Zwyciezca_tom10_numer3.pdf

ZWYCIEZCA

Tom 10, Numer 3

W Numerze:

Strona 2: Chrystus - nasz zwycięzca

W każdym doświadczeniu czy trudności, jakie przeżywamy Chrystus jest wystarczający,

aby nam pomóc chodzić w zwycięstwie, kiedy oczekujemy na Jego chwalebne przyjście.

Strona 8: Życie na Tronie

Możemy poznawać pełnię zwycięskiego życia, kiedy pozostajemy w Chrystusie i ufamy

Mu, aby On był wszystkim czego potrzebujemy w każdej sytuacji.

Strona 11: Droga do Tronu

Jeżeli chcemy poznać chwałę niebiańskiej nagrody w przyszłym wieku, musimy wziąć

swój krzyż w obecnym wieku.

Strona 15: Zwycięzca

Zwycięzcą nie jest jakaś elitarna grupa, która otrzymała szczególną laskę od Boga. Są to

ci, którzy mają uszy ku słuchaniu i oczy, aby widzieć czego Pan pragnie w tym wieku

duchowej słabości i degradacji.

Strona 18: Błogosławieństwa dla Zwycięzcy

Aby stać się zwycięzcą, potrzebne jest praktyczne wypełnianie nauki i nakazów

Chrystusa. Błogosławieństwa udzielane tym, którzy zwyciężą są prawdziwymi i pełnymi

wiecznymi obietnicami.

„Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i

zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie. " — Obj. 3:21

Zwycięzca

Chrystus - nasz zwycięzca

W Księdze Objawienia 2 i 3 rozdział mamy zapisane bezpośrednie słowa i ostrzeżenia

Chrystusa skierowane do różnych Zborów w Azji. W każdej sytuacji Chrystus

rozpoczyna list od opisowego tytułu dotyczącego aspektu Jego charakteru i natury. Za

każdym razem tytuł ma odniesienie do sytuacji, w której znajduje się każdy zbór.

Widzimy również, że każdy list kończy się obiecaną nagrodą dla tych, którzy słuchają

słów Chrystusa i „zwyciężają" szczególne okoliczności, w jakich się znajdują.

Fakt, że jest siedem listów wydaje się wskazywać na pełnię możliwych sytuacji czy

trudności, jakie mogą napotkać wierzący w tym wieku kościoła. Nikt z nas nie jest

wyłączony z możliwości przeżywania doświadczeń i upadków w naszym życiu

duchowym. Ale w każdym liście Chrystus przedstawia Siebie w taki sposób, że mamy

tam wyraźne wskazówki jak możemy przezwyciężać wszystko, co nas spotyka poprzez

zaufanie, że On będzie naszym życiem, siłą, sprawiedliwością i wszystkim, czym On

Jest dla nas.

Każda obietnica jest dana temu, „kto ma uszy ku słuchaniu." Jeżeli naprawdę

słyszymy, co Duch mówi do zborów, to nasze oczy będą zwrócone do góry i nasz wzrok

będzie utkwiony na Chrystusie, który również zwyciężył i usiadł ze Swoim Ojcem na

Jego tronie (Obj. 3:21).

Chrystus: przywraca zerwaną społeczność

W liście do zboru w Efezie (2:1-7) Chrystus chwali ich za wiele rzeczy. Wykryli oni

fałszywych apostołów, znosili trudności, wytrwali dla Jego imienia. Ale ma jednak jedno

przeciwko nim; że opuścili swoją pierwszą miłość. Chrystus ich napomina, aby

przypomnieli sobie wysokość, z której spadli (2:5). Pomimo wielu godnych pochwały

działań utracili oni świeżość i żywotność swojej miłości do Chrystusa.

Jest to powszechny problem naszych czasów. Wielu zdaje sobie coraz bardziej

sprawę z „wiatrów i fal nauki" które krążą wokół nas. Są zaniepokojeni mnogością

fałszywych nauczycieli i samozwańczych apostołów, którzy pojawiają się wszędzie w

kościele. Jednakże jest to delikatny krok od stania w prawdzie do nagłego uczestniczenia

w osobistej krucjacie, gdzie „doktryna" zastępuje naszą miłość do Chrystusa.

Wielu cierpi w obliczu trudnych okoliczności i izolacji od innych wierzących. Brak

społeczności często powoduje zniechęcenie, ale oni nadal idą do przodu. Dla wielu

wierzących, którzy prowadzą taką walkę, najważniejszym celem stało się przetrwanie i

w ferworze walki stracili z oczu osobistą relację z samym Jezusem.

Zwycięzca

W obliczu tego doświadczenia Chrystus przedstawia siebie jako „Tego, który trzyma

siedem gwiazd w swojej prawicy i przechadza się pośród siedmiu złotych świeczników"

(2:1). W końcowych wersetach rozdziału pierwszego dowiadujemy się, że tych siedem

gwiazd są to aniołowie, czy posłańcy siedmiu zborów, a siedem świeczników to jest

siedem zborów (1:20). Tak więc widzimy Chrystusa jako tego, który trzyma w swoich

rękach dobro tych zborów i przechadza się pośród tych zborów. Nie jest On daleko, ale

wpośród nich, zawsze gotowy, aby odnosić i wzmocnić codzienną społeczność, która

jest konieczna dla zwycięskiego życia.

To jest nasza obietnica i nasza nadzieja. Może opuściliśmy naszą pierwszą miłość.

Może straciliśmy z oczu piękno i wspaniałość osoby Chrystusa, ale On się nie ukrywa,

ani nie jest niedostępny. Zamiast tego przechadza się pomiędzy zborami. Nawet do

zboru, który jakby odrzucił całkowicie Chrystusa ze swojego zgromadzenia, mówi tak:

„Oto stoję u drzwi i pukam. Jeżeli ktoś usłyszy mój głos i otworzy drzwi, wejdę do niego

i będę z nim wieczerzał, a on ze mną" (3:20). Kiedy przybliżamy się do Niego, On

przybliża się do nas (Jakuba 4:8). Poprzez tę odnowioną społeczność z Nim możemy

przezwyciężać i przeżywać pełnię nagrody spożywania z drzewa żywota w raju Bożym

(2:7).

Chrystus: Pan, który ucisza nasze obawy

Zbór w Smyrnie (2:8-11) stał mocno w obliczu ubóstwa i ucisków, ale jest przed

nimi okres prześladowania i cierpienia. Nie jest to zaskoczeniem, że niepewność i zamęt

ich obecnych warunków spowodowały u wielu strach. Ale znowu Chrystus objawia

siebie jako Pan, który jest dla nich wystarczający w nadchodzących doświadczeniach.

Jezus mówi, że On wypowiada „Słowa Tego, który jest Pierwszy i Ostatni, który

umarł i ożył znowu" (2:8). W tych słowach jest wielka pociecha dla tych, którzy boją się

wszystkiego, co przychodzi na ten świat. Jest to bardzo ważne nie tylko dla kościoła na

końcu pierwszego wieku, ale również dla kościoła, który zbliża się do końca drugiego

milenium.

On jest tym „Pierwszym i Ostatnim." Chrystus mocno podkreśla ten fakt na końcu

Apokalipsy; to świadczy o tym, że jest to bardzo ważne. „Ja jestem Alfa i Omega,

Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec" (22:13). On jest rozpoczęciem i zakończeniem

czasu i stworzenia; nic nie wykracza poza zasięg Jego mocy i zwierzchności. Nie

wydarzy się nic, czego On nie znał od początku wieków i nic się nie wydarzy poza Jego

kontrolą. To nam daje wielką nadzieję i pociechę w tych czasach, kiedy wszystko wokół

nas tak gwałtownie się psuje i rozpada na tym świecie.

On jest również tym, który umarł i znowu ożył. On jest pierwszym i jedynym

Chrystusem zmartwychwstania, dlatego cierpienie i prześladowanie, nawet gdyby

Zwycięzca

prowadziło do śmierci, nie musi w nas powodować strachu. On jest zmartwychwstaniem

i życiem. Śmierć w tym doczesnym świecie oznacza wieczną chwałę w niebiańskiej

rzeczywistości. Możemy chodzić z Nim w zwycięstwie wiedząc, że tylko On trzyma

klucze śmierci i piekła (1:18).

Obietnica dla zwycięzcy w tym liście ma ten sam chwalebny temat: „Zwycięzca nie

dozna szkody od drugiej śmierci" (2:11). Później jesteśmy informowani, że Jezioro

ogniste jest tą drugą śmiercią" (20:14). Dla zwycięzcy nie istnieje zagrożenie wiecznego

oddzielenia od obecności Boga. Oni ufają w Nim, który jest początkiem i końcem,

dlatego nie boją się człowieka, ale żyją w świętej i bezpiecznej bojaźni Pana. Tacy na

pewno otrzymają swoją nagrodę.

Chrystus: prawdziwe i żywe Słowo Boże

Zbór w Pergamie (2:12-17) pozostał wierny Chrystusowi, chociaż żyli tam, gdzie szatan

ma swój tron. Nawet w obliczu męczeństwa nie zaparli się Jezusa. Ale pozwolili, aby

fałszywa nauka weszła do ich zboru. Nastąpiło pomieszanie i Chrystus mocno wzywa

ich do upamiętania. Jeżeli nie będą pokutować, to grozi, że sam będzie z nimi walczył

mieczem Swoich ust (2:16). Widać tu wyraźnie, że fałszywa nauka nie może być

tolerowana; musi być i będzie wykorzeniona.

Chrystus oświadcza, że dla tego zboru, który trzyma się fałszywej nauki Balaama,

On sam będzie „Tym, który ma ostry, miecz obosieczny" (2:12). Tym obosiecznym

mieczem jest Słowo Boże. Ono ,jest żywe i skuteczne. Ostrzejsze niż obosieczny miecz i

przenika aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku; ono też osądza myśli i

nastawienie serca" (Hebr. 4:12).

Chrystus sam jest tym żywym Słowem. On jest źródłem wszelkiej prawdy i w Nim

są ukryte wszelkie skarby mądrości i poznania (Kolosan 2:3). Jeżeli mamy uniknąć

wszelkich nowych form nauki, jakie rozwijają się wokół nas, to musimy ustawicznie

wzrastać w wierze „i w poznawaniu Syna Bożego i stawać się dojrzałymi, dorastającymi

do pełni Chrystusowej" (Ef. 4:13).

To jest miejsce dla zwycięzcy — ustawiczne wzrastanie do Chrystusa, poznawanie

Go coraz lepiej i upodabnianie się do Jego charakteru. W ten sposób, poprzez trwanie w

prawdzie, jaka jest w Nim, możemy zwyciężyć każdą naukę, która by nas chciała

odprowadzić od wiecznych dróg, które zostały określone przez Ojca.

Obiecaną nagrodą jest ukryta manna — głębia bogactwa wszystkiego, co jest w

Chrystusie i biały kamień z nowym imieniem na nim wypisanym. To nowe imię

wskazuje na nowy charakter, jaki będziemy mieli, kiedy pozwolimy, aby żywe Słowo

przenikało do głębi naszych serc i przemieniało nas na Jego wspaniały obraz.

Zwycięzca

Chrystus: Święty, sprawiedliwy

List do zboru w Tiatyrze (2:18-19) pokazuje inny problem. Grzech i niemoralność bez

przeszkód rozkwitały. Mieli czas na upamiętanie, ale z tego nie skorzystali. Teraz

otrzymali ostrzeżenie o sądzie, kiedy każdy osobiście otrzyma odpłatę według swoich

uczynków (2:23). Jest jasne, że Pan nie będzie tolerował grzechu i nieprawości w

kościele.

Do tej sytuacji wchodzi Chrystus jako „Syn Boży, który ma oczy jak płomień ognia,

a nogi Jego są podobne do wypolerowanego mosiądzu" (2:18). Nie może ujść niczyjej

uwagi Jego czystość i świętość. On jest Panem, który „bada serca i umysły" (2:23). Ale

On przychodzi nie tylko aby sądzić. „Gdyż oczy Pana przepatrują cała ziemię, aby

wzmacniać tych, których serca są całkowicie jemu oddane" (2 Kronik 16:9). On

pokazuje wyjście dla tych, którzy uniknęli cielesnego skażenia — „Trzymajcie się tylko

mocno tego, co posiadacie, aż przyjdę" (2:25).

On jest Panem, który jest naszą sprawiedliwością, uświęceniem i odkupieniem (1

Kor. 1:30). Poprzez Jego Ducha Świętego możemy prowadzić życie czyste i zwycięskie.

W tym kontekście słowa apostoła Piotra są wielką zachętą: „Boska jego moc obdarowała

nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas

powołał przez własną chwałę i cnotę, przez które darowane nam zostały drogie i

największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy

skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość" (2 Piotra 1:3-4).

Jest to wspaniały obraz Chrystusa, którego oczy są jak płomień ognia. Tak, On widzi

wszelką bezbożność i nieczystość w naszym życiu, ale On może przynieść oczyszczenie

i świętość tam, gdzie było pomieszanie i nieprawość. W Nim możemy zwyciężyć i

otrzymać nagrodę obiecaną dla tych, którzy wypełniają Jego wolę do końca. On

obiecuje, że tacy otrzymają zwierzchność nad narodami. Ci, którzy chodzą z Nim w

świętości, będą panować z Nim w mocy i chwale. Chrystus jest nie tylko sposobem, ale

jest On końcem i ostatecznym celem.

Chrystus: źródło życia

Zbór w Sardes (3:1-6) popadł w stan duchowej apatii. W przeszłości byli żywi, ale teraz

są uśpieni i potrzebują wielkiego przebudzenia. Tradycja i przyzwyczajenie

doprowadziły do takiego stanu letargu, że są w rzeczywistości w niebezpieczeństwie

całkowitej nieświadomości przyjścia Pana do nich (3:3).

Do tego ospałego zboru Chrystus przychodzi jako „Ten, który trzyma siedem Duchów

Bożych i siedem gwiazd" (3:1). Jest on jedno z Duchem ożywiającym i napełniającym

mocą. Tym, którzy uznają swoją potrzebę przebudzenia do życia i wszystkim, którzy o

to poproszą, obiecuje On posłanie Ducha Świętego.

Dzisiaj wielu boi się działania Ducha Świętego, ponieważ jest tak wiele skrajności i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: