Fiumicino. Nie bez przesady mówi się, że

Swissair to nie tylko linia lotnicza, i najlepszy w świecie system rezerwacji

komputerowej. Rzymskie biuro Swissair postarało się też o rezerwację hotelu i

wynajęcie samochodu, co oznajmił mi agent linii, kruczowłosa dziewczyna o

fiołkowych oczach. Rob, starzejesz się, bo masz fioła na punkcie dziewczyn.

Wciągnąłem w płuca ciężkie, rzymskie powietrze. Już nie pamiętałem o Claudii,

chociaż miałem jeszcze w oczach bajkowy obrazek szwajcarskiego zimowiska i

pamiętałem ciepło warg mojego dzieciaka. Czułem to dziwne podniecenie

ogarniające mnie zawsze, gdy zaczyna się jakaś sprawa. Naturalnie spłoszyłem

facetów z obsługi bezpieczeństwa lotów, gdy czujniki wymacały mój mały arsenał w

walizce. Sprawę szybko wyjaśni! komisarz Malone, uprzedzony już przez Yard o

moim przyjeździe, więc nie potraktowano mnie jak terrorysty z obszarów

przyjaznych, ale rozwijających się i dlatego bardzo nerwowych.

 Malone.

 Bart.

Spojrzałem z żalem na fiołkową dziewczynę ze Swissair, rzuciła mi rutynowy

uśmiech, zakodowany służbowo, i wskoczyła do czerwonego fiata uno, zostawiwszy

mi plik papierów, plan miasta i czeki podróżne. Oczywiście było tam również

poświadczenie rezerwacji apartamentu w hotelu „Raphael”.

Komisarz Malone miał wygląd wyżła mieszańca. Sylwetka wyżła, sierść

irlandzkiego setera, mam oczywiście na myśli włosy, wydłużona, sucha, wilcza twarz

i ślepia basseta. Słyszałem, że Malone uchodzi za doświadczonego wygę. Nie dziwię

się. Na oczy basseta da się nabrać niejeden spryciarz. W cywilnym ubraniu nie robił

wrażenia wygi, który, jak mówił o nim mój kumpel Dawson, pójdzie po tropie,

przezwyciężając nawet własny zawał serca.

Milczał, prowadząc swój służbowy wóz, aż do Piazza Navona. Przed hotelem

powiedział:

- Będę jutro rano. Około dziesiątej. Porozmawiamy. Teraz zostawiam pana,

idę do Domiziana na kawę, bo ledwie powłóczę nogami.

- Starość? - powiedziałem niegrzecznie, bo dostrzegłem, że jakby ociąga się z

pożegnaniem.

- Terroryści, psiakrew. Do jutra... Prywatny gliniarz to musi być coś! Ja

łaziłem za terrorystami przez całą noc.

Przechodząc przez hotelowy hall, zauważyłem doktora Paoli. Stary profesor

Orlani wypowiedział mu dom, obiady i kolacje, Claudia wypowiedziała mu

towarzystwo, bo polubiła moje. Co ten zdechlak tu robi o tej porze i w towarzystwie

facetów rozprawiających głośno

o przyszłości socjalizmu? Czyżby porzucił sympatię do Czerwonych Brygad?

Miał elegancko zaprasowane kremowe spodnie, kremową koszulę, kremową

marynarkę i kremowy krawat. Gębę też miał kremową jak po wyleczonej żółtaczce.

Popatrzył na mnie złym wzrokiem. Udałem, że go nie poznaję, nie lubię typków,

którzy przyjaźnie machają prawicą, a lewicą mieszają trucizny. Mydłek. Ale nie

wybaczył mi ani Claudii, ani tego że nie zrobi kariery w katedrze Orlaniego.

Byłćm zmęczony i nie chciało mi się jeść. Wziąłem prysznic, wyłączyłem

telefon, z przyzwyczajenia sprawdziłem zamek u drzwi i położyłem się na łóżku,

czekając na sen.

Następnego dnia o dziesiątej zastukano do drzwi. Na progu stał basset

Bart Robert D - Etruski grobowiec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: